Maar ik dacht toch aan onze kleinkinderen.
Voor Odin was ik een sjaal aan het breien.
Anna schreef ik een brief, een echte.
En de schapentweeling in de wei achter ons huisje herinnerde me aan onze eigen tweelingkleindochters.
Het is zo grappig om 's morgens de gordijnen open te doen en recht in de snuiten van dit tweetal te kijken.
We komen hier al jaren en ik weet niet hoe oud ze zijn, maar ze zijn er, sinds wij hier komen, altijd al geweest.
Mooi die twee schapen en dat hek met strengetjes wol. Ik den meer aan mijn kleindochter dan aan mijn kinderen als we weg zijn. Mijn kinderen kunnen zich wel redden, mijn kleinkind is daar nog veel te klein voor...
BeantwoordenVerwijderenHa ja ik ook, Sjoerd!
VerwijderenIk wist niet dat het bestond, dat schapen zelf hun wolletje verliezen. :) Mooie foto's weer!
BeantwoordenVerwijderenWat zijn dit voor schapen ,hoeven die niet geschoren lijkt er af te vallen , ja die kleintje gaan niet uit je gedachte grappig eigelijk .
BeantwoordenVerwijderenIk wilde het nog vragen maar vergat het steeds
VerwijderenIk was al lang over dat hek geklommen met een schaar :-)
BeantwoordenVerwijderenIk vond het al moeilijk genoeg om met het fototoestel over het hek te klimmen. Later zag ik dat ik het hek gewoon open kon maken
VerwijderenWat zijn ze schattig en ja hoor vast tweelingen, dat zie je zo. ;-)
BeantwoordenVerwijderenMooie koppies.
BeantwoordenVerwijderenWat een aandoenlijke koppies!
BeantwoordenVerwijderenTweeling of niet, mooi zijn ze wel, althans die koppen!!
BeantwoordenVerwijderen