Susanne

Het is al weer bijna drie jaar geleden dat ik hier schreef over Susanne.
Susanne de Hoop- Cohen.
Ik had toen, in augustus 2015, een kaartje gekocht op de Noordermarkt in Amsterdam.
Dat was in eerste instantie een gewoon, ouderwetsch kaartje.
Een kaartje, zo bleek uit de achterkant, dat een oma,  in 1937 stuurde aan haar liefste kleine schat: Clairy Willy de Hoop.
Net zoals ik ook af en toe een kaart stuur aan mijn kleinkinderen.
Zo'n kaartje vind ik niet thuis horen op een rommelmarkt en daarom kocht ik het.
Daarna ben ik gaan googelen, er stond een adres op en al snel bleek dat deze grootmoeder Susanne, haar man, hun kinderen en haar kleindochter zijn vermoord in Sobibor, Auschwitz en Mauthausen.
Je kunt het hele verhaal nog lezen op mijn blog: klik

Tja en dat was het. Ik heb het kaartje geplaatst op het digitale Joods Monument. Meer kon ik niet doen.
Maar Susanne bleef in mijn hoofd zitten en in mijn hart.
Niet zo dat ik elke dag er aan dacht, maar toch wel heel regelmatig.
Als ik de naam Susanne hoor, of als ik iets lees over de gruwelen de Joden aangedaan in de oorlog. Als ik Anna een kaart stuur,  of een berichtje per app, want de tijden zijn veranderd.
Susanne werd voor mij een soort symbool
En toen las ik een paar weken geleden over het Holocaust Namen Monument Nederland. Een gedenkteken voor alle Nederlandse slachtoffers van de Holocaust. Dat zijn er 102.000.
Een monument waar ik van denk dat het er lang had moeten staan. Maar goed, beter laat dan nooit.
Met de bouw zal waarschijnlijk dit jaar begonnen worden. Aan de Weesperstraat in Amsterdam.
Je kunt een naam adopteren door een financiële bijdrage te leveren en dat heb ik dus gedaan.
Susanne de Hoop- Cohen. Háár naam adopteerde ik.
Haar naam komt op een monument dat ik, als een herinnering én een waarschuwing, heel belangrijk vind.

Tachtig jaar geleden, schreef zij haar kaartje aan haar liefste kleine schat. Met drie kusjes op haar wangetjes en hoofdje...