Wij kregen vrij laat telefoon. Ik zat denk ik in de tweede of derde van de middelbare school.
Tot die tijd deden mijn ouders het met een telefooncel. Ik had een oom die lange tijd ernstig ziek was en dan ging mijn moeder bijna iedere avond bellen in zo'n cel. En mijn vader ging mee.
Dubbeltjes sparen natuurlijk. Ik denk nu dat dat lastig was, maar misschien ook wel fijn. Het wandelingetje naar die cel, de berichten horen en die verwerken op de terugweg.
Grijs was die eerste telefoon en ik weet het nummer nog: 4218.
Bellen was voor mij wel aan regels gebonden, vooral niet te lang, haha. Lastig op die leeftijd want zelfs al had je je beste vriendin een kwartier geleden nog gesproken, eenmaal thuis moest er toch weer worden gebeld.
Mijn eerste eigen telefoon was groen. Ik zag hem laatst voor een hoop geld in een retrowinkeltje te koop staan.
En die telefoongids natuurlijk. De eerste keer dat ik er zelfstandig in stond... dat was wel een dingetje.
Ik denk dat er nog Mej. bij stond. Maar dat weet ik niet zeker.
Daarna ging het snel. Ik weet nog dat ik het op school een keer had over bellen en zei dat je natuurlijk altijd eerst een nummer moet draaien en dat de kinderen mij stomverbaasd aankeken. Huh een nummer draaien? Het is allemaal zoveel makkelijker geworden. Het allergrootste voordeel is dat je je geliefden bijna altijd kunt bereiken.
Ik was een keer, heel lang geleden, in Mexico met vakantie. Ik was ongeveer een maand weg en kon mijn ouders maar niet te pakken krijgen. Dat leidde tot flinke ongerustheid. Niet bij mijn ouders trouwens, die hadden er alle vertrouwen in. Maar wel bij mij.
Verleden tijd allemaal. Voorbij, voorgoed voorbij. Nieuwsgierig wat ons allemaal nog te wachten staat op het gebied van communicatie
17 opmerkingen:
Op de een of andere manier komt zoiets weer terug. Ik weet niet hoe, maar na een tijd ..... 🤗🤗🤗
Hier gaan ze ook gemist worden want men gebruikt de bladzijde als ondergrond bij het maken van de poppen voor de carnavals optocht. Het geraamte wordt ermee beplakt. Het papier is makkelijk te verwerken. Jammer, volgend jaar op zoek naar een alternatief.
Bij mij thuis was er geen telefoon. Dat was een keuze van mijn moeder, om niet op die manier bereikbaar te zijn voor haar schoonmoeder. Vanwege die schoonmoeder wilde ze het rijbewijs ook niet halen. Zo jammer, dat ze zichzelf daarmee ook beperkt heeft. Wij gebruikten ook de telefooncel en de telefoon van de buren.
Leuk, ik las dit voor aan mijn man (65) en er kwam meteen een gesprekje op gang: kun jij je herinneren wanneer jullie telefoon kregen?
Hij toen hij 12 was en ik(62) was ongeveer 9.
Allebei een zwarte.
O en die boeken gebruikte ik regelmatig bij het maken van surprises ;)
Ik heb al jaren geen telefoonboek meer. Ik zou ook niet weten waarom. Bellen doe ik overigens ook zelden, en dat zijn dan ook nog heel korte gesprekken.
ik vond het vroeger leuk om allerlei mensen (die ik kende) op te zoeken in het telefoonboek ;)
Inderdaad...voorgoed verleden tijd maar ook niet meer echt nodig. Scheelt bergen papier in ieder geval. Onze telefoon hing aan de muur in de woonkamer dus iedereen in die kamer kon meegenieten van wat jij te bespreken had met je vriendin. Hihi...ook nu niet meer voor te stellen toch?!
Ja, wat herken ik die tijd. Maar wat ben ik nu blij met de huidige communicatie, nu er dierbaren in een ver land zijn.
Mijn grootouders hadden beiden vrij snel telefoon omdat ze een eigen zaak hadden. Bij de ene hing hij in de zaak bij de andere in de ijskoude gang!
In de 70-er jaren heb ik een jaar bij de Gouden Gids gewerkt, per naam/adres zat er een langwerpige kaar in de bak waarop de betalingen werden geregistreerd.
Leuk onderwerp waardoor er ook weer andere herinneringen boven komen.
Ik heb er geen moeite mee dat hij verdwijnt, ik kreeg teveel last met de kleine lettertjes... maar dat is dan ook weer van teveel op de p.c. te zitten, waar we nu dus nog meer zullen achter zitten om o.a. telefoonnummers op te zoeken...
Bert, ik zal dan ook ongeveer zo oud zijn geweest, toen wij (in de Bernard Zweerslaan) telefoon kregen. Ik dacht dat het nummer 3250 was, maar ben daar niet zeker van. Bij ons hing ie in de gang, grijs/groenig! Toen we trouwden, hadden we geen telefoon, dus ook naar de cel of in dringende gevallen naar de buren! Pas toen we naar Tholen verhuisden kregen we zelf telefoon. En de gids vind ik nog wel eens handig, maar dan om een adres op te zoeken.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ook dat van de telefooncel. Vroeger kende ik vrijwel alle telefoonnummers uit mijn hoofd. Nu alleen nog de nummers van de familie die ik al jarenlang bel. Maar de mobile nummers van mijn eigen kinderen bijvoorbeeld zou ik echt niet weten. Mal eigenlijk hè? Ik gebruikte de telefoongidsen ook om quilts te naaien. De blokken naaide ik op telefoonpapier wat ik dan later wegscheurde. Heerlijk werkje! Fijn weekend!
Mijn vader was dierenarts en was altijd telefonisch bereikbaar, zo ongeveer 24/7. Dus ik ben opgegroeid met een telefoon in huid. Ons nummer was 5583
Mijn ouders kregen pas heel laat telefoon, was gewoon geen geld voor. Ik was het huis al uit.
Wij hadden zo'n zwarte bakelieten telefoon die aan de muur vast hing. Haha, kan ik me nou niks meer bij voorstellen!
Ja, tijden veranderen. Voor sommige mensen gaat het wel eens te snel heb ik het idee.
Het papier was uitermate geschikt om in de bloemenpers te gebruiken.
Ik ben ook nog van het bakelieten tijdperk, zware krengen waren dat. 002 draaien om te horen hoe laat het was. Eenmaal op kamers wachtte de telefooncel. En nu kan ik nog steeds niet appen. Een mobiel uit het stenen tijdperk, maar als het moet, goed bereikbaar.
Van de week viel bij ons de Gouden Gids/telefoongids op de mat. Roos kon het niet bevatten...
Wij uitgelegd hoe dat vroeger ging in een telefooncel met telefoonboeken die in brand werden gestoken. Ze bleef er bijna in!
Een reactie posten