Kaarten

Oh dat Postcrossing hè, ik wil eigenlijk stoppen, maar ik kan het gewoon niet. Ik ben verslaafd. Het is superleuk om kaarten te krijgen.
Nu kreeg ik weer een heel pakketje kaarten, zes stuks van Patty uit de US. Patty vond dat ik leuke kaarten verstuurde en zag ook dat ik al heeeel veel kaarten ontving. En nu vond ze het leuk om me kaarten te sturen die ik zeker niet had, om de eenvoudige reden dat ze ze zelf maakt. Niet allemaal laat ik ze zien, maar deze (niet zelf gemaakt) vond ik heel erg leuk:

Hier zien we Miss America, Margaret Gorman. Zij was zestien toen ze Miss America werd.  In 1921. Ik had geen idee dat er toen al Miss-verkiezingen werden gehouden.
Een andere kaart was deze:

Dat is toch leuk. Ik stuurde Patty natuurlijk ook een pakketje, waarop zij weer reageerde. Ze vroeg of ik het weer een beetje kon veranderen want ze gaat naar Parijs binnenkort en wil die stad beleven in de herfst. Ik kon haar geruststellen, het was hartstikke koud gisteren.

Een andere kaart kwam gisteren, niet van Patty, maar wel uit de USA. Van iemand die schrijft dat ze in Honolulu woont en daar niet aan de kaarten van mijn voorkeur kan komen. En ze hoopt dat ik ook deze kaart leuk zal vinden.
Nou en of vind ik dat. Een kaart uit Honolulu, wie krijgt dat op zaterdagmorgen in zijn of haar brievenbus?

En dan tenslotte een geweldige kaart, die niets met Postcrossing te maken heeft. Wel met mij en met Els.
Zij weet precies wat ik leuk vind en stuurde me een Hans Borrebach-kaart. Zo leuk.

Ja en nu natuurlijk op zoek naar dat boek. De titel intrigeert me.
Het boek verscheen in 1933. Feminisme, in die tijd?  Dit las ik er al vast over:

GEÏLLUSTREERDE
MEISJESBOEKEN
Prijs: In prachtband a ƒ 2.90. Ingenaaid a ƒ2.—.
WAS IK MAAR EEN JONGEN ...
door HELLEN RANDERS.
Geïllustreerd door HANS BORREBACH.
„Was ik maar een jongen . . van Hellen Randers is een frisch geschreven, zonnig boek, de geschiedenis vertellend van een meisje, dat onder moeilijke omstandigheden geroepen wordt voor zichzelf te zorgen, dit met energie doet en er werkelijk in slaagt, dank zij haar blijde levensbeschouwing en ook door vriendelijke hulp, onafhankelijk te worden, totdat... zij de afhankelijkheid verovert, die door elke vrouw begeerd wordt en zoo licht te dragen is in een gelukkig huwelijk. Dan is ten slotte  de wensch „wasik maar een jongen”, door haar aanvankelijk geuit, krachteloos geworden.

Geweldig Els, dankjewel.