Kunst

Hebben jullie gekeken naar Project Rembrandt?
Ik wel, ik vond het een leuk programma en ik ging helemaal meeleven met de kandidaten.
Ik ging me ergeren aan Susanna, die ik dan toch ook wel weer stoer vond. En ik vond de vrouwelijke leraar niet leuk, maar Annechien S. juist weer wel. Nou dat dus.

Maar in ieder geval had ik respect voor de deelnemers. Veel respect.
Ik kon in de finale niet helemaal kiezen tussen Sebas en Nard. Sebas won en ik vond het erg mooi wat hij had gemaakt. Die jongen is nog maar 21!!!

Enfin, toen we afgelopen maandag in Amsterdam waren, de dag na de finale, besloten we om toch even naar het schilderij van Sebas te gaan kijken, in het Rijksmuseum. Dat is ook wat hè. Je schilderij in het Rijks. 
We waren zoals je ziet niet de enigen!

Het schilderij heet 'Een Vallend Boek' en de jonge kunstenaar, die trouwens kunstgeschiedenis studeert,  heeft op zijn doek een burn-out willen verbeelden. Het blijkt dat een op de drie studenten een verhoogde kans heeft op een burn-out

We zijn deze keer niet verder het museum ingegaan. Dit was genoeg en het was prachtig weer.
We liepen nog even op het Museumplein. Het tulpenfestival is aan de gang en dat kun je daar heel mooi zien.
En toen zagen we nóg een kunstenaar. Deze zat, op zijn dooie gemakje, midden op de stoep schuin tegenover het concertgebouw, te schilderen.

Ik mocht een foto maken, maar het leek me niet dat hij een praatje wilde. Dus ik weet ook helemaal niet of hij net als Sebas een amateur is. Misschien is hij wel heel beroemd. Hoe dan ook, ik vond zijn schilderij in wording geweldig.

Ik constateer nu dat ik al bijna een hele week aan het vertellen ben over dat ene dagje Amsterdam, vorige week maandag. Altijd wat te zien en te beleven!

Straatzangers

We hoorden ze al van verre zingen.
We waren op de Noordermarkt en eigenlijk net op de terugweg toen we ze hoorden. Het klonk geweldig leuk daar op de hoek van de Westerstraat, dus we draaiden om en bleven een hele tijd staan luisteren.
Twee mannen, straatzangers,  die er overduidelijk heel veel lol in hadden. En de mensen die bleven kijken en luisteren ook.
'Nog één nummertje' zeiden we telkens tegen elkaar als er weer een onvervalste smartlap had geklonken. Of misschien moet ik levenslied zeggen.
Zomaar een gratis concert op een prachtige dag. Al heb ik natuurlijk wel een bijdrage in de hoed gedaan

De linker zanger zong gewoon en hij met de accordeon deed er een prachtige tweede stem bij. 

Allebei met een lekker galmpje erin. En een snik.

Toen ze tenslotte mijn lievelingssmartlap ten gehore brachten, kon mijn dag echt niet meer stuk. 

'Denk maar alleen, wat hij heeft gedaan, kan morgen mij ook gebeuren'

Dus hier is Willy Alberti en als je liever de Mattheuspassion hoort, moet je dit niet aanzetten. 

Ontmoetingen

Afgelopen maandag leek het zulk heerlijk weer te worden dat we maar eens op pad gingen. Naar Amsterdam. Zomaar, zonder een echt doel. En ook zonder jas!

We gingen trouwens eerst naar de Noordermarkt, dat zit zowat in onze genen en onderweg zie je dan natuurlijk van alles.
Zo kwamen we langs dit fraaie plekje en we zagen ook dat overal mensen weer bezig zijn met hun geveltuintjes, hun bloembakken hun potten. Echt zo leuk.
Enfin, lekker lopen en kijken in het zonnetje.
Vlak bij de markt zagen we deze twee vrouwen.

Ik liep me te verheugen over hun vrolijke  kleedjeskleding en vroeg me af of ze naar de markt zouden gaan voor een aanvulling
'Dames?' vroeg ik, 'dames, zou ik een foto mogen maken van jullie achterkant? '. Ze moesten lachen en vonden het goed. En de voorkant mocht ook:

Leuke, originele vrouwen. Vind ik.
Enfin, we hadden een topdag. Zonder planning kwamen we langs de ijsjeswinkel waar ze het allerlekkerste ijs van de wereld hebben. We kwamen op het Amstelveld, we kwamen in het Foam en in het Rijksmuseum, we zaten op een terrasje in de zon. Ik zal er later nog wat meer van laten zien. Maar deze dag was écht een cadeautje.
Dit illustere tweetal zagen we ook nog. We liepen over een brug en naast ons kwam een auto, dat gebeurt niet eens vaak daar.
Ik keek en zag iets bekends, dus ik stak mijn hand op. Meteen werd er teruggezwaaid en werd het raam open gedraaid.
Ha, Frank en Rogier zelf. ( voor de niet tvkijkers onder ons, zij zijn de mensen die Paleis voor een Prikkie maken)

Ik zei hallo en zij zeiden ook hallo en ja hoor, ik mocht gerust een foto maken. Ik wenste ze succes met hun programma en ook met hun nieuwe programma waar ik iets over gelezen had. .
'Nou', zeiden ze, 'we weten het nog niet helemaal zeker hoor, we willen ook nog wel wat vrije tijd overhouden'. Daar gaf ik ze gelijk in, we groetten en dat was het.
Twee leuke vrouwen en twee lieve mannen.

De tulpenvelden

Het gaat langzaam hoor, maar het gáát. Zeker nu er al een paar dagen volop wordt gesproeid...

... zit er wel wat  schot in de zaak. Ik ga nog steeds iedere dag even kijken.

Een beetje geluk, dat moet er ook bij en dat zal nu, met die reiger en die regenboog,  zeker lukken,

Toch: geduld is een schone zaak en morgen is er weer een dag!

Gouden Eeuw in Hoorn

Toen ik dit zag, waande ik me even in een andere tijd. In de Gouden Eeuw.
Een periode in de geschiedenis waar ik altijd nieuwsgierig naar ben geweest. Natuurlijk is mijn beeld, sinds ik een kind was, gigantisch gewijzigd.
Het was bepaald geen rozengeur en maneschijn in die tijd. Ik weet het, maar toch... als ik in een tijdmachine terug kon, zou ik moeten kiezen tussen de 17e eeuw en de prehistorie en dan zou het denk ik toch de 17e eeuw worden.

We gingen naar de film, afgelopen zaterdag en dan kom je langs deze plek, de haven van Hoorn. Daar is het eigenlijk altijd wel mooi, maar deze keer vond ik het heel bijzonder. En ik was blij dat ik mijn fototoestel bij me had.
Je ziet op de foto het schip De Halve Maen. Niet op de vaste ligplaats.
En omdat alles nog een beetje grauw en grijs was, leek het net echt.
Ik heb er een poosje staan dromen...

Eigenlijk werd gedemonstreerd hoe zo'n sloep vanaf het water op het schip werd getakeld. Op de manier zoals dat in de 17e eeuw gegaan zal zijn.
Het schip ligt al een aantal jaren in Hoorn en je kunt het bezoeken. Nog wel, want dit schijnt het laatste jaar te zijn.
Dit schip is nagebouwd, na uitgebreid bronnenonderzoek,  van het schip dat o.l.v.  Henry Hudson (en in opdracht van de V.O.C.),  een doorgang naar Indië probeerde te vinden, door Amerika.
In 1609!
Dat is niet gebeurd. Hudson zag meer in de handel in beverhuiden en zo werd een kolonie gesticht, Nieuw Amsterdam. Nu New York.
Met De Halve Maen waren al eerder reizen ondernomen, handelsreizen. Uiteindelijk is het schip vergaan in 1618.

Hoorn is een echte VO.C. stad en staat dit jaar helemaal in het teken van de Gouden Eeuw. Er verscheen zelfs huis-aan-huis een echte glossy. Op de achterkant zie je een paar bezienswaardigheden verenigd in het Rondje Gouden Eeuw in Hoorn.

Als je dat rondje zou maken, zou je op bepaalde uren mij aan kunnen treffen in één van die bezienswaardigheden, in Huis Bonck. Als gastvrouw. Ik ben nog maar net begonnen hoor, dus ik zal er nog wel eens op terug komen. En ik heb er al eerder iets over verteld, klik.

Verloren- gevonden

Een gouden armband kreeg ik toen ik twintig werd, van mijn ouders.
De datum staat er in: 7-8-1971. En mijn naam.
Waarom  ik hem toen kreeg? Geen idee.
Voor mijn verjaardag, natuurlijk, maar twintig is niet echt een bijzondere verjaardag en een gouden armband was toen wel een bijzonder cadeau
Hoe dan ook, ik heb hem altijd erg mooi gevonden.
Heel strak, glad en mat.

Nu is het bij mij zo dat altijd als ik iets bijzonders heb, of als er iets spannends is,  of er is iets met een kind of kleinkind, dan wil ik iets om dat met mijn moeder te maken heeft. Haar armband, een ring of deze gekregen armband. Iets.
Afgelopen vrijdag wás er iets bijzonders en 's morgens had ik bedacht om de armband te dragen die dag.

Ik ging op pad, maakte onderweg nog een fotostop en parkeerde mijn fiets waar ik moest zijn.
Verder dacht ik er niet meer aan die dag. Tot ik 's middags een vrouw zag met net zo'n armband, maar dan glimmend.
Ik keek tevreden naar de mijne, nou ja, dat wilde ik doen, maar ik zag slechts een lege pols.
Jemig, balen natuurlijk.

Eerst alles afgezocht op de plek waar ik was, geholpen door anderen. Toen snel naar huis, voor het geval ik hem toch daar had laten liggen en toen de hele route, inclusief de plek van de fotostop  afgezocht. Niks, helemaal niks.
Ik belde de politie om te informeren of iemand hem misschien had gevonden. Maar daar is de politie niet meer van. Daar moet je de gemeente voor hebben. Wisten jullie dat?
Maar goed de gemeente heeft een site en daar kan je dan je verloren voorwerp melden. Gedaan
'Zet het op Facebook' zei mijn man. Gedaan.
'Er is ook nog een site Verloren/Gevonden in Hoorn', meldde iemand van Facebook. Me daar ook aangemeld.

Ik was er een beetje verdrietig van.
Ik hoopte natuurlijk dat iemand zich zou melden, maar ik had er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in.

Zaterdagavond kreeg ik een berichtje van Anneke: Ik heb je armband gevonden.  Telefoonnummer erbij.
Het bleek dat Annekes man Peter, de eerlijke vinder was. Je ziet hem op de foto.  Hij had hem gevonden op de plek waar mijn fiets was geparkeerd aan een lantaarnpaal.
Zondagmorgen mochten we hem komen halen en hadden we een leuk gesprek met de vinders

Ik ben blij. Blij dat er gewoon nog lieve, eerlijke  mensen zijn, als Peter en Anneke. Gewoon? Nee hoor, bijzonder!

Ps: Die reiger zaterdagmiddag had me dus toch geluk gebracht!

Monday Murals

Today, I show you this one, from London, Brick Lane

The artist is Nether, and he is from Baltimore. To see more of his work: click 
I really love this, don't you?
Well, have a nice week and remember:

 Linking to Colourful World.

Reigers

Vroeger, lang geleden, toen ik nog niet in Hoorn woonde, maar wel eens per trein vanuit Zeeland,  de lange, lange reis naar Amsterdam, ondernam, vroeger zag ik vanuit de trein wel eens een reiger.
Wel eens.
Want het gebeurde niet vaak.
Als ik er dan eentje zag, was ik blij.
Mij was verteld dat het geluk bracht als je een reiger zag.
Ik weet niet meer wie het me verteld heeft.
Ik weet ook niet of het een algemeen gegeven is, dat reigers geluk brengen.
Zoals een klavertje vier geluk zou brengen.
Geen idee
Maar als ik dan aankwam, vertelde ik enthousiast dat ik een reiger had gezien en was mijn dag helemaal goed.
Déze reiger zag ik kort geleden in Amsterdam.
Zo brutaal als ik weet niet wat, maar dichterbij komen was een ander verhaal. Dat ging niet.
Het was wel een gelukkige dag, dat wel.
Het lijkt er op dat er steeds meer reigers komen tegenwoordig.
Ik zie ze steeds vaker. Gewoon in de stad. Meestal zijn ze helemaal niet bang.

Deze bijvoorbeeld, gisteren in Hoorn,  totaal niet bang voor mensen en het was best druk, op dat punt.

Nou ja,  geen wonder hoor, want deze reiger stond ...

... zowat náást het bord van de viskraam!

Ps: de kibbeling was heerlijk!
Ps(2): Gisteren had ik trouwens  inderdaad heel erg veel geluk. Wie mij op FB volgt weet al waarom, maar ik kom er zeker nog op terug, hier! 

Floris

Met mijn oudste zoontje ging ik Floris kijken.
Niet op televisie, maar in het museum van de 20e eeuw, bijna echt. Kijk,  hier staat hij, mijn Bartje.
Je kunt wel aan het jongetje zien dat hij het spannend vond. Heel spannend. Maar toen hij eenmaal de helm op mocht en het zwaard stevig in zijn knuistjes had geklemd, toen ging het wel. 

Nou flauwekul natuurlijk. Mijn oudste zoontje is achtendertig!  We waren wel echt  in het museum van de 20e eeuw in Hoorn.
Nienke wilde er naar toe met Anna, Noor en Jet. En Bart was toevallig hier omdat hij naar de tandarts moest en dus ging hij gezellig mee en wij ook. 
Het leekt mij voor de dametjes nog niet zo geschikt. In de eerste plaats hebben ze Floris nog nooit gezien en in de tweede plaats weten ze nog niet zoveel van de riddertijd. Nog niks dacht ik eigenlijk.
Maar Anna vindt ridders wel spannend en de kleine meisjes konden zich verkleden en spelen en op een paard zitten en ze vonden het allemaal leuk.
Ik ook, maar dat is omdat ik fan ben van Floris. Altijd al geweest.
Ik bleef thuis voor de serie. Vijftig jaar geleden!
Later, als ik het op school over de Middeleeuwen moest hebben, kwam ik altijd met oude filmpjes van Floris op de proppen. Die waren nog in zwart-wit, maar dat gaf niet, de kinderen genoten ervan en ik ook.
Ach... het is al weer zo lang geleden, die serie. Met Floris en Sindala.
Weet je nog wel, oudje?

Jet was in haar element hoor, op dat paard. En aan Noortje kun je zien dat ze die ochtend qua kleding heel andere plannen had. Maar een mens moet wel een beetje flexibel zijn, nietwaar?

Floris kun je nog heel lang bezoeken en het Museum van de 20e Eeuw is altijd de moeite waard: klik 

Jonker

Geen idee waarom ik dit boek nader ging bekijken en na inspectie meenam. Zo aantrekkelijk is het omslag niet voor mij.
Misschien omdat Nelleke Noordervliet het boek positief beoordeelde op de achterflap. Els Launspach kende ik nog niet, maar Noordervliet zeker wel.
Ik begon, maar ik kon er maar niet inkomen. Dat duurde me te lang, dus ik gaf het op.
Tot ik wakker werd 's nachts, geen oog meer dicht deed en wilde gaan lezen. Maar het boek waarin ik aan het lezen was (De zeven zussen, Maan), lag nog beneden en ik wilde er niet uit om het te gaan halen. Veel te koud.
En Jonker lag naast m'n bed, dus ik moest wel.
Toen,  ineens boeide het me toch op een of andere manier. Vervolgens las ik het achter elkaar uit. Zo, een beetje een lange inleiding. Nu het verhaal:

Dat gaat over de succesvolle architect Jonker Duivendal. Hoewel... op dit moment in z'n leven is hij niet zo succesvol, vinden zijn partners en staat hij op de nominatie om gewipt te worden, uit de door hem opgerichte maatschap. Zijn vader is net overleden en op de begrafenis ontdekt hij dat de broer van zijn moeder, Joost,  met wie hij veel contact heeft, raar doet. Hij moet nu gaan uitvinden wat er aan de hand is. Jonker krijgt de correspondentie te zien tussen zijn moeder en  haar broer Joost ten tijde van de politionele acties in Indonesië. Dat én het handelen van zijn vader in Nederland  in die periode, maakt Jonker duidelijk wat er aan de hand is geweest. Jonker gaat dan aan alles twijfelen. 

Ik vond het,  uiteindelijk,  een goed geschreven boek, boeiend ook. Zo geschreven dat ik de gebeurtenissen voor me zag.  Die periode van de politionele acties, heeft altijd mijn interesse gehad. Maar of dat een voorwaarde is om het boek te waarderen, weet ik eigenlijk niet.


En dan nog even iets heeeel anders: de tulpen.
Dit veld wordt geel, gisteren kon ik het voor het eerst zien. Het andere veld houdt de kleur nog even geheim. Straks weer even kijken.