Ans Markus

We zijn zeer regelmatig op de Noordermarkt in Amsterdam op maandagmorgen.
En menig keer zag ik daar Ans Markus (1947)
Een opvallende vrouw, lang, slank, felrode lippenstift, strak weggetrokken haar  en zwarte kleding.
De laatste keer dat ik werk van haar zag, was dat op een expositie in Zwolle, in de Fundatie.
Ik heb toen tegen mijn man gezegd dat ik,  als ik haar zou zien op de Noordermarkt, dat ik haar dan zou aanspreken om haar  te zeggen hoe prachtig ik haar werk vind.
Je raadt het al, na dat besluit heb ik haar nooit meer gezien. Maar als.... dan...

Op deze tentoonstelling hing opnieuw prachtig werk. Ik vind bijna alles mooi, al heb ik de schilderijen met windsels wel een beetje te vaak gezien. Maar dit portret van Freek de Jonge bijvoorbeeld. Ik vind het bijna ongelooflijk. Heb er lang naar gekeken (en ik ben niet eens een F.de J. fan). Er hing ook een fantastische portret van Job Cohen. Oh zo mooi.
Ook heel mooi vond ik de serie Godshuizen. Hoe dat licht valt...

Of de serie over verdriet. Verborgen verdriet:

Er was echt veel te zien. Het hing er ook allemaal mooi. Met veel ruimte. Het was best druk op de vrijdagmorgen, maar dat was geen moment hinderlijk. Juist vanwege de ruimte die de doeken hadden gekregen.

Door de hele tentoonstelling heen, hingen zeven borden waarop iets te lezen was over het leven van Markus. te beginnen met haar leven op tien-jarige leeftijd, dan twintig, dertig enz. tot het laatste bord met zeventig jaar.

Interessant om te lezen. Deze vrouw heeft zeker geen makkelijk leven gehad. Ze is heel vaak gekwetst, ze was onzeker, heel erg onzeker. Maar het is nu goed gekomen als ik dat zo lees.
En nu is ze dus ook bezig met beelden, brons en porselein. Ook naar die beelden kon ik wel blijven kijken.

Nou? Moet ik nog meer zeggen? Nee toch. Als je in de gelegenheid bent: Gaan. Voor meer info zie mijn post van gisteren.