Vier het leven!

Weet je nog dat ik vertelde over de draaideur in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis? 
En dat je als je door die deur naar binnen gaat, het liefst meteen door zou willen draaien, naar buiten?
Wel, gisteren draaide Frits naar buiten en hij hoeft voorlopig niet naar binnen.

Prostaat en lymfeklieren zijn verwijderd en gisteren kregen we de uitslag van het pathologisch onderzoek. Alles, maar dan ook alles is schoon. ALLES is verwijderd, nergens meer kanker!!!
Daarbij werden ook de gevolgen van de operatie gisteren goed bekeken door de radioloog en ook dat is allemaal goed gegaan.
Er hoeft helemaal niets meer te gebeuren en pas over vier maanden is de eerste controle.

Het heeft allemaal ontzettend lang geduurd. Eigenlijk met ups en downs al acht jaar of zo. Maar het afgelopen jaar was het moeilijkst, met steeds maar nieuwe onderzoeken en uitslagen. Wachten, weer wachten.  Eigenlijk een voortdurende spanning.  Niet op ieder moment van de dag, maar toch altijd aanwezig.

Ik denk dat iedereen begrijpt hoe opgelucht we zijn.
Hoe blij we zijn en hoe we ons leven nóg meer waarderen dan we al deden!
Vier het leven!

Haar

Je loopt langs de Amstel, je kijkt opzij en je ziet dit, zomaar in een steegje:

Een hele rij eh merkwaardige kapsels. Daartegenover spiegels, een flinke rij, zodat je het niet kon missen. Zo grappig. Maar waarvoor dit nou was?  Geen idee

Verwend

Jemig, wat is Frits verwend, echt. En ik dus ook eigenlijk hè, want zo werkt dat.
Verwend met appjes, mailtjes, telefoontjes. Met bezoek. Verwend met kaarten:

Verwend met aandacht, zou je kunnen zeggen. Dat is wel heel fijn hoor.
Dat mensen aan je denken en iets voor je willen doen.
Dat Bert ons bracht en jongste ons haalde. Dat onze dochter de hele dag van de operatie vrij nam en bij mij bleef. Ik had dat niet nodig gevonden, maar tsjonge wat was ik blij dat ze er was.
Dat oudste al in het ziekenhuis op bezoek kwam met vrouw en kind en cadeautjes.
Dat er bloemen kwamen uit allerlei hoeken, vooral uit  totaal onverwachte hoeken.

Dat Bert ook dinsdag weer gaat rijden, bij de heropname en ons ook weer komt halen.
Al die dingen veranderen niets aan de ziekte. Ook niet aan de spanning. Maar het doet wel goed! Heel erg goed.

Homeland

Toen we vorig jaar naar Portugal gingen, in april, hadden we net twee afleveringen van seizoen 6 van Homeland gezien.
Ik kon wel een paar afleveringen opnemen tijden onze afwezigheid, maar niet allemaal. Dus ik vroeg mijn vriendin om zo'n beetje vanaf aflevering zes op te nemen. Dat deed ze ook, maar hier thuis is er iets mis gegaan, waardoor er niets was opgenomen. Het verhaal is best ingewikkeld , dus een paar afleveringen overslaan, was geen optie. Gevolg: geen Homeland.
Afwachten, dát moesten we.
En nu was het zover. Seizoen 6 op Netflix.
Wat kwam dat ontzettend goed uit deze week.
We kunnen niet veel doen.
We zijn aan huis gekluisterd, gericht op pijn en ontstekingen. Gericht op een katheter en een drain. Gericht op eventuele koorts en bloeddruk. Gericht op medicijnen. Bellen met het ziekenhuis en zo.
Dus soms zaten we 's morgens om tien uur al naar deze dame hierboven te kijken. Dat leidde erg af. Want oh wat is ze toch goed deze Carrie Mathison. Gespeeld door Claire Danes
Het niveau van de eerste serie is nooit meer teruggekomen, maar dan nog is het erg goed. Spannend, dat vooral.
Twaalf afleveringen zagen we. Jammer dat het er weer op zit. Erg jammer. Maar seizoen 7 kunnen we al dit voorjaar zien, als ik het goed heb begrepen.

We kijken nu Dicte, op Netflix. Binge-watchers zijn we geworden!

Kleinzoon

Kijk, de hele week (nou ja 2x) foto's van onze kleindochters en niets van onze kleinzoon, dat kan natuurlijk niet.
En al helemaal niet omdat het zo'n grote lieverd is.
Hij is eind december twee geworden. En ik was niet op zijn verjaardag, want ik was ziekig! Erg vervelend.  Dat was toch weer een bijzondere dag, vol herinneringen aan hoe we bijvoorbeeld midden in de nacht naar Den Haag reden. Ik kan de wachtruimte in het ziekenhuis uittekenen. Aan dat hij een maand te vroeg was en piepklein. Aan hoe zijn ouders keken.
Inmiddels wordt hij niet meer als een prematuurtje beschouwd en hij werd ook zonder mij heel feestelijk twee!
Zijn traktatie op de creche zag er zo uit, zo schattig:

Ik weet nog dat mijn vader altijd zei, als onze Bart (de vader van Odin), daar had gelogeerd, dat hij nooit, maar dan ook nooit huilde of gehuild had. Dat nam ik altijd met een korrel zout, met een pond zout, want bij ons huilde Bart wel hoor.
En nu... als wij aan het oppassen zijn,  huilt Odin nooit. Echt nooit. Misschien neemt Bart dat ook met een korrel zout, of een pond,  maar toch is het waar.
Odin kan ontzettend goed spelen. Zélf spelen bedoel ik.
Je ziet het op de kleine collage hierboven, waar hij zijn pop in bad doet en vervolgens bedenkt dat hij er zelf ook in kan gaan zitten en daar de humor van in ziet.
Je ziet het ook aan de bouwwerken die hij maakt hieronder. En toen was hij nog niet eens twee.

Da is toch ontzettend knap. Hij is daar echt heel lang mee bezig geweest.
Maar bovenal is het een heel lief jongetje, dat altijd boven aan de trap staat te stralen als wij komen oppassen.
Jammer genoeg gaat dát er nu een hele tijd niet van komen.

Bloei

Vorig jaar heb ik meerdere keren geschreven over 'onze' Amaryllis. Hier en hier en hier. Ik was heel erg tevreden over de aankoop, op het Amstelveld in Amsterdam. De bol was tamelijk duur maar deed het supergoed en precies wat er beloofd was door de bloemenkoopman. Alleen de tijd die nodig was om tot bloei te komen, klopte niet helemaal met wat hij had gezegd.
Dus: dit jaar kochten we er weer een, op dezelfde markt

We deden het exact hetzelfde als vorig jaar. Ze stond op precies dezelfde plek, maar er gebeurde niks.
De bol ging niet dood, dat zagen we wel, maar ze ging ook niet groeien. Bijna twee maanden niets.
En toen ineens, daar ging ze hoor. Ik denk dat er even zin gemaakt moest worden.
Vandaag is dit wat we zien. Er zitten nog twee dikke knoppen in en het mooiste, dit is al de tweede bloei!!!

Ook de Amaryllis van vorig jaar, die door mijn man zeer goed is behandeld, bloeit weer. Dat vind ik helemaal niet te geloven.
Verrassingen, dat zijn het!!!

Zelf doen

De handigste persoon die ik ken, ben ik niet. Bij lange na niet.
Ik snap apparaten nooit en als ik dénk dat ik het snap, gaat er toch nog vaak iets mis. Het is ook een soort selffulfilling prophecy hoor, maar doe daar maar eens wat aan.
Voorbeeldje: in het ziekenhuis was een kluisje op de kamer van mijn man en ons werd dringend aangeraden daar gebruik van te maken. (Dat is trouwens ook wel erg, zelfs in een ziekenhuis wordt er gejat, blijkbaar).
Maar goed, Frits koos een code en stopte zijn portemonnee in het kluisje. Er was een zeer duidelijke stap-voor-stap gebruiksaanwijzing.
Frits sloot het kluisje en opende het. Perfect.
Toen moest ik het doen, want hij zou het later op de dag niet zelf meer kunnen. Ik deed precies wat er stond en het ging prima.
Maar toen het 's avonds echt moest, kreeg ik het kluisje niet open. Absoluut niet. Helemaal niet. Echt niet.
Dochter was er bij, maar haar lukte het ook niet. Dat was logisch, ik had het al verpest natuurlijk.
Moest het nachthoofd er aan te pas komen. Zij is de enige op de afdeling die nog een andere code heeft om het kluisje toch te openen. Het lukte haar, maar hoe gênant!!!  En dat is dus maar één dingetje hè.

Toen we thuis waren ging ik een paar boodschappen doen. In de dichtstbijzijnde supermarkt, waar ik anders bijna nooit kom.
Die supermarkt is pas geheel uitgebreid en opgeknapt en erg mooi geworden.
Maar... je moet je brood er zelf snijden. In het blinkende apparaat dat je hiernaast ziet.
Ik las de gebruiksaanwijzing en dacht het te begrijpen.
Er was niemand, dus ik kon niet even de kunst afkijken.
Toen ben ik toch maar ergens anders brood gaan halen.
De volgende dag deed ik weer boodschappen. Het brood zag er lekker uit en ineens dacht ik: 'Wat een flauwekul, ik ben een redelijk hoog opgeleid iemand, ik kan lezen, ik ben nog niet aan het dementeren, dat moet toch lukken. Iedereen kan het. Anders zetten ze zo'n ding niet neer. Hup, schiet op!'

Het ging goed. Nou ja, het ging bijna goed. Het brood werd perfect gesneden, maar toen ik de zak er om moest doen, scheurde die. En viel het gesneden brood enigszins uit elkaar. ging de zak er helemaal niet meer om. Tja...

ps: Ik vind het toch een geslaagde vinding. Vooral omdat je kunt kiezen hoe je het brood gesneden wilt hebben. Dun, gewoon of dik. Ik koos dun en dat zijn echt hele mooie dunne sneetjes. Lekker. Volgende keer maar eens dik proberen!

Mooie benen

Zoals ik al vertelde sliep ik twee nachten bij onze dochter.

Toen ik 's morgens beneden kwam na mijn kletsuurtje met Anna, waren Noor en Jet al lang wakker en dus aanwezig in de kamer. Allebei zijn ze  behoorlijk bijdehand, maar Noor praat iets beter. Tja, ze is natuurlijk ook iets ouder. Minstens een minuut.
Allebei waren ze lekker aan het spelen, maar ze merkten me wel op. Ze merken sowieso heel veel op.
Ik was nog in mijn nachthemd en op blote voeten.
Dat zien ze natuurlijk nooit, want ze hebben nog niet bij ons gelogeerd en op oppasdag heb ik altijd een broek aan.
'Omaaaa',  riep Noor losjes, terwijl ze verder ging met dat wat ze aan het doen was,
'Omaaa, mooie benen, oma!'.

Een extra knuffel was haar deel, want zeg nou zelf, wanneer hoort een mens dat nou, 's morgens om plusminus zeven uur?

Ps: Onze dochter maakte deze foto's. Een paar weken geleden. Ik was zo onder de indruk van het mooiebenenmoment,  dat die van mij mislukten.

Spelletje

Tijdens Frits' verblijf in het ziekenhuis, sliep ik bij onze dochter in Amsterdam. Ik dacht dat het wel fijn was als ik een beetje in de buurt was. Dat viel tegen, het was nog best een eind rijden naar het ziekenhuis.
Maar gezellig was het wel. Vooral toen Anna 's morgens een uurtje bij me kwam liggen. En maar kletsen, zo leuk.
Daarna deed ze een spelletje en dat spelletje vond ik geweldig, vandaar dat ik het hier laat zien.
Het heet Little Red Riding Hood de Luxe.

Je hebt een boekje, een grondplaat, boompjes, Roodkapje, een huisje met een schoorsteen, weggetjes en een wolf (maar daar waren we nog niet aan toe).
In het boekje zie je op iedere bladzijde een soort plattegrond. De figuurtjes zet je op het bord zoals de plattegrond aangeeft. En dan moet je weggetjes gaan leggen en wel zo dat Roodkapje in het huisje kan komen.

Dan moet het zo liggen, als op de foto in het boekje hierboven. Je moet de bladzijde omdraaien en dan zie je de oplossing.
Het begint heel makkelijk en per 'opdracht wordt het lastiger. Anna kwam al heel ver, tot niveau 19 en toen had ze er geen zin meer in.
Ik weet niet of je ruimtelijk inzicht kunt trainen, maar in ieder geval liet dit zien dat Anna ruimtelijk inzicht heeft.
Dat heeft ze niet van mij, dat is duidelijk. Mijn ruimtelijk inzicht is 0, nul.
Dat niveau waarop mijn 4-jarige kleindochter stopte, dat was voor mij al bijna  te moeilijk. Echt waar.

Dat Anna erg tevreden was, dat was wel duidelijk. Ik was het ook en als je nou nog eens een leuk spelletje zoekt voor jonge kinderen, dan is dit toch echt wel een tip!

Dwarsligger

Nadat ik het eerste deel van deze serie, getiteld Blauwe Maandag, had gelezen, wilde ik eigenlijk meteen verder met het tweede deel, het dinsdagverhaal. Over Frieda Klein, die ik inmiddels erg waardeer.
Dus ik reserveerde het boek in de bieb en moest vervolgens lang wachten. Toen een berichtje dat het boek er was. Hoera!
Bleek het een dwarsligger te zijn. Zo'n klein boekje dat je makkelijk in je handtas propt, zelfs als die overvol is.
Ze bestaan al lang, de Dwarsliggers, maar ik heb er nog niet vaak eentje gehad.
Ze zijn klein. Ik lees dat de bladspiegel van één pagina uit een gewoon boek, overdwars op twee pagina's van elk acht bij twaalf centimeter wordt afgedrukt.
Dit boek(je) had 765 bladzijdes.
Het is me niet tegengevallen, maar het speelde natuurlijk mee dat ik verder wilde met Frieda. En als ik dat eenmaal heb word ik erg ongeduldig.
De bladzijdes zijn heel goed te lezen, goed duidelijk. Ze zijn wel erg dun en dat maakt het omslaan soms wat lastig. Maar verder is het me toch wel goed bevallen en zal ik als dat zo uitkomt zeker nog wel eens naar een Dwarsligger grijpen.
Mijn voorkeur heeft het niet. Ik heb het liefst een gewoon boek. Dat is ook de reden dat ik mijn E-reader aan mijn oudste zoon gaf. (Onder voorwaarde dat ik hem terug wil als we een langere vakantie zouden  plannen)
Als dat zo is, neem ik én een paar Dwarsliggers en die E-reader mee. Makkelijk en licht.
En die gewone boeken? Die zullen er denk ik wel uit gaan. Maar het zal mijn tijd nog wel duren.
Hoop ik!

O ja en wat Frieda betreft is het donderdag. Wachten op woensdag heb ik uit. En het blijft boeien. Heerlijk.

Kunstroof

Dinsdagavond beleefden we iets bijzonders.
En het heeft weer met kunst en musea te maken.
In 'ons eigen' Westfries Museum in Hoorn,  werden in de nacht van  9 januari 2005,  vierekunstwerken gestolen en nog een berg oud zilver. Ik schreef er hier  wat over. Dat was een ingrijpende gebeurtenis. Zelfs voor ons, als liefhebbers van kunst en als liefhebbers van het museum.
In 2016 kwamen er vijf van de kunstwerken terug. Dat was heel bijzonder. Ze werden tentoongesteld en dat was fijn. Nog negentien te gaan!
Dinsdagavond organiseerde het museum een tocht in het donkere museum,  een tocht langs plekken die met de diefstal te maken hadden. Spijkertjes zagen we en lege lijsten en verbrijzeld glas.Daar kon je dan met een blacklight op schijnen. Om zo een idee te krijgen van wat de museummensen aantroffen de ochtend na de diefstal.

 

Het was natuurlijk moeilijk fotograferen in de duisternis, maar je krijgt een idee toch? 

We waren op de plek waar de schilderijen uit het museum waren gegaan, in de eeuwenoude kelder namelijk.
We zagen de oude doodskist waarin de dader zich naar alle waarschijnlijkheid  had verborgen om na sluitingstijd, gedurende de nacht, in het stille museum zijn gang te kunnen gaan.
En we hoorden via beeldschermen de verhalen van de museumwerkers.
Hoe het op hun allemaal een verschrikkelijke indruk heeft gemaakt. Dat het voelde alsof er in hun eigen huis was ingebroken. Een oud-conservator over een schilderij dat weg was en dat hij zelf nog had aangeschaft. De rechercheur van politie vertelde een en ander. En de 'Kunstdetective', Arthur Brand,  die er veel mee te maken had en die zelf in de Oekraine (waar de teruggevonden schilderijen waren) was en hoe dat allemaal gegaan was. We leerden over die ene vingerafdruk en over een achtergelaten sjaal met DNA.

Een boeiende avond was het, in het museum. Daarna konden we nog een expositie bezoeken over kunstroof in het algemeen.

Dat schijnt zeer vaak voor te komen. veel vaker dan je denkt. En daarna werden de teruggevonden werken nog in de schijnwerpers gezet.
Ja, dat zijn mooie dingen voor de mensen.

Fear cuts deeper

De operatie van mijn man is eindelijk achter de rug. Gisteren was het.
Het is goed verlopen. Het was een robot-gestuurde operatie. Dat vond ik wel spannend. Zo'n raar idee dat de chirurg niet eens vlakbij de patient is. Die zit echt op een afstand. Maar het schijnt zeer nauwkeurig te zijn en 'een kunstje dat al heel vaak is uitgevoerd', zoals de verpleegkundige opmerkte.
Een nachtje blijven en dan naar huis. Of misschien twee nachten.
Daar heb ik moeite mee. Ik weet dat het tegenwoordig gebruikelijk is en wederom volgens de verpleegkundige:  'ze laten je echt niet gaan als het niet goed is'.
Ik snap dat men vroeger te lang in het ziekenhuis werd gehouden. k snap ook dat het duur is.
Maar na een behoorlijke operatie, het duurde viereenhalf  uur, vind ik een nacht erg kort. Je kunt zoveel klachten krijgen en dat wordt ook allemaal van tevoren gemeld, dat ik er best wel zenuwachtig van word.
Mijn patient zelf wil trouwens wel het liefst naar huis. Nou ja,  't is niet anders.
Deze tekst, hiernaast zag ik een week voor de operatie. Zo voor mijn neus, op straat. Erg toepasselijk!

Update: Vanmorgen werd besloten dat hij toch nog niet naar huis mag, omdat het zo lang heeft geduurd gisteren en wel wat gecompliceerd was

Verzameling

 

Net had ik gisteren geschreven over de toegevoegde kaarten aan mijn Roodkapjeverzameling, toen ik  in de krant een stuk over de nieuw opgedoken tekeningen van Vincent van Gogh las. Die na langdurig onderzoek echt blijken te zijn en nu worden tentoongesteld in Singer/Laren.
Ik ga er niet speciaal voor naar Laren. De krantenfoto's van de tekeningen spreken me niet zo erg aan. Donker en somber.
Dat vond de nieuwe eigenaar ook. Aanvankelijk toen ze hem werden aangeboden was hij niet erg enthousiast.
Hij had al twee van Goghs trouwens. Hij had al twee van Goghs!!!!
Maar hij liet zich overtuigen en kocht de tekeningen.
Die eigenaar, John Fentener van Vlissingen, is een van de rijkste Nederlanders en bezit een gigantische kunstcollectie met Manet, Monet, van Gogh, Sisley, Degas enz. enz.
Enfin, hij toont zich een gelukkig mens met zijn nieuwe tekeningen.
Ik vind het leuk dat hij niet te beroerd is om delen van zijn bezit te exposeren en dat wij er dus ook van kunnen genieten. Dat hoeft hij niet te doen, maar hij doet het wel.
Hij en ik, wij zijn allebei verzamelaars. Verder zijn er meer verschillen dan overeenkomsten natuurlijk, maar dat maakt niet uit. 
De ene verzameling is natuurlijk ook de andere niet. Ik heb me afgevraagd of hij met zijn van Goghs nou net zo blij is, als ik ben met mijn Roodkapjes. Ik denk het wel.
Het zit hem denk ik niet in het geld, het zit hem in iets toevoegen aan een verzameling. Dat is waar een mens blij van wordt.

Toch weer een paar nieuwe

Toch weer een heel aantal nieuwe Roodkapjes. Al is niet in alle gevallen duidelijk dat het hier een Roodkapje betreft. Het meisje met het rode mutsje aan de telefoon bijvoorbeeld... Maar schattig is ze wel 

De kaart hier recht boven, vind ik een van de leukste. Niet gedateerd, maar ik gok eind jaren zestig.

Deze is twijfelachtig hoor:

Ludwig Knaus, de schilder noemde het doek 'Meisje in een weiland'.  Toch vind ik haar een echt Roodkapje. En dat weiland zou best een open plek in een bos kunnen zijn. Toch?

En tenslotte nog deze, nr. 139, echt een ouwetje, al weet ik niet uit welk jaar

Tesselschade, Arbeid Adelt

Die tentoonstelling over Maria Tesselschade, laatst in Alkmaar,  heeft ook mijn belangstelling aangewakkerd voor 'Tesselschade Arbeid Adelt'.
Dat is die club vrouwen die van die beeldige smockjurkjes maakt en allerhande ander  geborduurd en genaaid en gebreid spul. Kortom een club waarvan de leden handwerken op hoog niveau.
Die spullen worden dan verkocht  en de inkomsten zijn voor vrouwen die dat nodig hebben.

Ik loop er wel eens langs en ik ga ook wel eens even binnen kijken.  In Amsterdam zitten ze op een prachtige locatie op het Leidseplein. Maar ze zitten ook in andere steden hoor.

Deze organisatie bestaat al sinds 1871 toen vrouwen nog bijna niet zelfstandig konden leven; toen ze nog niet in hun onderhoud konden voorzien.
Het begon als vrouwenvereniging, opgericht door Betsy Perk onder de naam Arbeid Adelt.
Maar vrouwen die hun naam bij de werkstukken wilden hebben richtten toen Tesselschade op . En die twee verenigingen gingen later weer samen.
Er is ook een prijs:  de Maria Tesselschadeprijs . Die wordt om de vijf jaar uitgereikt aan vrouwen die ondanks moeilijke omstandigheden, zich ontwikkelden en economische onafhankelijkheid bereikten, of dat voor anderen mogelijk maakten. Ik stel me zo voor dat Maria Tesselschade het fantastisch gevonden zou hebben.
Enfin, wat ze in de winkel verkopen is prachtig (en duur)  handwerk. Ik heb er nog nooit iets gekocht, ik ben wat kinderkleding betreft meer van ons aller Hema. En een bridgekleedje hoef ik ook al niet.
Maar toch is het bijzonder, zo'n organisatie en ze doen nog steeds heel goed werk.

Paradiso

Zondagmiddag waren wij in Paradiso, daar was een korenfestival en Broadway, het koor van mijn man, mocht optreden. Ik vind het ook leuk om andere koren aan het werk te zien, dus we waren best vroeg aanwezig.

Leuk om in deze poptempel te mogen optreden. Broadway zong twee nummers waaronder Soldaat van Oranje. Als enige koor in Nederland mogen zij deze medley doen.  Ik heb zoals altijd van hun optreden genoten.



Waar ik ook heel erg van genoten heb, was het koor 'Zing je Rot' .
Dat koor zingt allerlei beroemde liedjes , waarvan de teksten zijn geschreven, vertaald, hertaald door Jan  Rot. En dat die dat kan, dat is wel duidelijk.

Ik heb echt heel erg gelachen on het lied Spiegelei. Dat is eigenlijk Yesterday van de Beatles. Hoe kom je er op, Yesterday wordt Spiegelei?
Het koor deed het ook echt goed, het plezier straalde er van af. En kijk nou eens naar zo'n tekst. Ik vond zo gauw geen uitvoering van Spiegelei, maar wel de tekst.
Moet je gewoon eens even proberen. Yesterday kent iedereen wel toch. Neem het lied in je hoofd en zing Spiegelei op die melodie. Zo grappig, je bent meteen in een goed humeur denk ik.

 Spiegelei, wij gaan scheiden om een spiegelei
Omdat ik iets van de mijne zei
Gebroken door een spiegelei

Dooier heel dat was alles, 'k wou mijn dooier heel
Anders wordt  z'n bord 'm veel te geel
Zo'n spiegelei, dat hou je heel
Nu is alles stuk, ons geluk, het is voorbij
Ei z'n schuld? Je lult! Geef de schuld maar weer aan mij

Spiegelei, advocaatjes om een spiegelei
Wat nu uitbarst in gebakkelei
Was gisteren nog koek en ei
Mm mm mm mm mm

The American Dream

Op naar het Drents Museum voor de tentoonstelling The American Dream. Ondertitel:
Amerikaans Realisme 1945- 1965.
Dit is een dubbeltentoonstelling in samenwerking met een ander museum, namelijk de Kunsthalle in Emden. En dat vind ik erg jammer. Ik had de rest in Emden, vooral kunst uit 1965-2017,  ook graag willen zien, maar nog eens anderhalf uur rijden werd ons toch wel echt te veel en in een overnachting hadden we geen zin.
Ik vond deze tentoonstelling dus een ietsepietsie teleurstellend. Niet vanwege de werken, maar ja, ik wilde meer!!
Maar erg genoten van wat er wél was en dat was ook nog wel vrij veel hoor.
Ik vind het heel moeilijk om een keuze te maken . Wat wil ik hier laten zien?
Ik zeg het van tevoren: het worden meer dan de gebruikelijke vijf à zes foto's,

John Koch, the Reader, ca 1955

Een doodgewoon beeld, man leest krant. geplaatst in het gedeelte Stad. Net als dit werk:

Duane Hanson,Derelict Woman, 1973

Wat een enorme tegenstelling hè. Oké dit is van later, maar toch. Er waren dus ook voorproefjes te zien van de Emdententoonstelling, later in de tijd dus.
Troosteloos, dit werk

Thomas Hart Benton, Homestead, 1934

Ook nog oudere doeken dus, zoals deze hierboven. Eigenlijk klopte er niet veel van de tijdsaanduiding 1945-1965. Maakt ook niet uit.
Een rustige, vreedzame samenleving hierboven.  Met weer een grote tegenstelling als je kijkt naar dit schilderij hieronder.

Ral;h Goings, Amsterdam Diner, 1980

Realistisch is het allemaal wel. In New York was ik ooit in precies zo'n diner, met die krukken. Zeer herkenbaar.
Wat ik zei: wat moet ik nog meer laten zien?  Roy Liechtenstein? Andy Warholl?  Het portret van Jacqueline Kennedy. Of toch maar Edward Hopper? Ik weet het niet.

Robert Birmelin, A Subway Experience, 1966

Intrigerend schilderij vond ik. Vol van beweging, drukte en troep.
Oh, ik heb er nog maar vijf. Dat valt na mijn aankondiging nog best mee. Dan kies ik toch dit schilderij van Hopper.

Edward Hopper, Morning Sun, 1952

Bij dit schilderij was het voortdurend heel erg druk. Ook bij de andere Hopper die er hing.
Ik keek ook nog even een filmpje over de kunstwerken en hoorde de volgende anekdote: De vrouw van Hopper had er op een gegeven moment meer dan genoeg van dat haar man met allerlei modellen werkte. 'Voortaan gebruik je mij maar als model', voegde ze hem toe. Maar ja, ze was toen al zestig. En dan kan je nog zo'n mooi lijf hebben, maar zestig ... dat zie je heus wel en dat was niet zo geschikt voor dit doek Morning Sun. Dus Hopper deed alsof  en schilderde toch wat hij wilde.

Ik eindig met het schilderij dat ik het aller- allermooist vond.

Stone Roberts, The Lake in Central Park: A Late Afternoon in Early June, 2017

Al met al was het een mooie tentoonstelling. Echt. En deze werken zijn normaal niet in Nederland te zien. Dat maakt het ook bijzonder vind ik.  Meer info: klik

Het Vrijheidsbeeld... inAssen

Als je Assen binnen komt rijden, zie je ineens het vrijheidsbeeld.
Huh, vrijheidsbeeld, in Assen?
Jawel.
Maar dit beeld is gemaakt door Natasja Bennink en is bedoeld als ode aan de Drentse vrijheid en het Drentse Naoberschap.
Er is goed over nagedacht en het is geen kopie.
Zo heeft de kroon zes punten in plaats van de zeven punten op de kroon van het NewYorkse beeld. Die punten verwijzen naar de zes middeleeuwse rechtsdistricten in Drenthe.
En wat ik heel grappig vind is dat deze vrije vrouw een blik bruine bonen in haar hand heeft.  Dat is een verwijzing naar Bartje uit het boek van Anne de Vries.
Bartje Bartels die niet voor bruine bonen wilde bidden. Een metafoor voor de Drentse koppigheid.
Dat laatste van die metafoor vind ik nou weer onzin. Wat nou Drentse koppigheid. Noem het koppigheid in het algemeen. Maar goed, dit terzijde.
In haar linkerhand heeft deze Drentse een soort tegel en daar staat niet de Declaration of Independence op, maar een tekst van Daniel Lohues: Hier kom ik weg, hier stiet ons huus.
Het beeld is 10 meter hoog en er is 1000 kilo klei in verwerkt voor het in kunststof werd gegoten.

Dat het beeld er nu staat heeft denk ik alles te maken met de tentoonstelling in het Drents Museum: The American Dream.
Dat is de tentoonstelling waar we voor afreisden naar Assen. Daarover een andere keer meer.

Ik vind het leuk om Daniel Lohues hier te laten horen, met dat liedje van die tegel.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat deze man niet gewoon in het Nederlands zingt, want hij maakt mooie muziek en mooie liedjes vind ik. Maar ja, dat Drents hè.
Enfin, Daniel Lohues dus. Ook een beetje voor de enige Drentse die ik goed ken en die geen Drents spreekt:  voor de moeder van mijn kleinzoon.  Ze kan het wel, Drents spreken,  maar ze doet het niet!

Arlidge

Oh wat was dat een gelukkie.
Ik had deze twee delen uit de serie van M.J.Arlidge gereserveerd in de bieb  en ik kreeg ze bijna tegelijk. Er zat slechts een dag tussen.
Dat was vooral heel prettig omdat het Naar bed naar bed deel, (5) eindigt met een echte cliffhanger. Ik zou de pest in gehad hebben als ik niet onmiddellijk verder had kunnen lezen in deel zes.
Ik vertelde al eerder dat je deze serie echt het best in de juiste volgorde kan lezen en daar ben ik nu nog veel meer van overtuigd.

Deel 5:
In een nachtclub, een martelclub, een club waar het om pijn en domineren gaat,  wordt een dode man gevonden. Die dode man  is Jake, een vriend van inspecteur Helen Grace.  Hij was niet alleen haar vriend, maar ook haar sm-meester. In haar vrije tijd liet ze zich door hem slaan, om zo haar verleden te verwerken. Maar dat weet niemand. Het zal natuurlijk heel vreemd overkomen voor een politie-inspecteur. Helen vreest dat het bekend gaat worden, maar ze wil toch perse de moordenaar van Jake te pakken krijgen. Moet ze vertellen over haar geheime vrijetijdsbesteding? Er vallen nog meer slachtoffers en het superspannende slot zorgt er voor dat je echt niet kan wachten op het volgende deel.

Deel 6:
Helen zit nu zelf, onschuldig, in de gevangenis en het is dat haar collega en vriendin Charlie niet gelooft dat ze schuldig is, want anders zag het er beroerd uit. Haar baas en andere collega's vertrouwen haar niet. Ook in de gevangenis wordt gemoord en Helen loopt zelf ook gevaar. Ze moet bewijzen dat ze onschuldig is. Ze moet overleven én ze moet de moordenaar vinden.

Dit deel eindigt gelukkig niet met een cliffhanger. Vooral gelukkig omdat deel 7 er nog niet is. Als ik het goed heb gezien, komt dat deel dit voorjaar uit.
Pff het was allemaal weer heel wat. Best gruwelijk zoals alle Arlidgeboeken. Maar ook spannend en verslavend. Als je er tegen kan... zeker lezen!!!!!!

Telefoonboek

In alle media werd gisteren ruim aandacht besteed aan het verdwijnen van de papieren telefoongids. En nu hier ook nog. De grappenmakers van de krant:

Ik lag er vannacht aan te denken dat dit een van die dingen is die mijn kleinkinderen nooit meer mee gaan maken. Niet alleen die papieren gids, maar ook het hele telefoonverhaal.

Wij kregen vrij laat telefoon. Ik zat denk ik in de tweede of derde van de middelbare school.
Tot die tijd deden mijn ouders het met een telefooncel. Ik had een oom die lange tijd ernstig ziek was en dan ging mijn moeder bijna iedere avond bellen in zo'n cel. En mijn vader ging mee.
Dubbeltjes sparen natuurlijk. Ik denk nu dat dat lastig was, maar misschien ook wel fijn. Het wandelingetje naar die cel, de berichten horen en die verwerken op de terugweg.
Grijs was die eerste telefoon en ik weet het nummer nog: 4218.
Bellen was voor mij wel aan regels gebonden, vooral niet te lang, haha. Lastig op die leeftijd want zelfs al had je je beste vriendin een kwartier geleden nog gesproken, eenmaal thuis moest er toch weer worden gebeld.
Mijn eerste eigen telefoon was groen. Ik zag hem laatst voor een hoop geld in een retrowinkeltje te koop staan.
En die telefoongids natuurlijk. De eerste keer dat ik er zelfstandig in stond... dat was wel een dingetje.
Ik denk dat er nog Mej. bij stond. Maar dat weet ik niet zeker.
Daarna ging het snel. Ik weet nog dat ik het op school een keer had over bellen en zei dat je natuurlijk altijd eerst een nummer moet draaien en dat de kinderen mij stomverbaasd aankeken. Huh een nummer draaien?   Het is allemaal zoveel makkelijker geworden. Het allergrootste voordeel is dat je je geliefden bijna altijd kunt bereiken.
Ik was een keer,  heel lang geleden,  in Mexico met vakantie. Ik was ongeveer een maand weg en kon mijn ouders maar niet te pakken krijgen. Dat leidde tot flinke ongerustheid. Niet bij mijn ouders trouwens, die hadden er alle vertrouwen in. Maar wel bij mij.

Verleden tijd allemaal. Voorbij, voorgoed voorbij. Nieuwsgierig wat ons allemaal nog te wachten staat op het gebied van communicatie

Dansen met de Vijand

Dit was de derde keer dat ik in aanraking kwam met Roosje Glaser. Een Joodse vrouw die Auschwitz overleefde door ... te dansen met de vijand.
Het verhaal is zo bijzonder.
Eerst las ik het boek, geschreven door haar neef Paul Glaser. En daarna zag ik het toneelstuk dat naar aanleiding van het boek werd gemaakt. Ik schreef er hier over, want van zowel het boek als van het toneelstuk was ik erg onder de indruk. Je kunt het hier nog lezen: klik

 Op dit moment is er, na het boek en het toneelstuk,  een tentoonstelling in het Verzetsmuseum. Met dezelfde titel: Dansen met de Vijand.
Ja, dat wil ik dan natuurlijk zien. We gaan trouwens altijd als er iets nieuws is,  even kijken in dat museum. (De vaste opstelling is erg mooi als je geïnteresseerd bent in de tweede Wereldoorlog. Een groot deel is zeer geschikt voor kinderen ook). Het is tegenover Artis, dus dat is altijd een mooie combinatie.
In déze tentoonstelling is heel veel te zien over Roosje. Dat varieert van spullen tot filmpjes, foto's en Polygoonbeelden.
Roosje heeft veel opgeschreven in haar dagboek. Daarbij plakte ze foto's en bijvoorbeeld advertenties van haar dansschool. Ze hield alles bij.
Het verhaal van een jonge, levenslustige vrouw. Een stralende vrouw.
Haar leven bestond uit dans, ze leefde om te dansen. Haar eerste grote liefde, een piloot overleefde een vliegtuigongeluk niet. Daarna, nog voor de oorlog trouwde ze met haar danspartner. Die was echter NSB-sympathisant en er volgde een scheiding. Roosje ging niet bij de pakken neerzitten en begon een dansschool.
Ze straalt echt levenslust uit, die Roosje. Ze vindt ook dat je levenslust moet hamsteren. Dat vind ik mooi: 'levenslust hamsteren'.

Maar in 1942 moest ze onderduiken, werd verraden en ging naar Westerbork, Vught en tenslotte naar Auschwitz. 'Mij krijgen ze niet klein' had Roosje aan het begin van de oorlog gezegd. Dat is ook niet gebeurd.
Er werd op haar geëxperimenteerd, door zo'n arts, een van de Engelen des doods.
Ze overleefde door SS-ers dansles te geven en zelf ook op te treden. Applaus kreeg ze niet maar wel brood.
Na de bevrijding uit Auschwitz door het Zweedse Rode Kruis, kwam ze in Zweden terecht en bleef. In Nederland had ze niks meer te zoeken. Haar ouders waren dood, ze was verraden
Ze trouwde met een Zweeds ingenieur en bleef daar de rest van haar leven.  Dansen deed ze niet meer.