Niks nieuws of Anna en de parachute

Wat een knapperd hè, mijn kleindochter. Dat ze dat al kan. Ze is vijf.
Ik kan me heel goed herinneren dat ik dat als kind ook deed. (maar zeker niet toen ik vijf was)
Met nog een heleboel andere touwtrucs.
Ik vond het altijd leuk. De Eiffeltoren, de waslijn, kop en schotel, fruitmand, die kan ik nog steeds. Zo leuk!

De dirigent

De Dirigent... een lange film. Twee uur en een kwartier.
Ik moet zeggen dat de film wat  korter had mogen zijn, maar ik heb me geen seconde verveeld.
Het is een prachtige film, die met sommige onderdelen een beetje over de top gaat, maar nog steeds een prachtige film.
En ook prachtig gefilmd. Ik kan dat niet uitleggen, want verstand heb ik er niet van, maar hoe het licht valt, dat is echt mooi. In deze film opvallend vond ik. 
Gebaseerd op het levensverhaal van Antonia Brico.
Het speelt zich allemaal af in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw.
Een geadopteerd meisje uit Rotterdam, met een verschrikkelijke pleegmoeder en lieve, maar slappe pleegvader, wonend in Amerika. Willy Wolters heet ze eerst, maar dat verandert ze in Antonia Brico zodra ze haar geboortebewijs heeft gezien en weet dat ze geadopteerd is.
Dirigent wil ze worden en daar doet ze heel veel voor. Ze werkt in een concertgebouw en moet bezoekers hun plaats wijzen. Dan,  bij een optreden van Mengelberg,  zet ze een stoeltje midvoor en gaat daar zitten. . Ze wordt ontslagen.  Ze vindt een baantje als pianist in een travestietenbar én een vriend. Maar verlíefd wordt ze op de rijke Frank, hij ook op haar. Arm meisje-rijke man.
Maar Antonia wil door met haar carriere, gaat na heel wat moeilijkheden studeren in Berlijn, komt er tussendoor nog achter wie haar echte ouders waren.
Antonia is goed in haar werk, maar krijgt nauwelijks kansen. De paar kansen die ze krijgt,  grijpt ze met beide handen aan. Ze heeft bijvoorbeeld een keer de Berliner Philharmoniker mogen dirigeren. 
Maar een vaste aanstelling krijgt ze nooit.  Mengelberg wilde bijvoorbeeld geen vrouw op de bok. Bijna iedereen vond de gedachte alleen al volkomen belachelijk.
Nu nog steeds zijn er nauwelijks vrouwelijke dirigenten. Heel raar!

De hoofdrol is voor Christanne de Bruijn. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar wat is zij een geweldige actrice. Werkelijk een genot om naar te kijken.
Ik koos de film uit op de trailer die ik zag, voorafgaand aan een andere film en daar heb ik totaal geen spijt van gehad:

Monday Mural

Two murals from London, this time.

Aah London.... there's so much to see!!!!!
Linking to Colourful World

Gezichtje

'Hoi Bettie, ik heb er weer een gevonden', schrijft Toos van In de weer.
'Jaren hier in gebruik geweest voor de kleinkinderen en nooit gezien maar nu bij het opruimen van overbodig geworden spullen,  keek deze beker me opeens aan alsof hij wou zeggen, hé zie nu eindelijk eens dat ik een gezicht heb'.

 En  nog eentje, gezien in België. Ook van Toos. Ze zocht informatie over dit kunstwerk en liep er dus omheen. Niks te vinden, maar wel zag ze ineens een gezichtje.

De derde, ook van Toos. Ik vind ze allemaal geweldig hoor, maar deze een beetje extra, omdat het echt een gebruiksvoorwerp is. 

Toos heel erg bedankt. Je bent top-scorer.

Ook Inge stuurde twee gezichtjes. Maar van hetzelfde voorwerp. De ene: een zwarte kat, de tweede een alien.

Een kussentje dat al jaren in haar bad hangt, als neksteun. 

Tja zo zie je alleen een kussentje en dan opeens twee gezichtjes. 

Dank Inge. Superleuk zijn ze.  

Ps. Blijf vooral speuren, mensen. Als je zin hebt natuurlijk hè.

Swap

Via Carolien deed ik mee aan een 'tel-tot-tien-ruil'. De bedoeling was dat je je partner-in-crime kaarten ging sturen. Eerst een kaart met een ding, mens, plant of dier. Dan met twee en zo door tot en met tien. Zelf kreeg je dan natuurlijk ook zulke kaarten terug.
Ik dacht dat het lastig zou worden, maar dat was het eigenlijk niet.
Ik werd gekoppeld aan Alice en dit zijn de tien kaarten die ik van haar ontving:

Ik vond alle kaarten leuk, maar de eerste vond ik echt heel mooi. Wat een topfoto

Ik heb er helemaal niet aan gedacht om de kaarten die ik zelf stuurde te scannen. Pas bij nummer tien dacht ik er aan

Alice, wat waren we snel hè. Er zijn nu nog steeds mensen bezig. Dankjewel voor de leuke ruil. En Carolien, jij ook bedankt natuurlijk.

Efteling

Al zo ongeveer vanaf Anna's geboorte, had ik me er op verheugd om met haar naar de Efteling te gaan.
Zelf ben ik op dat gebied erg verwend. Ik denk dat mijn moeder met mij ieder jaar een keer ging. Vanaf dat ik een jaar of zes was. En toen ik groot genoeg was ging ik zelf. Ook ieder jaar. Met onze eigen kinderen deden we het ook en toen die de deur uit waren, gingen mijn man en ik samen. Je kan dus spreken van een echte fan!
Maar met onze kleindochter..., dat leek me toch zo speciaal. En ik vond dat ze nu eindelijk groot genoeg was (vijfeneenhalf).
Gooide mijn dochter (ja die daar, die zo vrolijk op dat paard zit) bijna roet in het eten, want ze wilde zelf als eerste met haar dochter. Grrr!
Maar gelukkig mochten we mee en we hadden een heerlijke dag.

En alle dingen die ik als kind fantastisch vond, vooral in het sprookjesbos, al die dingen zijn er nog steeds en Anna genoot er net zo van.

We waren er om een uur of tien en we gingen pas om zeven uur weg.
Toen werd het al een beetje schemerig, zo sprookjesachtig.
Anna sliep binnen drie minuten en is de hele terugreis in de auto niet meer wakker geworden. Zelf was ik ook volkomen uitgeput, maar het was het waard.

Dus straks zijn Odin en Noor en Jet groot genoeg. En ik weet zeker dat Anna volgend jaar weer wil. Wij kunnen hopelijk nog heel lang en volkomen legitiem naar de Efteling.

Jan Brokken

Kijk, hier zie je de schrijver Jan Brokken.
Hij kwam in onze bibliotheek om te vertellen over zijn nieuwste boek 'De rechtvaardigen'.

In 2013 schreef ik hier een stukje over het eerste boek dat ik van hem las en ik was verbaasd (en geërgerd) over het feit dat ik deze schrijver tot dan toe had 'gemist'.
Dat heb ik sindsdien goedgemaakt; ik heb echt veel  van Jan Brokken gelezen. Maar nog lang niet alles. Dit nieuwe boek (het is net uit), heb ik ook nog niet gelezen, maar dat gaat zeer beslist gebeuren.
Jan Brokken was een paar weken geleden in VPROboeken en toen hing ik al,  via de tv, aan zijn lippen.
Nu was hij er in het echt en ik mag wel zeggen dat iederéén aan zijn lippen hing.
Het is ook zó'n bijzonder verhaal dat hij te vertellen heeft.
Het verhaal van de Nederlandse consul in Litouwen, Jan Zwartendijk.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.
Zwartendijk, heeft toen,  op een slimme manier, duizenden visa uitgeschreven, voor Curacao en daardoor duizenden Joden gered van een zekere dood.
Hij deed dat in samenwerking met een Japanse collega.
Je zou nu denken dat zo'n man geëerd zou worden, maar niets is minder waar.
In 1963 werd hij verzocht op een ministerie aan te treden en hij dacht dat hij misschien wel een complimentje zou krijgen. Niet dat hij daar speciaal op uit was, want zo'n man was het helemaal niet.
Maar wat er gebeurde was heel raar en raar is zwak uitgedrukt.
Jan Zwartendijk werd berispt, omdat hij zich niet aan de (consulaire) regeltjes had gehouden. Daarna werd hij een beetje verbitterd.
Zijn kinderen hebben later verschillende organisaties aangeschreven, om nou eens uit te zoeken hoe of wat en hoeveel mensen hij nou precies heeft gered.
Dat is gebeurd. Uiteindelijk.
Een week na zijn dood werd bekend hoeveel het er waren.
Het gaat niet eens alleen over die mensen die konden ontsnappen dankzij die visa. Dat waren er meer dan tweeduizend.  Het gaat ook over hun gezinnen die meegingen. En hun nageslacht.

In de Talmoed staat dat ieder mens een hele wereld is. Wie één leven redt, redt een hele wereld. 

Kortgeleden is door minister Blok excuus gemaakt, namens de regering, aan de hoogbejaarde kinderen van Jan Zwartendijk.
Zo treurig, zo treurig.

Jan Brokken is een geweldige schrijver en een een goede verteller. Ik had een prachtige avond.
Als het onderwerp je interesseert, kun je die VPRO uitzending vast nog wel zien. Er is ook een podcast.

En heel misschien kun je de lijn zien naar onze wereld, vandaag. Al die vluchtelingen. Al die mensen die niet welkom zijn, waar dan ook. Die vervolgd worden. Die mensen...

Almanak

Frits krijgt geloof ik ieder jaar een Almanak van Sinterklaas. Ik geloof niet dat hij er ooit in kijkt.
Maar ik wel.
Er staat een heleboel in wat voor mij geen enkel nut heeft. Zoals de gemiddelde tijdverschillen hoogwaterstand t.o.v Harlingen. 
Of de dagen van de heiligen. Vandaag bijvoorbeeld is de dag van de H. Antonius Maria Claret
Maar er staan ook schattige illustraties in:

Offciële opgave van kermissen, paarden-, vee- en andere markten in de provinciën

Wat ik echt leuk vind, dat zijn de Enkhuizer wijsheden: 'deskundige raadgevingen en wetenswaardigheden die het leven gemakkelijk maken'.
Bijvoorbeeld:
*Lastige etiketten , stickers of prijskaartjes op de meest onmogelijke plekken? Het beste is dan, om even een haarföhn er op te zetten, door de warmte laat de lijmlaag los en kun je het er voorzichtig aftrekken. Restanten van stickers zijn goed te verwijderen met lampolie.
* Rozen die in een vaas dreigen te verleppen, pept u op door een aspirientje aan het water toe te voegen.
* Druivenpitten zijn goed te verwijderen met het dichte eind van een - schoon - haarschuifje
* Spinnen zoeken elders hun heil bij de geur van water met azijn
* Naar vis ruikende handen, even met tandpasta wassen
* Knellende schoenen worden minder knellend als men er een glaasje alcohol van 70% in giet. De alcohol    gelijkmatig verdelen over de binnenzijde van de schoen. De schoen past zich dan aan aan de vorm van de voet. Na de alcoholbehandeling meteen instappen en een wandeling maken van minstens 2 uur.
* De dop van een flesje nagellak of van een tube lijm draait u gemakkelijk los als u wat dagcreme aan de hals smeert.

Geen van deze wijsheden heb ik uitgeprobeerd hoor.
Maar de gedachte dat ik bij voorkomende problemen altijd even in de almanak kan kijken, is zoooo geruststellend.

Een onberispelijke man

Wat een heerlijk boek is dit.
Ik kijk eigenlijk nooit meer naar De Wereld Draait Door. Maar toen ik even ging googelen op dit boek, zag ik dat het daar Boek van de Maand is geweest. Terecht zou ik denken.
De onberispelijke man heet eigenlijk Edward Feathers en hoewel hij een groot deel van zijn leven als jurist in Hong Kong werkte is hij ontzettend Brits. En ontzettend keurig.
Dat ruitje op de omslag is trouwens goed gekozen, ook zo Brits. Je ziet een pullover voor je.
Maar Feathers dus. Hij is oud, draagt katoenen of zijden sokken van Harrods en zijn collegae noemen hem, met alle respect,  Filth. Dat staat voor Failed in London Try Hong Kong.
Zijn vrouw Betty is net dood en we leren Feathers kennen door terugblikken naar zijn jeugd.
Die jeugd was op zijn zachtst gezegd bijzonder.
Geboren in Malaya moest hij als jong kind, toen zijn moeder gestorven was en zijn vader zich bijna nergens mee bemoeide, vanaf een jaar of vijf naar Engeland.
Alleen. In een pleeggezin en naar kostschool. Een Raj -kind heet dat. 
Hij, Eddie,  heeft wel een vriend, die hij als broer ziet
En hij heeft twee nichtjes. Die nichtjes gaat hij aan het eind van zijn leven, na de dood van Betty opzoeken. Dan wordt ons een drama geopenbaard. En dan is er nog de buurman Terence Veneering, die hij al heel lang kent en die hij haat. Toch is Eddie op een bepaald moment gedwongen weer met hem in contact te komen.
En hoe komt het eigenlijk dat Betty, met wie hij een goed huwelijk had, nooit mee wilde gaan in zijn afkeer voor Veneering?
Nou zo'n soort boek dus. Uitstekend verteld door Jane Gardam.
Als het goed is staan er nog twee vervolgdelen op stapel. Eentje vanuit Betty's point of view en eentje vanuit Terence Veneering.
Ik ga die boeken zeer beslist lezen. Dat zegt eigenlijk wel genoeg.

En dit ook: ik zat een beetje in een leesdip. Las titels en beschrijvingen, reserveerde boeken in de bieb, maar kwam er niet in en al helemaal niet doorheen. Ik begon al te denken dat het aan mij lag, dat mijn concentratie niet goed genoeg was, dat ik het niet meer snapte, dat...
Maar toen was daar ineens Lampje, waar ik al eerder over schreef. Daarna dit boek. En hup, ik ben weer in de stemming om lekker verder te lezen en niet alleen een half uurtje in bed. Ik ben  gewoon opgelucht. Nu vind ik het ook niet meer erg dat ik die andere boeken niet uit las. Want ( zoals AnjaM altijd zegt): Lezen moet wel leuk blijven!

Monday Mural

I saw these two murals a few years ago in Madrid, Spain. 

I could not find a sign of the artist(s). But they are great, don't you think?

Linking to Colourful World

From a good friend

Gisteravond kwam ik laat thuis van een dagje kleinzoon in Den Haag. Hartstikke moe, hoewel de reis beter en sneller verliep dan de vorige keer. De dag daarvoor was ook een zeer vermoeiende dag geweest, maar wel een hele leuke. Daar zal ik het nog over hebben.
Ik had het ook heel erg koud gekregen in die trein en wilde nog maar een ding, met een warme kruik en onder een plaid op de bank.
Maar natuurlijk wel even de post uit de brievenbus halen.
Wow , daar zat een pakje in. Geen idee wat het was en van wie.
Nou, dit kleine kunstwerkje zat er in. En wat was dat een oppepper, zeg. Gekregen van Jeanne van Zo van dat. Ze noemt het ook een '@Zovandat-jes'. Ik vind ze heel erg leuk, had ze al eerder in het echt bewonderd en nu kreeg ik er zomaar een. To a good friend staat er op.
En good friends, dat  zijn wij al sinds 1970 of zo. Toen we in dezelfde klas kwamen op de kweekschool in Middelburg.
Jeanne en ik hebben ook nog een tijd 'op kamers' in hetzelfde huis gewoond. Goede tijden waren dat, meestal.
Bijna vijftig jaar geleden, het is niet voor te stellen.
We hebben al die jaren contact gehouden. Ik denk dat we elkaar heel goed kennen. We weten van onze kinderen en kleinkinderen. Van de ouders, de familie. Van ingrijpende gebeurtenissen in onze levens. We weten veel van elkaar. We kennen elkaar. We zijn verschillend, maar toch ook hetzelfde.
Er is maar een probleem en dat is dat we echt ver van elkaar wonen.
Jeanne, dankjewel, ik ben er echt blij mee!

Het kleine huis

Ah hoe heerlijk. Het kleine huis. Wat heb ik toch altijd van die serie boeken genoten. En trouwens ook van die serie op televisie.
De boeken kocht ik een paar weken geleden tweedehands op de Noordermarkt, omdat ik ineens bedacht dat Anna later ook klassiekers moet lezen. Déze klassiekers o.a.
Niet dat haar moeder daar niet voor zal zorgen hoor, maar een oma mag ook iets doen,  toch.
Ik heb zelf als klein kind het eerste deel gekregen: Het kleine huis in het grote bos en dat heb ik heel vaak gelezen.
Later kreeg ik er nog een paar delen bij en nu wil ik de serie compleet hebben. Voor Anna dus. Maar eerst lees ik ze zelf nog even.
Op dit moment lees ik De lange winter. Oh wat hadden die mensen het koud en wat waren ze stoer.

Foto: Wikipedia

 Al die avonturen die de kleine Laura beleefde, met wilde dieren en ziekte en brand en trekken en steeds weer ergens anders wennen.
 Maar wat ze ook meemaakte, ze was toch veilig met haar vader en moeder. Dat was geloof ik de essentie én  het heerlijke van de boeken.
Plus natuurlijk dat je een deel van  de geschiedenis van de pioniers in Amerika meepikt.
Eén stom ding van de vertaling: Laura's vader heette Charles. En in de- overigens mooi- door Ploegsma uitgegeven serie, wordt hij Karel genoemd.  Nou ja, de kleine tekeningetjes van Garth Williams, maken dat dan maar weer goed. De man reisde de reizen van Laura helemaal na om zich  zo goed mogelijk in te leven.
Misschien zijn de boeken wel enigszins geromantiseerd, maar dat kan me niet schelen.
Nu nog eens even kijken welke boeken ik nog moet. Ik heb nog tijd genoeg. Anna is er nog lang niet aan toe.
 Dit is trouwens een foto van de schrijfster, Laura Ingalls Wilder (1867-1957). Zij beschreef grotendeels haar eigen jeugdherinneringen.Grotendeels hè, niet alles is exact zo gebeurd.

Flintstones

In het Museum van de 20ste eeuw in Hoorn,  is een klein zaaltje ingericht met allerlei Flintstone-dingen. En het is ongelooflijk hoeveel Flintstone-dingen er zijn.
Dat varieert van poppenkastpoppen, tot  echte poppen (vooral van Pebbles Flintstone), tot spelletjes, kaarten, spaarpotten, mechanische Freds an Wilma's, diorama's, truien, enfin noem het maar op en het staat er.

Ik hield erg van de Flintstones. Het was zo ongeveer de eerste tv-serie die ik ooit zag. En nu nog steeds vind ik het erg grappig. De makers beschikten in ruime mate over fantasie en humor.
Ik las dat de serie oorspronkelijk voor volwassenen bedoeld was.
Dat het ook de eerste keer op tv was dat een man en een vrouw samen in bed werden getoond, in prime-time.
Dat de serie gesponsord werd door een sigarettenmerk nl Winston.
Dat Fred en Wilma zowat in iedere aflevering andere meubels in huis hadden. En dat Dino, hun blaffende dinosaurus meestal paars was, maar lang niet altijd.
De serie werd in Amerika zes jaar lang uitgezonden, 1960-1966.
Wat ik bijzonder vond om te lezen, was dat Fred en Wilma een kind kregen: Pebbles. Hun vrienden Betty and Barney Rubble konden geen kinderen krijgen en adopteerden toen BamBam. BamBam Rubble.
Dat was in die tijd nog niet iets waar op tv over werd gesproken. Naast humoristisch en fantasievol waren Hanna/Barbera, de makers,  dus ook nog progressief.
Ik zou je niet aanraden alleen voor de tentoonstelling naar het Museum van de 20ste Eeuw te gaan. Tenzij je een heel grote Flintstone-fan bent.   De tentoonstelling  is leuk, vooral als je in de buurt bent of toch al het museum  bezoekt.
Het museum is overigens wel een aanrader. Een grote aanrader en een feest der herkenning.
En met kinderen? Er liepen een paar kinderen rond, maar die vonden het niet leuk. Kan aan de kinderen hebben gelegen, maar ik denk vooral dat het leuk is als je herinneringen hebt aan de serie.

En dan nu maar hopen dat het liedje van de serie bij jullie sneller uit het hoofd verdwijnt dan bij mij. Ik loop al dagen te zingen.

Achtergelaten flessen

Bij Sjoerd las ik even geleden over achtergelaten flessen. Nou ja, in zijn geval was het een blikje. Een achtergelaten blikje. Mooie foto trouwens. Klik
Sjoerd ergerde zich en ik ook.
Want het is echt toeval, maar ik heb al een hele tijd flessenfoto's gemaakt én verzameld.
Als een soort tijdsbeeld. 

Kijk, deze flessen zullen heus wel opgeruimd  worden. Er zijn er te veel en de bak is te klein. Maar dat komt vast goed.
Maar al die andere flessen op de foto's die ik maakte?
Waarom, waarom? Ruim je troep toch op!!!!

En dan nu de vraag, heb jij ze dan opgeruimd, Bertie? Want je kan wel gaan lopen zeuren, maar heb je er wat aan gedaan?
Het antwoord: nee dat deed ik niet.
De foto's zijn allemaal elders gemaakt, niet in mijn woonplaats waar ik de glasbakken weet te vinden.
En om nou in Gent, of Keulen of Amsterdam met een vieze lege fles te gaan lopen sjouwen... dat deed ik dus niet.

O-ra-to-ri-um

Al heel lang wilde ik eens naar dit gebouw, het Muziekgebouw aan het IJ. We waren er vaak langs gelopen en hadden bewonderend gekeken. Ik was in het concertgebouw en in de stopera, maar hier nog nooit.
Vorige week zag ik ineens ergens een aanbieding. Voor zondagmiddag. De Vier Jaargetijden zou worden uitgevoerd, door het Orkest van de 18e Eeuw en een passend koor.
Nou, die muziek vind ik mooi, dus ik boekte meteen. Zondagmiddag, kon niet beter. 's Avonds is weer een ander verhaal, maar 's middags is voor ons perfect!
De Vier Jaargetijden, ja dat had ik gedroomd.
In mijn haast had ik niet goed gekeken. Het waren niet de Vier Jaargetijden , nee het waren de Jaargetijden. En ook niet van Vivaldi zoals ik had gedacht, maar van Haydn
Nou ja, maakt niet uit. We zouden het gebouw zien en genieten van een onbekend klassiek muziekspektakel
Wat ik misschien had kúnnen ontdekken, maar dan had ik wel heel goed moeten kijken en dat deed ik dus niet, was dat de ons toegewezen plaatsen heel erg hoog waren.
Heel erg hoog, heel erg.
De klim er naar toe was eigenlijk al meer dan ik aan kon.
Het gebouw is zo hoog. Maar goed, ik dacht dat ik na de klim, niet op de eerste rij zittend en niet aan de rand,  het wel zou overleven. Op een groot balkon.
Ha,  daar zaten we dus niet.
We zaten links van dat grote balkon  Zo:

Een rij stoelen aan de zijkant. En dan helemaal vooraan, als het ware hangend over de rand nog twee stoelen.
Zie je die man zitten? Dat was eigenlijk onze plaats, met nog eentje ernaast, links.
Ik dacht dat ik er in bleef, echt waar.
Het was al moeilijk om in die stoel te klimmen. Je kon hem ook nog een beetje achteruit laten hellen, ook eng, die beweging.
Enfin die man en zijn buurman hadden eigenlijk de stoelen net achter ons en ze hadden in de gaten dat ik weg wilde. Ze wilden best ruilen. Logisch, het waren echt muziekliefhebbers,  die de partituur helemaal volgden op papier en zo hadden ze een nog beter zicht op koor en orkest.  Voor mensen zonder hoogtevrees waren het supergoede plaatsen. Wel heel erg lief trouwens van die heren dat ze wilden ruilen.
Maar voor mij ging het niet meer. Ik heb even op de stoel gezeten en ben toen misselijk, bezweet en wel op de grond gaan zitten. Vast een rare indruk gegeven, maar ja weglopen en storen vond ik in dit geval geen optie.
De volgende foto maakte ik in de pauze, toen iedereen weg was en strak tegen de muur gedrukt.

Daarna gingen we naar beneden. Ook weer heel eng.
Maar... er stond een drankje klaar en daar was ik wel aan toe.
Het terras met uitzicht op het IJ was prachtig en ik dacht bij mezelf dat iemand wel van heel goede huize zou moeten komen om mij terug op dat balkon te krijgen.
Dus Frits, hoewel van goede huize, moest alleen verder luisteren. Hij vond de muziek wel mooi, al snapte hij er niet veel van. Ik zou denken dat de tekst in een oratorium verstaanbaar moet zijn, maar dat was het niet.
En ik? Ik had een topmiddag. Ik zocht het allerbeste plekje op het terras  en toen iedereen na de pauze naar binnen was, ben ik daar gaan zitten.
Er waren nog heel wat glazen wijn blijven staan dus ik was zo vrij er nog een te nemen. M'n boek zat in mijn rugtas en ik had het heerlijk. Echt!

Dat muziekgebouw kan doorgestreept op mijn Bucketlist.
Nu staan de Vier Jaargetijden erop. Van Vivaldi.
Stomme kip die ik ben!

Avonturen met de e-fiets

Daar gingen we... afgelopen zaterdag.
De dag waarvan ik toen dacht dat het misschien wel de laatste mooie dag zou zijn.
Wat hadden we zin in Egmond, in het strand.
De dag ervoor was de accu van de e-fiets bijna leeg en hadden we hem op kunnen laden.
En dus stond niets ons in de weg om te vertrekken.
Er stond een stevige wind, maar hé, we waren helemaal vol, we konden makkelijk regelmatig een stuk fietsen in de hoogste stand, genaamd power.
Het ging perfect.
Ik zat te zingen op de fiets, dat wilde ik altijd wel, maar dan moet je niet zo hard moeten trappen.
Een mooie route was het ook. Lekker rustig. Ik vond West Friesland ineens weer erg mooi.
Een stuk voerde langs de snelweg en daar was het ook mooi hoor, maar wat een lawaai maakten die auto's. Enfin dat stuk duurde niet lang en voor we het goed en wel in de gaten hadden, waren we in Alkmaar.
Wow... wij... in Alkmaar, met de fiets...
Tja en toen ging het mis. Mijn fiets stopte ermee. Er kwam een raar geluid en weg was de trapondersteuning.  Grmpffkers#$*
Daar stond ik, op een drukke rotonde. Frits was al doorgereden, maar keerde terug nadat ik hem belde.
Daar stonden we. Frits keek en probeerde, maar niks.
Toen eerst de fietsenmaker maar eens gebeld. Die luisterde en zei ons een paar dingen die we moesten doen. Accu los maken en  weer terug zetten enzo. Daar eens kijken en daar... Niets hielp.
'Dan zal ik waarschijnlijk een nieuwe motor moeten bestellen',  zei hij,  'want dit kan natuurlijk niet. Moet u nu de Pechhulp bellen en dan als u nog voor vijven in de winkel bent, kijk ik meteen'.
Pechhulp gebeld. Dat werkte perfect: 'Binnen drie kwartier is er vervoer terug. Neemt u eerst maar even een kopje koffie en dan komt er iemand aan hoor'.
Fantastisch hè. Echt geweldig.
Maar tsjonge jonge, wat stond ik te balen daar in Alkmaar. Ik werd per minuut chagrijniger. Niet eens vanwege de fiets, maar omdat we dus nu het strand niet gingen bereiken.
Aan de overkant was een koffiezaak. Daar maar op af dan. Ik stond nog even te bellen.
'Ik zet je fiets wel vast even aan de overkant', zei mijn man. En dat deed hij.
Vervolgens zag hij dat het voorwiel ontzettend scheef stond. Hij keek, trok en duwde een beetje,  keek nog eens, probeerde de fiets en hup de motor deed het weer. Nog eens proberen. Echt... niks meer aan de hand.
Pechhulp meteen weer afgebeld, gelukkig nog op tijd.
Wat was er nou gebeurd?
Nou, ik was net voor ik strandde bijna van de weg gereden door een niet oplettende jongen. . Die nog heel netjes sorry mevrouw had gezegd, maar waar ik een flinke zwenking had moeten maken, tegen de stoeprand was aangeknald en van de fiets moest springen.
Zo hard dat er een verbuiging was ontstaan.
Ik vroeg me nog af waarom dat niet goed vast had gezeten. Maar de fietsenmaker vertelde dat dat tegenwoordig niet meer mag. Nou weten we dat ook weer.
We gingen meteen verder en bereikten Egmond waar we een heerlijke middag hadden op het strand.
De terugweg verliep perfect!

Love, love, love (Monday Mural)

Love, love, love. All you need is love.... and salsa al pomodoro, of course.  I saw this one in Venice, Italy.
And there's more. More love in the air.
From Paris (a few years ago)

Linking to Monday Mural, Colourful World.

Openbaar Vervoer

Nu we de laatste tijd flink gebruik maken van  het openbaar vervoer, wordt het tijd dat ik er eens iets over zeg, want we zijn inmiddels ervaren o.v.-reizigers. 

 Maar eerst laat ik even deze zeer passende foto zien. Gemaakt door onze oudste zoon die bezig is zijn hele familie in een treintje te plaatsen. Voor zíjn zoon. 

Superleuk vind ik en geloof maar niet dat het een makkie is. 

Nou ja het openbaar vervoer dus. We maken tegenwoordig vaak gebruik van bus, trein, tram en metro. Nou ik moet zeggen dat het allemaal goed geregeld is. En dus ook goed te doen. 

Tot er iets mis gaat. 

Een bus die gewoon niet op komt dagen. Een bus die zo vol is dat je moet staan. Een trein die niet rijdt.
We hebben het allemaal mee gemaakt. Dan is het ontzettend vervelend. Voor ons is het trouwens nog niet eens zo heel erg,  omdat we meestal niet echt haast hebben. 

En omdat we echt alleen nog maar goed weer hebben meegemaakt. Het is natuurlijk een heel ander verhaal als je in een tochtig bushokje staat te wachten op een bus die niet komt. 

Maar als geheel valt het mee, dus.

Het allergrootste nadeel is dat het allemaal niet zo snel gaat. De laatste keer dat we naar Odin gingen, deden we er drie uur en een kwartier over. En terug ook. We maakten die dag misschien niet de juiste keuzes, maar dan nog. 

En ik vind het (zelfs met een kortingskaart) behoorlijk duur. Maar we hebben niet uitgerekend of we meer geld kwijt zijn dan met een auto. Heeft geen zin, want we hebben die auto niet!

Verder eigenlijk alleen maar voordelen. Je zit in de bus of de trein en je ziet wat of je hoort wat. 

Ik heb altijd een boek bij me, maar meestal komt het helemaal niet van lezen. 

In de bus zitten we graag helemaal voorin, rechts van de chauffeur. Daar heb je het beste uitzicht. Tram en trein heb ik altijd al leuk gevonden en de metro vervult me echt een beetje met trots. 

Het is relaxt, dat is het. 

Wat we doen is dus eigenlijk kijken en kijken en kijken en luisteren. Want wat mensen elkaar in de trein allemaal vertellen en zo dat alle andere passagiers het kunnen horen, dat vind ik echt onwaarschijnlijk. 

We beoordelen de chauffeurs. Er zijn er die wegscheuren als je nog niet zit. Er zijn er die zitten te bellen. Er zijn er die niet gezellig zijn en waar amper een goeiemorgen van af kan.

Maar de meesten zijn heel erg aardig en behulpzaam en geduldig.

Laatst troffen we er eentje die het onzin vond dat er voor een kind betaald moet worden en die verder ook zo leuk was. Hij zag een vrouw met een hond instappen en waarschuwde een andere hondeneigenaar die al in de bus zat. 

Ik heb hem aan het eind van de rit verteld dat hij tot nu toe onze leukste chauffeur was. Hij bloosde ervan. 

Oh ja, ik train m'n geheugen. De plaatsen waar bus 314 stopt worden allemaal steeds omgeroepen via een bandje. . Twee keer. 

Ik heb heel lang geoefend voor ik het iedere keer kon zeggen net voor de stem op het bandje. 

Gelukt!

Lampje

Ik zeg het maar even vooraf: dit blogje gaat over een kinderboek.
Maar het is toevallig wel het allermooiste boek dat ik dit jaar las. Niet alleen van de kinderboeken dus, maar echt van alle boeken. Het Al-ler-mooi-ste!
Annet Schaap, de schrijfster,  kende ik al heel lang als illustratrice.
Maar nu heeft ze zelf een boek geschreven en ik ben zo blij dat ik het heb gelezen.
Dit zegt ze er zelf van op haar site:
Een verhaal over geheimzinnige zeewezens en stoere piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland, dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat. Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

Ik had al vaag wat mooie recensies gezien en omdat ik Annet Schaap kende als illustratrice, ging ik er vanuit dat het een prentenboek zou zijn. Ik dacht het boek voor Anna te kopen in de kinderboekenweek. Het was er niet. Hè... het Gouden Griffel boek niet tijdens de KBW in de winkel?
'Het lijkt wel of iedereen dat boek wil hebben',  zei de verkoper. 'Morgen is het er weer'. 'Ik ben er morgen ook' zei ik nog.
Ik was er, ik bekeek het boek en kocht het. Niet voor Anna, die is nog te jong vind ik,  maar gewoon voor mezelf.
Ik vind het een verhaal, een roman, een kinderboek. Het is spannend. Het is sprookjesachtig.  Het gáát ergens over. Het is prachtig geschreven, in mooi Nederlands. Met zinnen om te onthouden. Het is een boek om over na te denken. Om te herlezen.
Ik kan er meer van zeggen natuurlijk. Veel meer, maar dat doe ik niet. Lees!
Nou alleen nog dat ik verliefd ben geworden op Lampje, die eigenlijk Emilia heet.
Ze zit in m'n hart, dat kind.
Voor altijd!

En nog een ding. Het boek is niet heel erg geïllustreerd. Een zwart-wittekening, iedere keer als er een nieuw deel  begint.  En een minitekeningetje bij ieder hoofdstuk.
Maar Annet Schaap vertelt op haar site dat ze de figuren wel uitgebreid voor zich zelf heeft getekend en die kun je zien, daar. Maar beter lees je eerst het boek! 

Noten bij de fiets

Het is zover: mijn man en ik hebben allebei een elektrische fiets.
Na het ongeluk, toen we besloten hadden om in ieder geval tot maart geen auto meer te nemen, bedachten we meteen dat een elektrische fiets dan misschien wel iets voor ons zou zijn.
Dat was ons trouwens al eerder door diverse mensen aangeraden. Maar we vonden het allebei nooit zo nodig, want we hadden geen probleem met fietsen. Nou ja, behalve dan dat ik echt een hekel heb aan fietsen met wind tegen en op een of andere manier waait het hier altijd en is de wind ook altijd tegen.
Echt een probleem was het niet en ik vond ook dat ik moest blijven bewegen.
Nu, zonder auto, leek het ons toch wel handig.
We hikten er de hele zomer een beetje tegen aan op een of andere manier, maar een paar weken geleden was het dan toch zover.
Ik vond het eerst nog een beetje eng ook, maar dat was het niet.
Het waaide heel hard de dag dat ik er voor het eerst eentje ging proberen, maar ja, daar had ik totaal geen last van, ik zoefde heerlijk over de dijk langs het IJsselmeer.
Op de terugweg, bleek de accu leeg te zijn en kon ik meteen voelen hoe dat was, want ik moest nog wel terug naar de winkel. Viel mee, trouwens.
Enfin, nog voor ik er was wist ik dat dit hem zou worden.

 Die week hebben we nog een paar fietsen geprobeerd, maar allebei vielen we op de eerst geprobeerde fiets. Dat had de man van de winkel dus heel goed ingeschat nadat hij onze wensen had aangehoord.
Vorige week was het zover. Verzekering geregeld, een paar kleine dingen afgesteld en nu zijn we de trotse bezitters van een heerlijk vervoermiddel.
Ik heb tot nu toe ruim  125 kilometer gefietst. Tsjonge, echt fijn.
Het punt is dat de accu de eerste keer helemaal leeg gereden moet worden, nou ja bijna, en pas dan weer mag worden opgeladen. Dat geldt ook voor de tweede keer en de derde keer. Daarna kun je hem gewoon altijd opladen, zodat je nooit een lege accu zult hebben.
Wel jammer, dat we nu, met dit mooie weer niet echt een lange tocht durven te maken.
Maar het is veel hè, 125 km op één volgeladen accu. Het betekent dat we makkelijk naar onze kleindochters in Amsterdam zullen kunnen fietsen. En ook naar het strand in Egmond.
Boodschappen doen is een pretje. We zijn ook sneller op sommige plekken, dan we vroeger met de auto waren.
Tot nu toe zijn we superblij.
Ik loop nog steeds niet goed en zeker niet voldoende, dus dit is echt heerlijk. Wat een uitvinding!!!

Ps:  Wat hebben die nootjes er nou mee te maken? Nou, die kregen we erbij om onze eigen accu op te laden. Vond ik wel een grappige gedachte: geen boter bij de vis, maar noten bij de fiets.
Een buurvrouw die een fiets van hetzelfde merk heeft kreeg,  op de eerste verjaardag van haar fiets, een bon voor twee taartjes. Om het te vieren.

Ps2: Eén nadeel tot nu toe ontdekt, namelijk dat het veel kouder is. Misschien doordat je minder inspanning levert en doordat je harder gaat en ook omdat het kouder wordt natuurlijk. Gelukkig is daar wat aan te doen.

A star is born

Wel eens gehoord van Stefani Germanotta?
Ik niet... wel van Lady Gaga. En zij blijken één persoon te zijn.
Nou moet je wel onder een steen hebben gelegen,  als je nog nooit van Lady Gaga hebt gehoord.
Ik lag niet onder een steen, maar ik weet helemaal niks van haar muziek. Sowieso niet van muziek van deze tijd.
Deze film echter, waarin Lady Gaga de hoofdrol speelt, genaamd A Star is Born, wilde ik graag zien en zoals zo vaak kwam dat door de trailer die ik zag.
'Wow', dacht ik, 'wow, die vrouw kan zingen'.
En na de film kan ik zeggen: 'Wow , die vrouw kan acteren!!!'
Dit is haar eerste hoofdrol als actrice. Het is ook het debuut van haar tegenspeler, Bradley Cooper, niet als acteur, maar als regisseur en producent.
A Star is Born, kende ik nog wel vaag van Barbra Streisand, die ongeveer hetzelfde verhaal speelde in 1976. Maar helemaal goed wist ik het toch echt niet meer.
Het verhaal:
Ally is een onbekende zangeres en wordt 'ontdekt' door Jackson Maine. Hij is een grootheid, maar op zijn retour, door alcohol en drugsverslaving.
Hij ontdekt Ally dus en wordt bovendien verliefd op haar.
Zij durft eigenlijk geen grote optredens aan en bleef tot dan toe een beetje hangen in het nachtclubcircuit. Maar Jack stimuleert haar en ze gaat het podium op. Ze wordt een hele grote, terwijl Jack steeds verder aftakelt.
Ik vond het een prachtige film. Absoluut een aanrader. Ook vanwege de muziek. Echt heel mooi!!! Ik kreeg er bij vlagen echt kippenvel van.
Dus hier is de trailer:



Ik zag de film dinsdagmorgen, om tien uur en hij duurde best lang, ruim twee uur. Sindsdien ben ik steeds aan het luisteren naar liedjes uit de film. Wat ik heel prettig vond, was dat de teksten van de liedjes ook ondertiteld waren. Ik versta nooit teksten, behalve als ik er echt voor ga zitten, dus dit was fijn!

Zwemles

Tsjonge... hoeveel uren zal ik wel niet als toeschouwer in een zwembad hebben doorgebracht?
Veel, heel veel!
Om te beginnen met mijn eigen drie kinderen. Met de oudste ging ik jarenlang iedere week zwemmen. Vanaf een maand of drie. Die was dus geheel watervrij en vond het heerlijk. Vandaar dat ik hem met drie jaar op zwemles deed. Ik dacht dat hij zijn diploma wel even snel zou gaan halen en dan was dat maar vast binnen. Mooi niet. Hij deed er drie jaar over, watervrij en stralend.
Dat was dus een (duur en langdurig) lesje. Voor mij.
De volgende twee kinderen gingen geloof ik pas op les toen ze zes waren.
Enfin u-ren dus.
En dan was er schoolzwemmen toen ik juf was. Iedere week naar het zwembad. Dat kostte een hele middag.
Eer we er waren en iedereen uitgekleed en na de les weer aangekleed was.
Eer we weer terug op school waren...
Dat half uurtje dat ze echt zwemles hadden was trouwens wel gezellig, dan sprak je nog eens een collega. Natuurlijk met de ogen gericht op het bad.
Ik heb me toen nooit ongerust gemaakt. Dat zou nu wel anders zijn denk ik, na dat vreselijke ongeluk met dat verdronken meisje. En de schuldvraag...
Enfin, nu is het de beurt aan Anna. Ze heeft drie lessen gehad en de vierde les mocht ik mee. Eens in de zoveel tijd mag er iemand mee om een deel van de les te aanschouwen. Ik was deze keer de gelukkige. Wat kan je trots zijn op zo'n kind hè. Ze deed het supergoed.

Een heel klein groepje, van maar zes kinderen en een aardige badmeester, die alles zag.
En ik was weer helemaal terug in mijn eigen tijd. Die geur van chloor. Die opgewonden kinderen, de gehaaste ouders in de kleedruimte,  de warmte...
Over weer een tijdje mag er iemand echt  meezwemmen, tijdens de les.
Anna is nu al aan het bedenken wie dat mag worden. Een ding is zeker: ik niet!

Naar het strand

Tja,  dat is tot nu toe het grootste nadeel van geen auto meer hebben, dat we dus niet meer zo maar even naar het strand kunnen.
Maar gelukkig hebben we de foto's nog. Kijk:

Op deze foto zie je mijn moeder. Zij was toen vijf.
Zij is het kleine meisje naast de enige man in het gezelschap, mijn grootvader, Hendrik Lodewijk.
Mijn moeders broertje zit bij zijn moeder, mijn grootmoeder.
Aan de andere kant van mijn moeder, in het wit, zit een tante Anna.
En daarnaast zit mijn overgrootmoeder, Boudina Klasina Lodewijk- Stobbe.
De foto is gemaakt in 1916 op het strand van Wijk aan Zee. Ze zullen een dagje uit zijn geweest, vanuit Amsterdam.
Vast een hele onderneming,  toen.
Mijn overgrootmoeder was toen tweeënzestig jaar oud.
Drie jaar later in 1919 overleed ze.
Waarom ik deze foto laat zien?
Nou, omdat de liefde voor het strand en de zee blijkbaar in mijn genen zit.
En ik zo'n zin heb om naar het strand te gaan.
Maar vooral omdat mijn man een paar kunstjes uithaalde en mijn overgrootmoeder zo prachtig afdrukte:

Het lijkt me dat ze een kleintje is, net als ik zelf ben. En er is iets raars met haar hand
Ik zou haar best aan de muur willen hangen.
Met die hoed en die veer. En dan een beetje groot!

Heb jij misschien Olifant gezien

Dit is het boek dat dit jaar bekroond werd met een zilveren penseel. En tsjonge, wat is dat terecht.
Het is zo'n geweldig leuk boek. Onweerstaanbaar vind ik en aandoenlijk. Gemaakt door David Barrow.
Zo begint het boek:

 De olifant vindt wel dat het kleine jongetje moet weten dat hij heeeel goed is in verstoppertje. Dus dat vertelt hij hem en gaat zich vervolgens verstoppen bijv. achter de televisie.

Het jongetje vindt hem niet. Hij vraagt nog aan zijn vader,  die tv zit te kijken, of hij misschien olifant heeft gezien, maar niks hoor.
De olifant verstopt zich steeds opnieuw. Ook achter een boom

Maar het jongetje vindt hem niet.
Uiteindelijk geeft hij het op en voelt dan gekriebel in zijn nek: de slurf van de olifant

En dan komt er een schildpad.
'Doen jullie mee met tikkertje' vraagt de schildpad, ' maar jullie  moeten wel even weten dat ik er heel erg goed in ben'.
 
Het leuke is dat de lezer, ook de kleine lezer (ik kocht dit boek voor Odin) de olifant natuurlijk meteen ziet. En ook het kleine hondje ziet op iedere bladzijde de olifant. Maar denk er maar eens over na hoe kleine kinderen zich verstoppen. Als ze hun ogen dicht doen zijn ze al verstopt. Zo grappig.
Het tweede leuk is, dat het  hier om een donker jongetje gaat. Daar wordt niets over vermeld, het is gewoon een donker jongetje.  En zo hoort het ook.
Toch zie je dat bijna nooit in kinderboeken of prentenboeken.