Harderwijk

 

Ik ben altijd erg voor een wandeling met gids.  We deden er een in Harderwijk met een aardige en bekwame gids. 

Natuurlijk kan je het ook zelf allemaal uitzoeken er is zoveel te vinden op het internet. Maar dit vind ik makkelijk, plus je krijgt soms dingen te zien die je anders niet ziet. Deze gids had bijvoorbeeld sleutels bij zich van plekken waar je zo voorbij zou lopen, niet wetend dat je er ook naar binnen kan. Dwz. je kan er naar binnen  als er een gids  met een sleutel bij is.  Erg leuk. 

En ik wist meteen al dat we nog een keer terug moeten. Er is ook een beeldenroute en daar hebben we wel wát van gezien, maar niet alles. 

Want ja,  van Dokkum en van Haasteren en je permitteert je toch ook een kopje koffie op een terras in het zonnetje. En als je daar dan zo'n schattig klein glaasje zomaar bijgeleverd krijgt, dan kan mijn dag al niet meer stuk. Maar het kost wel tijd, zo'n onderbreking. 

Dus van die 12 beelden van Natasja Bennink in Harderwijk, van die beeldenroute, zag ik er nog maar drie en dit was de eerste.  Het beeld maakte indruk:

Een beeld van een man die viool lijkt te spelen. Maar zonder viool. Het is Ezechiel de Lange, een Joodse man uit Harderwijk. Op 67-jarige leeftijd via Westerbork in Sobibor terecht gekomen en daar vermoord. Zijn viool overleefde de oorlog wel en staat nu in het museum. 

Daar stonden we letterlijk en figuurlijk bij stil op deze zonnige dag. 

Dit beeld zag ik ook nog. Bij de Vischpoort neemt een jonge vrouw afscheid van haar visser. Zoals het vaak gegaan zal zijn daar.  

En tenslotte dit:

Het zijn dus allemaal beelden die met Harderwijk te maken hebben. Met de geschiedenis van de stad. Dit is een (bronzen) achtergebleven partijkrant uit de Sovjet Unie, op de plek waar ooit een spionnenschool gevestigd was. 

Huh spionnenschool? In Harderwijk? Ja dus. 

Nota Bene!