Het huisje aan de sloot

 

In de tweede klas van de middelbare school, kreeg ik te maken met het fenomeen 'Lezen voor je Lijst'. Je boekenlijst. Veertig boeken moesten er gelezen worden. Ik was dertien en lezen was voor mij altijd een feest geweest. Dus ik dacht veertig boeken? Dan ben ik dit jaar al klaar als het een beetje meezit. Of misschien het jaar daarna. Ik had er zin in. 

We kregen een lange lijst en daar kon je dan uit kiezen. Natuurlijk uit alle periodes, te beginnen met de Middeleeuwen en zo de eeuwen door, via de tachtigers, tot de toen moderne literatuur.

Ik was een kind, ik hield van kinderboeken, dus ik koos als eerste het boek Het huisje aan de sloot.. Van Carry van Bruggen. Omdat ik dat een gezellige titel vond. En de naam van de schrijfster vond ik ook erg vriendelijk klinken. Precies zoals de namen van de schrijfsters van mijn geliefde meisjesboeken. 

Ik begon en ik vond het niks,  helemaal niks. 

Citaat: 

Het jongetje, het meisje, onwetens bevangen door alles rondom, dat als lauwe dauw ingaat tot hun wijdopen zieltjes, zonder dat ze luisteren, zonder dat ze zien het verre en het dichtbije, het flemende vogeltje en de afscheid-roepende boot en het ritselen van de vlierstruik en de beslagen, bonte hemel oneindig boven hun kleine lijven, en nog eenmaal diezelfde hemel aan hun voeten, als een duizeldiepe kom vol bleek bevend licht, onder in de groezel-groene sloot, het jongetje, het meisje turen in hartbevangen aandacht naar het achterhuisje aan de overzijde. 

Eén zin was dat. Ik las hem, die zin en bedacht dat dit niet voor mij geschikt was. Maar dan ook echt niet.  

Het boek bracht ik terug naar de bieb en het lezen voor de lijst heb ik zo lang mogelijk uitgesteld.  

Elk jaar een paar boeken en niet eens alles echt gelezen. 

Een uittreksel volstond in sommige gevallen ook wel. Ik was er echt te jong voor en dat had mijn lees-leven makkelijk voorgoed kunnen verpesten. Dat is niet gebeurd, gelukkig. Maar er werd op mijn school niet veel aan gedaan om literatuur toegankelijker te maken. Er werd weinig verteld, niet voorgelezen. Niets van dat al. 

Enfin,  nu, vorig week op mijn Amsterdamse zondagwandeling,  stuitte ik op een boekenkastje, een minibieb. Kijken natuurlijk.  Ieder kastje op straat wordt nauwgezet onderzocht. En daar stond het: Het huisje aan de sloot. 

Ik keek en nam het mee. En wat denk je? Ik  heb er van genoten.  Verhalen over het leven van een orthodox joods meisje en haar broertje. Vanuit hun huisje aan de sloot ervaart ze de wereld. Hoewel ouderwetsch, nu wel goed leesbaar. 

Al vind ik die zin op de eerste bladzijde nog steeds te lang.