Donderdag: kringloop, rommelmarkt, verzamelen en een give-away

Wat ik op de VerzamelaarsJaarbeurs kocht, was dit boekje. Gevuld met plakplaatjes. Zo schattig. Helaas niet compleet, maar toch.
Het was van de Margriet, de moeder en kind club. Helaas zonder jaartal, maar ik gok toch eind jaren vijftig, begin jaren zestig.
Leuk, de moeder kreeg de Margriet en het kind de plakplaatjes. Waren ze allebei even zoet!

Mijn oude vriendin Marga, nee, ik moet zeggen mijn oudste vriendin, schreef me nog een stukje over háár bezoekje aan de VerzamelaarsJaarbeurs. En dat Marga baalde kan ik me zo goed voorstellen, want je bent echt kapot na zo'n dag hoor. Ik kon ook bijna niet meer lopen, toen ik het beursgebouw uit was.
'Wij waren jaren geleden, toen Karin net “in de familie” was, ook bij deze beurs. Per trein. Het was een geweldige dag, ik heb mijn ogen uitgekeken. Maar waar ik het eerste aan denk, als deze beurs ter sprake komt is: we waren dus per trein, vanuit Bergen op Zoom. JW had mij afgezet voor het station en ging de auto parkeren. Toen we ‘s avonds terug kwamen (ik was total loss, ondanks het kunnen uitrusten in de trein!) bleek dat JW de auto nogal ver weg had gezet, zeker 10 minuten lopen (geloof ik!). De reden: hij ergert zich dood als hij moet betalen voor parkeren en weigert dat meestal. Zo ook toen: hij had de auto ergens in de wijk achter het station gezet! Dat is dus mijn verhaal bij je blog van vandaag!'

Tenslotte had ik verteld vorige week dat ik ook nog iets kréég.
Toen ik nog als thema 'bordjes' had, op donderdag, heb ik foto's laten zien van het bordje dat ik het vaakst zag en het vaakst fotografeerde.
Dat is inmiddels een verzameling geworden. Alleen van foto's dan hè, want de echte bordjes verzamelen zou ik heel leuk vinden, maar dan moet ik nog een vrije muur hebben en die heb ik helaas niet.
Wat zou het leuk zijn trouwens een hele muur met bordjes zoals deze: klik.
Maar een fotoverzameling kan natuurlijk altijd. Dus toen ik een borduurwerk zag met deze tekst, vroeg ik  de standhouder of ik een foto van zijn borduurwerk mocht maken. Dat mocht.
Hij vroeg of ik het mooi vond. Naar waarheid zei ik dat het een mooi borduurwerk was, maar dat het mij om de foto ging.
Hij vertelde dat hij het gekregen had als prijs bij een hardloopwedstrijd (!) en dat hij het verschrikkelijk vond en dat hij er van af wilde en of ik het mee wilde nemen. Want anders móést hij het wel weggooien.
Dat ging me te ver.

Weggooien kan altijd nog dacht ik. En het is echt een mooi borduurwerk. Ook heel mooi ingelijst door een professionele lijstenmaker.
Bij mij past het niet. Ik stel me tevreden met een foto. Maar...
Is er misschien iemand die ik er een plezier mee kan doen? Heel misschien? Want in dat geval stuur ik het met alle plezier aan je op. Het is echt te mooi om weg te gooien. Wil iemand er een tas van maken? Of een kussen? Of gewoon ophangen?
Laat het me weten. Als er meer belangstellenden zijn, zal ik loten!