zondag 1 juli 2018

Susanne

Het is al weer bijna drie jaar geleden dat ik hier schreef over Susanne.
Susanne de Hoop- Cohen.
Ik had toen, in augustus 2015, een kaartje gekocht op de Noordermarkt in Amsterdam.
Dat was in eerste instantie een gewoon, ouderwetsch kaartje.
Een kaartje, zo bleek uit de achterkant, dat een oma,  in 1937 stuurde aan haar liefste kleine schat: Clairy Willy de Hoop.
Net zoals ik ook af en toe een kaart stuur aan mijn kleinkinderen.
Zo'n kaartje vind ik niet thuis horen op een rommelmarkt en daarom kocht ik het.
Daarna ben ik gaan googelen, er stond een adres op en al snel bleek dat deze grootmoeder Susanne, haar man, hun kinderen en haar kleindochter zijn vermoord in Sobibor, Auschwitz en Mauthausen.
Je kunt het hele verhaal nog lezen op mijn blog: klik

Tja en dat was het. Ik heb het kaartje geplaatst op het digitale Joods Monument. Meer kon ik niet doen.
Maar Susanne bleef in mijn hoofd zitten en in mijn hart.
Niet zo dat ik elke dag er aan dacht, maar toch wel heel regelmatig.
Als ik de naam Susanne hoor, of als ik iets lees over de gruwelen de Joden aangedaan in de oorlog. Als ik Anna een kaart stuur,  of een berichtje per app, want de tijden zijn veranderd.
Susanne werd voor mij een soort symbool
En toen las ik een paar weken geleden over het Holocaust Namen Monument Nederland. Een gedenkteken voor alle Nederlandse slachtoffers van de Holocaust. Dat zijn er 102.000.
Een monument waar ik van denk dat het er lang had moeten staan. Maar goed, beter laat dan nooit.
Met de bouw zal waarschijnlijk dit jaar begonnen worden. Aan de Weesperstraat in Amsterdam.
Je kunt een naam adopteren door een financiële bijdrage te leveren en dat heb ik dus gedaan.
Susanne de Hoop- Cohen. Háár naam adopteerde ik.
Haar naam komt op een monument dat ik, als een herinnering én een waarschuwing, heel belangrijk vind.

Tachtig jaar geleden, schreef zij haar kaartje aan haar liefste kleine schat. Met drie kusjes op haar wangetjes en hoofdje...





26 opmerkingen:

  1. Wat een bijzonder verhaal en heel erg mooi dat je dit doet. Zo zie je maar weer wat een kaartje op een rommelmarkt allemaal teweeg kan brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een impact van zo'n rommelmarkt kaartje, heel mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een mooi en treurig verhaal, allemaal door dat kaartje op de rommelmarkt. Hoe dat kaartje daar toch terecht is gekomen... en dan nu in jouw bezit. Mooi dat je de naam geadopteerd hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi. Een herinnering leeft voort..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat bijzonder!
    Vorige week vertelde een oma me dat ze tijdens iedere vakantie, kort of lang, ieder kleinkind van haar een kaartje stuurt. Dat vond ik zó leuk, dat ga ik ook doen als ik ooit oma word.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een prachtig verhaal. En een mooi initiatief om te steunen. Ik ga kijken of ik ook een bijdrage kan doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Een prachtig gebaar van je. Ik heb joodse vrienden met (helaas, wie niet van de joodse gemeenschap!) eenzelfde geschiedenis en heb eens gekeken of hun familie er al bij staat. Ik zag dat de ouders van een - inmiddels overleden - vriendin in Israël nog niet geadopteerd zijn en het lijkt me een goed idee om dat te doen. Op het digitale Joodse monument staat de hele familie wel genoemd.
    Over die vriendin en haar geschiedenis valt nog wel het e.e.a. te vertellen, wat ik binnenkort zal doen op mijn blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een mooi gebaar, Bertie.
    En bedankt voor je verhaal. Dat heeft mij er toe gebracht om de naam van mijn tante Suze te adopteren, omdat mijn moeder (de enige overgeblevene van haar hele familie) altijd zei, dat ik op haar leek.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Koude rillingen krijg ik bij je verhaal. Ik had ern tante Mirjam die ook haar hele familie verloor.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mooi dat je haar naam nu geadopteerd hebt voor op het monument.
    Zo'n eenvoudig kaartje kan grote gevolgen hebben, heel bijzonder.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi Bertie! Ondanks dat het hier erg warm is kreeg ik onder het lezen koude rillingen.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb Clairy (Claire) geadopteerd. Oma en kleindochter zijn weer samen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Brok in mijn keel!
    Wat vind ik dit mooi zeg.
    En met je eens hoor, dat monument had er al lang moeten zijn, maar beter laat dan nooit.
    liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik ben er stil van!
    Dat kan toch haast geen toeval meer zijn, wat mooi dat je dat voor Susanne gedaan hebt.
    Goed dat er een monument komt, zodat we nooit vergeten!!!
    Liefs Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Een heel pakkend en intens verdrietig verhaal.Heb je al onderzocht of er helemaal niemand van haar familie de oorlog overleefd heeft. Ergens moet er toch nog iemand zijn? Daar ben ik nu benieuwd naar.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ha Bertiebo,

    fijn, dat jij ook een naam hebt geadopteerd.
    Ik ook! Dat zouden meer mensen moeten doen.
    Het verhaal achter jouw naam is zo bijzonder...

    Susanne de Hoop-Cohen

    BeantwoordenVerwijderen