David

'David ontdekt de wereld', heet dit boek. Het is (zoals zo vaak) een rare titel. De oorspronkelijke titel is namelijk David en dat was prima geweest. In de Duitse vertaling is het Ich bin David en dat zou ook heel mooi geweest zijn.
(David kiest onderweg een God, dat had iedere God kunnen zijn, maar hij kiest voor de God van de grazige weiden en onderweg bidt hij tot die God en eindigt ieder gebed met: Ik ben David, amen.)
Het is maar goed dat ik jaren geleden door de titel heen keek, want ik heb het hier over het allermooiste kinderboek dat ik ooit las. Helaas las ik het pas toen ik al volwassen was. Helaas omdat ik nu nooit zal weten of het boek mij beïnvloed zou hebben.
Het is het verhaal van David. Hij heeft zijn hele jeugd in een concentratiekamp doorgebracht, nooit andere kinderen gezien, geen muziek gehoord, geen bloemen gezien en nog veel meer niet ervaren. Hij heeft wel heel veel geleerd en gehoord van zijn enige vriend in het kamp: Johannes. Johannes is dood, maar David heeft zoveel van hem geleerd dat hij kan leven.
Dan als hij twaalf is, laat 'de man', een kampbewaarder hem ontsnappen. Op zijn laatste werkdag.
De man geeft hem wat spullen mee, een kompas, lucifers, een fles en een stuk brood. De man zegt hem dat de stroom zal worden uitgeschakeld gedurende een halve minuut, zodat David kan ontsnappen.
Hij zegt David ook dat hij naar Saloniki moet gaan, daar een schip naar Italie moet zoeken en dan verder moet lopen naar het Noorden, naar Denemarken.
David haat 'de man', maar hij gaat. Hij wil leven.
David is bang en beschadigd, maar hij wil leven. En hij ontdekt inderdaad de wereld.
Meer kan ik er wel van vertellen, maar ik doe het niet. Je moet het maar lezen. Ik heb het boek vaak uitgeleend en de eerste aan wie ik dat deed schreef er een briefje over. Alle volgenden namen dat gebruik over en schreven ook een klein stukje. Goed voorbeeld doet goed volgen. Hier zijn er een paar.

Dus... als je mij niet gelooft...