Een onberispelijke man

Wat een heerlijk boek is dit.
Ik kijk eigenlijk nooit meer naar De Wereld Draait Door. Maar toen ik even ging googelen op dit boek, zag ik dat het daar Boek van de Maand is geweest. Terecht zou ik denken.
De onberispelijke man heet eigenlijk Edward Feathers en hoewel hij een groot deel van zijn leven als jurist in Hong Kong werkte is hij ontzettend Brits. En ontzettend keurig.
Dat ruitje op de omslag is trouwens goed gekozen, ook zo Brits. Je ziet een pullover voor je.
Maar Feathers dus. Hij is oud, draagt katoenen of zijden sokken van Harrods en zijn collegae noemen hem, met alle respect,  Filth. Dat staat voor Failed in London Try Hong Kong.
Zijn vrouw Betty is net dood en we leren Feathers kennen door terugblikken naar zijn jeugd.
Die jeugd was op zijn zachtst gezegd bijzonder.
Geboren in Malaya moest hij als jong kind, toen zijn moeder gestorven was en zijn vader zich bijna nergens mee bemoeide, vanaf een jaar of vijf naar Engeland.
Alleen. In een pleeggezin en naar kostschool. Een Raj -kind heet dat. 
Hij, Eddie,  heeft wel een vriend, die hij als broer ziet
En hij heeft twee nichtjes. Die nichtjes gaat hij aan het eind van zijn leven, na de dood van Betty opzoeken. Dan wordt ons een drama geopenbaard. En dan is er nog de buurman Terence Veneering, die hij al heel lang kent en die hij haat. Toch is Eddie op een bepaald moment gedwongen weer met hem in contact te komen.
En hoe komt het eigenlijk dat Betty, met wie hij een goed huwelijk had, nooit mee wilde gaan in zijn afkeer voor Veneering?
Nou zo'n soort boek dus. Uitstekend verteld door Jane Gardam.
Als het goed is staan er nog twee vervolgdelen op stapel. Eentje vanuit Betty's point of view en eentje vanuit Terence Veneering.
Ik ga die boeken zeer beslist lezen. Dat zegt eigenlijk wel genoeg.

En dit ook: ik zat een beetje in een leesdip. Las titels en beschrijvingen, reserveerde boeken in de bieb, maar kwam er niet in en al helemaal niet doorheen. Ik begon al te denken dat het aan mij lag, dat mijn concentratie niet goed genoeg was, dat ik het niet meer snapte, dat...
Maar toen was daar ineens Lampje, waar ik al eerder over schreef. Daarna dit boek. En hup, ik ben weer in de stemming om lekker verder te lezen en niet alleen een half uurtje in bed. Ik ben  gewoon opgelucht. Nu vind ik het ook niet meer erg dat ik die andere boeken niet uit las. Want ( zoals AnjaM altijd zegt): Lezen moet wel leuk blijven!