De tafel van zeven

Gisteren was weer een schooldag voor mij.
Als eerste kwam Maarten binnen in mijn kleine kamertje.
'En?' vroeg ik, 'hoe is het gegaan met de tafels, heb je geoefend?'
 Hij knikte braaf.
'Ja juf, maar ik kan hem nog niet helemaal. Zeven is ook wel echt moeilijk hè?'
Dat kon ik bevestigen. Zeven is moeilijk.
'Nou, laat maar eens horen dan'.
Enfin, het bleek dat 'ik kan hem nog niet helemaal' eigenlijk betekende 'ik kan hem nog helemaal niet'.
Na een indringend gesprekje over het nut van tafels in het algemeen en wat extra oefening met die van zeven,  gingen we nog even over op de prachtige armband die deze jongen zelf had gemaakt.
Ik kreeg complete uitleg over hoe het moest en waar het materiaal werd aangeschaft.
'Bij de Action hebben ze het ook hoor juf, dat is goedkoper als u het gaat doen. Maar waar ik het koop is het duurder, maar ook beter. En... daar hebben ze ook magnesiumsticks. Kijk!'
Maarten liet enthousiast een magnesiumstick zien die vlak bij de sluiting bleek te zitten.
Ik mag dan goed zijn in de tafel van zeven, maar een magnesiumstick had ik van mijn leven nog nooit gezien. Dat vond Maarten erg grappig.
Hij wist ook precies hoe hij daarmee een vuurtje kon maken. Hij deed het wel eens op de tuin van zijn vader, want binnen mocht het echt niet bij hem thuis.
'Ik ben er heel blij mee juf, want als ik nou eens op een eiland terecht kom en er is niks, dan kan ik altijd vuur maken'.

Deze jongen komt er wel. Ook zonder de tafel van zeven. Nou ja, dat hoop ik in ieder geval wel!