Gone with the wind

'Gone with the wind',  een film die ik altijd al wilde zien en hier was mijn kans. Niet eens in Eye of zo, maar gewoon in ons eigen filmhuis. Een digitaal gerestaureerde film.
Een lovestory met als achtergrond de burgeroorlog. Maar daar wordt niet heel veel  aandacht aan besteed.
Wél Vivien Leigh als Scarlett o 'Hara  en Clark Gable als Rhett Butler.
De namen kende ik, kan je nagaan hoe vaak er aan deze film werd en wordt gerefereerd.
En het beroemde citaat natuurlijk: Frankly, my dear, I don't give a damn.
Het boek heb ik nog steeds niet gelezen, terwijl ik het in huis heb. Kweenie, het komt er niet van!
Maar dit terzijde, de film:
Die duurt vier uur. In ons filmhuis is nooit pauze, maar in dit geval wel gelukkig. Want vier uur...
Ik heb me geen seconde verveeld. Geen seconde. De film is vijfenzeventig jaar oud. Maar hij boeit.
Uiteraard heb ik heel even geslapen, maar dat was echt niet omdat de film saai was.
Het verhaal is niet ingewikkeld, maar wel als ik het hier moet vertellen. Dus heel kort: Scarlett is verliefd op Ashley, maar die trouwt met Melanie. Rhett is verliefd op Scarlett, maar zij niet op hem. En uiteindelijk weer wel.
En het loopt niet goed af of eigenlijk, je zou kunnen zeggen een beetje een open einde.
Kort door de bocht hoor dit, maar als je het verhaal echt wilt weten, Wikipedia vertelt het zeer uitgebreid. Klik
Er vallen veel doden. Er wordt hard gewerkt, de kleding is geweldig, de muziek ook.
En de sterren? Ik heb me zitten vergapen. Vivien Leigh is prachtig en Clark Gable niet te versmaden. Dus: Scheurtje 5!