Inspectie

Oh wat kan zo'n krantenbericht veel los maken. 'Onderwijs lijdt onder druk inspectie' staat er.
Eén ding is zeker: ik heb in het verleden ook zeer geleden onder de druk van de inspectie.
Dat zat zo:
Ik was een jonge juf en vol enthousiasme begonnen aan mijn eerste baan.
Geen makkie, ik kreeg een combinatieklas, klas 4 en 5 (dat heet nu groep 6 en 7) en het waren 42 kinderen. Dat is nog al wat.
Ik was slecht voorbereid. Ik kende wel de school, had er stage gelopen, dat scheelde. Mijn beste vriendin begon er trouwens gelijk met mij. Dat scheelde ook.
Maar het was niet zo dat ik veel had voorbereid in die zomervakantie. Ook de opleiding had mij onvoldoende voorbereid op het echte werk. Dat vind ik nu hè, dat had ik toen helemaal niet door.
En hulp kreeg ik ook al niet. Mijn baas wenste me succes op die allereerste werkdag en ging vervolgens zelf aan de gang in zijn groep. Tijd om zijn taken als directeur te vervullen? Begeleiding van jonge groepsleerkrachten? Daar was toen nog niet in voorzien.
Ook niet in adv-dagen en wat had ik die dat eerste jaar nodig gehad.
Ik vond het werk geweldig, maar ik was zo moe. Zo moe ben ik later nooit meer geweest geloof ik. Want het was niet alleen de schooltijd, er waren ook volop buitenschoolse aktiviteiten. Er moest getafeltennist worden, na schooltijd en de schoolkrant moest worden gemaakt en er was een toneelgroepje en, en... We deden echt alles en leefden zowat op school.
Op donderdagavond doken wij met het complete team (zes mensen) de kroeg in (nou ja het was eigenlijk een keurig restaurant, met een bar). Daar zaten we met z'n allen aan die bar en namen de wereld, de school en de klas door.
We bespraken zo het een en ander en dat was het. En dat herhaalden we iedere week. En met kerst gingen we in datzelfde restaurant met het team uit eten.
Toch voelde ik mij gesteund hoor en aan het eind van die eerste week toen ik zo ongeveer op apegapen lag, zei mijn baas: ''nou dat is goed gegaan hè, ik wist wel dat je het kon!'

En toen opeens en totaaal onverwacht voor mij, waarde het bericht rond: De INSPECTRICE is in de stad en je kunt haar ieder moment verwachten.
Zo'n bezoek werd toen absoluut niet aangekondigd. Je werd overvallen en wist alleen van andere scholen of ze al geweest was.
Ik heb toen drie weken een jurk aan gehad, ze kwam pas aan het eind van die drie weken. Het leek mijn vriendin en mij  toen toch netter dan in een spijkerbroek voor de klas te staan. Ha, achteraf bekeken was die broek beslist netter geweest, want die jurk was zo verschrikkelijk kort...
Ik heb het nu over 1972 hè, dat was net zo'n overgangsperiode. Op de opleiding moesten de jongens nog in pak naar de praktijkschool waar je oefende en de meisjes dus in jurk of rok.
Maar in dat eerste echte werkjaar was dat allemaal net zo'n beetje veranderd. Ik had maar een jurk en die droeg ik dus drie weken.
Dan verkleedde ik me soms 's avonds bij m'n moeder thuis. Zij waste de jurk dan snel,  zodat ik hem de volgende morgen voor schooltijd weer kon aantrekken. Pikt ik gelijk een lekker ontbijtje mee. Ik woonde wel op mezelf, maar mijn moeder waste voor me.
Enfin, ze kwam, de inspectrice. Mevrouw B. Door ons vrouwtje B. genoemd.
Ze kwam m'n klas binnen en veegde over de kasten. En ja, daar kwam stof af. Misprijzend liet ze me haar stoffige vinger zien.
De kinderen waren aan het schrijven, een schrijfles. Ze pikte er een jongen uit, M. van de B. ik zie hem nog zo voor me. En gaf hem op z'n donder over de netheid in z'n schrift. Hij verbleekte, want hij deed altijd verschrikkelijk z'n best, maar ik denk dat hij motorisch niet ok was. Hij kon het echt niet. Dus ik nam het voor hem op.
Vervolgens sprak ze mij er op aan. Waar de klas dus bij was.
Ik haatte haar.
Ze snuffelde nog wat in schriften. Was alles wel nagekeken? En ja dat was het. Ze wist natuurlijk niet dat ik een paar stapeltjes werk voor de zekerheid maar thuis had gelaten. Ze keek of het rooster klopte met wat we aan het doen waren en dat deed het uiteraard. Drie weken lang! Daarvoor niet en daarna ook niet.
Maar de kasten waren rommelig en slordig en ook daar maakte ze ter plekke opmerkingen over. Ook over de kastjes van de kinderen. Die ik inderdaad nooit liet opruimen. Dat was iets waar ik gewoon niet bij stil stond. 
Ik haatte haar.
De afschuw voor inspectie heeft mij nooit meer geheel verlaten. Maar de kasten in alle klassen die ik daarna kreeg waren altijd opgeruimd. Dat dan weer wel!