Nora

Ik las een prachtig boek: Nora.
Het verhaal speelt eind jaren zestig en op de achtergrond lees je over de Ierse kwestie.
Het gaat over Nora Webster die na de dood van haar man Maurice, alleen verder moet.
Of nou ja, alleen is niet het juiste woord. Nora heeft vier kinderen, waarvan de twee dochters het huis al uit zijn, maar nog beslist een rol spelen.  En dan nog twee jongere zoons. Nora  heeft twee zussen en een dorp vol belangstellende buren en vrienden. Alleen is ze dus niet, maar toch alleen.
Nora moet weer aan het werk, er moet brood op de plank. Ze moet op haar zoons letten, waarvan er een is gaan stotteren en de ander weer in bed plast.
Nora moet beslissingen nemen en keuzes maken en dat doet ze.

Dat is het verhaal in een notendop. Meer is er ook eigenlijk niet van te zeggen. Er gebeurt niets spectaculairs, het is een gewoon leven, een heel gewoon leven en dat is bij veel mensen nou eenmaal  niet zo spectaculair.
Maar toch... Nora ontworstelt zich aan de sfeer van het strenge leven in die jaren. Ze gaat haar gang, maakt plannen en is zichzelf.

Het is misschien voor sommige mensen een beetje een saai boek, zoals Stoner dat ook voor sommigen was.
Maar ik vond het echt prachtig.
Ik was ook erg gesteld op Stoner trouwens, maar dit gaat over een vrouw, een echte en dat maakte het voor mij minstens zo aantrekkelijk als Stoner.