Met een kleinkind naar het museum

Er gebeurde in dat Gemeentemuseum in Den Haag iets leuks.
Zoals ik al eerder vertelde, gaan we er op onze oppasdag vaak even heen en dan nemen we Odin mee. Ja, of je nou in de duinen gaat wandelen of naar en in het museum. Odin maakt het niet uit. Hij kijkt en kletst en kijkt en kletst.
In het museum met hem is leuk. Als wij er zijn, vaak op woensdagmorgen, zijn er meestal alleen oudere mensen zoals wij en die vinden het vaak leuk om even contact te maken met Odin. En hij vindt het ook leuk.
Dus eigenlijk hoef ik niks te doen, gewoon voor mijn eigen plezier rondkijken.
We waren in een zaaltje waar een schilderij hing met een paard en wagen erop.
Een mevrouw keek naar onze kleinzoon en begon tegen hem te praten. 'Hee hallo kleine jongen, heb je wel gezien dat er daar een paard is. Kijk maar, aan de muur: een paard'.
Ze wees het paard aan. En nog een keer. Odin volgde haar vinger, zag het en kraaide enthousiast: paat,  paat.
Ik bekeek dit gebeurtenisje met veel plezier. Wat ik zei, ik liep alleen voor mezelf te kijken. Odin werd helemaal niet verwaarloosd hoor, helemaal niet. Maar het was gewoon nog niet in me opgekomen om hem op dingen te wijzen. Om zijn belangstelling te wekken voor iets in het museum. Ik bedoel, hij is net anderhalf. Eigenlijk gek, want buiten wijs ik wel steeds dingen aan
Maar wat die mevrouw deed, werkte.
Ik heb haar bedankt, gezegd dat ze me op een idee bracht. Dat vond ze leuk.
En de volgende keren ga ik hem af en toe eens iets aanwijzen. Wat een les was dat.