Het oog van Jan Veth

 En dan dus Jan Veth en dat kwam zo: 

Teleurgesteld kwam ik uit de Vermeertentoonstelling waar het zo afschuwelijk druk was. 

We gingen lekker lopen door Amsterdam om bij te komen. Ook superdruk, maar niet meer zodra je een hoek om gaat en afwijkt van de toeristische routes.

Nou dat deden we en spraken een mevrouw die op haar stoep de drukte hoofdschuddend zat aan te kijken. 

Ze was kunsthistoricus en had zelf Vermeer op een heel rustig tijdstip bekeken. Dat kon ze vanuit haar huis in de gaten houden. 

Zij maakte ons attent op een tentoonstelling van Jan Veth in het Dordrechts Museum.

Hè Jan Veth? Dordrecht? 

Ik zag ineens de verjaardagskalender voor me die bij mijn ouders hing. Met de verjaardag erop van Jan Veth. 

Die Jan Veth was een vriend van mijn vader. 

Ik was er meteen van overtuigd dat hij het was: DE Jan Veth en dus vond ik dat wij die tentoonstelling in het Dordts Museum moesten gaan zien.  Dat deden we ook,  een paar weken later. 

Nou, een dagje Dordrecht is nooit weg en Jan Veth is fantastisch, maar ik zag meteen al dat hij gezien zijn leeftijd ( 1864-1925) nooit een vriend van mijn vader kon zijn geweest. Mijn vader was van 1916. 

Tja, er zijn natuurlijk meer hondjes die Fikkie heten. 

Gaf niks:  ik kom graag in Dordt en we komen graag in het museum. Er hoort een tuin met restaurant bij het museum, waar je na de reis,  (wij gingen met de trein),  eerst even heerlijk kunt zitten onder fraaie oude bomen.  

En de tentoonstelling, getiteld 'Het oog van Jan Veth',  was fantastisch. Wat een prachtig werk was daar te zien. 

Ik las ergens: 'Jan Veth schildert met zijn pen en schrijft met zijn penseel' en dat vond ik heel erg goed gezegd, precies zo heb ik het ervaren. 

Ik hou van portretten en deze tentoonstelling hing er vol mee. Met portretten bedoel ik. 

 Jan Veth schilderde iedereen. Schrijvers, kunstenaars, vrienden, familie, wetenschappers, politici, bekend in die tijd, maar ook onbekend. 

Daarnaast was hij kunstcriticus én kunstpromotor.  Een invloedrijk man, iemand naar wie geluisterd werd. 

Hij stond ook nog eens aan de wieg van de vereniging Hendrick de Keijser en van het Rembrandthuis. Zo iemand dus. 

Hij was getrouwd met Anna Dirks en op de tentoonstelling was een deel van hun briefwisseling te zien en daaruit blijkt dat hij ook maar een gewoon mens was, met onzekerheden en ambities. 

Het portret hiernaast is uit 1891, Portret van Alida Johanna Veth. 

Het zelfportret bovenaan is uit 1887. 

Het ging echt om de portretten, maar niet alleen en als rechtgeaarde Dordtenaar laat ik ook nog een ander werk zien. Geen portret, maar een beeld van de stad: 

De Voorstraathaven te Dordrecht, 1886

Ik maakte zoals gewoonlijk veel foto's en ik vond heel veel mooi,  dus vooruit, nog eentje. Omdat die een beetje anders is:

Karen, 1892

De tentoonstelling is nog te zien tm 3 september.