De datum staat er in: 7-8-1971. En mijn naam.
Waarom ik hem toen kreeg? Geen idee.
Voor mijn verjaardag, natuurlijk, maar twintig is niet echt een bijzondere verjaardag en een gouden armband was toen wel een bijzonder cadeau
Hoe dan ook, ik heb hem altijd erg mooi gevonden.
Heel strak, glad en mat.
Nu is het bij mij zo dat altijd als ik iets bijzonders heb, of als er iets spannends is, of er is iets met een kind of kleinkind, dan wil ik iets om dat met mijn moeder te maken heeft. Haar armband, een ring of deze gekregen armband. Iets.
Afgelopen vrijdag wás er iets bijzonders en 's morgens had ik bedacht om de armband te dragen die dag.
Ik ging op pad, maakte onderweg nog een fotostop en parkeerde mijn fiets waar ik moest zijn.
Verder dacht ik er niet meer aan die dag. Tot ik 's middags een vrouw zag met net zo'n armband, maar dan glimmend.
Ik keek tevreden naar de mijne, nou ja, dat wilde ik doen, maar ik zag slechts een lege pols.
Jemig, balen natuurlijk.
Eerst alles afgezocht op de plek waar ik was, geholpen door anderen. Toen snel naar huis, voor het geval ik hem toch daar had laten liggen en toen de hele route, inclusief de plek van de fotostop afgezocht. Niks, helemaal niks.
Ik belde de politie om te informeren of iemand hem misschien had gevonden. Maar daar is de politie niet meer van. Daar moet je de gemeente voor hebben. Wisten jullie dat?
Maar goed de gemeente heeft een site en daar kan je dan je verloren voorwerp melden. Gedaan
'Zet het op Facebook' zei mijn man. Gedaan.
'Er is ook nog een site Verloren/Gevonden in Hoorn', meldde iemand van Facebook. Me daar ook aangemeld.
Ik was er een beetje verdrietig van.
Ik hoopte natuurlijk dat iemand zich zou melden, maar ik had er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in.
Zaterdagavond kreeg ik een berichtje van Anneke: Ik heb je armband gevonden. Telefoonnummer erbij.
Het bleek dat Annekes man Peter, de eerlijke vinder was. Je ziet hem op de foto. Hij had hem gevonden op de plek waar mijn fiets was geparkeerd aan een lantaarnpaal.
Zondagmorgen mochten we hem komen halen en hadden we een leuk gesprek met de vinders
Ik ben blij. Blij dat er gewoon nog lieve, eerlijke mensen zijn, als Peter en Anneke. Gewoon? Nee hoor, bijzonder!
Ps: Die reiger zaterdagmiddag had me dus toch geluk gebracht!
32 opmerkingen:
Gelukkig, er bestaan nog eerlijke vinders.Fijn dat je armband weer terug is. Hoop ik toch écht vandaag (of morgen, trekking staatsloterij, haha) een reiger te spotten, ga daar nu heilig in geloven.
Gr. Veronique.
O wat fijn dat je je armband terug hebt. Ook ik draag op speciale dagen iets van moeder. Daar ben ik dus niet alleen in. En ik ben dan de hele dag bang dat ik t kwijtraak. Maar hopelijk tref ik dan ook van die eerlijke vinders.
Dat geeft een goed gevoel en vertrouwen in de mensheid.
Wat een geluk dat je de armband terug hebt en wat fijn dat deze mensen hem gevonden hadden.
Ik kan me voorstellen dat er in je hart toch een kleine vreugdedans was...
Hoi Bertiebo,
wat een heerlijke eerlijke vinder!
Voor jou is deze armband zo speciaal... ik zou het slot eens heel goed gaan bekijken!
groetjes van Marlou
.
Wat fijn dat je je armband terug hebt en dat er nog mensen zijn die de moeite nemen om de eigenaar terug te vinden.
Groetjes Sandra
Ja dat heb ik gedaan. Er is niks mis met het slot, maar dan moet je het wel goed doen en dat deed ik wrsclk niet
wow, lief!
Oh gelukkig dat hij gevonden werd en eerijk gemeld. Wat een markante meneer ook, de eerlijke vinder! Fijn dat het is goedgekomen.
fantastisch!
ik verloor afgelopen zomer het gouden horloge dat ik kreeg voor de geboorte van mijn tweede. helaas is die niet boven water gekomen, ondanks dat ik overal berichtjes achterliet. ik hoop eigenlijk nog steeds een beetje, maar het zal wel niet meer
Ik ben heel blij voor je dat je armband terecht is. Zo'n kostbaar bezit...!
Leuk dat die meneer op de foto wilde :) en wat die reigers betreft, als ze op je auto of je raam gepoept hebben, dan heb je pas héél veel geluk, hahaha.
Wat fijn!
Wat een eerlijke mensen. Je hebt geluk,dat zij die armband vonden
Mooi moment: de teruggave van de armband.
wat fijn dat je je armband terug hebt. Wat leuk dat je de vinder op de foto hebt gezegd, hij is wel fotogeniek.
Vroeger vond mijn vader een (heren)horloge in een paadje achter ons huis. Hij meldde dit bij de politie en zou het zelf maar (ik weet niet meer hoeveel) jaren bewaren en als er in die tijd niemand om kwam mocht hij het houden. Het horloge werd netjes jaren in een la bewaard en toen de gestelde termijn was verstreken werd er een nieuw bandje gekocht en had ik een mooi horloge. Ik was de koning te rijk.
Fijn dat je je armband weer terug hebt. Dat er eerlijke mensen zijn. Hulde voor Peter en Anneke!
Eigenlijk zou dat heel gewoon moeten zijn hè? Als je iets vindt moet je proberen om het terug te kunnen geven aan de eigenaar. Maar helaas gebeurt dat niet zo vaak meer denk ik.
Je hebt gelukt gehad dat hij door een eerlijke vinder is gevonden, want zo'n armband wil je toch niet kwijt?
Misschien even het slotje laten nakijken bij de juwelier?
Veel plezier nog van je armband.
Mooi verhaal. Dat geeft de burger moed.
Dit is toch wel heel bijzonder!
Fijn dat je de armband weer terug hebt. En ook fijn dat je de vinder persoonlijk kon bedanken!
Kijk daar word je blij van. Eerlijke vinder en een geliefd stuk bij jou terug.
Echt, denk ik dan, er zijn echt nog heel veel aardige, lieve, eerlijke mensen in deze wereld.
Fantastisch!!!
Ik ga ineens heel anders naar reigers kijken. Is een veiligheidskettinkje door de juwelier aan te brengen een idee?
Ja echt een verhaal om blij van te worden !
Hè wat fijn! Van je armband, en van die aardige en eerlijke mensen!
Hoera!
Er is nog hoop zolang er goede mensen zijn.
Geweldig! En ik denk dat de magische invloed van een souvenir van je moedr hiermee bevestigd is.
Oh, wat fijn dat je de armband terug hebt, gelukkig dat er eerlijke mensen bestaan!!!
Wat een geluk dat je hem terug hebt gevonden. Sociale media kunnen toch heel handig zijn.
Dat is echt geluk hebben! En eerlijke mensen bestaan nog echt. Dat blijkt maar weer.
Een reactie posten