Wespen

Ik haat wespen. Ik HAAT ze. Kan me niet schelen waar ze goed voor zijn. Ik ben in mijn leven vier keer gestoken en ik haat ze.
De eerste keer was op een fruitmarkt in Mexico. Daar was niet aan te ontkomen, behalve niet naar die fruitmarkt gaan. Maar dat was geen optie, want zo leuk en kleurig en lekker. En trouwens ik zei au en nog een keer au en dat was het.
De tweede keer kwamen we terug uit Frankrijk en ik klapte een stoeltje open en plofte neer. Boven op een wesp die waarschijnlijk al die tijd gevangen had gezeten. Hij stak en dat kon ik nog door de vingers zien, maar niet dat mijn been zo dik en pijnlijk werd en ik er een hele week last van had.
De derde keer was op kamp. Ik werd gestoken in mijn lies en door mijn spijkerbroek heen. Die nacht werd ik heel beroerd. Heel erg beroerd. De volgende dag was het bloedheet en moest ik met mijn groep terug fietsen naar school. Dat was een kilometer of vijftig. En mijn klas was niet bepaald makkelijk. Ik zwol onderweg helemaal op. Dikke uitslag van mijn enkels tot mijn keel. Daar stopte het.
Toen ben ik toch maar naar de dokter gegaan die mij vertelde dat dit wel een heel heftige reactie was, dat allergieën zich opbouwen en dat ik voortaan een epi-pen bij me moest dragen met adrenaline.

 Die spuit heb ik nu al jaren,  steeds tijdig vervangen voor een verse, maar nog nooit nodig gehad.
En toen was ik vorige week in Hamburg en werd ik weer gestoken.
Het deed pijn. We gingen even rustig zitten en lazen nog eens goed de bijsluiter. Toen waren er al een paar minuten voorbij en ik was nog niet in een shock, viel niet flauw, kreeg geen andere rare verschijnselen en werd alleen een beetje bibberig.
De pen niet gebruikt, maar wel met de metro en een taxi naar een ziekenhuis. Op het station bij de politie geïnformeerd waar dat was.
Daar aangekomen kwamen we eerst op de Emergency en daarna bij een lieve Frau Doktor op de afdeling dermatologie.  Ze leek ongeveer achttien met haar paardenstaart,  maar dat was ze niet.
Ze gaf me een zalfje voor op de plek en een recept voor een drankje en druppels en vond dat ik dat voortaan altijd bij me moest hebben. Die epi-pen ook, maar alleen te gebruiken als ik gestrekt zou gaan.
Toen dat allemaal geregeld was, was de middag voorbij.
Dat zeg ik: IK HAAT WESPEN!!!!!!!!!!!!

Crazy Rich Asians

Bij Mamma Mia 2, zag ik de trailer van deze film en ik wist meteen dat ik hem wilde zien.
Een paar dagen later zag ik een paar recensies en die waren niet goed. Het meest positieve dat er van gezegd werd, was dat de cast van deze film geheel uit Aziaten bestaat.
Het is een Amerikaanse film, maar gaat over Chinezen en speelt voor het overgrote deel in Singapore.
Ik vind het dus niet raar dat van die Aziaten, maar dat schijnt zelden voor te komen en wordt gezien als een experiment. Is het publiek te lokken met Aziaten?
 Ik hou soms van ongecompliceerde films. Ik hou er van om af en toe met een bak popcorn naar zo'n film te kijken. Die is dan natuurlijk in de gewone bioscoop en niet in het filmhuis.
Niet altijd, ik hou ook van serieuze films. Ik ben drie keer naar de bioscoop geweest dit jaar. En misschien wel vijftien keer naar het filmhuis.
Ik hou van allebei .
Hoe dan ook en Aziaten of niet, het was gewoon het Assepoester verhaal, in een hedendaags jasje. En Assepoester, (al zou je dat niet zeggen met al die Roodkapjekaarten) is toevallig wel mijn favoriete sprookje.
Rachel Chu is een Chinees meisje, in New York geboren en dochter van een arme,  alleenstaande moeder. Ze heeft gestudeerd en is hoogleraar economie aan de universiteit van New York. Ze heeft een relatie met Nick Young.
Dan wil Nick haar meenemen naar Singapore omdat hij getuige zal zijn op het huwelijk van zijn beste vriend. Rachel kan dan meteen kennis maken met zijn oma, moeder en de rest van de familie.  Maar Nick is even vergeten te vertellen dat hij de erfgenaam is van een van de rijkste families ter wereld. En niemand van die familie zit op Rachel te wachten. Zeker de moeder van Nick niet.

Nou zo'n verhaal dus. En alle critici krijgen de hartelijke groeten, ik was in zo'n stemming en heb er van genoten. Erg hè

                            

David

'David ontdekt de wereld', heet dit boek. Het is (zoals zo vaak) een rare titel. De oorspronkelijke titel is namelijk David en dat was prima geweest. In de Duitse vertaling is het Ich bin David en dat zou ook heel mooi geweest zijn.
(David kiest onderweg een God, dat had iedere God kunnen zijn, maar hij kiest voor de God van de grazige weiden en onderweg bidt hij tot die God en eindigt ieder gebed met: Ik ben David, amen.)
Het is maar goed dat ik jaren geleden door de titel heen keek, want ik heb het hier over het allermooiste kinderboek dat ik ooit las. Helaas las ik het pas toen ik al volwassen was. Helaas omdat ik nu nooit zal weten of het boek mij beïnvloed zou hebben.
Het is het verhaal van David. Hij heeft zijn hele jeugd in een concentratiekamp doorgebracht, nooit andere kinderen gezien, geen muziek gehoord, geen bloemen gezien en nog veel meer niet ervaren. Hij heeft wel heel veel geleerd en gehoord van zijn enige vriend in het kamp: Johannes. Johannes is dood, maar David heeft zoveel van hem geleerd dat hij kan leven.
Dan als hij twaalf is, laat 'de man', een kampbewaarder hem ontsnappen. Op zijn laatste werkdag.
De man geeft hem wat spullen mee, een kompas, lucifers, een fles en een stuk brood. De man zegt hem dat de stroom zal worden uitgeschakeld gedurende een halve minuut, zodat David kan ontsnappen.
Hij zegt David ook dat hij naar Saloniki moet gaan, daar een schip naar Italie moet zoeken en dan verder moet lopen naar het Noorden, naar Denemarken.
David haat 'de man', maar hij gaat. Hij wil leven.
David is bang en beschadigd, maar hij wil leven. En hij ontdekt inderdaad de wereld.
Meer kan ik er wel van vertellen, maar ik doe het niet. Je moet het maar lezen. Ik heb het boek vaak uitgeleend en de eerste aan wie ik dat deed schreef er een briefje over. Alle volgenden namen dat gebruik over en schreven ook een klein stukje. Goed voorbeeld doet goed volgen. Hier zijn er een paar.

Dus... als je mij niet gelooft...

Uitmarkt

Hier moest is ik echt hard om lachen, ha het leven is geen ponykamp. 
Zo is het. Ik zit nu weer te grinniken of zou hinniken beter zijn in dit geval?
Hoe dan ook, het was een kaartje dat ik kreeg op de Uitmarkt, afgelopen zondag in Amsterdam.
Een leuke Uitmarkt was het, deze 41e editie. Deze keer op een ander terrein, nl. het Marineterrein. Geknipt er voor vond ik. En dan aansluitend de boekenmarkt, Oosterdok.
Daar was het me te druk, heb een paar kramen bekeken, maar zag geen aanbiedingen die me bevielen.
Maar de Uitmarkt was wel leuk.Wij zijn altijd het meest geïnteresseerd in het gedeelte waar de musea zich presenteren én in het musicaldeel
Hier zie je de folders en de tassen die je in je hand gedrukt krijgt en dit is ook wat ik meenam omdat ik denk zo te onthouden wat er allemaal is en wat ik graag zou willen zien. En dat is veel,  heel veel. Heerlijk!

Dat ponykampkaartje trouwens, is reclame voor de revue Showponies, van Alex Klaasen. Daar ben ik nieuwsgierig naar, dus ik ga eens kijken of dat ergens bereikbaar is voor ons.
En dat kaartje verstuur ik, aan iemand van wie ik verwacht dat die er ook om moet lachen.

Tenslotte deze foto. Drie keer raden voor welke musical deze twee reclame stonden te maken. Die musical heb ik lang geleden al gezien en ik denk niet dat ik nog eens ga, maar wat waren ze toch prachtig opgemaakt. Dat is ook kunst, toch?

Kaarten

Oh dat Postcrossing hè, ik wil eigenlijk stoppen, maar ik kan het gewoon niet. Ik ben verslaafd. Het is superleuk om kaarten te krijgen.
Nu kreeg ik weer een heel pakketje kaarten, zes stuks van Patty uit de US. Patty vond dat ik leuke kaarten verstuurde en zag ook dat ik al heeeel veel kaarten ontving. En nu vond ze het leuk om me kaarten te sturen die ik zeker niet had, om de eenvoudige reden dat ze ze zelf maakt. Niet allemaal laat ik ze zien, maar deze (niet zelf gemaakt) vond ik heel erg leuk:

Hier zien we Miss America, Margaret Gorman. Zij was zestien toen ze Miss America werd.  In 1921. Ik had geen idee dat er toen al Miss-verkiezingen werden gehouden.
Een andere kaart was deze:

Dat is toch leuk. Ik stuurde Patty natuurlijk ook een pakketje, waarop zij weer reageerde. Ze vroeg of ik het weer een beetje kon veranderen want ze gaat naar Parijs binnenkort en wil die stad beleven in de herfst. Ik kon haar geruststellen, het was hartstikke koud gisteren.

Een andere kaart kwam gisteren, niet van Patty, maar wel uit de USA. Van iemand die schrijft dat ze in Honolulu woont en daar niet aan de kaarten van mijn voorkeur kan komen. En ze hoopt dat ik ook deze kaart leuk zal vinden.
Nou en of vind ik dat. Een kaart uit Honolulu, wie krijgt dat op zaterdagmorgen in zijn of haar brievenbus?

En dan tenslotte een geweldige kaart, die niets met Postcrossing te maken heeft. Wel met mij en met Els.
Zij weet precies wat ik leuk vind en stuurde me een Hans Borrebach-kaart. Zo leuk.

Ja en nu natuurlijk op zoek naar dat boek. De titel intrigeert me.
Het boek verscheen in 1933. Feminisme, in die tijd?  Dit las ik er al vast over:

GEÏLLUSTREERDE
MEISJESBOEKEN
Prijs: In prachtband a ƒ 2.90. Ingenaaid a ƒ2.—.
WAS IK MAAR EEN JONGEN ...
door HELLEN RANDERS.
Geïllustreerd door HANS BORREBACH.
„Was ik maar een jongen . . van Hellen Randers is een frisch geschreven, zonnig boek, de geschiedenis vertellend van een meisje, dat onder moeilijke omstandigheden geroepen wordt voor zichzelf te zorgen, dit met energie doet en er werkelijk in slaagt, dank zij haar blijde levensbeschouwing en ook door vriendelijke hulp, onafhankelijk te worden, totdat... zij de afhankelijkheid verovert, die door elke vrouw begeerd wordt en zoo licht te dragen is in een gelukkig huwelijk. Dan is ten slotte  de wensch „wasik maar een jongen”, door haar aanvankelijk geuit, krachteloos geworden.

Geweldig Els, dankjewel.

Whalespotting in Gent

Toen ik in Terneuzen woonde, vanaf mijn elfde jaar, hadden we geen auto. Mijn ouders hebben nooit een auto gehad. Gent was slechts veertig kilometer verderop, maar we 'deden' nooit een dagje Gent. Pas toen ik er werkte en een auto had, kwam ik er wel regelmatig, in Gent. Leuke stad vond ik. En dat vind ik nu nog steeds. Sowieso al die steden in België waar ik toen vaak kwam. Antwerpen, Brugge, Knokke.
Vandaar dat we, toen we onze auto nog hadden en we de laatste dag van onze eerste vakantie,  om tien uur het huisje in Groede hadden verlaten, besloten tot een bezoek aan Gent.
Ik liep die dag slecht, maar het was nogal simpel om toch weer een heleboel te zien! Kijk maar:

 Hop on-Hop off in het autovrije gebied. Nou dat gebied is best groot in Gent. Dus dat was superleuk. Het was ook een prachtige dag natuurlijk, zoals alle dagen deze zomer.
We hopten even off bij een kerk, om precies te zijn bij de eerbiedwaardige St Baafs Kathedraal.

En daar was iets merkwaardigs aan de hand. Whalespotting. Huh, whalespotting, in een kathedraal?
Maar ja, het was echt zo. Er hing een gigantische walvis.

Het was nog lastig om hem in z'n geheel op de foto te krijgen. Maar waarom, waarom dan toch?
Gelukkig was er een verklaring: Als er vroeger, in de Middeleeuwen  een walvis aanspoelde, leverde dat, naast een gevoel van onmacht ook een verklaring op. Mensen zoeken nou eenmaal verklaringen als ze niet echt weten hoe iets echt in elkaar zit. En die verklaring was dat het werk van de duivel was en een voorbode van onheil en kwaad.
Ook nu spoelt er wel eens een dode walvis aan en als de wetenschap niet meteen een verklaring heeft, bedenken mensen er weer wat bij, bijvoorbeeld dat de dood van het dier door de klimaatopwarming is veroorzaakt en dus dat de mens schuldig is. Terwijl het ook gewoon toeval kan zijn.

Ik vond het wel interessant en dat van die voorbode van onheil klopte als een bus: op de terugweg uit Gent zaten we in een file en deden er zes uur over om thuis te komen!

Gezichtjes

Eindelijk ook weer eens eentje van mij! Geen idee meer waar ik het zag!
En nog eentje, het is natuurlijk geen gebruiksvoorwerp, maar wél een gezichtje! Of ben ik de enige die het ziet?

Vorige week zag ik tot slot deze ook nog, in Hamburg:

En dit is wél een gebruiksvoorwerp!! Maar toch vind ik de bloem het mooist.

Zonder auto

Het is al ruim een maand geleden dat we het ongeluk hadden.
Het ongeluk dat ons leven behoorlijk veranderd heeft.
We hebben er zelf lichamelijk helemaal niets aan over gehouden. Maar het zit nog wel in ons hoofd, dat zal nog wel een tijd duren.
Een van de gevolgen is dat we geen auto meer hebben, niet stil willen zitten en dus veel gebruik maken van het openbaar vervoer.
Dat werkt tot nu toe uitstekend. Maar ja, het is volop zomer geweest natuurlijk en dan lijkt alles altijd makkelijker te gaan, dus ook dit.
We hebben een keer een auto gehuurd. Dat was voor ons weekje Zeeland met het gezin van onze dochter. Groede is heus wel te bereiken hoor, per bus, per  trein en per boot en dan nog eens per bus. Maar we wisten natuurlijk niet dat het zulk prachtig weer zou worden en voor een week heb je best veel nodig, dat zagen we niet zo zitten. Het is prima gegaan trouwens met die huurauto.

 Maar verder was het fietsen, bussen en treinen en dat gaat uitstekend, ik kan niet anders zeggen.
Zo zijn we bijvoorbeeld met de trein en de bus naar mijn nichtje in Dordrecht geweest. Die had ons best van het station willen halen, maar we wilden nou juist ervaren dat zo'n tripje ook goed met de bus kan. En dat was ook zo. Dat ze ons 's avonds wel naar het station brachten, mijn nichtje en haar man, dát werd in dank aanvaard natuurlijk. We zijn ook twee keer naar de kleinkinderen in Amsterdam gegaan, 's morgens vroeg. Met de bus en overstappen en nog een stuk lopen, kostte dat ongeveer een half uur meer dan met de auto.
Een van die dagen moesen we 's avonds in Amsterdam zijn. Voila, onze kennismaking met de metro. 
Als klapstuk waren we naar Hamburg,  met de trein. En dat is wel een end hoor. Hier de deur uit, tot de deur van het hotel, dat kostte ons acht uur. Pfff, in die tijd kun je ook naar New York.
Maar het was een tamelijk comfortabele reis en ik vind het ook mooi om te constateren dat het (met een enkel oponthoud) ook allemaal volgens plan verloopt.
Hier thuis moet alles op de fiets natuurlijk en dat gaat prima. Maar nogmaals, het is nu nog steeds heel goed weer. Vandaar dat we het definitieve besluit over wel of geen nieuwe auto ook echt pas na de winter willen nemen.
We hebben ons nog niet in de elektrische fietsen verdiept, dat zal vast wel goed werken, maar dat moet dus nog gebeuren. We gaan het beleven.

Muziek...

Soms gebeurt het hè, dat muziek die je hoort blijft hangen. Ook als je dat helemaal niet wilt.
Zelf heb ik dan dat als ik het mooi vind, dat ik het steeds opnieuw wil horen.  Zes keer achter elkaar is dan geen uitzondering hoor.
De afgelopen weken had ik het twee keer. De eerste keer met iets uit Mamma Mia 2, het nummer Andante Andante.
En na het kaarslichtconcert waar ik gisteren over vertelde  met de muziek uit Schindler's List, van John Williams.

Ga nou eens eventjes rustig zitten en laat deze muziek over je komen. Het duurt nog niet eens vijf minuten, maar vijf minuten volop genieten, dat is heel wat waard, vind ik, dat telt als veel meer minuten. Doe even niks anders dan luisteren en misschien een beetje mijmeren



Soms heb ik het ook met muziek die ik helemaal niet wil horen. We waren bijvoorbeeld een paar dagen in Hamburg, deden daar een rondrit en de gids barstte op de Reeperbahn ineens uit in de oude hit , 'Junge, komm bald wieder'
Die oorwurm ben ik liever kwijt dan rijk, maar geloof maar niet dat het lukt.

Kaarslichtconcert

Een tijd geleden, waren we in de Portugese Synagoge, in Amsterdam. Ik schreef er iets over, hier
Ik had toen al gezien dat er kaarslichtconcerten worden gegeven.
Dat leek me prachtig, het gebouw is in zijn eevoud zo mooi.  En nu was er eentje, in het kader van het Gachtenfestival.

Zoveel licht, zoveel brandende kaarsen. We zaten zo dat we het optredende strijkkwartet niet goed konden zien, maar dat was ook niet nodig. In die eeuwenoude omgeving, een beetje in de vlammetjes kijken en door de ramen, met prachtige muziek, dat was echt meer dan voldoende.

De muziek varieerde. Ik houd van klassieke muziek, maar ben bij lange na geen kenner.
De Lullaby van Gershwin herkende ik. evenals de muziek uit Schindler's list, van John Williams. Verder was het voor mij allemaal onbekend werk.
Van Dick Kattenburg, een Joodse Nederlandse componist. geboren in 1919 en vermoord in Auschwitz in 1944, had ik nog nooit gehoord. Vijfentwintig was hij dus... Wat verschrikkelijk en wat had hij toen al mooie muziek gecomponeerd.
Ja, er viel heel wat te mijmeren.

Srijkkwartet van het Joods Amsterdams Kamerorkest. Met Eduardo Paredes Crespo, Noa Eyl, Ephraim Feves en Maya Fridman.

Nb. Dick Kattenburg kwam uit de familie Kattenburg die de fabriek Hollandia-Kattenburg stichtte. Daar heb ik het ook al eens over gehad. Hier

Pindakaas.

Pindakaas, ik houd er van. Vroeger, als kind, at ik het dagelijks op brood, met als hoogtepunt een boterham pindakaas met jam. De ene helft pindakaas, de andere helft jam. Dubbelklappen en smullen.
Daar zou ik nu niet meer aan moeten denken en ik eet het ook niet meer dagelijks.
Maar een verse bruine boterham met daarop pindakaas, mmmmm!
Nog lekkerder met een laagje roomboter onder de pindakaas en een heel klein beetje sambal erop. Maar dat doe ik bijna nooit hoor.
In Utrecht is een pindakaaswinkel. Er is ook een vestiging in Amsterdam, die zag ik al eerder, maar die was net die dag gesloten.  Deze niet.
Dus ik keek eens even uitgebreid rond. Er zijn heel veel verschillende smaken gemaakt. En ze mochten allemaal geproefd worden.

Van deze twee soorten kocht ik een klein potje. Die zijn inmiddels al leeg hoor, want superlekker. 
In de biologische supermarkt waar ik regelmatig kom, staat een pindakaasautomaat. Je gooit er pinda's in, je houdt er een potje onder en er komt pindakaas uit. Zulke dingen vind ik altijd leuk, maar die pindakaas was niet te eten vond ik.
Dat was in deze winkel anders. Ik heb een stuk of zes smaken geproefd en ik vond ze allemaal erg lekker. Bijzondere smaken, zoals chilipeper/citroengras of stroopwafel/kaneel.
De pindakaas is zoutarm en er zijn zeven smaken zonder toegevoegde suikers. De meeste soorten kun je een jaar bewaren, maar ze zijn vers het allerlekkerst. Je moet ook echt roeren voor gebruik, wat olieafscheiding hoort er bij.

Er lag ook nog een leuk boek, met allerlei recepten met pindakaas. Dat heb ik niet gekocht en daar heb ik nu eigenlijk een klein beetje spijt van.
Nou ja, ik kom nog wel eens in Utrecht. Of in Amsterdam.
Meer info vind je hier. En je kunt ook lezen hoe je zelf pindakaas kunt maken. Niet dat ik dat ga doen hoor. Waarom zou ik, het is er al.

Paptaart

Een vakantie in Zeeland is altijd een aanslag op de lijn. Ik denk aan mosselen en bolussen en babbelaars en ook aan dat wat je hier ziet: de Groese paptaorte.
Paptaart dus.
We kunnen echt niet in Groede zijn zonder paptaart te hebben genuttigd. Tradities,  daar houd ik van.
En ook dus van paptaart.
Eigenlijk is het een soort roombroodje, maar dan lekkerder en op de vulling hoor je nog flink wat basterdsuiker te doen.

Ik had al eens vaker een verklaring gelezen over waarom de Groenaren papvreters worden genoemd. maar nu stond er ook  een bord op de markt met die verklaring. Leuk.
Vroeger moesten jonge mannen loten of ze wel of niet in dienst moesten. Dat gebeurde in Oostburg. De lotelingen uit Groede kwamen daar steevast aanlopen met een vlag waarop een pappot stond afgebeeld. Daarbij zongen ze het lied over de lepel die in de pot staat. De lotelingen uit andere plaatsen zeiden dan: daar heb je de papvreters en de Groenaren waren trots op die bijnaam.
Papvreters slaat ook op de paptaarten. Een echte Groese lekkernij. De oorsprong is niet echt bekend, maar waarschijnlijk is het recept meegenomen door gevluchte Hugenoten
Zeker is wel dat het in Groede al lang geleden traditie was om na het betalen van de pacht, op 1 oktober gezamenlijk paptaart te eten. De landeigenaren boden dat de boeren aan.
.

Waterdunen

We deden ook nog een excursie door de Waterdunen. En dat was eigenlijk wel bijzonder.
Het gaat om het  gebied, vlak achter de vuurtoren  van Breskens.
Eigenlijk is het een Deltawerk.
Maar wel anders dan de Deltawerken waar ik, tot nu toe, een beeld bij had.  Dat was een beeld van versterking van dijken en duinen, afsluiting van zeegaten, dammen, de stormvloedkering.
Maar deze Waterdunen, dat is anders.
De kust van West Zeeuws-Vlaanderen is versterkt.
Daarachter is een natuur/recreatiegebied in aanbouw.
Het is nog niet helemaal klaar, er wordt nog volop gewerkt. De bedoeling is dat er straks door middel van een getijdenduiker (een tamelijk ingewikkeld bouwsel), twee keer per dag zout zeewater in het gebied zal binnenstromen. Waardoor het gebied gaat veranderen. Het is een heel groot gebied, waar het getij de groei van planten gaat bepalen. Er gaat ook een paradijs voor  vogels ontstaan.
De Deltawerken, ik vond het altijd iets fantastisch. Ik ben er trots op. Waar een klein land groot in kan zijn, zoiets. Dat het bedacht en uitgevoerd wordt.
Maar de zee binnenlaten...juist in Zeeland... dat is toch echt een hele grote stap.

Nou in dat gebied deden we dus de excursie. Het was best een goeie excursie, maar wij kregen een paar keer  de slappe lach. Inwendig hoor, niemand zag het.
Om te beginnen konden we de start niet vinden en vielen er dus middenin. De gids was juist bezig aan een ellenlange opsomming van vogels die er te vinden zijn. We zagen het somber in.
Gelukkig, toen we eenmaal gingen lopen, werd het leuk. Die gids wist echt alles, ieder plantje en sprietje wist ze te benoemen. En ook de vogels die we zagen.
En de andere deelnemers wisten ook alles en bogen zich voortdurend in extase over plantjes en herkenden vogels aan hun geluiden. 'Jaaaa ik hoor hem, maar ik zie hem nog niet'.
Wij hoorden nog niet eens een geluidje, maar zij stonden allemaal al weer klaar met hun  kijkers en telelenzen.
Ik besloot maar niet te proberen het allemaal bij te houden en maar gewoon simpel te genieten van wat ik allemaal zag.

In september gaan we nog een weekje naar Groede en ik denk dat ik dan nog een keer mee ga. Dan zal er vast wel iets beklijven en zal het er ook wel weer anders uit zien. Denk ik.

Duindoorn

Over de lunch op de heenweg naar Groede, in de Zeeuwse Hemel in Zierikzee, had ik een vorige keer al eens verteld. Het is een klein, maar erg gezellig zaakje en ze hebben er de lekkerste broodjes en taartjes.
Ik nam deze keer alleen thee, maar wel met een selectie Zeeuwse bonbons. Met namen als Babbelaar, Oester, Duindoorn en zo. Daar sla ik graag een broodje voor over.
Het leuke is dat er tegenwoordig in een pand ernaast een winkel is. Ze verkopen daar produkten waar ze in het restaurantje mee werken. En nog veel meer.  Daar zag ik duindoornsiroop en duindoornjam. Ik kocht allebei. Maar ga ze pas over een tijdje  gebruiken, om het vakantiegevoel nog even vast te houden.
Mmm, duindoornjam  op geitenkaas, dat lijkt me heerlijk.
De Zeeuwse Hemel in Hoorn gaat dat worden.

Het verdronken land van Saeftinghe

We waren niet alleen met de kleindochters in Groede, we waren er ook zelf een paar dagen, een paar weken eerder. We zijn vaak in Groede. Het is er zo fijn.
Deden we in het weekje met de kinderen niet veel, in die eerdere periode gingen we er wel op uit. O.a naar het Verdronken land van Saeftinghe.
Toen ik nog in Terneuzen woonde en werkte, ben ik er wel eens op een excursie geweest. Ik geloof met de personeelsvereniging van de school waar ik werkte. Daarvan herinner ik me vooral dat het koud en nat was en saaaai.
Maar nu is dat toch een heel ander verhaal. Mijn interesse is wel wezenlijk veranderd.
Het Verdronken land,  is een getijdegebied in het estuarium van de Westerschelde. Zie je die boot daar varen? Op de Westerschelde!

Een groot brakwatergebied, 3500 ha groot. Zeventig procent daarvan blijft droog en is begroeid.
Een deltagebied, ontstaan uit schor, zand en slik. Precies zoals het Zeeuwsvlaamse volkslied zegt: Daar schiepen zich de Zeeuwen,  uit schor en slik hun land.
Het kan er gevaarlijk zijn, dus je mag er niet zomaar in. Maar je kunt wel wat paden volgen en dat deden wij.

Wij deden de ruige laarzenroute. Die was niet ruig, want het was echt kurkdroog, maar mooi was het wel. Heel stil, prachtig en verrassend.
Het gebied is bewoond en bebouwd geweest. Er zijn sporen gevonden van 8000 jaar geleden. In de Middeleeuwen was het een rijke stad, mét stadsrechten en een kasteel. Telkens waren er overstromingen en telkens weer keerden de bewoners de vloeden.
Ook een regel uit het volkslied. 'Dan keerden zij de vloeden van 't pas gewonnen erf'.
Tot dat keren  niet meer lukte  en er een grote watervlakte ontstond.
En nu is het dus een groot natuurgebied. Echt heel mooi. Met een grote variatie  in de flora en de fauna.

 Het was bloedheet toen wij er waren, maar we hadden wel jassen aan vanwege die fauna: de vele steekinsecten.  We werden daar voor gewaarschuwd in het bezoekerscentrum in Emmadorp, aan de rand van het gebied.  Met die jassen aan gebeurde er niks.

Heel erg droog was het ook.

Maar wel altijd water in de buurt!

Als we weer in Groede zijn en ik weer beter loop, wil ik er graag nog eens  heen. Om goed te maken dat ik het jaren geleden niet kon waarderen. Echt stom.
En ik heb het trouwens ook al goed gemaakt door ter plekke lid te worden van stichting Het Zeeuws Landschap.

O ja, bijna naast het Bezoekerscentrum is een heel leuk cafeetje waar je ook wat kunt eten:

M'n hele Zeeuws-Vlaamse dialect, dat ik alleen nog maar ken en spreek als ik het hoor of lees, was in een keer weer terug. Ha: spek mee eiers!

Zomer in Zeeland

Ze heeft mijn hoedje op, maar het staat haar honderdduizend keer beter. Wat is ze leuk hè, onze oudste kleindochter Anna.
We waren met haar gezin een week in een huis in Zeeland. In Groede natuurlijk. Een huis dicht bij  het strand, een huis dat zeer comfortabel voelt, we waren er al .eens eerder.
We hadden natuurlijk heel veel geluk met het weer, het was echt een heerlijke week, waarin we genoten van onze kleindochters.

Veel ondernomen hebben we niet. Het strand, een keer mosselen eten en eventjes naar het dorp Groede, dat was ruim voldoende.
We aten natuurlijk bolussen, ik moet tot onze schande bekennen iedere dag. En we aten ook Groese paptaorte.

Die aten we in Herberg 'De Natte Pij'. Die herberg heet zo omdat de monniken hier in deze omgeving het land bedijkten en daarbij een natte pij haalden.
Leuk was dat de kinderen zich daar mochten verkleden.
Er hingen rijen 'klederdrachtkleren' en Anna, Noor en Jet vonden het leuk om te doen. Dat had ik eigenlijk helemaal niet verwacht, maar ze vonden het echt leuk. Waarschijnlijk omdat ze thuis ook verkleedkleren hebben en daar veelvuldig gebruik van maken.

Zo schattig vind ik, hier zie je Noor. Het mooie vind ik dat hun betovergrootmoeder van vaders kant uit Zeeland kwam. Zij was nog in 'de dracht'. Roots, roots.
Jet ondertussen, had na de paptaorte, nog wel een heel klein beetje trek.

De herberg bevindt zich in een straatje in Groede waar nog veel meer te zien is. Het Vlaemsche Erfgoed. Lekker nostalgisch. 

Negentien minuten

Een dikke pil van Jodi Picoult, 541 blz.
Een ouwetje ook, uit 2007.
In die tijd leek het me helemaal niks, die Picoult. Maar dat veranderde toen ik toch wat van haar las.
Vooral dat boek over wolven.
Dit boek vond ik akelig, maar zo boeiend.
Het verhaal:
Josie Cormier, de 17-jarige dochter van rechter Alexandra Cormier raakt bij een schietpartij op haar school Sterling High, licht gewond, maar verliest haar vriend Matt en veel andere vrienden en vriendinnen. De schutter is Peter Houghton, door  hem verliezen die leerlingen hun leven. Gaandeweg het boek blijkt dat Peter eigenlijk zijn hele leven is gepest en getreiterd op echt afschuwelijke manieren. Er zijn nog meer oorzaken aan te wijzen, maar dat doet er eigenlijk allemaal niet toe. 
Deze Peter komt uit een normaal gezin en er waren geen grote aanwijzingen dat hij die dag in negentien minuten de levens van zovelen zou veranderen.
Drama, en misschien wel iets te veel drama hoor, maar goed geschreven en hoe vaak is zoiets de laatste jaren al niet gebeurd?  In onze echte wereld?
De ouders van deze Peter hielden van hun zoon. Ze zullen gerust fouten hebben gemaakt, maar welke ouder niet. Hoe kan iets  zo escaleren?
De moeder van Peter vond het vreselijk dat hij zo werd gepest, met eigenschappen die allemaal gewaardeerd zouden worden als hij een jaar of vijfentwintig zou zijn. Maar er gebeurde niks en niemand deed iets.

Tot Peter iets deed. In negentien minuten.

Drift

Een fantastische tentoonstelling was en is nog tot 26 augustus te zien in het Stedelijk Museum van Amsterdam.

Deze 'Shy Lights' heb ik al eens eerder laten zien. Ze hingen toen in het Rijksmuseum. Ze bewegen van boven naar beneden en gaan open en dicht.
Nu dus hier in het Stedelijk,  als een onderdeel van het werk van Studio Drift. Dat is een collectief bestaande uit Lonneke Gordijn en Ralph Nauta en wat zij maken, ik weet niet hoe ik dat moet omschrijven, is echt bijzonder én bijzonder mooi. Installaties, dat zijn het.
Afgelopen zaterdag en zondag lieten ze bijvoorbeeld 300 lichtgevende drones boven het IJ vliegen. Dat had ik heel graag willen zien, maar het mocht niet langer duren dan tien minuten en daarvoor vond ik het te laat worden. We moeten dan ook nog terug met het openbaar vervoer hè. Maar het idee is briljant vind ik. Ik las dat het publiek ook helemaal stil werd.

Dit was wél in het museum; je kunt er alleen maar bewonderend naar kijken. Ik laat er nog eentje zien, maar eigenlijk vind ik dat je gewoon zelf zou moeten gaan kijken. Het kan nog. Wij waren er totaal onvoorbereid. We waren in de buurt, hadden geen vast plan en liepen zo maar eens even naar binnen. Er was een tentoonstelling, iets met Russen, geloof ik, waar we niks aan vonden en we wilden er eigenlijk al weer uit toen ik iets zag over Studio Drift en er vrij hard een belletje ging rinkelen. Mazzel...

Het was er hartstikke druk, maar op een of andere manier was dat totaal niet hinderlijk. Mensen stonden te kijken in opperste bewondering en verbazing.
Ik had heel veel foto's gemaakt, maar mijn camera was nog niet terug van een reparatie, dus deze drie waren nog het best, gemaakt met Frits' toestel.
Gelukkig kun je hier op de site van het Stedelijk heel goed zien wat er allemaal hing: klik
Echt even doen, je kijkt je ogen uit! 

Oh ja deze vond ik ook zo leuk. En ik hoefde er niet eens het museum voor in:

Joseph Klibansky: Dreamer