Veel, heel veel!
Om te beginnen met mijn eigen drie kinderen. Met de oudste ging ik jarenlang iedere week zwemmen. Vanaf een maand of drie. Die was dus geheel watervrij en vond het heerlijk. Vandaar dat ik hem met drie jaar op zwemles deed. Ik dacht dat hij zijn diploma wel even snel zou gaan halen en dan was dat maar vast binnen. Mooi niet. Hij deed er drie jaar over, watervrij en stralend.
Dat was dus een (duur en langdurig) lesje. Voor mij.
De volgende twee kinderen gingen geloof ik pas op les toen ze zes waren.
Enfin u-ren dus.
En dan was er schoolzwemmen toen ik juf was. Iedere week naar het zwembad. Dat kostte een hele middag.
Eer we er waren en iedereen uitgekleed en na de les weer aangekleed was.
Eer we weer terug op school waren...
Dat half uurtje dat ze echt zwemles hadden was trouwens wel gezellig, dan sprak je nog eens een collega. Natuurlijk met de ogen gericht op het bad.
Ik heb me toen nooit ongerust gemaakt. Dat zou nu wel anders zijn denk ik, na dat vreselijke ongeluk met dat verdronken meisje. En de schuldvraag...
Enfin, nu is het de beurt aan Anna. Ze heeft drie lessen gehad en de vierde les mocht ik mee. Eens in de zoveel tijd mag er iemand mee om een deel van de les te aanschouwen. Ik was deze keer de gelukkige. Wat kan je trots zijn op zo'n kind hè. Ze deed het supergoed.
En ik was weer helemaal terug in mijn eigen tijd. Die geur van chloor. Die opgewonden kinderen, de gehaaste ouders in de kleedruimte, de warmte...
Over weer een tijdje mag er iemand echt meezwemmen, tijdens de les.
Anna is nu al aan het bedenken wie dat mag worden. Een ding is zeker: ik niet!
12 opmerkingen:
Ja. Dat schoolzwemmen. Het kostte echt de hele middag.
Haha die voetjes!
Oh ja, úren heb ik doorgebracht in het zwembad
Oh, ik was zo blij dat dat klaar was. Lastig combineren met werken vond ik. En gelukkig hebben beide dames het redelijk snel gedaan.
Heel herkenbaar, en maar hangen op zo'n bank... Toen was er nog schoolzwemmen.
"Watervrij"? Ik zou niet weten wat je daar mee bedoelt? Help je me even?
Dat het kind het niet eng vindt, met het hoofd onder water durft, van de kant durft te springen... die dingen
Het is zo vreselijk belangrijk dat kinderen leren zwemmen en het ook blijven onderhouden.
Fijn als ze er dan ook nog plezier aan beleven.
Het kost van ouders veel tijd en geld, maar ook inspanning om het leuk te houden.
Ik ben wel blij dat ik het achter de rug heb!
Ruik de chloor bijna! Ja, kunnen zwemmen is heel belangrijk inderdaad. Had vroeger een vriendinnetje met een zwembad in de tuin en moest van mijn ouders dus eerder dan schoolzwemmen beginnen met zwemles. Dat was in die tijd wel bijzonder, want de meesten kregen hun diploma pas na de lessen schoolzwemmen.
Dat onderdeel van begeleiding van onze kinderen nam mijn man voor zijn rekening, die uiteindelijk ook een soort hulpbadmeester werd. Ik zat natuurlijk wel bij het afzwemmen op de tribune van kinderen en kleinkinderen.
Ik mag nog...Naomi vindt het wel heerlijk zwemmen.
Zo herkenbaar dit verhaal.
Ik ging met oudste naar babyzwemmen toen ze een paar weken was, ze haalde een week na ha 4e verjaardag haar diploma.
Ze wilde doorgaan, maar toen kwam er een nieuwe badmeester, die vast uit het leger kwam en totaal ongeschikt om met kinderen om te gaan.
Alle kinderen stonden te bibberen en te huilen en toen geloofde ze het wel.
Hier moest ik voor J&J zelf op zoek naar een badmeester, want echt zwemles was er niet, want de meeste ouders leren het hun kinderen zelf.
Maar de badjuf werd gevonden en daarna hebben ze ook een hele poos op les gezeten, net zolang totdat ze brevetten hadden die gelijk stonden aan het A diploma.
En toen kregen we ons eigen zwembad en konden ze in de zomer zwemmen wanneer ze wilden en hoefden we niet meer naar een zwembad :-)
Een reactie posten