Florence

Wie was de Lady with the Lamp? Dat was een vraag vroeger, op zo'n kaart van mijn Elektro-spel. Het antwoord was Florence Nightingale. Dat wist ik dus als kind al, maar verder wist ik er niet zo veel van.

Nu wel, want in London is een Florence Nightingale  museum en daar gingen we, op de laatste dag, nog even kijken. Het is een heel klein museum, maar wel erg leuk. Je steekt de Thames over bij de Big Ben en je bent er bijna.
Florence, zo genoemd omdat haar ouders een mooie huwelijksreis hadden in Florence, kwam uit een well-to-do gezin.
Luxe, veel reizen, veel vrienden. Cultureel en politiek geïnteresseerd. 
Florence was 34 toen ze in 1854 las over de Krim-oorlog.
Een oorlog waarin honderden Britse soldaten naar Turkije waren gestuurd om daar te vechten, samen met de Fransen en de Turken,  tegen het Russische leger.
Er was nauwelijks behandeling mogelijk voor de gewonden. De Britse kranten spraken er schande van.
Toen Florence dat las, bood ze haar hulp aan.
Ze mocht een team samenstellen van achtendertig dappere vrouwen en ze vertrokken naar Scutari.

Haar medicijnkistje. Je ziet het ook op het schilderij hierboven (van Thomas Packer, gemaakt in 1855)

Het was allemaal nog veel erger dan ze zich voor hadden gesteld.
Florence realiseerde zich dat er heel veel moest veranderen en organiseerde die veranderingen ook.
De verpleegsters moesten schone kleren aan. Ze schreef brieven aan haar invloedrijke kennisen in London, zette haar eigen geld in en smeekte om dekens en ondersteken, borstels en zelfs operatietafels.

Eindeloos liep ze langs de gewonden, met haar lamp.
Die lamp was er waarschijnlijk eentje zoals hiernaast afgebeeld. Een Turkse lamp, Fanoos genaamd.
Mijlen liep ze en de mannen aanbaden haar.
Ze reorganiseerde de keukens en hamerde op hygiëne.
Zelf kreeg ze Krimkoorts, ze was er bijna aan doodgegaan.
Terug in London bleef ze steeds maar werken aan een betere gezondheidszorg. Ze overtuigde mensen die de macht hadden, bijvoorbeeld Queen Victoria.
Altijd bezig, nooit opgevend.
Haar familie schrok zich te pletter toen ze weer thuis was.
Mager en ziekelijk en met kortgeknipt haar.
Maar ze overleefde en werd, ondanks een zwak gestel,  negentig jaar oud.

Voor de gezondheidszorg heeft ze veel betekend. Een museum aan haar gewijd was dan ook een mooi idee.