Gouden jaren (1)

Eigenlijk koop ik geen nieuwe boeken meer. Geen romans. Ik heb er te veel, alle boekenkasten zijn vol. En ik kan alles uit de bieb halen of tweedehands kopen.
Maar een enkele keer, als ik echt denk dat ik vaak in het boek zal kijken, een enkele keer mag ik een uitzondering maken. Van mezelf.
Het boek Gouden jaren, van Annegreet van Bergen is zo'n uitzondering. De ondertitel luidt: Hoe ons dagelijks leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd.
Dat zinnetje deed het hem. Want het is zo en het is inderdaad onvoorstelbaar.
Ik denk er vaak over. Voor mij waren er al hele grote veranderingen. En voor mijn ouders moet dat helemaal wel gigantisch zijn geweest.
In het boek staan geweldige foto's. En mede door die foto's is het echt een boek om vaak in te kijken.
Ik laat er eentje zien. Met mijn herinnering erbij. Deze foto  is van Cor van Weele.

Zo'n telefooncel... Ik heb er zelf ook nog gebruik van gemaakt, hoewel niet zo vaak. Maar ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders naar een telefooncel moesten om bijv. te weten te komen hoe het met een ernstig ziek familielid was, dat niet in de buurt woonde. Dan liepen ze met z'n tweeën naar de dichtstbijzijnde cel, voorzien van de nodige dubbeltjes en als ze dan terug kwamen zag ik al aan hun gezichten hoe het was.
Of er werd een telegram bezorgd en dat betekende niet veel goeds.
Onze eerste telefoon kwam  toen ik een jaar of veertien was. Ik weet het nummer nog: 4218. Later kwam er een cijfer voor.
Ik kreeg strenge instructies om toch vooral alleen maar te bellen als het nodig was en dan ook niet te lang. Dat zwakte later wel af gelukkig. Mijn moeder kon ook een aardig eindje wegkletsen.
Mijn moeder had een broer in Nieuw Zeeland. Een heel enkele keer belde ze met hem, maar dat was erg duur. Daar moest je bijna een spaarpot voor aanleggen. 
Nog later toen ik al lang zonder ouders op vakantie ging, wilden ze toch wel graag weten waar ik was, dus dat betekende bellen. Vanaf een camping. Daar kon je gerust een uurtje voor uit trekken. Want altijd lange rijen wachtenden. Als je dan eindelijk aan de beurt was, werd je bijna de cel  uitgekeken. En steeds maar muntjes verzamelen natuurlijk. Soms was er niet eens een cel in zo'n buitenland. Moest je naar het plaatselijke postkantoor. En dat was helemaal een gebed zonder end.
Ik ben erg blij met mijn handige smart phone. Echt!
Maar ik vergeet nooit die man die de trein binnen stapte, ging zitten, constateerde dat zes andere mensen zaten te bellen (ik niet) en zei: 'Het lijkt hier gvd wel een openbare telefooncel!' Waarop hij opstond en pissig de coupé verliet!