Van een parkje, een dame en bordjes

 

Er klopte iets niet. 

We gingen met Anna naar Russell Square, een klein parkje in Bloomsbury,  in London. 

We hebben er zo vaak gezeten. Er is een prachtig fonteintje met daaromheen banken. We zaten er vaak een tijd uit te rusten van de drukke stad. Kijken naar de spelende kinderen in de fontein. Kijken naar de eekhoorns. Anna had er zin in na onze verhalen. Bovendien: je komt er langs op weg naar het British Museum. 

Maar er was geen eekhoorn te bekennen en de fontein deed het niet. Why? 

Er zat niets anders op dan het te vragen aan een mevrouw, onmiskenbaar een local die daar op haar zeven gemakken haar krant zat te lezen.

En ik had het goed gezien.  Ze wás een local, woonde net om de hoek en vond het prettig om hier te zitten. Bijna iedere dag een poosje. Net als wij genietend van de plek. 

Maar ze wist ook niet waarom de fontein het niet deed. De ene dag wel, de andere dag niet,  zei ze. En eekhoorns waren er meestal wel,  maar nu niet indeed. 

Enfin, ze hield me een hele tijd aan de praat. Sinds haar twaalfde had ze al een penvriendin in Amsterdam. Een jarenlange vriendschap dus, met logeerpartijen over en weer. 

Anna en opa zaten ondertussen te wachten op een van de bankjes

Na een tijdje bedacht Anna dat ze maar eens foto's moest maken. Met haar geleende camera. Dat zijn nog hele leuke foto's geworden. Ook de rest van de tijd vond ze dat fotograferen het leuk. 

En dan nog de bankjes. die waren er altijd. Met bordjes. Die bordjes vielen me nu pas op. Of misschien waren ze er eerder niet. Onze laatste keer op deze plek was nog voor Corona. 

Ik had Elaine Stella en Felicity wel willen kennen geloof ik. En ik hoop dat de mevrouw waar ik mee sprak hier ook een bordje krijgt.

Met onze kleindochter naar London.

 We zijn alweer weken terug, Anna heeft er inmiddels al weer een vakantie op zitten en ik heb er nog niks van verteld. Dus het wordt tijd, vind je niet. 

Toen ik in november met onze dochter in London was, had ik voor Anna dit kleine boekje gekocht. Dat kreeg ze op haar tiende verjaardag. Daar kon ze dan vast inschrijven wat ze graag wilde zien en als we er dan eindelijk waren kon ze erin schrijven wat we gedaan hadden. 

En zo is het ook gegaan. 

Ik zag een beetje tegen de reis per trein op. Ik heb dat zelf al vaak gedaan en vind het comfortabel en prettig, maar met een tien-jarige is het toch andere koek. Anna is niet echt een stilzitter. Maar we hadden geluk met een coupé met een tafeltje in het midden. Dat kun je niet uitkiezen, maar we hadden dus geluk.

Zo konden we ons goed bezig houden en arriveerden we voor we het wisten op St. Pancras. Ja en toen zijn we eerst natuurlijk eventjes naar dit perron gegaan. Ook op St Pancras.  Dan hadden we dat maar vast gehad. 

Het ging om het perron. Anna wilde niet eens in de winkel want het was er echt heel erg druk met een flinke wachtrij. Ze wilde naar het hotel. Het tweede hotel in haar leven en ze had er zich erg op verheugd. 

Dus de tube in en daar gingen we. En  toen hadden we eigenlijk nog een groot deel van de dag voor ons!

(Wordt vervolgd) 

Gezichtjes

 Tineke Dieks zag weer een gezichtje in een knipsel, een uitgeknipt hartje:

En bloglezeres Carla zag in haar laminaatvloer een gezichtje. Die vloer ligt er al jaren schreef Carla en ze zit er ook al jaren. En dan ineeens: een gezichtje. Ik had veel moeite met deze, omdat ik de foto omgedraaid ontving. Turen, turen, ik zag het niet. Tot ik de foto draaide. En ja hoor: 

Mijn bijna buuf Kitty dronk een  Cappuccino. Op de eerste foto zie je het scheve bekkie zoals ze het kreeg. Bij het tweede gezichtje heeft ze en heel klein beetje geholpen

Bloglezer Aleida had vakantie in Italië en schrijft het volgende: 

Vlakbij Pisa. Een leuk huis met tuin. Gisterenavond voelde ik mij een beetje bekeken en opeens zag ik hem, zo'n kleine surfplank. Moest gelijk aan jouw 'gezichtjes' denken.

En dan een mooie van Mia van Hoeven. Zij was met haar kleinkinderen in het Aviodome en zag dit gezicht:

En bloglezer Esther is ook altijd alert. Zij keek televisie en zag een gezichtje in een bandrecorder. Ik gok trouwens dat ik aan mijn kleinkinderen zou moeten uitleggen wat een bandrecorder is: nou jongens een bandrecorder is een ding met een gezichtje en je kon er van alles mee opnemen. Alleen geluid, geen beeld erbij. 

Wat een leuk cadeau!

 

Voor mijn verjaardag kreeg ik van onze twee zoons dit prachtige boek: Street Art by Women. Superlief bedacht van ze. 

Ik heb al een heleboel keer zitten smullen van al dat fraais. Het is werk van vrouwen van over de hele wereld en dat maakt dat ik het  zo leuk vind en interessant. 

Best kinderachtig dat ik meteen ging kijken of en zo ja welke Nederlandse vrouwen er in het boek stonden. 

Dat waren er twee. De eerste is Judith de Leeuw. Aka JDL. Van haar heb ik al eens werk laten zien op een Monday Mural dag.

Dit is er een van haar die in het boek staat: 'A victory during cancer'.  Padua, Italy, 2021. 

Normaal plaats ik alleen murals die ik zelf heb gezien. Maar vanwege het mooie boek wijk ik even van die regel af.  Judith de Leeuw werkt overal. Werk van haar is gemaakt in 41 landen. 

De andere Nederlandse vrouw is alleen maar hier geboren. (Op een autovrije zondag stond erbij). Ze woont nu in Noorwegen. Haar naam is Miss Printed

Wat zij doet vind ik ook wel bijzonder. Ze snijdt papieren figuren uit en plaatst ze in een 'outdoor setting'. Vervolgens maakt ze er foto's van en laat ze achter zodat anderen het kunnen ontdekken.

Dit werk is getiteld '2+2 =5, That will teach the bastards'. Trondheim, Norway, 2017

Verder kende ik van alle vijftig vrouwen in het boek alleen Zabou. Van haar heb ik in London werk gezien en ook hier getoond. 

Tenslotte nog even over de cover van het boek. Dat is werk van de Spaanse Lily Brick. Titel: 'La Pastora'.  Torrellas, Spain, 2020. 

Linking to Sami's Colourful World

Give it up! (met nog een aanvulling, een update zeg maar)

Mijn Engels was ooit goed, lang geleden. Ik had voor mondeling een tien op mijn eindexamen en voor schriftelijk een negen. Dat leverde me nog een prijs op, die voor het beste mondeling. Mijn Frans was ook goed. Duits was een stuk minder, daar had ik een zeven voor. Maar ik kon me prima redden. 

Veel Frans heb ik na dat eindexamen niet meer gesproken. Ja ooit op een vakantie toen ik een Frans vriendje had. En een beetje tijdens andere vakanties. Duits bijna nooit. Engels natuurlijk wel en bovendien is er heel veel Engels op tv. 

Maar de laatste tijd ben ik erg teleurgesteld in mezelf. Ik begrijp in alle drie de talen alles, nou ja bijna alles, echt waar. Lezen is ook geen probleem. Dat gaat prima als ik me concentreer.  Maar op een fatsoenlijke manier spreken... dat gaat hard hollend achteruit en daar baal ik van. Vooral omdat er in het tijdelijke museum Engelsen, Fransen en Duitsers komen en dan sta ik toch met enige regelmaat wat te stamelen en te zoeken naar woorden. En vooral van Frans kan ik dat niet uitstaan. 

Ik overwoog al om nog eens een cursus te doen, maar ja, als de achteruitgang door de leeftijd komt,  heeft dat ook weinig zin.

 

Dus misschien moet ik me maar gewoon aan het advies uit het volgende gedicht houden! 

Dearest creature in creation

Study English pronunciation

I will teach you in my verse

Sounds like corpse, horse, and worse. 

I will keep you Susy, busy

Make your head with heat grow dizzy. 

Tear in eye, your dress will tear

So shall I! O hear my prayer

Just compare heart, beard and heard,

Dies and diet, lord and word,

Sword and sward, retain and Britain

(Mind the latter, how it's written)

Now I surely will not plague you

With such words as plaque and ague

but be careful how you speak

Say break and steak, but bleak and streak

Cloven , oven, how and low

Script, receipt, show, poem, and toe

Enfin, dit gaat nog een aantal coupletten zo door en dan eindigt het als volgt:

Finally, which rhymes with enough?

Though, through, plough, dough, or cough?

Hiccough has the sound of cup

My advice is give it up!

Geschreven door Gerard Holst Trenité

Nog even een kleine aanvulling: gisteren was er een echtpaar uit Australië in het tijdelijke museum. Zij waren in 1983 geëmigreerd met hun jonge kinderen. Die kinderen spreken Nederlands en Engels natuurlijk. Maar de kinderen van de ene zoon leren nog steeds Nederlands. De kinderen van de andere zoon niet, maar dan ook helemaal niet. De vrouw van het echtpaar vertelde hoe erg ze dat vindt. De afstanden waar zij wonen zijn groot, dus vaak is het: even bellen met de kleinkinderen. En dan geniet ze heel erg van bijvoorbeeld 'Welterusten, oma'. Maar ook van 'Goodnight, Granny'. Ze is nu bang dat ze straks het contact met de Engels sprekende kleinkinderen  gaat verliezen als zij zelf terugvalt, helemaal terugvalt op Nederlands. Ze heeft het om zich heen zien gebeuren. 

Twee manden?

Kijk, daar is 'onze' George. George is de teckel van onze jongste zoon en was een weekendje te logeren.

 

George is een lieve, vrolijke teckel  en behoorlijk goed opgevoed.  

Al blijft hij natuurlijk een belangrijk kenmerk van zijn soort tonen: eigenwijs. 

Wij hadden al,  toen hij nog een kleine puppie was,  een logeermand voor hem gekocht en die hadden we al klaar staan. 

Maar onze zoon bracht ook de eigen mand van George mee. 

Twee manden dus: ga er maar aan staan als teckel. Wat te kiezen? 

Ik vond het leuk om te zien wat er gebeurde. George ging eerst in zijn eigen mand. Toen in de logeermand.

En dat wisselde een beetje.

Tot hij  uiteindelijk dat lange lijf(je) verspreidde  over zijn twee manden. Ja, dat is een ander kenmerk van zijn soort: slim!

Dankzij George ben ik trouwens  weer helemaal pro hond. Al loop ik nog steeds niet langs het huis (en de vrouw) van de hond die mij beet. 

Staar

 

Midden in de Coronatijd kwam ik terecht in het ziekenhuis afd. oogheelkunde. Met een ontsteking. 

Dat werd opgelost, maar tegelijkertijd werd staar geconstateerd in allebei de ogen. Ik kwam in aanmerking voor zo'n operatie. 

Ik had daar toen geen zin in, het was niet dringend,  want ik had het niet eens gemerkt dat ik het had,  dus ik schoof het voor me uit. 

De laatste maanden ging het echter heel hard achteruit dus ik belde voor een afspraak. Helaas, dossier niet meer aanwezig en een patiëntenstop voor een jaar. Ik kon niet eens op een wachtlijst. 

En hoewel misschien wel een beetje een geval van eigen schuld dikke bult, schrok ik wel want ik zie echt slecht. 

Dus ik belde de verzekering (die hebben geen beste aan mij dit jaar) om te informeren waar ik dan eventueel terecht kon. Dat bleek ook in mijn woonplaats te zijn. Daar is net een afdeling van een ander oogheelkundig centrum, dat in Zaandam,  gevestigd. 

Hoppa, eerste consult binnen een paar weken en operatie ook binnen een redelijke tijd. Dat laatste moet dan wel in Zaandam plaatsvinden. 

Dat is wel super. Er wordt toch wel heel hard gewerkt om alles weer voor elkaar te krijgen heb ik de indruk. Ook mijn huisarts heeft inmiddels weer een paar artsen erbij in haar praktijk zag ik. Maar dit terzijde. 

Wat ik ook bijzonder vind,  is hoe dat eerste consult plaatsvond. 

Ik kwam binnen. Aan de balie een receptioniste die een en ander noteerde en 'een paar testjes deed'. 

'Nou', zei ze toen,  'gaat u in de wachtkamer zitten en maak een lekker kopje koffie voor u zelf en dan wordt u geroepen voor nog een onderzoekje'. 

Zo ging het.  Ik tapte en dronk een heerlijke cappuccino  en inderdaad daarna weer een aardig iemand die wat ging opmeten. 

Vervolgens kwam ik bij een derde persoon terecht en bij hem moest ik ook echt laten zien wat ik kon. Dat was niet veel vond ik zelf, maar voor de rest was alles oké en zo kwam men tot dezelfde conclusie als toen in het ziekenhuis: staar. 

Toen weer terug naar de balie en daar werd een afspraak gemaakt voor de oogarts. 'Die gaat dan vast druppelen mevrouw en dan wordt er echt een afspraak gemaakt  voor de ingreep'. 

Al met al was ik toen dus al door drie mensen gezien en heb ik een afspraak met de oogarts.  Had ik bovendien diverse mensen gesproken: de afdeling in het ziekenhuis, de assistente van de huisarts voor een verwijzing, twee mensen van de verzekering... 

't Is wat! 

Neo

 

In Volendam zagen we slagerij Runderkamp. Vast veel rundvlees in het assortiment.

Bloglezer Petra stak een vriendin aan voor wat betreft de Neo's  en die ontdekte een tandarts: Tandarts Auw.

Marga zag een stukje journaal en daarin kwam deze naam voor: Yoey Volwater, visecoloog van Wageningen Marine Research

Deze is wel echt grappig, vind je niet? Tineke Dieks stuurde hem!

Deze zag ik wonder boven wonder zelf en wel in het blad van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Je kunt je gratis abonneren op dat blad via de website van die Rijksdienst. Dan krijg je vier keer per jaar hun fraaie en interessante blad.  Maar dit terzijde.

Deze keer stond deze meneer op de achterflap. Het is een schoenmaker en zijn portret werd rond 1670 geschilderd. Het was ernstig vervuild en werd onlangs gerestaureerd. De naam van de schoenmaker: 

(Tineke Dieks had deze ook gestuurd, zij heeft er echt oog voor. Maar ik was net iets eerder).

Dank allemaal en hopelijk tot de volgende keer!

bettievdgriend@hotmail.com

Barbie

 

Ik heb nooit Barbies gehad, daar was ik al te oud voor denk ik. 

En ik had dus ook nooit verwacht dat ik naar deze film zou gaan. Had hem niet aangekruist in het blad van Cinema Oostereiland. 

Maar ik ging toch, vanwege de behoorlijk goede kritieken in de kranten. En mensen die er lachend uitkwamen na de premiere. Ik heb bijna altijd wel zin in een vrolijke film. Die zijn er te weinig. Ik werd op dat punt niet teleurgesteld en heb hardop zitten lachen. 

Het is een behoorlijk bijzondere film. Ik snapte het eerst geloof ik niet helemaal, maar het was vanaf het begin een prachtig schouwspel. Ik bedoel prachtig gefilmd, fantastische muziek en dans en ja Ryan Gossling is natuurlijk ook niet te versmaden. Hij is Ken en doet dat echt bijzonder grappig. Barbie wordt gespeeld door Margot Robble, ook heel goed. 

Barbie, de  lange, slanke, hooggehakte, blonde Barbie woont met allerlei andere Barbies én Ken en allerlei andere Kens in Barbieland. Dat klinkt als een kinderverhaal, maar dat is het niet. Barbie bevindt zich in een soort crisis, gaat op bezoek bij een rare Barbie en om er achter te komen hoe dat allemaal zit gaat ze naar de echte wereld.

Nog een keer over Berserik

Nadat ik iets had geblogd over de schilder Berserik, kreeg ik deze prachtige Berserikkaart. Opgestuurd door bloglezer Charlie. Zij was onder de indruk van het werk van Berserik en kwam daarna op Marktplaats deze 'Herfsttram' tegen en kocht hem voor mij. Dat is toch wel weer heel erg leuk. Dankjewel Charlie/M. 

En dat was nog niet alles want een paar dagen later kreeg ik een mailtje.  Je kent me niet', stond er te lezen, 'ik ben een lurker. Ik lees totaal anoniem je blog en geniet er van.  Waarom ik plots een mail schrijf? Een week of wat geleden schreef je over een kinderboek van Leonard Roggeveen, en de illustrator Berserik. Ik heb net van iemand een paar dozen boeken gekregen en in een van die dozen vond ik 'Daantje gaat op reis' van Roggeveen, ook met illustraties van Berserik. En in een doos beschikbare boeken van BookCrossing zag ik ook nog 'Wees voorzichtig Daantje'. 

Ik zou je beide boeken met plezier willen toesturen. Dus als ik jou daar een plezier mee kan doen? Héél graag!'

Nou, dat zei ik ook natuurlijk: 'Héél graag!"

Zaterdag was het zover en kwam er een pakje met twee Daantjes. Uit 1973. Met geweldige illustraties van Berserik. 

De boekjes zijn trouwens ook leuk, vooral omdat ze een prachtig tijdsbeeld geven. Het eerste Daantje verscheen in 1931 en daarna tekende en schreef Roggeveen er ieder jaar een. In totaal tien stuks. 

Later, jaren vijftig/ zestig, werden de illustraties gedaan door Berserik. 

Aah die tékeningen... Enfin, kijk zelf:

Er is zoveel op te zien en alle tekeningen passen precies bij de tekst van het boek. 

Zwart-wit of kleur... maakt niet uit. Allemaal heel mooi vind ik. 

Charlie/M en Catherine, ik bedank jullie heel hartelijk. Wat een cadeautjes kreeg ik. Echt super!

Oud Hollands?

 Dan nog maar eens even terug naar STRAAT. Het museum voor Street Art en Graffiti. In Amsterdam.

Ik vond deze wel bijzonder. Vanwege de kleuren, maar ook vanwege het verhaal. 

Het verbeeldt namelijk een oud Hollands liefdesverhaal.  Wat er oud Hollands aan is snap ik niet, maar het gáát over twee geliefden die niet meer bij elkaar zijn. Ze delen nog wel dezelfde achtergrond en dat is Amsterdam. 

Ik zie het niet hoor maar het is de Jordaan. Het schijnt dat je dat aan de kerk kunt zien.  De Jordaan is de wijk waar de kunstenaar woonde. 

En die kunstenaar is Morcky. De mural heet La Deriva.

Linking to Sami's Colourful World

Sjaal

 

We waren dus behoorlijk lang in het Dordrechts Museum. Er was dan ook veel te zien. ik heb er nu al drie keer iets over verteld.  

En we pikten ook nog een stukje mee van (ik denk)  de vaste collectie. 

Bijvoorbeeld een van mijn lievelingsschilderijen: Vaas met Pioenrozen.  Van Jan Sluijters. (1912). 

En toen nog de museumwinkel. Ik was er al even in geweest toen ik moest wachten op mijn man en toen was mijn oog al gevallen op een sjaal. Ik keek en voelde en vond hem prachtig. Heel zacht, wol, groot en fraaie kleuren. 

'Hij staat prachtig bij uw ogen', zei de winkelvrijwilliger toen ik hem even om deed. Ja hoor, tuurlijk.  Maar ik was stoer en verliet de winkel. Want een sjaal... als ik me op kledinggebied ergens aan te buiten ben gegaan in dit leven,  dan zijn het sjaals. Echt erg. 

Dus het museum in. Daar was ik afgeleid, maar ja,  op weg naar buiten kwamen we er weer langs. Langs de winkel en dus langs de sjaal. 

'Ik heb helemaal geen sjaal nodig. Echt niet. Wat voor jas heb ik eigenlijk in de winter? Die heb ik al vijf jaar of zo. Die jas zou erg opknappen van die sjaal. Ik ook.  Past ook heel goed bij dat vest.  Gebaseerd op werk van Sluijters? Ja het werk kan ik me niet permitteren, maar die sjaal wel. Ik ben bijna jarig. Hij voelt zo lekker'.

'Doen', zei mijn man, 'je bent bijna jarig'.  En ik deed het. 

Pioenen heb ik niet meer voorhanden op dit moment. Maar de bloemen uit de volkstuin knallen je tegemoet. Dus zo heb je toch een beeld.

Oh en die stoof? Die is gemaakt door mijn vader. En ik ben er nog steeds blij mee!

Extraatje

We hadden bedacht dat we eerst naar het museum zouden gaan en daarna wandelen. Die volgorde was maar goed ook,  want er was nog veel meer te zien in het Dordrechts Museum. dit bijvoorbeeld: 

Dit is een modern drieluik, een altaarstuk. De kunstenares heet Teresa Fernandez-Pello

Zij maakte voor dit kunstwerk gebruik van twee schilderijen van Johannes Bosboom, twee kerken (Den Haag en Alkmaar).

Ik stond er enigszins in verwarring naar te kijken, (van moderne kunst weet ik bijna niks), toen ik werd aangesproken door degene die deze tentoonstelling heeft gemaakt. De kunstenares was zelf ook aanwezig.

Haar naam is Teresa Fernández-Pello en het drieluik is getiteld The Heart of the Heart.

Wat er op het bordje bij het kunstwerk stond, dat neem ik hier letterlijk over:

Technologie zal ons redden. 

Artificiele intelligentie gaat ons geluk, eeuwig leven en schoonheid geven. 

Blockchain zal zorgen voor eerlijke handel. Kweekvlees gaat de bio-industrie overbodig maken. Biotechnologie zal kanker en dementie genezen. 

We geloven heilig in de technologische vooruitgang. Is technologie onze nieuwe religie? 

Wat je niet ziet en wat je je er dus ook nog bij voorstellen dat alles een beetje blinkt, knippert en er zeer ingewikkeld uitziet.

Er was nog meer werk van deze Teresa te zien en het heeft me aan het denken gezet. Dat kan een bedoeling zijn van kunst. 

Wat ik ook erg leuk vond, was dat er allerlei van dat technische materiaal klaar lag waarmee je zelf iets zou kunnen maken. Sommige mensen waren daar enthousiast mee bezig. 

En verder was er in deze tentoonstelling A room with a view, ook nog werk van andere jonge kunstenaars te zien. 

Ik vond het een mooi extraatje!