Kleinzoon

Kijk, de hele week (nou ja 2x) foto's van onze kleindochters en niets van onze kleinzoon, dat kan natuurlijk niet.
En al helemaal niet omdat het zo'n grote lieverd is.
Hij is eind december twee geworden. En ik was niet op zijn verjaardag, want ik was ziekig! Erg vervelend.  Dat was toch weer een bijzondere dag, vol herinneringen aan hoe we bijvoorbeeld midden in de nacht naar Den Haag reden. Ik kan de wachtruimte in het ziekenhuis uittekenen. Aan dat hij een maand te vroeg was en piepklein. Aan hoe zijn ouders keken.
Inmiddels wordt hij niet meer als een prematuurtje beschouwd en hij werd ook zonder mij heel feestelijk twee!
Zijn traktatie op de creche zag er zo uit, zo schattig:

Ik weet nog dat mijn vader altijd zei, als onze Bart (de vader van Odin), daar had gelogeerd, dat hij nooit, maar dan ook nooit huilde of gehuild had. Dat nam ik altijd met een korrel zout, met een pond zout, want bij ons huilde Bart wel hoor.
En nu... als wij aan het oppassen zijn,  huilt Odin nooit. Echt nooit. Misschien neemt Bart dat ook met een korrel zout, of een pond,  maar toch is het waar.
Odin kan ontzettend goed spelen. Zélf spelen bedoel ik.
Je ziet het op de kleine collage hierboven, waar hij zijn pop in bad doet en vervolgens bedenkt dat hij er zelf ook in kan gaan zitten en daar de humor van in ziet.
Je ziet het ook aan de bouwwerken die hij maakt hieronder. En toen was hij nog niet eens twee.

Da is toch ontzettend knap. Hij is daar echt heel lang mee bezig geweest.
Maar bovenal is het een heel lief jongetje, dat altijd boven aan de trap staat te stralen als wij komen oppassen.
Jammer genoeg gaat dát er nu een hele tijd niet van komen.