The American Dream

Op naar het Drents Museum voor de tentoonstelling The American Dream. Ondertitel:
Amerikaans Realisme 1945- 1965.
Dit is een dubbeltentoonstelling in samenwerking met een ander museum, namelijk de Kunsthalle in Emden. En dat vind ik erg jammer. Ik had de rest in Emden, vooral kunst uit 1965-2017,  ook graag willen zien, maar nog eens anderhalf uur rijden werd ons toch wel echt te veel en in een overnachting hadden we geen zin.
Ik vond deze tentoonstelling dus een ietsepietsie teleurstellend. Niet vanwege de werken, maar ja, ik wilde meer!!
Maar erg genoten van wat er wél was en dat was ook nog wel vrij veel hoor.
Ik vind het heel moeilijk om een keuze te maken . Wat wil ik hier laten zien?
Ik zeg het van tevoren: het worden meer dan de gebruikelijke vijf à zes foto's,

John Koch, the Reader, ca 1955

Een doodgewoon beeld, man leest krant. geplaatst in het gedeelte Stad. Net als dit werk:

Duane Hanson,Derelict Woman, 1973

Wat een enorme tegenstelling hè. Oké dit is van later, maar toch. Er waren dus ook voorproefjes te zien van de Emdententoonstelling, later in de tijd dus.
Troosteloos, dit werk

Thomas Hart Benton, Homestead, 1934

Ook nog oudere doeken dus, zoals deze hierboven. Eigenlijk klopte er niet veel van de tijdsaanduiding 1945-1965. Maakt ook niet uit.
Een rustige, vreedzame samenleving hierboven.  Met weer een grote tegenstelling als je kijkt naar dit schilderij hieronder.

Ral;h Goings, Amsterdam Diner, 1980

Realistisch is het allemaal wel. In New York was ik ooit in precies zo'n diner, met die krukken. Zeer herkenbaar.
Wat ik zei: wat moet ik nog meer laten zien?  Roy Liechtenstein? Andy Warholl?  Het portret van Jacqueline Kennedy. Of toch maar Edward Hopper? Ik weet het niet.

Robert Birmelin, A Subway Experience, 1966

Intrigerend schilderij vond ik. Vol van beweging, drukte en troep.
Oh, ik heb er nog maar vijf. Dat valt na mijn aankondiging nog best mee. Dan kies ik toch dit schilderij van Hopper.

Edward Hopper, Morning Sun, 1952

Bij dit schilderij was het voortdurend heel erg druk. Ook bij de andere Hopper die er hing.
Ik keek ook nog even een filmpje over de kunstwerken en hoorde de volgende anekdote: De vrouw van Hopper had er op een gegeven moment meer dan genoeg van dat haar man met allerlei modellen werkte. 'Voortaan gebruik je mij maar als model', voegde ze hem toe. Maar ja, ze was toen al zestig. En dan kan je nog zo'n mooi lijf hebben, maar zestig ... dat zie je heus wel en dat was niet zo geschikt voor dit doek Morning Sun. Dus Hopper deed alsof  en schilderde toch wat hij wilde.

Ik eindig met het schilderij dat ik het aller- allermooist vond.

Stone Roberts, The Lake in Central Park: A Late Afternoon in Early June, 2017

Al met al was het een mooie tentoonstelling. Echt. En deze werken zijn normaal niet in Nederland te zien. Dat maakt het ook bijzonder vind ik.  Meer info: klik