Mijn exemplaar is uit MCMLVIII oftewel 1958. De derde druk. Met plaatjes van Jenny Dalenoord. Zo staat het er: plaatjes!
Jenny Dalenoord heeft mijn beeld van Wiplalala, vader, Nella Della en Johannes voor eeuwig bepaald!
Zulke leuke tekeningen. En het verhaal is natuurlijk ook geweldig: Johannes denkt een muis te zien, maar het is geen muis. Het is Wiplala, een Wiplala. Een heel klein mannetje dat kan tinkelen. Of eigenlijk: hij kan niet zo goed tinkelen en is daarom weggestuurd bij de Wiplala's. Wiplala tinkelt de poes Vlieg tot een stenen poes en hij tinkelt Vader en de kinderen klein. Maar weer terug tinkelen? Ja dat is nou juist het probleem.
Zo beleven ze allerlei avonturen.
Een superverhaal, dat echt in mijn hoofd zit, sinds 1958!
Nu ik weer eens in mijn boek keek, zag ik er allerlei streepjes in staan. Dat zijn gedeeltes die ik op school heb voorgelezen.
Want eens per jaar gingen we altijd naar Amsterdam, naar het Anne Frank huis. En dan kwamen we op de Dam. En dan had ik van tevoren al over Atlas op het paleis verteld en voorgelezen uit het boek.
Hoe ze op de rug van een duif neerstrijken op het Paleis op de Dam. Vlak naast het beeld van Atlas. En dat Wiplala Atlas dan levend tinkelt. Dat Atlas dan eindelijk even op z'n rug kan krabben, want daar heeft hij al 150 jaar jeuk. Zo'n boek dus.
En nu dan de film! Ik zeg:
*Als je kinderen hebt in de Wiplalaleeftijd: gaan!
*Als je geen kinderen hebt in de Wiplalaleeftijd: gaan!
*Als Wiplala een favoriet jeugdboek was: gaan!
*Als Wiplala geen favoriet jeugdboek was: gaan!
*Als je van kinderfilms houdt: gaan!
*Als je niet van kinderfilms houdt: gaan!
Kortom gaan en scheurtje 5!
Ik was vooral verschrikkelijk benieuwd hoe het gefilmd zou zijn. Op die duif en klein en zo. Dat weet ik nog steeds niet hoor, hoe het gedaan is, maar het was geweldig. Echt echt!
Wij zagen Wiplala in een bijna lege filmhuiszaal, woensdagmiddag. Er waren nog twee andere ouderen en twee mensen met een stuk of wat jongens die er een partijtje vierden. Die kinderen kwamen door het dolle heen binnen, met veel geschreeuw en geklier. Zo zelfs dat de andere oudere vrouw meende er iets van te moeten zeggen. Daar trokken ze zich helemaal niks van aan.
Maar zo leuk. Toen de film begon, werden ze vrijwel meteen stil en gedurende de film hebben we ze niet meer gehoord! Nou, dat zegt wat toch?
Nou, genoeg reclame gemaakt. Nog een Jenny Dalenoord plaatje dan maar, omdat ik het zo leuk vind:
6 opmerkingen:
Een absolute aanrader. Helemaal mee eens!!!!
1958? Een heel heel oud boek! ;-)
Ik ken het echt niet, maar wat leuk dat het voor jou zoveel betekent, al die jaren al, en dat je zo genoten hebt van de film... o ja, en die leuke herinneringen zoals van die streepjes, die komen dan ook weer terug... Geweldig.
Ik wens je een heerlijk weekend,
Liefs,
Mirjam
Ik geloof nooit dat die film hier in de bioscoop komt, maar ik koop de dvd als die uitkomt.
Weet je dat dat een boek van Annie M.G. Schmidt is, dat ik niet eens ken...
Ik heb geen kleinkinderen, maar had al zitten denken of ik toch niet gewoon naar die film kan. Ik heb dat boek tich keren voorgelezen in mijn diverse groepen en elke keer was het weer een succes. Ik ben zoooo benieuwd naar Atlas op de Dam enzovoort. Na jou reclame moet ik echt gaan........
Een reactie posten