Pepper

 Op zo'n mooie dag in januari,  als de zon schijnt en er weinig wind is, lijkt het voorjaar dichtbij. Strandweer dus!

Even was het nog koud, maar je weet natuurlijk dat die kou verdwijnt als je maar stevig doorloopt. 

Het strand was heel breed en het enige minpunt was dat er veel rotzooi lag. Heel veel. 

Gelukkig lag er ook veel moois. En die slakkenhuizen met een schelp eraan vastgegroeid, die had ik nog nooit eerder gezien. 

Er líép ook weer heel wat moois:

Maar het allerleukst, was Pepper. Een vrolijke,  zwarte hond. Hij was op het strand met twee vrouwen. Zij liepen volop te praten en gooiden af en toe een bal weg voor de hond. Die scheurde er dan op af, ving soms de bal al in de lucht en bracht hem dan weer keurig terug. Smekend opkijkend in afwachting van een nieuwe poging. 

Wij liepen in de buurt en keken hoe het allemaal ging. 'Zo ongeveer deed onze Mac ook', vonden wij. 'En kijk, hij heeft net zo'n soort staart als Mac had'.

De hond ging het niet snel genoeg en op een gegeven moment liet hij die twee vrouwen praten en legde de bal voor ónze voeten. 

Zo leuk. Weggooien en kijken hoe snel zo'n hond de zaken waar het om draait in een hondenleven,  regelt. 

'Wat een leuke hond',  zei ik. 

'Hij heet Pepper', zei een van de vrouwen, 'en hij vindt u ook leuk' . 

Het mooie was dat ik er weer van kon genieten. Wij hebben George natuurlijk regelmatig, de teckel van onze zoon, maar dat is anders. George kén ik. 

Voor een vreemde hond loop ik, sinds ik gebeten ben, toch nog vaak een beetje om. Maar niet voor Pepper dus. 

Daar helemaal ver vooruit, daar lopen die twee vrouwen. 

Later, toen Pepper weer terug was bij zijn vrouwen, vertelde ik nog van de staart. 'Klopt hoor', zei er een, 'zijn moeder was een kooiker!'