Zwemles

Tsjonge... hoeveel uren zal ik wel niet als toeschouwer in een zwembad hebben doorgebracht?
Veel, heel veel!
Om te beginnen met mijn eigen drie kinderen. Met de oudste ging ik jarenlang iedere week zwemmen. Vanaf een maand of drie. Die was dus geheel watervrij en vond het heerlijk. Vandaar dat ik hem met drie jaar op zwemles deed. Ik dacht dat hij zijn diploma wel even snel zou gaan halen en dan was dat maar vast binnen. Mooi niet. Hij deed er drie jaar over, watervrij en stralend.
Dat was dus een (duur en langdurig) lesje. Voor mij.
De volgende twee kinderen gingen geloof ik pas op les toen ze zes waren.
Enfin u-ren dus.
En dan was er schoolzwemmen toen ik juf was. Iedere week naar het zwembad. Dat kostte een hele middag.
Eer we er waren en iedereen uitgekleed en na de les weer aangekleed was.
Eer we weer terug op school waren...
Dat half uurtje dat ze echt zwemles hadden was trouwens wel gezellig, dan sprak je nog eens een collega. Natuurlijk met de ogen gericht op het bad.
Ik heb me toen nooit ongerust gemaakt. Dat zou nu wel anders zijn denk ik, na dat vreselijke ongeluk met dat verdronken meisje. En de schuldvraag...
Enfin, nu is het de beurt aan Anna. Ze heeft drie lessen gehad en de vierde les mocht ik mee. Eens in de zoveel tijd mag er iemand mee om een deel van de les te aanschouwen. Ik was deze keer de gelukkige. Wat kan je trots zijn op zo'n kind hè. Ze deed het supergoed.

Een heel klein groepje, van maar zes kinderen en een aardige badmeester, die alles zag.
En ik was weer helemaal terug in mijn eigen tijd. Die geur van chloor. Die opgewonden kinderen, de gehaaste ouders in de kleedruimte,  de warmte...
Over weer een tijdje mag er iemand echt  meezwemmen, tijdens de les.
Anna is nu al aan het bedenken wie dat mag worden. Een ding is zeker: ik niet!