Gordon Parks

Op de dag van de courgetteman waren we ook nog even in het Foam, fotomuseum Amsterdam. Daar is momenteel een expositie van werk van Gordon Parks (1912-2006).

Een legendarische fotograaf, zo wordt hij geafficheerd. Maar ik kende hem niet. Nu wel, ik vond zijn werk echt mooi, vooral omdat het ook weer zo'n duidelijk tijdsbeeld is.

Deze foto bijvoorbeeld. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, toch? Maar zo was het.
Of deze:

Gordon Parks was zeer veelzijdig en had een heel groot oeuvre. Ik vond het echt boeiend en interessant.
Meer info: klik

De Courgetteman

Kijk hem staan, de Courgetteman. Ik viel op dat bloemetjespetje.
We waren op de bloemenmarkt op het Amstelveld.
Eerst een rondje bloemen kijken, altijd leuk daar.
Daarna zouden we lunchen met onze jongste zoon. Ook daar, in café Nel. (Alleen al om die naam zou ik daar naar binnen gaan).
De Courgetteman probeerde zijn courgettes te verkopen.
Drie stuks voor een euro.
Koopje natuurlijk. En het waren joekels.
We liepen dus eerst ons rondje en daarna probeerde hij het weer.
'Ik koop ze alleen als ik een foto van u mag maken', zei ik.
Dat vond hij best, want:
'Je denkt toch niet dat ik ze weer mee naar huis neem hè en als ze nou niet lekker zijn, kom dan volgende week maar terug en dan krijg je andere van me hoor'.

Maar ze waren goed, zijn courgettes.
De eerste dag aten we pasta met courgette en munt. Die was heerlijk.
De tweede dag maakte ik courgettesoep, met zalm.
Helaas was dat geen hoogtepunt.
En nu zoek ik nog iets voor de derde keer.
Wat is dat internet toch handig he. Je googelt recept, courgette en hup de recepten verschijnen, heel veel recepten.
Ik heb hierdoor best al wat kookboeken weggedaan, die zijn bijna overbodig geworden.

Pasta met courgette 

- 175 gr penne pasta
- 2 el. olijfolie
- 2 teentjes knoflook, fijn gesneden
- 1 courgette in blokjes
- 200 gram diepvrieserwtjes of doperwten 
- 1 potje groene pesto of zelf maken natuurlijk 
- 1 bosje munt, fijngesneden
- parmezaanse kaas

En verder snap je zelf wel hoe het gaat. De pasta koken. De courgette met de knoflook bakken en de erwten erbij pwarmen, dat duurt ongeveer vijf minuten. Pasta en groente vermengen en op het allerlaatst de munt er door. Tot slot de parmezaan erover raspen.  Heerlijk!

Jongens

Tsjonge... wat een commotie over het Sire-spotje , waarin duidelijk wordt gemaakt dat jongens anders zijn dan meisjes en dus andere begeleiding nodig hebben.
Ik las erover in alle kranten en op een aantal blogs, ik hoorde erover op de radio.
De allerleukste reactie was zonder twijfel deze, van Hein de Kort in het Parool van donderdag:

Wat ik er van vind?
In het filmpje wordt gesteld dat jongens en meisjes gelijkwaardig zijn, maar niet hetzelfde.
Dat had moeten zijn: Jongens zijn gelijkwaardig, maar niet hetzelfde. Meisjes zijn gelijkwaardig maar niet hetzelfde.
Kortom: Kinderen zijn gelijkwaardig, maar niet hetzelfde.
En: Er is ruimte nodig voor KINDEREN om te ravotten, dingen te ontdekken en te ervaren. Voor alle kinderen!!!!!

Wandelen

Bijna een jaar geleden nu, kreeg ik spierreuma en daarbij medicatie: Prednison. Dat hielp, ik kon meteen weer lopen. En dat bleef goed gaan.
Na een tijd mocht ik weer afbouwen
Dat gaat echt heel erg langzaam
Eerst een keer per week een iets lagere dosis, dan twee keer per week enz.
Toen we in april naar Portugal gingen was ik nog steeds bezig met afbouwen.
Ondertussen was ik helemaal ingesteld op wandelen.
Ik liep iedere dag mijn 10.000 stappen en meestal meer.
Het aantal gelopen kilometers hield ik bij. Op 19 april had ik vanaf 1 januari, 761 kilometer gelopen
Op 19 april werd ik midden in de nacht wakker van de pijn en kon even helemáál niet meer lopen. Geen enkele aanleiding. We hadden een goed bed in een prima hotel, we hadden geen extreme inspanningen geleverd. Zomaar ineens.  Gelukkig kon ik  de volgende dag wel een beetje strompelen. Veel pijn.
Thuisgekomen dacht de arts dacht aan ichsias, want ja je kan natuurlijk best twee dingen mankeren.
Of drie of zes
Dus flink wat paracetamol en flink wat fysiotherapie.
Hielp niet
Terug naar de arts. Tja en toen moest de Prednison weer omhoog. Grrr.
Hielp ook niet
Moest die hogere dosis even volhouden en daarna weer afbouwen.
Er veranderde niet veel.  Ik bleef pijn houden  en wandelen was echt uitgesloten. Gelukkig kon ik wel fietsen, zitten en liggen
Alleen niet lopen
Toen heb ik bedacht om niet terug te gaan naar de arts en door te gaan met de afbouw tot nul
Om dan te kunnen ervaren hoe ik me zonder medicijnen voel.
Dat is de stand van zaken nu
Nog een paar weken te gaan
Maar op 19 juli, wonderlijk genoeg exact 3 maanden later, liep ik een stukje en nog een stukje en nog wat verder, met minder pijn. Gek hè.
En sinds die 19e  heb ik steeds weer de 10.000 gehaald
Nog wel met pijn, ik voel bijna iedere stap. Maar.. het gaat weer! Hoera

De mais op de foto, was nog niks, toen we naar Portugal gingen. En moet je nu eens kijken!
Mijn hele looprondje van 7 km, lijkt wel weer nieuw. Heel fijn!

Lezende dame

\

Een lezende dame, op een bankje aan het IJsselmeer. 

Ze maakte zo'n rustige, ontspannen indruk, dat ik vroeg of ik een foto van haar mocht nemen. Dat vond ze goed. 

De dag er na, kreeg ik (weer via Postcrossing) een kaart van nog een lezende dame. 

Háár naam ken ik wel, Ze heet Elizabeth. En ze is de vrouw August Macke, de kunstenaar.

Macke en Elisabeth waren heel gelukkig. Hij schilderde haar erg vaak. 

August Macke werd slechts 27 jaar. Hij was een Duitser, moest het leger in en sneuvelde in 1914. 

Het meisje op de weg

En lekkere vakantiethriller. Niet al te ingewikkeld en met een slot dat ik niet zag aankomen. (Dat vind ik altijd leuk).
Anne Givernaud is van beroep psycholoog. haar kostje is gekocht, ze had een hele goede baan en een oudere, betuttelende man. Die man laat ze tot schrik en afkeuring van iedereen in haar omgeving, alleen,  om samen te gaan wonen met haar grote liefde Guido. Ze denkt alles van Guido te weten. Maar als er op een dag een jong meisje op hun stoep ligt, dat ze onderdak bieden voor de nacht, verandert alles. Want de volgende ochtend zijn Guido en het meisje verdwenen. Op het terrein van Guido's survivalschool wordt een dode medewerker gevonden.
Waar is Guido?  Waarom is hij weg?  Wie was dat meisje? Hoe loopt het af?

Dat zou ik je allemaal kunnen vertellen, maar dat doe ik natuurlijk niet, want als jij behoefte zou hebben aan een aardige thriller moet je gewoon zelf dit boek lezen.

Boekendief

Een briefje op het raam van een boekwinkel, een antiquariaat nogal liefst. In Den Haag.
Ja, ik vind ook dat de dief zich moet gaan schamen. Hij moet zich diep en diep schamen.
En ja, ik vind het ook hartstikke vervelend voor de boekhandelaar en zijn (of haar) teleurstelling begrijp ik heel goed.
Maar dat zinnetje 'zelfs in onze prachtig buurt', dat vind ik dan weer vreemd.
Alsof de mensen in die statige buurt beter zijn dan mensen in andere buurten van ons land.
Ze hebben als ze daar wonen waarschijnlijk meer geld, maar dat zegt helemaal niks.
Conclusie: blijf af van andermans spullen. Waar je ook woont en wie je ook bent!

Alle vier!

Afgelopen zaterdag waren we voor het eerst in lange tijd weer eens allemaal bij elkaar. Op de verjaardag van onze schoondochter.
DE gelegenheid om weer eens foto's te maken van alle kleinkinderen bij elkaar. En van onze zoons natuurlijk:

Maar foto's van de kleinkinderen, met z'n viertjes... dat valt nog niet mee. Ik heb maar een beetje in het wilde weg geknipt, maar ondanks de inzet van alle ouders die het spul aan het lachen probeerden te krijgen, ondanks de ballonnen, werd het in mijn geval niet echt een succes.
Dan weer dreigde er eentje van de bank te storten, of stond er een op het punt in huilen uit te barsten, of iemand keek net een beetje de andere kant uit, of de ballon zat er voor of...
Enfin dit is nog het beste resultaat:

Gelukkig kreeg juist de afgelopen week mijn man de geest en drukte wat foto's af, die verschenen waren op de verschillende apps
Niet alle vier op één foto, maar wel erg leuk.

'Wij hebben de allerleukste kleinkinderen van de wereld', verzuchtte ik aan het eind van de middag.
'En de leukste kinderen', voegde een van de kinderen er fijntjes aan toe.
En zo is het maar net.
Het fijne is, dat die uitspraak voor alle opa's en oma's opgaat,  natuurlijk.

Een mooie dag op postgebied.

Wow! Om in Postcrossing-termen te spreken: mijn brievenbus was blij, afgelopen vrijdag.
Mijn brievenbus ontving namelijk vier kaarten tegelijk en ik weet niet zeker of hij blij was hoor.
Mijn brievenbus laat dat niet zo merken. Maar ik was wel blij en ik laat het merken door de kaarten hier te laten zien.
Eerst een kaart die met lezen en boeken te maken heeft:

Deze kaart komt uit Praag. De eerste titel en de derde,  de vierde en de vijfde  kon ik nog wel begrijpen. Maar de tweede en de laatste absoluut niet. Proberen? Als het niet lukt even heel ver naar onderen doorscrollen. Daar staat de vertaling.

De tweede kaart:

'Moeilijk om voor jou een kaart te vinden met de old ladies van Inge Look, die je nog niet hebt', schreef een Finse Postcrosser. Ja dat begrijp ik heel goed, want ik heb er een heleboel. Maar deze dus niet. Zo leuk, deze man heeft mijn hele verzameling door zitten spitten en uiteindelijk een kaart voor mij gevonden die ik nog niet had. Oh wat zijn ze toch leuk, deze dames!

De derde en vierde kaart, zijn 'Keep Calm' kaarten en ook dat thema is inmiddels een verzameling geworden.

Deze uit Portugal, met een enthousiast verhaal over Portugal op de achterkant en een hele mooie postzegel van de Douro.
En de laatste uit de Verenigde Staten, uit Tennessee. Zoals de schrijfster zegt: Home of the country music, the Great Smokey Mountains and Elvis Presley's home-Graceland.

Calm ben ik niet, dus ik  zou best even naar het strand willen, maar het is hier een beetje grijzig en het miezert en ik heb een hoop andere dingen te doen. Dus dat gaat er vandaag niet van komen.
Maar ik was weer eens even heel blij met Postcrossing
Iedereen een mooie zondag gewenst!
























Titels van de kaart:
De graaf van Monte Christo
Alice in Wonderland
De drie musketiers
De kleine prins
20.000 mijl onder zee
Great Expectations

Netflix

The Keepers: een bijzondere serie op Netflix. Een docu-serie.
Ik had er zoveel over gelezen en tijdens dat lezen leek het me zo bijzonder dat ik de serie graag wilde zien. Dus toen er de afgelopen twee weken aan onze nieuwe badkamer werd gewerkt, dacht ik dat ik maar eens een serie moest gaan kijken. En dat deed ik.
Waar gaat het allemaal over?
Het gaat over een moorzaak in 1969. In Baltimore.
Cathy Cesnik is non en lerares op een middelbare school. Zeer geliefd bij haar leerlingen. Zij raakt eerst vermist en wordt een paar maanden later gevonden met een ingeslagen schedel op een vuilnisbelt.
De moord wordt onderzocht natuurlijk, maar wordt niet opgelost.
En dan zijn er twee oud-leerlingen van de school waar Cathy Cesnik werkte en zij gaan op onderzoek uit. Ze zijn al in de zestig, maar zeer bij de tijd. Ze zoeken allerlei mensen op, stellen lastige vragen, documenteren alles en vooral... ze geven niet op.

Nou dat zorgt voor een uiterst boeiende en mooie documentaire.
De non, Cathy, verdacht een geestelijke op haar school van sexueel misbruik. Dat is het begin van het onderzoek. Is ze daarom vermoord?
De twee oud-leerlingen stuiten op een groot maatschappelijk onrecht. Misbruik van jonge meisjes, onder de vleugels van de katholieke kerk. En hoewel de feiten zeer duidelijk zijn, ontkent de kerk het nog steeds, tot op de dag van vandaag.

Ik heb de serie helemaal uitgekeken en raakte onder de indruk. Vooral van de impact die het misbruik nu nog steeds heeft op de meisjes van toen.

Magneetvissen

Eergisteren heb ik voor het eerst in maanden weer een stuk gewandeld.Het ging redelijk. Ik stopte even om een nieuwsgierig schaap te aaien en vlak daarna stopte ik weer omdat ik iets zag dat ik niet eerder zag.
Drie mannen gingen op het bruggetje magneetvissen. Dat heeft niks met vis te maken, wel met ijzer. Oud ijzer.

Ze hebben een lang touw en daaraan zit een sterke magneet. Die gooien ze in het water en hopen dan op een goede vangst.

Deze 'visser' wilde wel op de foto en vertelde me zo het een en ander. Over zijn vangsten bijvoorbeeld. Hij had al een stuk of veertien fietsen uit het water gehaald. Ook heel wat oude munten en een kluisje. Verder  wapens en munitie. Hij liet me op zijn telefoon foto's zien.
Ik had nog nooit van magneetvissen gehoord, maar duidelijk was dat deze heren er plezier aan beleefden.
Het lijkt me ook wel spannend, je hebt geen idee waar je op zal stuiten. Een beetje net als met een metaaldetector.
We liepen verder  en wat later langs dezelfde weg terug. Toen dachten ze beet te hebben. Het kostte nog al wat moeite om het ??? er uit te krijgen. Bleek het een groot stuk oud hout te zijn. De magneet had gereageerd op de bouten in dat hout.

Wonder

Zo, ik ben weer terug bij de leesclub van Els. Ik had een paar keer overgeslagen, door drukte, doordat ik het boek wel reserveerde maar nog niet kreeg, enzo
Maar dit boek was er hoor, in mijn bieb. Ik had gezien dat het er was, maar het stond bij de kinderboeken.
Nu is het kindergedeelte in de bieb superleuk en echt gezellig, maar als je iets zoekt, valt dat nog niet mee. Met hulp van een vriendelijke biebdame, vond ik het toch. Het stond in die kinderbieb gerangschikt op het plankje 'Liefde en Vriendschap'.
Dat was best een goeie plek want daar gaat het ook over. Liefde en Vriendschap

Het verhaal:
 August Pullman, oftewel Auggie, is een kind van tien. Maar niet bepaald een gewoon kind van tien. Auggie is een kind met een zeer ernstig afwijkend gezicht. Dat gezicht maakt andere kinderen bang en volwassenen ook. Ze staren, kijken weg. Durven geen contact met Auggie te maken. 
Hij gaat na jaren thuis les, voor het eerst naar een gewone school. 'Als een lam naar de slachtbank' denkt zijn vader. 
De school vangt hem behoorlijk goed op.  Maar het blijft moeilijk. Hij wordt gepest. Sommige kinderen (en ouders) vinden hem een freak, een monster.
Hij krijgt een vriend, Jack, maar die verraadt hem. Hij krijgt een vriendin, Summer en dat helpt natuurlijk. Gelukkig komt het ook weer goed met Jack en langzaam, heel langzaam wordt Auggie geaccepteerd.
We maken ondertussen ook kennis met zijn ouders en met zijn oudere zus Via en haar vriendinnen en haar vriendje. Voor Via is het soms lastig om een broer als August te hebben. 

Ik vond het een mooi boek. Een kinderboek. Een boek tegen pesten. Dat denk ik op school heel goed gebruikt zou kunnen worden
Maar als volwassene, heb ik toch een probleem.
Het loopt allemaal te perfect in Auggies wereld. Zijn ouders zijn perfect. Zijn zus is perfect. De school is heel goed.
In het echte leven zou het niet zo gaan,  ben ik bang. Maar ja het boek is dan ook niet voor ervaren volwassenen geschreven.
Wat ik wel knap vond, is dat het geen sentimenteel geschreven boek is. Ik huilde een klein beetje aan het eind, maar het was niet sentimenteel.

Ik zag dat er ook een film komt, of al is gemaakt, met Julia Roberts.





Als die film hier was, zou ik om dezelfde reden ontzettend twijfelen of ik hem zou willen zien.

En nu: op naar het volgende boek van de leesclub van Els

Gouden Boekjes

Ha, ik kon weer twee nieuwe titels toevoegen aan mijn verzameling Gouden Boekjes. Het is zo'n leuke verzameling, helemaal als je ze allemaal bij elkaar ziet:

Ik ben geen fanatieke verzamelaar. Ik zou best op Marktplaats en in Boekwinkeltjes meer kunnen vinden, denk ik.
Maar dan komen er weer verzendkosten bij en ik wil er absoluut niet veel voor betalen. Toch,  soms sla ik mijn slag en vind ik er weer een of twee.
Mijn verzameling is nogal rommelig, dus daar ga ik verandering in brengen. Ik ga me alleen nog richten op de eerste 76 deeltjes. Er zijn er inmiddels zoveel meer. Echt heel veel. Ik heb ook wel een paar nieuwe, omdat ik ze zo leuk vind, maar ik ga alleen nog maar de echte oude verzamelen.
Ik heb er nu 28, dus ik heb nog wel wat te doen. Dat is leuk, dat wil ik ook. Iets te zoeken hebben in een kringloop of op een rommel/boekenmarkt

Ik heb één uitzondering gemaakt voor wat betreft de prijs. Dat is voor het boekje 'Wim is weg'.
Ik heb ook een boek over de Gouden boekjes en daaruit blijkt dat iedereen zo zijn eigen favoriete Gouden Boekje heeft. Maar 'Wim is weg' is bij vrijwel iedereen geliefd.
Het boekje was jarenlang niet te krijgen. De erven hielden een nieuwe uitgave tegen. Nu is het er weer, bij uitgeverij Rubinstein, maar dat vond ik niet echt.

Ik wilde echt de oude Wim, helaas zag je die maar zelden. Dus toen ik hem vond, heb ik er 15 euro voor betaald. Een puntgaaf boekje en ik was en ben  er erg blij mee.

Torrentius

'Onvoltooid Verleden Tijd, is een programma op de radio. Ik luister er graag naar, terwijl ik bezig ben met een knutsel. De radio vlakbij en voor een geschiedenisliefhebber (en dat ben ik) altijd wel wat interessants.
Het ging een tijd geleden over een schilderij uit de 17e eeuw.  En over degene die dat schilderij maakte:   Johan Torrentius.
Nelleke Noordervliet vertelde in het programma dat ze soms wel eens speciaal naar het Rijksmuseum gaat om dat schilderij te bekijken.
Ik was geïnteresseerd en dus gingen we er naar op zoek.
Maar... ik was de naam van de schilder totaal vergeten. Kon het ook niet zo snel vinden. Ik dacht dat ze het misschien bij de balie van het Rijks wel zouden weten. (Ik kwam een dag na de uitzending).
Ze wisten het niet meteen, maar gingen onmiddellijk onderzoeken en ja hoor, ze vonden het. Het was tamelijk druk, maar er werd gewoon tijd aan besteed. Zo goed vind ik dat.
Nou kijk, het ging om dit schilderij:

Stilleven met breidel

En zeg nou eerlijk: zou je daar nou nog eens speciaal voor terug gaan om nog eens te kijken?
Nou, ik zeer zeker niet. Smaken verschillen natuurlijk en ik vind het niet lelijk of zo. Maar er is zoveel te zien in het museum, ook dingen die ik wél vaker zou willen zien.
Maar het zit hem natuurlijk ook in het verhaal er achter.
Die Torrentius, dat was een bijzonder iemand.
Hij heeft heel veel geschilderd, maar dit is het enige overgebleven werk. Dat is al vreemd. Zijn werk was zeer geliefd in de hogere kringen van die tijd bijvoorbeeld bij Huygens en bij het huis van Oranje. Het werk. dat er dus niet meer is, is wel heel goed gedocumenteerd. Dus we weten precies wat er is geweest.
Dit schilderij is trouwens terug gevonden, toen het diende als deksel op een vat met krenten.

De tekst op het briefje  gaat over onmatigheid.
'Onmatigheid is slecht' schilderde Torrentius.
Maar zelf leefde hij zeer onmatig.
Hij schilderde erotische en bijna pornografische werken en leefde er op los. Losbandig.
Hij was juist mateloos.
Dat werd hem in de 17e eeuw niet gegund. Hij moest hangen.
Hij werd opgepakt en er kwam een rechtszaak. Hij werd verondersteld leider van de Rozenkruisers te zijn en dat was in die tijd een verboden organisatie.
Hij werd beschuldigd van ketterij en hij werd gemarteld. Fysiek kapot gemaakt.
Frederik Hendrik probeerde hem vrij te krijgen en dat lukte niet. Na twee jaar gevang mocht hij naar Engeland.
'Schilderkunst is magie' zei Torrentius.
En in ieder geval in één opzicht had hij daar gelijk in. Want ook nu is nog niet duidelijk hoe hij zijn werk maakte. Er is bijvoorbeeld geen spoor van olie. Het medium dat hij gebuikte is volstrekt onduidelijk.
In Engeland schijnen er nog drie werken van hem te bestaan, maar niemand weet waar.
'Mysterious Masterpieces' is een film die over hem werd gemaakt. Door Maarten de Kroon. Die film wil ik heel graag zien.
Zo zie je maar. Zo'n schilderij, waar ik in eerste instantie zo aan voorbij zou lopen,  is heel interessant als je je er een klein beetje in verdiept.
Dankzij OVT natuurlijk.

Ps.: Ik luister niet zo heel vaak naar dat programma. Het is op zondagmorgen en dan ben ik er meestal niet.  Maar ik kwam er tot mijn vreugde achter dat alle programma's tot 1992 terug te luisteren zijn. Heerlijk!

Stokrozen

Nee, ik ga niet meer zeggen dat stokrozen mijn favoriete bloemen zijn. 

Omdat als ik weer een andere bloem zie, bijvoorbeeld een anemoon of een sneeuwklokje of een roos of een ... 

dan is die weer favoriet op dat moment. 

Dus laat ik het er maar op houden dat ik gewoon erg van bloemen houd. 

En deze zijn bijzonder omdat ik ze voor het eerst in onze eigen tuin heb staan. 

De foto maakte ik 's avonds om half acht ongeveer en toen was de lucht nog zo.  

Wat is zomer toch heerlijk!

Nomen est omen

Ha, een boek over de Maastunnel. Hoewel, niet over maar er onder door natuurlijk. Geschreven door...Henk van der Maas.
Hoe bestaat het hè.
Is de man nou dat boek gaan schrijven vanwege zijn naam, of is het puur toeval.
Ik ben trouwens wel geïnteresseerd in dat boek, omdat ik bijna zeker weet dat ik er vroeger als kind wel eens door fietste, door die tunnel.
Ik heb er ook beeld bij.
Maar waarom zou ik daar als Dordtenaar hebben gefietst. Geen idee.
Of misschien omdat we op de fiets naar Oostvoorne gingen om daar vakantie te vieren.
Ik kan het helaas aan niemand meer vragen, maar dat zou het wel kunnen zijn.

Terug naar Nomen est omen. Mijn vriendin Marga stuurt mij er af en toe een op. Deze bijvoorbeeld, die Marga hoorde op Radio 1. De fruit/perenteler Erik Appelman was daar aan het woord.
En deze is ook van Marga, ze zag in de kampioen een fotootje van een garage, ergens in
Frankrijk: Garage L. Pech.
Dit vind ik eigenlijk de leukste: Boomchirurg Takkenbos.  
De laatste en weer door  Marga opgestuurd, waarvoor hartelijk dank.


Ps.: De link naar 'Goed voor oud',uit mijn berichtje van gisteren, doet het nu wel. Klik.http://www.goedvooroud.nl/

Weg met de rommel

Afgelopen zaterdag had ik een heerlijke dag. We gingen 'zitten' op een rommelmarkt.
Deze was in het dorp Stompetoren, op een groot weiland.
Ik vind bijna niets leuker dan met m'n eigen oude troep op een rommelmarkt zitten.
Eerst alles uitstallen en dan zo veel mogelijk verkopen of weggeven als de persoon die belangstelling toont, me aanstaat.
En dan de hele dag zitten, eerste rang, en observeren. Een praatje met de andere verkopers, kopje thee en een broodje erbij. Kletsen met kopers.  Ja echt super.
Ik had heel veel spul. Vooral veel boeken, maar ook echt veel andere dingen. Onze auto, zakte bijna door z'n wielen.
Onze schuur was ineens ruim. Ik ben er twee keer naar gaan kijken, hahaha.

Helaas... ik heb niet veel verkocht.
Dat was de algemene tendens hoor, de buren ervaarden hetzelfde. Om precies te zijn, na aftrek van de kosten, had ik 38,70 verdiend. Dat is weinig.
Gekocht heb ik ook niets trouwens, dat scheelt.

Zondag was er weer een rommelmarkt in de buurt en oh wat had ik daar graag ook willen zitten.
Maar mijn man had er geen zin in, maar dan ook echt helemaal niet. In dit opzicht ben ik van hem afhankelijk: hij moet rijden. En dan kan je niet weg hè op zo'n rommelmarkt. Je moet blijven tot het einde.

Enfin, zaterdag vertelde onze rommelmarktbuurman dat hij zijn niet verkochte spullen, meteen na afloop ging brengen naar een kringloop met een goed doel,  genaamd 'Goed voor oud'.
Die zou open zijn tot vijf uur. Dat konden we halen.
En na drie keer heel diep slikken, besloten we om alles wat over was daar te brengen.

Een paar dingetjes heb ik er nog even uitgehaald. Een sjaal bijvoorbeeld waarvan ik me ineens afvroeg waarom ik die nou toch wegdeed. De gebaksbordjes van mijn moeder en twee bloembollenglaasjes.
Daarna op naar de kringloop. Ze wilden het spul graag hebben, waren er blij mee.
Hoera... de schuur blijft leeg.

Ik heb me ter plekke nog  eens even goed laten voorlichten en ik heb respect voor de vrijwilligers (alleen maar vrijwilligers) die de zaak daar runnen. Die hun stinkende best doen voor oudere mensen die wel wat hulp kunnen gebruiken. Letterlijk hoor, hun stinkende best,  die ouwe troep ruikt niet heel fris.
'Goed voor Oud', klik.

De volmaakte man

Gisteren waren we 38 jaar getrouwd. Dat is wat hè, achtendertig jaar. En we waren al langer samen. Dus we komen wel op een jaar of veertig uit.
Ook gisteren, las ik toevallig, ik weet echt niet meer waar, de volgende tekst:

Doet je man deze 8 dingen? Dan heb je echt een goeie te pakken
Hij vertrouwt op jou en hij weet wat je favoriete chocolade is. Maakt hem dat de perfecte echtgenoot? Misschien wel als hij aan deze 8 punten voldoet. Oké, ook natuurlijk als het er maar een paar zijn. Anders is het een klein beetje onmogelijk.
Laten we zeggen: als hij aan minimaal vijf van deze punten voldoet, heb je echt een goeie vent te pakken.
1. Hij vertrouwt je
En twijfelt nooit aan de dingen die je doet.
2. Hij is trouw
Hij heeft helemaal niets te verbergen. Je weet alles van hem. Zijn telefoon? Daar mag je gewoon in kijken.
3. Hij kent je smaak
Je favoriete chocolade, je favoriete film: hij weet het allemaal.
4. Hij geeft je tijd voor jezelf
Als je bij een vriendin wil gaan eten of een afspraak bij de kapper hebt, dat vindt hij allemaal prima. Dat hebben jullie allebei af en toe nodig.
5. Hij vergeet geen ‘feestdagen’
Jullie trouwdag of de dag van jullie eerste date: hij onthoudt het én hij regelt altijd een leuk cadeautje.
6. Hij lacht om je grapjes
Héél belangrijk.
7. Hij helpt in het huishouden
Hij is van de was en jij bent van de badkamer. Prima verdeling.
8. Hij helpt je altijd
‘Dat kan ik niet’, bestaat niet. Hij zorgt dat je je zeker voelt en helpt. 

Dat van de chocola checkte ik even. Dat wist hij niet. En dat van de film, dat kón hij niet weten omdat ik geen favoriete film heb. Hier in huis ben ik van de was en hij van de badkamer, maar verder...
Dus ik vind dat ik de volmaakte man heb.
Er zijn momenten dat ik dat even écht niet vind hoor, ja die momenten zijn er. Zoals ik ook zekere niet de volmaakte vrouw voor hem ben. Bij momenten.

Maar over het algemeen... doe ons er nog maar een jaar of vijfendertig bij!

Muurtje

Nou, zoals je ziet is het eindelijk zo ver. Na de vorige mislukking, ik mag wel zeggen na de vorige bizarre mislukking, (klik), zochten en vonden we een nieuwe badkamerzaak.
Ook hier hebben we lang nagedacht en hebben we meteen bij de eerste binnenkomst geïnformeerd hoe het zat met de betaling en met de aflevering en zo. Dat zat allemaal goed.
En dus kregen we weer een aantal sessies, er kwam een plan en we besloten tot aankoop over te gaan.
Zoals je ziet, zijn ze begonnen.
Het gaat twee weken duren. De sloop is gedaan. Alles is afgevoerd.
Er was één consequentie die we niet hadden voorzien.
Op het muurtje tussen de trap en de badkamerdeur,  hebben we een aantal jaren alle flyers, folders, toegangsbewijzen enzo geplakt van tentoonstellingen en films en musea die we bezochten.
Ik vond het een leuke muur geworden en ik keek er vaak met veel plezier naar. Een soort herinneringsbehang, dát was het geworden. Kijk:

Maar omdat er iets moet worden veranderd met elektriciteit, zou dat muurtje beschadigd raken.
'Dan maar helemaal leeg', besloten we en dat is dus nu gebeurd.
Het gaat me een beetje aan mijn hart hoor, maar er is op dezelfde overloop nog een stukje muur. Dat is ook helemaal vol geplakt, maar dan ga ik daar vanaf nu maar gewoon overheen.

Dit is dag drie. Ik kan niet wachten tot het klaar is.
Vooral niet als ik me 's morgens in mijn nakie sta te wassen bij de keukenkraan, heel vroeg, want de mannen beginnen om zeven uur en dan wil ik toch echt klaar zijn, hahaha.
Ik had meerdere aanbiedingen om te douchen bij mensen hoor en dat was hartstikke lief. Maar zo gaat het ook goed en op oppasdagen gebruik ik de douche bij de kinderen. Nog eventjes...

Artis

Het was een tijd geleden dat we in Artis waren. We kwamen er een tijd heel vaak, met Anna. Maar sinds de komst van de tweeling zat dat er eigenlijk niet meer in. Nu waren we in Amsterdam voor iets anders en combineerden dat met Artis.
We wilden het pas geopende,  nieuwe olifantenverblijf bekijken. We hebben er zelfs nog een bijdrage aan geleverd, vandaar.
En het is prachtig geworden echt. De olifanten hebben er alle ruimte gelukkig

Deze kleine wilde die ruimte graag ook nemen, maar werd door zijn moeder (en ik geloof zijn tante)  steeds weer tot de orde geroepen. Ze zetten er gewoon een poot voor. Dat was erg grappig om te zien. Ik vind olifanten leuk, al is de giraf mijn lievelingsdier.
Ook voor het publiek is het er veel leuker op geworden. Er is een pad dat door het water lijkt te lopen. En als de olifanten te water gaan, ben je er echt heel dicht bij. Het was behoorlijk warm, maar ze hadden blijkbaar geen zin om te zwemmen. Jammer. Maar ALS ze het doen...

Deze foto hangt bij het olifantenverblijf. Een foto van een foto dus.

...is dit wat je zult zien. Echt gaaf.
We stonden ook nog een tijdje bij de leeuwen te kijken. En de ruimte die zij hebben is echt zeer beperkt. Dat vind ik nogal zielig, maar ja, Artis is een hele oude stadsdierentuin. Toen het leeuwenverblijf werd bedacht, werd er nog niet zo erg rekening gehouden met ruimte voor de dieren.
Misschien krijgen de leeuwen nu wel de oude olifantenruimte, die is groter. Maar dat weet ik niet hoor.

Ik ken iemand, een groot dierenliefhebster, die niet naar Artis wil, vanwege de kleine ruimte die de leeuwen hebben. Zo ver gaat het bij mij niet. Maar ik hoop wel dat er iets gebeurt. Aan de andere kant, deze leeuwen zijn er aan gewend en ogen zeer tevreden.

Rijksmonument

Vorige week gingen we naar Artis. In de eerste plaats om het nieuwe olifantenverblijf te zien.
Maar bij de ingang zag ik iets wat ik leuk vond .
Twee vrouwen, druk bezig om het hek weer mooi te maken

Het was hartstikke warm en erg druk, maar daar trokken ze zich helemaal niks van aan.
Nou kom ik zeer geregeld in Artis, we hebben een abonnement, maar dat hek was  me nog nooit zo opgevallen. Ja er zitten gouden adelaars op, maar verder wil ik altijd gewoon naar binnen en naar de giraffen.

Toch beter opletten in het vervolg. Dit hek blijkt namelijk een Rijksmonument te zijn. Een Rijksmonument, toe maar!
Even googelen:
'Een rijksmonument is in Nederland een zaak die van algemeen belang is wegens de schoonheid, de betekenis voor de wetenschap of de cultuurhistorische waarde. ...'
Ja dan moet je het wel bijhouden natuurlijk, in het kader van het algemeen belang. Er zijn 62.000 Rijksmonumenten in Nederland. Waarvan meer dan de helft woonhuizen. En je kunt ze herkennen aan een klein oranje-wit schildje. Je kunt als je in een Rijksmonument woont, of als je er eentje bezit, subsidie krijgen.
Weer wat geleerd. Op naar de olifanten.
En toegegeven...

 ... het zag er weer fraai uit, zagen we toen we de dierentuin weer verlieten

Alzheimer

Ik ben best bang voor allerlei enge ziektes die mij en de mijnen zouden kunnen treffen.
Zonde van de tijd om bang voor te zijn, dat weet ik ook wel.
Maar ja, het is nu eenmaal zo en het wordt er de laatste jaren niet beter op.
Alzheimer en andere vormen van dementie jagen mij angst aan.
Ik heb helaas nogal wat ervaring op dat gebied, dus onverklaarbaar is die angst niet.
Enfin toen ik bij Izerina las over dit boek, '100 eenvoudige manieren om Alzheimer te voorkomen', heb ik het meteen besteld in de bieb.
Het is een boek met een inleiding en 100 hoofdstukken. In ieder hoofdstuk wordt een vraag besproken of een raad gegeven én verklaard en aan het eind volgt een korte samenvatting.
In het begin las ik alles en later alleen nog die samenvattingen. Heel duidelijk.
Aan het eind van het boek nog eens een supersamenvatting  van alles en dan heb je je eigen antialzhemerplan.

De meeste tips zijn zeer bruikbaar en makkelijk uit te voeren.
En zoals de zegswijze luidt: Baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik ga zeker een aantal zaken gebruiken. Een heleboel waren trouwens al bekend, niet zozeer tegen Alzheimer, maar voor een goede gezondheid.
Een paar voorbeelden:
69. Doe iets nieuws
73. Hou van noten
27. Eet curry's. (Die was nieuw voor mij en die ga ik zeker toepassen, mmmm)
47. Wees goed voor je hart
11. Eet iedere dag bessen,
13. Controleer je bloeddruk
80. Zorg voor een goede nachtrust (ai, ik schrijf dit om 5 uur in de ochtend)
98. Hou je taille in de gaten (ik hou haar in de gaten hoor, maar er zal meer moeten gebeuren)
56. Leer van taal te houden (onderzoek heeft aangetoond dat linguistische vaardigheden zorgen voor     grotere,slimmere en sterkere hersenen)

Enfin, het lijkt mij niet dat er onzin in dit boek wordt beschreven, maar ik denk nou ook weer niet dat ik geen Alzheimer krijg als ik alles doe wat er in staat.
Alle 100 tips ga ik je hier niet geven, moet je zelf maar lezen.
En dan ga ik nu maar eens aan m'n ontbijt. Met kwark,  blauwe bessen,  haver en een beetje gember.
Is nog lekker ook!

Retour en Bourgogne

Deze film die eergisteren in premiere ging, had ik al een paar weken geleden gezien. Hij werd dus al eerder vertoond in ons filmhuis, voor de leden van de filmclub. Meestal schrijf ik er dan meteen een stukje over, als het nog vers in mijn geheugen zit, haha. Maar dat vergat ik deze keer. Misschien omdat we vooraf een glaasje wijn erbij kregen.
Pas nu ik in alle kranten recensies lees, denk ik er weer aan. Dus alsnog.

Het verhaal:
Een jonge man keert terug uit Australië in zijn geboortestreek Bourgogne, omdat zijn vader op sterven ligt. Hij is vijf jaar weggeweest van huis. In die tussentijd is zijn moeder gestorven (hij kwam niet op de begrafenis), is zijn jongere broer Jeremie volwassen geworden en is zijn zus degene die de wijngaard voortzet.
De terugkomst vindt niet helemaal in harmonie plaats. De jonge broer is bijvoorbeeld heel boos dat de oudere broer Jean niet op de begrafenis was van hun moeder.  De zus Juliette heeft het best moeilijk met de wijngaard, maar ze doet het uitstekend.
Enfin, gaandeweg wordt duidelijk waarom Jean er niet was en waarom hij zijn familie in de steek liet.
En er moet natuurlijk bedacht worden hoe het nu allemaal verder moet.

Ik vond het een aardige film, niet meer en niet minder. Aardig, maar wel met prachtige beelden van de wijngaard in de verschillende seizoenen.
Ik hou daar wel van, van mooie plaatjes. dus ik grijp de gelegenheid aan om wat eigen druivenfoto's te laten zien. Niet gemaakt in Frankrijk, maar in Portugal overigens. Maar hee, een druif is een druif toch?

Parool

Grappig vind ik dit zadeldekje. Ik zag het en bedacht dat ik echt dol ben op Het Parool. 
Het leuke van Het Parool vind ik onder andere, dat er ook wel eens iets grappigs in is te lezen. Dat heb ik met de Volkskrant (die ik trouwens tegenwoordig alleen nog op zaterdag lees) nou nooit.
Onder andere dus hè. Het is verder ook een krant met hele goede columnisten. theodor Holman, James Worthy, Guus Luyters...
De krant won dit jaar dan ook twee internationale prijzen: European Newspaper of the year en World's Best Designed Newspaper
De jury's prijzen Het Parool vanwege 'een betoverende vormgeving die nieuwsverhalen verleidelijk maakt om te lezen'. De krant is 'vernieuwend en heeft een smoel en een missie'.
Nou wat die missie is, dat weet ik niet. Ik vind het gewoon een fijne krant. Die ik naast de regionale krant, heel graag lees.

Hoe lang zal het nog duren dat er kranten bestaan. Papieren kranten. Ik denk dat ze gaan verdwijnen. Onze kinderen bijvoorbeeld, lezen geen van drieën nog een papieren krant. Ze lezen wel kranten, maar niet op papier.
Ik zou het heel jammer vinden. Echt heel jammer. Ik kan ontzettend genieten van een verse krant die op me ligt te wachten.
Het Parool zal het lastig vinden om het hoofd boven water te houden denk ik.
Ze geven ons als abonnee drie kaarten waarmee we iemand gratis vier weken Het Parool cadeau kunnen doen. En dat doen ze dan ook weer in stijl.

Het is wel een echte Amsterdamse krant. Dus eh... iemand in de buurt die een abonnementje voor vier weken wil? Mail me en ik stuur je de kaart op. bettievdgriend@hotmail.com