Het gele snoepje inTate.

 Onze dochter had zondagmorgen een afspraak met een Britse vriendin. Mijn man en ik wilden (zoals altijd) naar het British Museum en onze oudste zoon, wil daar wel het hele weekend doorbrengen dus we gingen. 

Misschien hadden we het kunnen weten. Het museum is gratis, het was zondagmorgen en het regende. Misschien dat het logisch was dat er een rij stond. Even wachten is voor het British Museum niet erg, dat zou ik er voor over hebben, maar ik gok en dat is een voorzichtige gok dat we twee a drie uur in die rij hadden gemoeten. Ik heb dit echt nog nooit meegemaakt. Je kon wel, ook gratis,  kaartjes reserveren voor een tijdstip in de middag, wat we deden en vertrokken toen maar snel naar Tate Modern. Ook weer groot en met een prachtig uitzicht.

En ook binnen veel fraais te zien. Hier staan en kijken wat zich beneden afspeelt is al zeer de moeite waard. Dat roze, daarvan denk ik dat het met Halloween te maken had. 

En verder zag ik voor het eerst dit 'kunstwerk' van Marcel Duchamp. Je begrijpt mijn aanhalingstekens vast wel. 

Het werk heet Fountain en dateert uit 1917, maar dit is een replica uit 1964, nog wel geauthoriseerd door Duchamp. 

Het origineel is verloren gegaan en mij verbaast dat niet zo.  Ik bedoel hoeveel toiletpotten zullen er nog zijn uit 1917. 

En meer dan een pot, een urinaal is het niet. Er is geen enkele aanwijzing die op kunst wijst, geen spoor van het werk van de artiest himself, behalve de naam R. Mutt en dat is een pseudoniem. 

Ik vind het idioot hoor. Maar Duchamp wordt toch beschouwd als een belangrijk kunstenaar en heeft zeer veel invloed gehad in de 20e eeuw en misschien nog wel.

 

Enfin, hier op aansluitend, werd ik door mijn man gewezen op het volgende:

Ik twijfelde aanvankelijk nog een heel klein beetje, want ik was net tevoren in een zaal geweest waar aangegeven stond dat alles in die zaal kunst was en dus niet om aan te raken,  ook niet de gewone voorwerpen. 

Ik geloof nu  dat  het gele snoepje een hele goede grap was. De suppoost zei dat het rubbish was en  heeft het in ieder geval niet meteen weggehaald! 

Week zes, toch weer een Atc

 

Week zes alweer. Week zes en dus de zesde collage. 

De woorden die deze week moesten worden gebruikt: 

Kangoeroe, rood, korrelig en lopen.

Best lastig, zo'n bijzondere combinatie. 

Zo lastig dat ik weer terug viel in m'n oude stiel en dat is het maken van Atc's. 

Dat kleine formaat 6,4 x 8,9. Centimeter wel te verstaan. 

Dat gepriegel ligt me op een of andere manier toch beter, hoewel ik nauwelijks ervaring heb met een groter formaat. 

En het hoeft ook niet hè, dus vandaar. Wat ik volgende keer doe weet ik nog niet. 

Hoe dan ook, hier is mijn kaartje. 

Ik heb gescheurd, geknipt, geplakt en een klein beetje gestempeld. 

Ik heb wat stukjes gebruikt uit een heel oud woordenboek. Waarin kangoeroe nog  werd gespeld als kangeroe. 

En verder is de gedachte geweest: Lopen? Een kangoeroe loopt helemaal niet! Een kangoeroe springt en ik hoop maar dat je dat een beetje ziet. 

Het was weer leuk om mee te doen en Conny, dankjewel!

Op Conny's blog kun je zien wie er nog meer mee doen en wat ze hebben gedaan.  Dat is natuurlijk een heel erg leuk onderdeel en daar ga ik nu van genieten. 

Oh nee, ik moet naar de tandarts, om 8.00 uur. Even doorbijten, hahaha. Maar als ik terug ben....

Zij kon het hebben

Een paar maanden geleden zag ik, in Nederland, ik weet niet meer waar in Nederland, dit leuke meisje.  Met deze schoenen plus een donkere panty met sokjes. 

Ik maakte een foto want het was echt een heel leuk meisje en ik dacht: 'jij kan het hebben!!'

Zestig jaar geleden zo'n beetje had ik ook zulke schoenen, zo ongeveer dan hè. 

Maar ik droeg ze zeker niet op deze manier. Ik droeg ze met nylons denk ik. 

Of misschien was de panty er al. Dat weet ik niet meer zo precies. 

Hoe dan ook, ik vond het ineens heel erg leuk. Maar zag het later nergens meer. 

Grappig dat ik nu, vorige week in London,  in de etalage van een schoenwinkel, ik denk in Regent Street, dit zag:

De schoenen lijken trouwens niet oncomfortabel, maar ik ging en ga niet tot aanschaf over. 

Slow Horses

Omdat mijn hoofd nog in London is, leek het me gepast om vandaag een mural uit London te tonen. Maar het is gek,  ik zag er deze keer niet een. Echt heel gek. 

Ik ben echter zo vaak in London geweest dat ik er nog wel een paar op voorraad heb natuurlijk.

Foto's van beschilderde muren bijvoorbeeld,  in de buurt van deze plek.  En van mensen die er hard aan het werk waren om een beetje meer orde te scheppen. Ze waren met veel en erg druk bezig. 

Schoonmaken, opruimen, muren een beetje bijwerken, planten plaatsen, verlichting aan brengen ...

Die mensen waren hartstikke Engels bovendien en dus erg beleefd en vriendelijk tegen een paar geïnteresseerde, oude toeristen. 

Ik vroeg aan een leuke jongen, jongen in mijn ogen,  wat er allemaal aan de hand was. Hij nam de tijd om me dat eens even haarfijn uit te leggen. 

Hier werden opnames gepland en voorbereid van een Britse thrillerserie: Slow Horses. 

Hij kon bijna niet geloven dat ik van die serie nog nooit gehoord had. 

'Maar u kunt er rustig naar gaan kijken hoor mevrouw, mijn moeder kijkt ook en ze vindt het prachtig' zei hij heel trouwhartig. 

Daarna legde hij uit dat de serie helemaal niet over paarden gaat, maar over spionnen. Eigenlijk over uitgerangeerde spionnen van de Britse Inlichtingendienst. Zij hebben iets fout gedaan in hun carriere, dronken op het verkeerde moment, belangrijke papieren kwijtgeraakt en zo. Zij zijn de Slow Horses. En hier in deze buurt is het gebouw waar ze hun dagen slijten: Slough House. (klinkt een beetje als slow horse). 

Enfin, ik nam me voor om eens te gaan kijken. Maar vergat dat vervolgens geheel en al. 

Tot ons Londonweekend. 

We deden nl een gidsgeleide London Walk, een special . Die voerde langs locaties, waar spionnen, moordenaars en dubbelagenten woonden of werkten. Mijn man en ik vonden  het niet superinteressant  en er werd in onze ogen te lang stil gestaan en te weinig gewalkt.  

Onze kinderen vonden het wel leuk. Ik vond het ook niet erg hoor, we kwamen toch weer op plaatsen die we niet eerder zagen. Het was heerlijk weer en ik kijk sowieso mijn ogen uit in de stad.  

Enfin, zo kwamen de Slow Horses weer in beeld. De kinderen kenden de serie. 

Waardoor er weer eens een  cirkeltje rond was en ik me wederom voornam Slow Horses te gaan kijken. 

Oké, maar een echte mural zagen jullie hier vandaag nog niet, dus ik doe er eentje bij. Gezien in London, bij ons vorige bezoek. De kunstenaar is Jimmy Vision. 

Linking to Sami's Colourful World

Portrait(s)

 Als we in London zijn, bezoeken we altijd de National Portrait Gallery. Vlakbij Trafalgar Square, waar we ook altijd even 'moeten' zijn. Die Gallery is sowieso heel mooi, maar vooral als er de tentoonstelling is van de Portrait Award. We hebben al vaak geluk gehad, dat we nét in London waren en dus konden kijken. 

Het is een wedstrijd. Er worden vijftig werken geselecteerd uit ong.1600 inzendingen. En wat je dan ziet is van een zeer hoog niveau. 

Peter Davis, Stereo (diptych), 2023

Dit werk van Peter Davis is een dubbelportret en dat zag ik pas toen ik echt heel goed ging kijken. 

Gelukkig nog vóór iemand naast me vroeg wat ik er van vond en wat me meer aansprak,  de donkere of lichtgekleurde versie van deze vrouw. 

Ik zei dat ik het prachtig vond en dat ik zou kiezen voor de donkere. 

Bleek het de kunstenaar himself te zijn die dat vroeg. Peter Davis dus. Hij gaat af en toe eens naar zijn werk kijken en vraagt naar de mening van de bezoekers

Hoe geweldig moet het voor een kunstenaar zijn als je gekozen wordt om je ingezonden werk daar te tonen. Zo ontzettend veel mensen die het dan gaan zien. Want ook dit museum is gratis en daar maken heel veel mensen gebruik van. Ik heb het nog nooit niet druk meegemaakt. Leuk zo'n ontmoeting. 

Antony Williams: Jacqueline with still life. 2020

Dit werk kreeg de eerste prijs. En hierna laat ik ook de tweede en derde prijs zien. 

Isabella Watling: Zizi, 2023

Catherine Chambers: Lying, 2020

Als je alles gezien hebt en de zaal verlaat, kun je op je eigen favoriet stemmen. Degene met de meeste stemmen van het publiek krijgt ook een prijs. Dit was mijn keuze: 

Sasha Sokolova: The last Portrait, 2020

Sokolova portretteerde haar grootvader, een veteraan uit de tweede wereldoorlog. Hij stierf toen het schilderij nog niet helemaal klaar was. 

Verrassend London

 

Een ding is wel echt jammer. Onze dochter wil niet in beeld op mijn blog. Dat is niet omdat ze mijn blog of mij niks vindt, dat is omdat ze het soort baan heeft waarbij mensen haar gaan googelen en dat wil ze niet. 

Doe maar een balkje voor mijn ogen zei ze, maar dat vind ik stom. Ik heb natuurlijk wel een poosje gezeurd, maar er hielp ook in dit geval geen lieve moeder aan. 

Het is niet echt een probleem natuurlijk want we hebben allemaal superfoto's gemaakt en daar ben ik heel erg blij mee. 

En trouwens we hebben een paar foto's op de rug.  Zoals deze (die ik overigens

ook van de voorkant maakte):

Dat ik deze rugfoto toch laat zien, is omdat ik dit (tot nu toe) door ons  onontdekte plekje wil laten zien. 

Hier was een kerk, de kerk van Saint Dunstan. 

Gebouwd rond 1100. En verwoest bij de grote brand van London. 

Er kwam een toren bij, gebouwd door Christopher Wren, dat is de architect van St Pauls.

Opnieuw verwoest gedurende de Blitz in 1941. 

Maar de toren staat er nog, de oude muren deels ook. 

Het is ruïne en groene oase ineen. In 1967 open gesteld als City garden. 

Ik was er echt weg van en als we weer eens in London zijn, ga ik er absoluut weer heen. Zo'n prachtig plekje, zo stil,  midden in de drukke stad. Ik gok dat er vaak gefilmd wordt en trouwreportages gemaakt en zo. 

Puur toeval dat we er langs kwamen op weg naar de Tower Bridge. 

Ik kan me voorstellen dat het er in alle seizoenen geweldig is. Kijk, door zo een ruïneraam zie je de volkomen tegenstelling, zo'n hoge toren in London

Er groeide en bloeide van alles.  

Een meisje zat er op haar gemakje een eekhoorn te voeren. En eens te meer bleek dat eekhoorns lastig op de foto te krijgen zijn. Maar het lukte uiteindelijk wel!

Fantastisch

 Vele jaren geleden waren we met ons gezin op vakantie in Engeland.  Het was een heerlijke vakantie:

En natuurlijk gingen we ook naar London toen. Gewoon, voor een dag of zo. Of misschien gingen we twee keer, dat weet ik niet meer. 

We gooiden een flessenboodschap in de Thames, bezochten Hamley's, zaten in een dubbeldekker en in de tube, zagen de Big Ben en de duiven op Trafalgar Square, kortom we deden er van alles. 

We waren er ook niet voor het laatst, al wisten we dat toen nog niet. 

Alle drie de kinderen zijn er later nog vaker geweest en wij... hahaha, ja wij ook. 

Maar nooit meer samen zoals toen. 

Een paar maanden geleden, in maart om precies te zijn,  waren we op de verjaardag van onze kleindochters en zei onze dochter: 'Mam, zullen we weer eens naar London gaan. In november of zo'. Dat hebben we vaker gedaan en dat was super, dus ik zei meteen ja, natuurlijk zei ik ja. 

'Ik wil ook mee', zei onze jongste zoon (die met de bobbyhelm). 

En toen hebben die twee ter plekke hun broer gebeld, onze oudste zoon. En... die wilde ook mee. 

Mijn man en ik, wij hebben het niet bedacht, dat vond ik nog het mooiste. Ze bedachten het met elkaar. 

Zo kwam het dat ik me al meer dan een half jaar ontzettend heb verheugd op het lange weekend dat we in London zouden gaan doorbrengen. 

Met ons vijven. Met het oude gezin. 

Elke keer als ik er aan dacht kreeg ik zo'n kriebeltje in mijn lijf, zo'n geluksgevoel! 

Wat een leuke kinderen, wat ontzettend lief dat ze dat met ons wilden doen.  

En trouwens ook superlief van onze schoonkinderen die toch van alles hebben moeten regelen zonder hun partners en met hun kinderen. 

Ik dacht dat het een hoogtepunt in mijn/ons leven zou worden en dat werd het ook. Het was fantastisch. 

Afgelopen vrijdag gingen we. Met de trein en maandagavond laat waren we weer thuis. 

Zei ik al dat het fantastisch was? Nee? Het was fantastisch!

(Wordt vast nog wel vervolgd hier).

Schiedam

 Al twee keer eerder vertelde ik hier iets over Schiedam. Dat zegt al wat, nl. dat ik het een leuke stad vind. 

Waarschijnlijk kan je er met een gids een wandeling doen. Of zelf een route plannen. Wij deden dat niet, we vaarden rond olv een gids. Dat duurde een uur en dan heb je heel wat geleerd over de stad en ook bedacht waar je nog extra zou willen kijken. 

Vanaf de boot vond ik de Noletmolen heel apart om te zien:

Een molen die er uit ziet als een gewone (stelling)molen, maar dan heel erg hoog. 

Nou, een gewone molen is het bepaald niet. Om te beginnen is het met 43 m, de hoogste molen ter wereld. Maar het is ook bijzonder dat het eigenlijk een windmolen is, een molen dus die elektriciteit opwekt. Voor het bedrijf.  Er wordt  geen graan meer gemalen. 

De molen werd gebouwd in 2005, door de familie Nolet. Dat is de familie die al sinds 1691 heel wat in de Schiedamse melk te brokkelen heeft.  Of eigenlijk in de Schiedamse jenever en wodka. De elfde generatie inmiddels. 

Dit vond ik ook mooi, we vaarden er langs. Later in de rest van de stad was er ook een en ander op de muren te zien. 

Grappig, een bonbon van Bontekoe uit de muur. Nu ook tot laat!  De Bonte Koe is ook weer een Schiedams familiebedrijf, met handgemaakte chocola. 

Verder op de muur, een gedicht van Piet Paaltjens (Francois Haverschmidt). Die zou in onze tijd waarschijnlijk cabaretier zijn geweest, dacht ik ik toen ik het gedicht las. In plaats van de depressieve dominee die hij nu was. 

En dan heb ik het nog helemaal niet over het museum gehad. Ik denk dat ik daar nog op terug kom. Ik had het ook niet over de andere fraaie huizen en gebouwen, zoals de bibliotheek. En ook niet over de algehele sfeer in deze oude stad: heel prettig!

Schiedam, je bent niet onopgemerkt gebleven. We hebben je gezien!

Vijf

 

En dan is hier nr. 5. De vijfde uit een serie van tien. Tien weken lang een collage maken, op initiatief van Conny. 

De woorden die deze week gebruikt moesten worden waren: kop en schotel, bescheiden, poes en paars. 

Nou dat met die woorden is in ieder geval gelukt. 

Ik zocht en vond plaatjes in vier verschillende oude tijdschriften. Dat is leuk, dat zoeken. (Afgezien van het feit dat bij mij alles altijd op het allerlaatste moment moet). In m'n hoofd ben ik er dan trouwens wél al lang mee bezig. 

De modedame, komt uit het tijdschrift Harpers Bazaar, een blad dat ik echt nooit zou kopen maar mee mocht nemen vanuit een hotel. 

De foto's in dat blad zijn geweldig. Echt heel mooi. Maar de modellen kijken altijd chagrijnig of ernstig. Je ziet er nooit eens eentje lachen. 

Déze dame drijft er de spot mee, ze maakt zelfs een grapje met haar hoofddeksel. En trouwens: ze is van plan er mee te stoppen,  met dat modellenwerk en zich o.a. te richten op haar huisdieren. Ze heeft er een heleboel. Dan krijgt dat kleine bescheiden katje de aandacht die het verdient. Zelf gaat ze eenvoudiger leven en geeft haar creativiteit eindelijk een kans. En bij de tea neemt ze gewoon een dik stuk taart. 

Nieuwsgierig naar de andere collages? Je vindt ze hier, bij Conny op haar blog. Klik

Een schitterend gebrek.

 

Een film, gebaseerd op een boek van Arthur Japin, een kostuumdrama bovendien, dat is wel wat voor mij.

Ik ben altijd erg voorzichtig met een boekverfilming, maar ik had me geen zorgen hoeven maken. Want ik had het boek helemaal niet gelezen. Ik dacht van wel, ik dacht dat ik alles van Japin had gelezen. Echter dit boek dus niet. En of ik dat nu nog ga doen weet ik niet. 

De film was overduidelijk, dus waarom zou ik. 

Op de filmposter hiernaast zie je de hoofdpersoon, Lucia. 

Zij is nog erg jong als ze verliefd wordt op Giacomo Casanova en hij op haar. 

Ze willen voor altijd bij elkaar blijven. Maar het noodlot slaat toe. Lucia krijgt pokken terwijl haar geliefde op reis is. Ze overleeft deze ziekte, maar is in haar gezicht getekend voor het leven. Ernstige littekens zorgen ervoor dat ze zich niet meer wil vertonen aan de buitenwereld. 

Als Casanova terugkeert, laat ze iemand vertellen dat ze niet meer op hem heeft willen wachten. 

Vele jaren later, Lucia draagt inmiddels een masker,

ontmoeten ze elkaar weer. 

Hoe het verder gaat weet ik, maar zal ik hier niet vertellen. Maar ik vond het een mooie film die me van begin tot eind heeft geboeid. 

Mooi gemaakt, goed geacteerd, mooie kostuums en goeie muziek. Wat wil je nog meer? Niks toch zeker?

De laatste

 

En dan is dit de laatste mural uit Diamante. Het is er een die eigenlijk uit verschillende onderdelen bestaat en het is daar,  in nauwe straten,  niet makkelijk om goed op de foto te krijgen.  Zels de verschillende onderdelen waren niet makkelijk te fotgraferen. Maar ik doe een poging:

Heel mooi geschilderd, dat kun je in elk geval wel goed zien. 

Het zal alles bij elkaar een heel verhaal zijn natuurlijk. Maar wat het laatste onderdeel daar dan weer mee te maken heeft is mij niet duidelijk geworden. Of misschien hoorde het er niet echt bij. 

Dat hele stadje Diamante vond ik nogal intrigerend en dit onderdeel in zijn geheel ook. Maar tsjonge, wat heb ik er van genoten. Zo jammer dat we ook hier te weinig tijd hadden.  

En dan nu maar weer eens even rondkijken in Nederland. Of in London. Of allebei. De wereld is vol prachtige murals of ze nou Colourful zijn of niet. 

Linking to Sami's Colourful World

Zakken...

 

We zagen een fraai 'zakkendragershuis' in Schiedam. Zo'n huis is het huis van de leden van het Zakkendragersgilde en je vindt ze in verschillende plaatsen. Ik zag er eentje in Franeker bijvoorbeeld en in Utrecht is een Zakkendragerssteeg . 

Dit huisje is uit 1725. Het torentje  (met klok) is er later op gezet. Maar al in1316 was er sprake van zakkendragers in Schiedam. 

Wat meer over het beroep zakkendrager hoorden we van de gids op de rondvaartboot. 

Als de bel ging moesten de zakkendragers binnen zeven minuten aanwezig zijn. Als ze wilden werken. Waren ze er niet binnen die tijd,  gingen werk en dus verdiensten naar een ander. 

Als ze wel op tijd waren en er waren meer zakkendragers dan werk, moest er gedobbeld worden. Met twee dobbelstenen en wie het hoogst gooide, 'won' het werk. 

Wat een zwaar beroep moet dat geweest zijn. De zakken wogen tachtig kilo en  moest verplaatst worden van het schip naar de kade en/of een pakhuis. Soms moest de zakkendrager de zak ook eerst vullen. 

Wat is er dan toch ontzettend veel veranderd. Tegenwoordig komt er nog nauwelijks lichamelijke arbeid aan te pas. 

Ps: De gids vertelde dus dat de zakken gevuld werden door de zakkenvullers. Hij vertelde ook dat de gebruikte zakken wel eens gewassen moesten worden en dat werd dan gedaan door, je raadt het al, door de zakkenwassers. 

Ik geloof niet dat het echt waar is, maar zeker weten doe ik het niet. En hoe zou het zitten met rotzakken en zakkenrollers, zitzakken?

Nooit gedacht

Had ik verteld dat mijn man en ik in principe de woensdag vrijhouden om samen iets te doen? 

Nee hè, nou dan vertel ik het nu. 

Ik moet zeggen het is tot nu toe vrij aardig gelukt, terwijl we wel allebei een best wel volle agenda hebben. 

Ik had het nooit gedacht hoor, maar woensdag gingen we naar Schiedam. Beetje ver, echter we hadden nog een treinkeuzedag over en die gebruik ik graag goed, voor een flinke afstand bedoel ik. 

Bovendien had ik leuke dingen gelezen over Schiedam, dus vandaar. 

Bij Schiedam denk ik in de eerste plaats  aan de Schie. Een dam in het riviertje de Schie.  En dat riviertje wil ik dan ook zien. Hier op de foto zie je het. Maar het was meer een kanaal vond ik.

En in de tweede plaats denk ik aan jenever. Schiedam afficheert zich als 'jeneverstad'. Ik had al heel veel flessen en reclames gezien toen we al wandelend langs het jenevermuseum kwamen.

Met de museumkaart gratis toegankelijk, dus natuurlijk gingen we even kijken. 

Het is een mooi museum, echt waar en er is voor geïnteresseerden heel veel te zien. 

Bijvoorbeeld over hoe jenever precies gemaakt wordt. 

Maar om eerlijk te zijn hoor ik eigenlijk  niet bij die geïnteresseerden, dat weet ik nu. 

Al vond ik al die flessen met die etiketten heel erg leuk. 

En ook wel wat er verder nog over verteld werd. 

Jenever, vroeger een oude-mannen-drankje en inderdaad: op de verjaardagen van mijn ouders kwam er na de koffie en vóór de soep drank. Voor mijn vader en ooms een jonge borrel en voor mijn moeder en tantes een advocaaatje met slagroom of een glas port of zo. Maar zeker geen jenever voor de vrouwen. Heel raar. 

Zelf heb ik in mijn hele leven nog nooit jenever gedronken. Niet eens een klein beetje geproefd. 

Voor we 's avonds naar huis gingen, namen we in een klein restaurantje.  genaamd Zaaaalig!!!, een kopje pompoensoep. 

Jenever stond op de kaart, vier euro per glas. 

Ik dacht als ik ooit jenever wil proeven moet ik dat hier en nu doen. 

Mijn man houdt niet van jenever en ik achtte de kans vrij groot dat ik het ook niet lekker zou vinden. En dan een glas van vier euro... 

Dus ik vroeg aan de superlieve serveerster of ik misschien een half glas zou kunnen bestellen, want enz. Ze begreep het helemaal, maar moest het even aan haar baas vragen. Die baas, een vrouw vond het prima en kijk dit is wat ik kreeg:

Ik keek er een tijdje naar , rook eens, wachtte tot de soep er was en proefde. Ik vond het eigenlijk gewoon vies. Niet alleen niet zo lekker, maar echt vies. Wel met een warm gevoel erna. 

Enfin dit was het voor mij. Ik dronk jenever in Schiedam. De serveerster en de baas, zijn allebei komen vragen hoe ik het vond. Zo lief. 

En het drankje stond niet op de rekening. En toen ik daar wat van zei, hoefde ik het nog steeds niet te betalen. Restaurant Zaalig!!! , dames en heren. In Schiedam.