Pepper

 Op zo'n mooie dag in januari,  als de zon schijnt en er weinig wind is, lijkt het voorjaar dichtbij. Strandweer dus!

Even was het nog koud, maar je weet natuurlijk dat die kou verdwijnt als je maar stevig doorloopt. 

Het strand was heel breed en het enige minpunt was dat er veel rotzooi lag. Heel veel. 

Gelukkig lag er ook veel moois. En die slakkenhuizen met een schelp eraan vastgegroeid, die had ik nog nooit eerder gezien. 

Er líép ook weer heel wat moois:

Maar het allerleukst, was Pepper. Een vrolijke,  zwarte hond. Hij was op het strand met twee vrouwen. Zij liepen volop te praten en gooiden af en toe een bal weg voor de hond. Die scheurde er dan op af, ving soms de bal al in de lucht en bracht hem dan weer keurig terug. Smekend opkijkend in afwachting van een nieuwe poging. 

Wij liepen in de buurt en keken hoe het allemaal ging. 'Zo ongeveer deed onze Mac ook', vonden wij. 'En kijk, hij heeft net zo'n soort staart als Mac had'.

De hond ging het niet snel genoeg en op een gegeven moment liet hij die twee vrouwen praten en legde de bal voor ónze voeten. 

Zo leuk. Weggooien en kijken hoe snel zo'n hond de zaken waar het om draait in een hondenleven,  regelt. 

'Wat een leuke hond',  zei ik. 

'Hij heet Pepper', zei een van de vrouwen, 'en hij vindt u ook leuk' . 

Het mooie was dat ik er weer van kon genieten. Wij hebben George natuurlijk regelmatig, de teckel van onze zoon, maar dat is anders. George kén ik. 

Voor een vreemde hond loop ik, sinds ik gebeten ben, toch nog vaak een beetje om. Maar niet voor Pepper dus. 

Daar helemaal ver vooruit, daar lopen die twee vrouwen. 

Later, toen Pepper weer terug was bij zijn vrouwen, vertelde ik nog van de staart. 'Klopt hoor', zei er een, 'zijn moeder was een kooiker!'

Gezichtjes

 Iris Flavia stuurde mij een olifantje. Eentje met een lange snuit, zoals in het kinderrijmpje. Ze zag het op  haar balkon.

Bloglezer Nadia stuurde twee foto's. Allebei zeer geslaagd vind ik. 

Nadia zegt: 'Eentje is gemaakt in een oude kerk in Engeland': 

'Die andere kwam ik vanmorgen tegen toen ik mijn vader hielp met het afhalen van de peren'

'Ineens stond daar de rugzak van mijn dochter. Ik vind het net een buitenaards wezen' schrijft Conny. 

Ik vind het ook. Zo grappig!

 Ook Mevrouw W. zag ineens een gezichtje. In het Aachener Wald!

En mijn maatje Marieke was een kaart aan het diamond painten, draaide de kaart even en hoppa: een gezichtje. Mooie kaart ook trouwens

De laatste zag ik zowaar zelf. In de metro, onderweg in Amsterdam

Dank allen en... blijf speuren, mensen! En inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Kleurrijk, dat wel...

 

Ik was in Amsterdam en stond bij het Centraal Station, eigenlijk al op weg om de trein naar huis te nemen. Maar het was nog vroeg en ik dacht ik vaar even over met de pont naar het NDSM-terrein. Wat ik deed. Het was druk op die pont, maar ik kon nog net zitten en het is altijd een leuk tochtje. 

Er was niet veel nieuws te zien en al helemaal niet veel murals met een echte voorstelling. 

 Het is natuurlijk ook koud en misschien voor de kunstenaars minder aantrekkelijk in deze tijd van het jaar. 

Maar zoiets  als dit vind ik ook erg leuk. Kleurrijke muren en die waren er volop.  

Met af en toe een uil!

Linking to Sami's Colourful World

In haar schoenen

 

Ik kreeg zin in dit boek omdat ik een recensie las bij Griemmank. En omdat ik net een heel stel 'moeilijke' boeken had gelezen, leek dit me een lekker,  ontspannend verhaal. 

En dat was het ook. 

Vrouwen in de hoofdrollen. De twee vrouwen waar het verhaal om draait zijn allebei niet erg happy. 

Sam heeft een drukke baan en wordt wel gewaardeerd, behalve door haar baas die de pik op haar heeft. Ze heeft een man die ook ongelukkig is. Sam werkt zich uit de naad en hij doet niks, ook geen moeite om er weer bovenop te komen. 

Nisha is, dankzij haar steenrijke echtgenoot, zeer verwend en gewend aan een leven vol luxe. En ze pleziert haar man om dat zo te houden.  

Sam en Nisha kennen elkaar niet, maar  sporten in dezelfde sportschool en nemen op een dag per ongeluk de sporttas van de ander mee. 

In de tas van Samantha,  die Nisha dus krijgt,  zit niks bijzonders. Maar in Nisha's tas zitten peperdure Louboutins en een Chanel jasje. Sam heeft even geen tijd om de tas terug te brengen en omdat het net zo uitkomt (ze heeft door alle drukte niet de juiste kleren aan voor een belangrijke afspraak),  gebruikt ze de schoenen even en het jasje ook. 

Nisha ondertussen,  krijgt te horen dat haar man van haar wil scheiden en van het ene moment op het andere staat ze op straat en kan niet meer in haar huis. Geen kleren en geen cent. 

Ja en dan gebeurt er natuurlijk van alles, ze leren elkaar kennen, krijgen hulp van andere vrouwen en die schoenen blijken veel belangrijker te zijn dan ze ooit hadden gedacht. 

Ik denk dat dit verhaal heel goed verfilmd zou kunnen worden. Ik zie het voor me. 

Jojo Moyes heeft heel veel fantasie en gebruikt die. Schrijven kan ze trouwens wel hoor. Dus een filmscript... het lijkt me dat ze dat ook heel goed kan. 

Het is  een onzinverhaal, een dat- kan- helemaal- niet verhaal,  maar ik heb het met plezier gelezen. Als een lekker tussendoortje. 

Ps. Ik ben net zelf een beetje gaan sporten en ik heb echt even in de kleine, rommelige kleedkamer daar gekeken naar wat voor sporttassen er staan. 

Het leek me niet dat er Louboutins in die tassen zitten, maar ja, je weet maar nooit natuurlijk. Déze kosten 745 euro. 

Smaakspoken

 Luisterend naar de Taalstaat steek ik echt altijd wel wat op. Het programma met die lieve Frits Spits is op een tijd die me niet uitkomt, dus ik luister altijd wat later, tijdens een wandeling. 

Laatst ging het over dit boek: Smaakspoken. Het geheim van de zeven smaken. 

Nou, met een aanbeveling van Frits Spits en op de achterkant van Jochem Mijjer en Yvette van Boven  en bovendien met een kleindochter die voor haar plezier kookboeken leest soms en echt heel goed kan koken, was het vrij snel beslist dat ik het boek zou kopen. 

Diezelfde kleindochter is bijna jarig. Ze wordt dan elf en aangezien het boek is voor 6 tot 106 jaar vind ik het wel gepast. 

Ik heb het boek zelf natuurlijk eerst gelezen en ik heb er van genoten. 

Daan Faber kende ik niet, maar vanaf nu ga ik opletten als ik iets van hem zie, want ik vond het een leuk en boeiend boek. 

Een verhaal over een meisje, Puck. Haar vader is chef in zijn eigen restaurant en hij en Puck wonen erboven. De moeder van Puck is overleden. Puck is best alleen en mag pas in het restaurant komen om  haar vader te helpen als ze goed kan proeven. 

Dat moet ze dus leren en wordt daarbij geholpen door de zeven Smaakspoken. Die van zout, pittig, zuur, vet, umami, bitter en zoet. 

Hier zie je Puck met het Umamispook. En daarnaast een bladzijde met wat meer verdieping. Dat zijn de aantekeningen die Puck maakt. Want ze wil  echt leren proeven en moet daarvoor wel wat onthouden. 

Ik ben nu al erg benieuwd wat Anna ervan gaat vinden! 

Framing Rembrandt

 J.P. Coen is een duidelijk voorbeeld van hoe men in de loop van de tijd anders naar belangrijke figuren uit het verleden is gaan kijken. In de loop van honderden jaren ging men natuurlijk ook naar Rembrandt anders kijken. Logisch. 

In het Rembrandthuis was een tentoonstelling genaamd Framing Rembrandt. Aan het begin stonden vijf grote kokers met daarin gekleurde munten. 

Passend bij een manier van naar Rembrandt kijken. Was hij een miskend genie, een tegendraads kunstenaar, een heilige, een held of een man van het volk? In wat voor frame zou je Rembrandt plaatsen?

Je moest dan een muntje meenemen, passend bij hoe jij nu naar Rembrandt kijkt. 

Dus bijvoorbeeld een rood muntje als jouw beeld van Rembrandt dat van een tegendraaadse kunstenaar is. 

Dat muntje nam ik. 

Daarna gingen we de tentoonstelling bekijken.

Met natuurlijk heel veel voorbeelden. 

Films die over Rembrandt gemaakt zijn. 

Daar had ik achteraf eigenlijk meer tijd voor willen nemen.  Documenten, historische romans, werk van de schilder. 

Als je nou naar het werk hieronder kijkt, wordt dat tegendraadse wel duidelijk

Rembrandt keek anders naar lichamen dan sommige tijdgenoten. Hij maakte geen ideaalbeeld van een naakt lijf, maar gaf het weer zoals het was, zoals hij het zag. Op deze ets is Diana afgebeeld, de badende godin Diana. 

En als je goed kijkt zie je haar hangende buikje en ze heeft cellulitis op haar benen. 

Van alle vijf de beelden van de schilder waren er voorbeelden. Erg leuk om te zien. 

Aan het eind van de tentoonstelling stonden er weer vijf kokers. Ik was niet van gedachte veranderd. Mijn muntje ging nog steeds in de koker van de tegendraadse kunstenaar. Daar zaten ook op dat moment de meeste munten in. Maar er waren ook mensen duidelijk van mening veranderd. Leuk verzonnen. En mooi gemaakt. 

 

Kleuren

 Een paar dagen geleden vertelde ik over een bezoek  aan het Joods Museum, voor werk van Sol LeWitt. Om dát te zien gingen we naar Amsterdam. Daar wilden we blijven tot de schemering,  voor het Light Festival. 

Vanaf het station gingen we lopen natuurlijk en dan kom je langs het Rembrandthuis. 

We hadden dus alle tijd én een museumjaarkaart. Hup naar binnen. Gewoon even kijken. 

En het was me toch leuk!!

Dit schilderij, ik denk dat ik de titel niet eens hoef te noemen, hangt in het Rijksmuseum. Maar Rembrandt schilderde het in zijn atelier/huis, in het Rembrandthuis. 

Ik vind het altijd prachtig vanwege van alles en nog wat, maar ook en vooral vanwege dat prachtige rood.

We slenterden wat door het museum en kwamen terecht in een zaal waar allerlei verf stond, het materiaal waar Rembrandt mee werkte. 

En over die verf was een mevrouw uitleg aan het geven. Een geboren vertelster die vrouw.

De tube was nog niet uitgevonden, kant-en-klare verf ook niet.  Rembrandt moest zelf verf maken. Met olie en pigment. 

Die mevrouw stond dat enthousiast te vertellen. Ik hing aan haar lippen, maar ik heb niet alles onthouden. Natuurlijke verf, chemische verf, giftig, loodwit. 

Gelukkig is er dan altijd wel weer een filmpje. Super duidelijk. En ook precies wat ze vertelde

   

Misschien vind je het leuk om even (2min.37) te kijken. Zo niet, overslaan. 

En dat rode pigment voor de verf van  het schilderij is gemaakt van luizen. Heel veel luizen

We waren nog niet klaar want er was nog iets. Wordt vervolgd.

The Holdovers

 

Een film die geloof ik als kerstfilm bedoeld was. Het verhaal speelt zich af tijdens de kerstvakantie op een kostschool in Engeland.

Ik zag hem pas halverwege januari en meestal heb ik dan geen zin in kerstfilms. Maar dit was een goeie. Een feel-goodfilm en daar hou ik van. Sterker nog, ik heb er soms gewoon behoefte aan. 

Het verhaal: 

Paul Hunham is een strenge en sarcastische leraar. Niet geliefd bij de leerlingen en ook niet bij de leraren. 

En dan wordt het kerstvakantie en zijn er leerlingen die niet naar huis kunnen. Daar moet dus begeleiding zijn.  

Hunham is de klos. Samen met Mary de kantine-juffrouw.  Hij kan niet naar huis. 

Sterker nog: hij zit opgescheept met een aantal leerlingen. Ze balen natuurlijk allemaal  als een stekker. 

Dan komt toch de rijke vader van een van de leerlingen langs,  met een helikopter nog wel  en neemt ze allemaal mee op een skitrip. Allemaal behalve Angus Tully. Zijn ouders kunnen niet bereikt worden en dus mag hij niet mee. 

Ze zijn nog maar met z'n drieën over. Mary die treurt over het verlies van haar zoon, Hunham en Angus, nu nog de enige leerling die niet naar huis kan. 

Alle drie ongelukkig. Ze leren elkaar wel heel goed kennen en er ontstaat een band.

Ik heb af en toe zitten lachen, voelde vaak een glimlach ook. Maar het was geen lachfilm of zo. 

'Humor is een lach waardoor een traan schemert', zei mijn leraar Nederlands op de middelbare school. En zo was het precies in deze film. Aanrader!

Ik zag de trailer twee keer en wist daardoor dat ik deze film wilde zien. Dus hier is-ie, die trailer: 

Nog meer kaarten

 Kerstkaarten... Ik zei al dat ik er veel heb ontvangen. De zelfgemaakte laat ik toch nog even zien. Ze zijn zo creatief en mooi. Afgelopen weekend pas heb ik ze weggehaald. 

En ik moet iets bekennen. Ik héb kaarten verstuurd. Maar ergens, begin januari, vond ik nog een stapeltje onverstuurde kerstkaarten. Die waren in een la in mijn bureautje terecht gekomen. Ik was door mijn postzegels heen, moest nieuwe kopen, wat ik deed en vergat de postzegels én de kaarten volledig. 

Het voelde een beetje zoals de tekst op een van de kaarten: Oh dear what a year! 

Kerstkaarten versturen in januari... dat doe ik niet. Ik heb ze verscheurd, puur omdat ik de pest in had. 

De mensen die het betreft, hebben het misschien niet eens gemerkt, maar die kunnen vanaf nu  een 'gewone' kaart verwachten. 

Trouwens ik heb jaren postcrossing gedaan en nu al weer een heel aantal jaren niet meer. Het werd me te duur. Maar ik ben toch van plan om het weer eens op te pakken en me dan te beperken tot een per maand of zo. Want post versturen en krijgen is zo leuk!!!

Mexico

 

Toen ik dit werk zag in Straat, het Museum voor Street Art en Graffiti in Amsterdam, dacht ik: 'Mexico. Dat is Mexico'.

Echt waar! 

De bordjes in het museum zijn niet zo gehangen dat je meteen weet wie of wat. Dus ik zag het pas later. Het werk is van Farid Rueda en hij is een kunstenaar uit... Mexico. 

Ha en dit staat er ook nog bij: 'Ik wil dat de museumbezoekers een klein stukje van Mexico in hun hart voelen.'/Farid Rueda. 

Nou, dat is dan toch goed gelukt zou ik zeggen. 

Ik was ooit, erg lang geleden, in Mexico en het is best bijzonder dat ik er meteen aan dacht. Vind ik.  

Het werk heet Theft and Love. De leeuw en de adelaar zijn met elkaar gefuseerd en dat is een verwijzing naar pre-hispanic goden. 

Dat is duidelijk, ik snap het en ik zie de leeuw en de adelaar. Prachtig. 

Verder staat er ook nog dit: De totem is een weergave van het contrast tussen de lucht en de aarde, dat Farid beschouwt als een krachtige juxtapositie van krachten. 

En dan word ik op z'n zachtst gezegd een beetje chagrijnig, want ik snap gewoon niet wat daar staat: een krachtige juxtapositie van krachten. 

Ik had ook helemaal geen zin om het op te zoeken. Maar uiteindelijk, gisteren, deed ik het toch. juxtapositie betekenis - Zoeken (bing.com) 

Alles duidelijk nu? Bij mij niet hoor. Ik ben voor eenvoudig taalgebruik. 

Linking to Sami's Colourful World

Kaarten

 

Heb ik wel eens gezegd dat ik heel erg van kaarten hou? Om ze te versturen, maar ook om ze te krijgen. En ik hou van postzegels. Niet die blauwige met de koning, maar mooie kleine prentjes. Of met teksten, zoals op de franse postzegels hierboven.

In de envelop zat een kaart en die werd me gestuurd door Alet die in Frankrijk woont. 

Smullen! 

En om even bij het Frans te blijven, deze kaart kreeg ik van Marion. Daar zit ik dan echt hardop om te lachen en de kaart mag niet weg. 

Ja en dan heb ik het nog helemaal niet over de kerstkaarten gehad. Ik kreeg er veel , al wordt het de laatste jaren minder. Niet minder mooi, maar minder in aantal. Een derde deel was zelf gemaakt en die krijgen natuurlijk nog veel meer aandacht. Ik kan ze niet eens allemaal apart laten zien, maar er is er eentje die ik echt zo mooi vind. Dat is deze:

Kijk daar ligt het jaar 2023. Sowieso heel toepasselijk want in mijn geval zou je kunnen zeggen dat het een jaar was met breuk.  En nu ligt het jaar  in scherven. Als je de kaart opent, zie je dit:

Een echt scherfje, een scherfje geluk. Scherven brengen geluk. 

De kaart is gemaakt door een van mijn oudste vriendinnen, Laura. 

Vriendin van toen we allebei op kamers woonden tijdens onze opleiding in Middelburg. We zien elkaar een of twee keer per jaar en kletsen dan verder of we gisteren gestopt waren. 

Vanwege de Lutmastraat

 Wel eens gehoord van Johannes Lutma? 

Ik wel, maar alleen omdat ik ooit een solliciteerde op een baan in Amsterdam en dat moest in de Lutmastraat. Daar zat toen een afdeling onderwijs. Ik kwam op het laatste nippertje aan, want ik kon het niet vinden. Dat nippertje is helemaal niks voor mij. 

Maar ik werd aangenomen en heb enige tijd in Amsterdam gewerkt. Verder wist ik niets van Lutma.

In het Rijksmuseum liep ik laatst langs het eerste portret. Lutma geschilderd door Adriaensz Backer.  In 1638. 

Je ziet Lutma ook op het tweede portret, dat is van Rembrandt. Hij was toen veel ouder, tweeënzeventig. 

(Dat tweede  portret hing er niet hoor, ik vond het leuk dat ik het later al googelend ontdekte). 

Enfin, een zilversmid dus, die Lutma,  afgebeeld met zijn gereedschap in de hand.   

En omdat het Rijksmuseum recent twee zoutvaten heeft aangekocht, keek ik naar iets waar ik normaal nooit naar kijk: zilverwerk.  

Eigenlijk keek ik dus vanwege de Lutmastraat.

Mooi hè. Zout was aan het begin van de 17e eeuw nog best bijzonder en diende dus mooi gepresenteerd te worden.

Moeders zondag

 

Het boek verscheen al in 2016, maar ik las het een paar maanden geleden pas. Heel toevallig en niet omdat ik er iets over gelezen had. Ik nam het gewoon mee uit de bieb. 

Wat een gelukkie, het is echt een pareltje. Een prachtig verhaal en prachtig geschreven. 

Het verhaal:

Het is 30 maart 1924. Mothering Sunday. Ik zou niet weten hoe je dat anders zou moeten vertalen dan Moeders Zondag, maar de Engelse term klinkt zo veel mooier. Dit terzijde.

1924 dus en Engeland heeft nog steeds te maken met de narigheid van de Eerste Wereldoorlog. In drie bevriende Engelse families (wonend in Downton Abbey achtige huizen met veel personeel)  zijn de zoons niet teruggekeerd van het slagveld. Alleen Paul is er nog. Paul Sheringham.

 

In een van de andere families is Jane dienstmeisje. Jane Fairchild heet zij en dan weet je eigenlijk al dat ze geen familie heeft: ze was een vondeling. 

Ze heeft al jaren lang een geheime verhouding met die enig overgebleven zoon Paul. Hij woont op het naburig landgoed. En hij zal gaan trouwen met de dochter uit de derde familie : Emma. 

Paul moet wel. Zijn broer die de oorlog dus niet heeft overleefd,  was verloofd met Emma. Zo gingen die dingen toen. 

Op deze dag, Mothering Sunday,  als overal het personeel vrij krijgt om moeder of familie te bezoeken, nodigt Paul Jane uit om de dag bij hem in zijn ouderlijk huis door te brengen.  Jane die geen familie heeft en dus ook niemand hoeft te bezoeken,  gaat naar het huis van Paul. Ze zijn samen, hebben sex in zijn slaapkamer.  

Paul wordt later verwacht op een lunch met alle families en Emma.  

Hij kan eigenlijk geen afscheid nemen van Jane, maar het is niet anders en hij vertrekt, laat. Jane blijft alleen achter in het huis. 

 

Ik zal niet alles vertellen, maar er is een dramatisch ongeluk. Hoe het verder met Jane gaat vertel ik ook maar niet. Wel nog dat deze dag het begin is van een ander leven. 

Nou ik zei al dat ik het echt een prachtig verhaal vond. Een boekje om nog eens te herlezen. 

De voorplaat is trouwens Modigliani. 

Een tijdje terug zag ik dat er ook een film is gemaakt van dit boek. Met dezelfde titel en met Colin Firth en Olivia Colman als de ouders van Paul. 

De film is uit 2021 en was al op tv,  maar dat zag ik te laat. Ik wilde hem heel graag zien, maar ja bij Netflix gaat het snel en daar was hij niet meer. 

Gelukkig is er dan altijd nog 'Pathé Thuis'. En voor 2,99 heb ik een hele avond genoten van de film. 

Ik moet zeggen dat het handig was dat ik het boek al had gelezen. 

Het boekverhaal is weliswaar niet losgelaten, maar de verschillende gebeurtenissen met de jonge Jane, de wat oudere Jane en de echt oude Jane  liepen nogal  door elkaar. 

Toch een fraaie film, absoluut. Met een heel mooie Odessa Young als Jane.

En het gaf natuurlijk helemaal niks dat ik zoals altijd toch in slaap viel. Kon het zo terugspoelen, hihi

Sol LeWitt

'Hoe spreek je die naam eigenlijk uit?', vroeg iemand bij de ingang van het Joods Museum in Amsterdam. 

Ik wist het niet maar de meneer aan de balie wel. Lu Wit bleek het te zijn. 

De kunstenaar kende ik wel. 

Zijn werk was heel modern toen ik nog jong was en overal in geïnteresserd. 

Ik ben toen zelfs naar een tentoonstelling in Den Haag geweest. (Even gegoogeld, ik was negentien toen.) 

Coceptuele kunst, dat wás het. Ik vond het interessant en anders en nieuw. En ik denk,  terugkijkend naar dat kind van negentien,  dat ik er eigenlijk niks van snapte, maar vond dat ik het moest snappen. 

Je ziet hem hier aan het werk. En dan weet je meteen een beetje wat voor werk hij maakte.  Heel groot en heel fel van kleur. Grote muurschilderingen. 

Het bijzondere is dat LeWitt niet vond dat hij zijn werk per se zelf moest maken. 

Het ging om het idee en dat idee was net zo zeer kunst als het niet uitgevoerd werd.  

Het kon prima, maar wel volgens strenge instructies,  door anderen worden uitgevoerd.

En dat is precies wat er nu is gebeurd. Studenten van de Hogeschool voor de Kunsten uit Utrecht maakten deze muurschilderingen precies na. 

Ze zijn tijdelijk te zien. Daarna worden ze weer overgeschilderd. 

Ruimtelijk werk was er ook zoals je ziet. 

Dit bezoek was overigens bijna faliekant verkeerd afgelopen. Ik zag een klein deel, in een stukje van het museum waar vaak een tentoonstelling is. Ik liep twee keer rond , keek een beetje, las een stukje en dacht: is dit het nou? Ik werd er een tikkeltje chagrijnig van en ging uit arren moede in de winkel kijken. Toen pas zag ik een pijl op de grond naar het vervolg van de tentoonstelling. Waar dus die grote schilderwerken waren. 

Prachtig vond ik die, echt prachtig. Maar ja, die meneer bleef daar maar zitten en net zo dat ik geen mooie foto kon maken. Ik liep nog een rondje en nog een. En toen was ik  brutaal en vroeg of hij misschien heel even op zou willen staan. Wat hij deed. We grapten nog even, het was een leuke man en ik maakte snel een foto zonder hem. Thuisgekomen vond ik deze,  mét meneer,  toch leuker. 

Grote kunstwerken, maar niet echt een hele grote tentoonstelling. Wel zeer de moeite waard vond ik 

Gezichtjes

Eerst maar liefst vier nieuwe gezichtjes. Gezien door Ferrara

Ferrara: 'Bij het slotje van de koelkastdeur in de caravan kun je je twijfels hebben en dat geldt ook voor het detail van het orgel in de Sint Laurenskerk in Alkmaar. Ik zag in de krullen een soort gezicht. Toen ik thuis de foto goed bekeek, bleek in het midden echt een klein gezichtje te zitten. Kijk maar of je ze wil plaatsen'. 

Nou, zoals je ziet, ik heb ze geplaatst en bij mij was echt geen enkele twijfel. 

En verder: 'Het contactdoosje met trektouwtje spreekt voor zich. En de grote gaper is de oplader voor mijn gehoortoestellen. Ik zie hem twee keer per dag. 's Avonds als ze uitgaan en 's morgens als ze zijn opgeladen'. 

Dankjewel Ferrara, ze zijn super, alle vier. 

Dan eentje van Tineke Dieks.

'Dit gezichtje ontstond heel spontaan op mijn bogerham toen ik er nog een plakje kaas op legde. Op een vroege zondagochtend in december'. 

Jij ook hartelijk dank, Tineke. 

En tenslotte nog twee gezichtjes van bloglezeres Roelie. 

Roelie schrijft: 'Het eerste gezichtje ontdekte ik toen ik glazen pannendeksel omgekeerd op het aanrecht legde. Zo'n schattig varkentje...

Het tweede is de kraan van de wastafel en om bij de dieren te blijven: is 't niet net een olifantje?'

Leuk zijn ze, dankjewel Roelie.

Dit was het weer. Blijf vooral speuren, mensen. En inzenden: bettievdgriend@hotmail.com