Petite

 

Dit boek las ik omdat het in een verrassingstas van de bibliotheek zat. Zij van de bieb zochten het uit. 

Ik denk dat ze gekeken hebben naar mijn leengedrag, dat kan bijna niet anders. 

In ieder geval hebben ze het goed geraden, want als ik dit boek had zien liggen, had ik het meegenomen, zoveel is zeker. 

Het is al een hele tijd geleden, ik had de kaft alvast gekopieerd omdat ik er wel wat over wilde vertellen hier. En vervolgens was ik het totaal vergeten. 

Daarnet keek ik even bij mijn conceptblogjes en toen wist ik het weer. (Er waren trouwens meer concepten, dus daar heb ik meteen maar eens even flink de bezem doorgehaald)

Dit boek... ik vond het echt een bijzonder verhaal. Ik heb het met plezier gelezen De namen wist ik niet meer, maar met google kom je natuurlijk een heel eind en het verhaal zat,  hoop ik,  nog goed in mijn hoofd. Dat zegt eigenlijk al genoeg!

Het gaat over een heel klein meisje: Anne Marie Grosholtz. Geboren in 1761. Men noemt haar Petite.

Haar vader is in de oorlog gewond geraakt en sterft en dan komen Marie en haar moeder terecht bij Dr. Curtius in Bern.  Haar moeder als huishoudster. Deze dokter is anatoom en maakt maskers van doden en modellen van lichaamsdelen, in was. Onder andere voor het ziekenhuis. 

Marie is geïnteresseerd, leert zelf ook tekenen en werken met was. En ze heeft talent!

Als haar moeder dood gaat, blijft ze bij de dokter en gaat met hem mee naar Parijs. Hij gaat daar samenwonen met een weduwe Picot en haar zoon Edmund. De weduwe behandelt Marie slecht, maar Marie wordt ontdekt en mag de zuster van de koning les gaan geven in Versailles. Les in tekenen en beeldhouwen. We zijn inmiddels aangeland in de tijd van de Franse Revolutie en dat maakt het verhaaal nog boeiender. 

Meer vertel ik er niet over. Alleen nog  dat Marie de wereldberoemde Madame Tussaud wordt. 

Het boek bestaat uit feiten en fictie. Een mooie combinatie vind ik. Aanrader!

Zondagochtendwandeling

 We hebben er een heleboel gemaakt hoor, zondagochtendwandelingen, in Amsterdam.  Heel vroeg. Maar ik heb er nog niet al te veel van laten zien. 

Deze wandeling bijvoorbeeld, genaamd Westerdok & Westelijke Eilanden. Dat zijn Bickerseiland, Prinseneiland en Realeneiland.  Die eilanden zijn aangelegd als stadsuitbreiding,  begin 17e eeuw. 

De wandeling begon bij het kunstwerk op de foto. De kunstenaar is Guido Geelen. 

Het beeld staat op de grens tussen de oude binnenstad en daar waar de stad vandaag de dag groeit en uitbreidt. 

Net als toen. 

Verder lopend kwamen we bij het Stenen Hoofd. Een oude havenpier uit 1902. Interessante plek. Het is eigenlijk een bak zand, gedragen door elfduizend palen. '

Amsterdam die grote stad, die is gebouwd op palen en als die stad eens ommeviel, wie zou dat betalen?' 

Er stond een loods, maar die moest wegens instortingsgevaar worden afgebroken. Je ziet de contouren.  

Ik vind het altijd leuk als een straatnamenbord ook meteen aangeeft wat het betekent, of wat de vernoemde persoon deed en zo. 

In deze buurt was dat bijna overal het geval. 

Bokkinghangen. 

In een bokkinghang, een schuur, werd vroeger zoute haring gerookt en gedroogd. 

Ik heb nog nooit bokking gegeten.  Moet ik maar eens doen misschien. 

De brug naar het Prinseneiland heb ik al eerder laten zien. Maar niet dat daar gewoon een vijg groeide. Hoe is het toch mogelijk, tegen alle verdrukking in. 

En verder... ja ik kom na zo'n wandeling met tig foto's thuis. Er is ook altijd zo veel te zien. 

Een stokmakerij, wel eens een stokmaker of een stokmakerij gezien? 

Of je staat zo maar ineens in een Palmentuin. Echt hè, hartje Amsterdam.  Met palmen en tropische planten. Een openbare tuin waar je zo gebruik van kunt maken, door er even te gaan zitten.

Meestal zijn we dan zo rond half twaalf, twaalf uur weer thuis. Niet met de gouden wagen, maar met het oranje monster. (Een monster dat trouwens wel goud voor ons was in de Coronatijd)

Monday Mural, NDSM

 

'Go to the museums', Rembrandt tells us,  with his spray can. And that's exactly what we did, last thursday.

We went to the Museum. I'm so happy it's possible again!!

We went to the Museum for Graffiti and Street Art. In Amsterdam. It's called STRAAT.

The museum resides in an 8000 m former warehouse on the NDSM wharf. Both a national monument and the biggest outdoor playground for streetart and graffiti in Amsterdam. 

Starting next week, I'll show you some great works of art

But this work, outside, is also very nice, don't you think? The artist is Donovan Spaanstra. I've seen more of his work and I love it.

Spaanstra says on Instagram: It's an interpretation (not a copy) of a portrait by Diego Velasquez (1599-1660). 

And there was another work of art outside. Also very nice in my opinion:

Artist: Sket 185

So next week pictures from the new and wonderful museum! 

Linking to Sami's Colourful World

Weer eentje

Vond ik het, toen we weer voor het eerst naar Amsterdam konden,  al heerlijk om daar te zijn en maakte het niet zo uit waar we liepen, nu vind ik het toch ook wel fijn om een bepaalde wandeling te doen. De vroege zondagmorgen was en is zeer geschikt. 

Zo deden we  een wandeling genaamd: Westerdok en Westelijke eilanden. Van die eilanden laat ik deze keer alleen een klein stukje Realeneiland zien, vanwege de Space Invader die we daar aantroffen. 

Op een gegeven moment ga je van het Prinseneiland over een brug naar het Realeneiland. En wat voor brug. Echt zo mooi. 

Ik ben er vaker geweest, daar, want toen het nog druk was in Amsterdam, was het dáár rustig. En nu was het natuurlijk superrustig.

En dan loop je verder over de Realengracht en hoppa,  daar was-ie. Niet aangekondigd, we waren er niet op uit: een Space Invader!

Op dezelfde gracht zagen we ook nog deze 'nepper'. Misschien van iemand die geïnspireerd was geraakt en  het ook eens wilde proberen. Schattig toch?

Het is zondag, we staan op punt van vertrek. Kijken wat we nu weer zien!

Drie vaderdagen

Onze jongste zoon bracht,  al weer lang geleden,  een tuinbezoek. Hij had toen lekkers mee,  zelf gebakken. 

Kijk, dit had hij toen mee. Er lagen ook nog twee bolussen op die schaal.

Bolussen zijn mijn lievelings! Daarom staan ze niet meer op de foto. Ze waren al op voor ik er aan dacht. 

Deze keer had hij ons uitgenodigd om te komen eten. Dat kan nu weer. 

Hij heeft net een nieuw huis en daar was ik nog niet eerder geweest. 

Ik ben vergeten foto's te maken, daarom de foto van het vorige culinaire hoogstandje. maar lekker was het ook deze keer zeker, lekker én leuk!

Hij brouwt ook nog heerlijke drankjes. En bij thuiskomst vonden wij een flesje in onze tas. 

De volgende dag hadden wij een oppasdagje. Noor en Jet kwamen hier, voor het eerst in zeer lange tijd weer gewoon binnen. Zij hadden ook een vaderdagcadeau mee voor opa. Zo superleuk! 

(Het allerallerleukst vond ik trouwens hoe die twee vertelden over het vaderdagcadeautje voor hun eigen vader. Dat gingen ze heel geheimzinnig, fluisterend  en nog zachter fluisterend aan ons vertellen. Terwijl hun vader er helemaal niet was en hun moeder ook niet).

De volgende dag,  op de echte vaderdag,  kwam onze schoondochter met Odin en Arthur. Ook superlief natuurlijk. Ze moest er, in d'r eentje, terwijl Bart moest werken,  een eind voor rijden. Zo fijn dat ze dat deed en dat het allemaal weer kan. 

Al met al waren het drie supervaderdagdagen. En dus ook drie mooie moederdagen. Wij telden onze zegeningen! 

Kaart uit Japan

 

Sommige mensen zijn zo leuk... Deze Tomako bijvoorbeeld. Het is een Japanse vrouw en ze stuurde me deze kaart via PostCrossing. 

Dit is niet de adreszijde, dit is de voorkant. Helemaal beplakt met bloemige Japanse postzegels. 

Op de achterkant natuurlijk ook nog een mooie postzegel. 

Ik heb niet alleen Roodkapje als voorkeur, maar ook kaarten die met 'de post' te maken hebben. Superleuk hè. 

En dan schreef ze ook nog mijn naam in het Japans . Kijk maar:

Ik verstuur niet zoveel kaarten meer als ik eerder deed. Maar af en toe kan ik het gewoon niet laten! En als er dan zo'n leukerd terugkomt...

Toch nog even terug naar Hembrug

 

Roest is mooi hè en aan roest was er geen gebrek daar op het Hembrugterrein. Deze kleuren, ik zou ze zo in mijn huis willen, als ik iemand was met een thema in huis. 

Verder kon je er ook verschillende bouwstijlen onderscheiden:

Er is veel oud, maar er is ook al veel nieuw:

Er zijn verschillende musea (eentje over de geschiedenis van het terrein), er zijn terrassen, je kunt er eten, er zijn winkels, bedrijven, er worden festivals gehouden. 

Er zijn ook heel veel plannen, maar hoe dat allemaal uit gaat pakken, dat is geloof ik nog niet echt en definitief besloten. Zo iets gaat ontzettend langzaam. 

Ik weet dat er een plan was een paar jaar geleden voor woningen, dat is weer afgeblazen. Wat het wordt, we zullen het meemaken. Hoop ik.

Ik denk wel dat we geluk hebben gehad dat we het zo rustig konden bekijken. Zal nu wel weer anders zijn. 

Ons wachtte in ieder geval nog een leuk toetje, want dit zagen we aan de overkant van het water:

Nina en Frederik op het Klompenmaekerspad

Mijn man fluit of zingt eigenlijk altijd. Hij is zo'n type met een bijna onverwoestbaar goed humeur.  Tja tegenpolen trekken elkaar aan hè. 

Maar als mijn man dus langere tijd niet fluit, dan weet ik dat er wat aan de hand is. Vandaar dat ik meestal blij ben als ik hem hoor fluiten. 

Maar er zijn grenzen en dus verzoek ik hem regelmatig om een ander nummertje. 

Voor zingen geldt hetzelfde. Ja, ik bedoel als ik 's zomers voor de vijfde keer op een dag  'Chestnuts roasting on an open fire' hoor, dan is mijn humeur niet meer wat het was. 

Vorige week ergens, waren we aan de wandel op het doodstille Klompenmaekerspad. In de regen, zo'n zacht regentje. Mals, dat is het woord. Een mals regentje. Het was heerlijk. En toen begon mijn man te fluiten: Listen to the ocean. 

Waar zo'n lied dan ineens vandaan komt? 

Nina en Frederik, ik wist het meteen. Kennen jullie ze nog, Nina en Frederik? 

Ik heb al wandelend het lied opgezocht en omdat er echt helemaal niemand was en de schapen niet reageerden hebben we het luid afgespeeld en luidkeels meegezongen. Hoewel grotendeels op lalala, want de tekst was ik toch wel een beetje kwijt. 

Met Frederik is het trouwens slecht afgelopen. Hij en Nina waren al lang uit elkaar, maar hij werd vermoord. 

Arthur

 

Gisteren een samoerai, een prachtige  mural. 

Vandaag een heel ander zwaardvechtertje: onze jongste kleinzoon Arthur.

Niet dat hij vecht hoor, hij is het zonnetje in huis, altijd vrolijk en superlief.  Hij kan net lopen, maar ja, met een grote broer van vijf, is er natuurlijk ander speelgoed in huis, dan wanneer er alleen een peuter rond zou hobbelen. 

Arthur ... fysiek contact hebben we bijna ruim een jaar niet gehad. Dat was niet leuk. Maar het mooie is dat hij ons ondanks alles gewoon kent, door al het videobellen. Onze kinderen hebben dat heel trouw gedaan en mét resultaat. 

Dit weekend, op vaderdag was hij er,  voor de tweede keer. En hij kent ons, hij vindt ons niet vreemd en dat is fijn.

 Hoe dan ook, zijn creatieve vader gebruikte de bovenste foto om er iets anders mee te maken.

Monday

Two weeks ago, I saw this mural  in Leeuwarden. The Netherlands.

I was there to visit an exhibition in the museum. 

But  I also discovered the beauty of the city and... lots of murals. 

That's because Leeuwarden was the cultural capital of Europe in 2018 and there were so many art expressions.

I did not visit the city in 2018. But there is still a lot to see, today

This is a Japanese samoerai. A legendary fighter, named Miyamoto Musoshi. Probably fighting an invisible (modern) dragon. 

The artist is Klaas Lageweg. 

And if you would like to see more of his fantastic work: click

Go ahead, you won't be disappointed!

Linking to Sami's Colourful World 

Tekeningen

 

Gisteren lag de humor op straat, vandaag een tekening. 

Toen ik nog juf was, maakte ik met de kinderen altijd aan het begin van het jaar, grote mappen. 

Mappen van behangpapier en die werden dan beschilderd. 

In die mappen werd het werk dat ze maakten verzameld. 

Tekeningen vooral, maar ook volle schriften en platte knutsels. 

Het werd altijd een puinhoop,  als alles wat er aan het eind van het jaar nog aan de muur en in de gang hing,  er ook nog in gestopt moest worden. 

Want hoe vaak ik ook zei dat ze hun naam er op moesten schrijven, dat gebeurde toch niet altijd. Sommige kinderen wilden het helemaal niet mee naar huis nemen, maar het moest. 

De tekening hienaast zag ik liggen op straat. 

Zo te zien had Mahmud van zeven, zijn best gedaan. En zijn juf ook, met die keurige naam en zijn verjaardag er op. 

Helaas zal dit werkje Mahmuds moeder niet onder ogen komen,  ben ik bang. Misschien wilde Mahmud ook niet. 

Thuis verzamelde ik trouwens ook altijd het werk van alle drie onze eigen kinderen. 

Vanaf de allereerste krabbels tot en met werkstukken op de middelbare school. 

Niet dat er ooit nog naar gekeken werd en het meeste is dan ook na een aantal jaren op zolder stof gevangen te hebben,  verdwenen. De kinderen wilden het niet hebben en ik ook niet meer. Wel heb ik van sommige kunstwerken nog een foto gemaakt. Dat had ik meteen moeten doen, had me een puist werk bespaard. 

En over tekeningen gesproken... ik vond bij het opruimen en uitzoeken van mijn foto's, nóg een foto van een tekening. 

Het kind in kwestie (haar naam ben ik vergeten, maar ik zie haar voor me),  had gedacht: 'Bekijk het maar juf, met je taalles'. Laat mij maar lekker tekenen. OP TAFEl !

De humor ligt op straat.

 'De humor ligt op straat, meneer Sonneberg'. Dat was een zinnetje uit een grappige sketch van Wim Sonneveld. 

Eh... Wim Sonneveld? Ik denk dat veel mensen niet meer weten wie dat was. Hoewel dat liedje 'Het Dorp', wel heel bekend is. 

Maar dit terzijde.

Hij had gelijk, de humor ligt inderdaad op straat, hier bijv. :!

En een eindje verderop:

Daar moest ik om lachen. Ik ben namelijk zo iemand die alle bordjes leest. Wie er in het huis geboren is of dood gegaan of wat voor monument het is. 

Pas thuis zag ik op de foto dat er nog iets onder stond. Googelen natuurlijk. Het is de naam van een schrijver met de titel van zijn boek. Maar wat daar nou de bedoeling van is?

't Is maar dat je het weet: Don't act like a fish!

De eerste twee vielen me op in Leeuwarden. En het berenverhaal in Heusden. 

Verrasingen onderweg

 Het was dinsdag te mooi weer om binnen te blijven. Dat zou wel verstandig geweest zijn, want de hooikoorts speelt behoorlijk op. 

Maar ja... dus we gingen fietsen. Op de bonnefooi, geen knooppuntenroute, geen kaart. 

Lekker door het mooie West-Friesland. Het werd een lange tocht, met veel verrassingen. 

 

De eerste verrassing was bijna om de hoek, in Bobeldijk Prachtig hè.

Ik heb nu geen idee meer hoe we verder zijn gefietst. Dat komt het zijn hier allemaal van die lintbebouwing-dorpen. Dan heb je geen idee meer of je nu in een dorp bent of er weer uit. 

Maar dit fraaie raadhuisje, is dat van Spanbroek. Het stond er op, anders had ik het niet geweten. Hier zijn we beslist vaker langs gefietst, maar het was me nog niet eerder opgevallen:

Uit 1598 hè. Dat is me wat! Midden in de 80-jarige oorlog werd er in Spanbroek een raadhuis gebouwd. In Renaissancestijl. 

We fietsten verder en zagen een vogel die tamelijk rustig bleef zitten. 

We waren inmiddels aangeland in Opmeer. Ook dat had ik niet geweten, maar toen ik een klein stukje verderop een foto maakte van de molen, kwamen er twee wandelaars aan die het wel wisten.

Er was nog meer moois te zien hoor, maar vanwege onophoudelijk snotteren en niesen, heb ik alleen nog maar een paar foto's gemaakt van een huisje voor Sjoerd. Het was nog veel verder terug fietsen dan ik dacht en ik was superblij toen ik weer in mijn koele huis was. 

Getverdegetver... hooikoorts! Maar toch blij dat we gegaan waren!

Ps:  Lees even de opmerking van Hélène in de commentaren

Nomen est Omen

 Het is al een hele tijd geleden, maar hier zijn weer een paar mooie vondsten. Bijna ongelooflijk,  vind ik. Oordeel zelf:

* Bert Glorie, priester.

*Hahaha, hoe bestaat het?  Tandarts Snoep

* En wat te denken van Roos Koekebakker die ging werken  in de Koekmakerij van Vera van Stapele. Ik heb nog geblogd over die zaak, hier. 

En nu,  as we speak,  loopt het water me in de mond. Misschien  binnenkort? 

Mijn bijna-buuf Kitty mailt: 'Hoe vaak ik dit al niet voorgelezen heb... en ineens... Je zult toch zulke leuke boeken schrijven en dan Boeke heten. Maar misschien was het jou allang opgevallen?'. 

Nee hoor, mij is dat nooit opgevallen hoewel ik,  toen onze kinderen klein waren,  de Dikkie Diks zowat uit mijn hoofd kende. 

In ons Westfries Museum hangt een schilderij van Adriaen Cornelisz. Beeldemaker.  Uit 1695. 

Een jachtscène. 

Verder:

* Ik lees net weer een leuke naam in de krant (Stentor),  zegt Jeanette van het blog Hip en Kleurig:  

Directeur Lucienne van der Geld van Netwerk Notarissen zegt dat het vaker voorkomt dat ouders hun kind onterven

* Tenslotte Marga weer, die vindt ze bij bosjes. Je moet het ook maar net zien hè, of horen:

Uit het Regiojournaal: Dhr. Leegwater, werkzaam bij het Stoomgemaal.

Radio 1:                       Dhr. Florijn van Schuldhulpverlening, Radio 1. 

Trouw:  :                      Jaap vd Vis, visser op Texel. 

Alle inzenders hartelijk dank en hopelijk tot een volgende keer.