Framing Rembrandt

 J.P. Coen is een duidelijk voorbeeld van hoe men in de loop van de tijd anders naar belangrijke figuren uit het verleden is gaan kijken. In de loop van honderden jaren ging men natuurlijk ook naar Rembrandt anders kijken. Logisch. 

In het Rembrandthuis was een tentoonstelling genaamd Framing Rembrandt. Aan het begin stonden vijf grote kokers met daarin gekleurde munten. 

Passend bij een manier van naar Rembrandt kijken. Was hij een miskend genie, een tegendraads kunstenaar, een heilige, een held of een man van het volk? In wat voor frame zou je Rembrandt plaatsen?

Je moest dan een muntje meenemen, passend bij hoe jij nu naar Rembrandt kijkt. 

Dus bijvoorbeeld een rood muntje als jouw beeld van Rembrandt dat van een tegendraaadse kunstenaar is. 

Dat muntje nam ik. 

Daarna gingen we de tentoonstelling bekijken.

Met natuurlijk heel veel voorbeelden. 

Films die over Rembrandt gemaakt zijn. 

Daar had ik achteraf eigenlijk meer tijd voor willen nemen.  Documenten, historische romans, werk van de schilder. 

Als je nou naar het werk hieronder kijkt, wordt dat tegendraadse wel duidelijk

Rembrandt keek anders naar lichamen dan sommige tijdgenoten. Hij maakte geen ideaalbeeld van een naakt lijf, maar gaf het weer zoals het was, zoals hij het zag. Op deze ets is Diana afgebeeld, de badende godin Diana. 

En als je goed kijkt zie je haar hangende buikje en ze heeft cellulitis op haar benen. 

Van alle vijf de beelden van de schilder waren er voorbeelden. Erg leuk om te zien. 

Aan het eind van de tentoonstelling stonden er weer vijf kokers. Ik was niet van gedachte veranderd. Mijn muntje ging nog steeds in de koker van de tegendraadse kunstenaar. Daar zaten ook op dat moment de meeste munten in. Maar er waren ook mensen duidelijk van mening veranderd. Leuk verzonnen. En mooi gemaakt.