Tekenles

Zelfportret, 1860

 De operatie... pfff, dat duurt nog een paar weken.
Tot die tijd maken we er maar iets moois van en doen we net als altijd nogal eens een museum aan. Kunst kijken, film...
Zondagmorgen was voor het eerst in lange tijd weer eens Rijksmuseumtijd.
We wilden de tentoonstelling van Matthijs Maris nog zien en gisteren was de laatste dag.
'Jij vindt altijd alles mooi hè' zei een bloglezer laatst tegen me.
Onzin! Maar ik vind het wel leuker om iets over een boek of een film of een tentoonstelling te vertellen, als ik het mooi heb gevonden. Dat wel.
Ik vind lang niet alles mooi of boeiend of spannend. Deze tentoonstelling bijvoorbeeld vond ik helemaal niks. Alleen dit zelfportret van Matthijs Maris, dat sprak me aan. Verder niets.
Ik ben snel nog even door de zalen gelopen en ben toen lekker iets anders gaan bekijken. Dat is zo heerlijk in het Rijksmuseum, er is zo veel dat wél mooi/leuk/boeiend/spannend is. Ik denk niet dat ik ooit uitgekeken raak.
Enfin, toen ik verder liep, stuitte ik in de hal hier op:

Een grote kring met schildersezels en op die ezels hoeden, alpino's, Op de schildersezel waren spiegels geklemd.

Kijk, dit was de bedoeling. Nou vind ik mensen kijken bijna net zo leuk als kunst kijken, dus ik ben hier een hele tijd gebleven. Kijkend naar hem

 En naar haar:

Dit stel vond ik ook leuk. De meeste mensen maakten (ik denk vanwege het spiegeltje) een zelfportret. Maar zij tekende haar vriend met zo'n 17e eeuwse kraag.

Er liep een man rond om aanwijzingen te geven en wat ik hoorde, leken me dat aanwijzingen van iemand met verstand van zaken.

Na afloop mochten de portretten worden meegenomen, maar niet iedereen deed dat. Er werd ook een en ander 'tentoongesteld'.

Aah, kon ik toch maar tekenen. Ik heb echt nog geprobeerd mijn man over te halen tot een zelfportret. Hij tekent nooit, maar ik heb altijd het idee dat hij het wel een beetje zou kunnen. Het zit bij hem in de familie. Maar hij deed het niet.