Come along, vicar

Winkelen in London, dat gaat natuurlijk heel erg goed. Het barst er van de winkels. Natuurlijk in de grote winkelstraten, Oxfordstreet, Regentstreet. Natuurlijk in de grote winkels als Harrods, Fortnum&Mason en noem maar op.
Vroeger heb ik veel gewinkeld hoor in London.
Het was toen ook nog echt goedkoop. Ik heb er mijn moeders Wedgwood servies vandaan gesleept, wat nog een heel gedoe was, met de boot.
Maar nu gaan we niet meer echt winkelen. Wat niet wil zeggen dat ik niet in winkels kom. Maar niet gericht. Deze keer kocht ik alleen iets op een rommelmarkt.
Waarom weet ik ook niet, ik kon ze gewoon niet laten zitten daar. Ik dacht eerst dat het een vreselijke rommelmarkt was en dat ze veel te duur zouden zijn.

Ieder weldenkend mens zal ze verschrikkelijk vinden, inclusief mijn man, maar ja, ik kan er echt niets aan doen.
Dus zitten me nu thuis te vertederen, op mijn eigen vensterbank tussen het groen.  Ze kostten maar een pond. Ze waren ook heel vies, maar niet meer toen  ze uit de afwasmachine kwamen. Soms gaat het zo.

Ergens in zo'n toevallige winkel, zag ik ook deze kaart, waar ik erg om moest lachen. Ik vind hem niet eens leuk getekend, maar de situatie is zo grappig en zo engels. Het herinnert me aan Agatha Christie. Daar is ook altijd wel een vicar en er zijn ook altijd old ladies.
Ik stop met London. Maar als ik weer ga, begin ik gewoon weer opnieuw.
Pffff, misschien pak ik er nu eens even lekker een Agatha Christie bij.