Kunstmuseum

We moesten  onze kleinzoon uit school halen. We waren vroeg en hadden tijd genoeg om eerst nog even naar het Kunstmuseum te gaan. Ik had niet gekeken of er iets speciaals was, dus we gingen op de bonnefooi.  Er wás een aparte tentoonstelling: werk van Hilma af Klint. Het scheen nogal bijzonder te zijn. Dus daar begonnen we maar eens mee. Opvallend veel vrouwen in de zaal. Opvallend veel rondleiders ook. 

Ik had nog nooit van de kunstenares gehoord, wat de gids vertelde vond ik vaag en zweverig.  Ik vond  niks aan de grote schilderingen en heb er ook geen enkele behoefte aan me er verder in te verdiepen. 

Erg? Nee hoor, helemaal niet. We liepen verder en stuitten op een zaal met werk van een kunstenaarsduo. Ook nog nooit van gehoord. 

Ze heten Heeringa en van Kalsbeek en ik hoop dat de tentoonstelling er nog is als we weer in Den Haag zijn, want hun werk, raakte me. Waarom weet ik eigenlijk niet. 

Dit is een van hun werken. Je kunt er om heen lopen en het van alle kanten bestuderen. Zien wat voor materiaal er allemaal is gebruikt. Hars, touw, metaal, hout... Er zit beweging in. Ik moet denken aan de natuur, het is dynamisch. 

Het werk heet Old names vanish, New names appear. Het is uit 2021. 

Er hangt ook werk aan de muur daar en  dat zijn witte muren. Die heb ik thuis ook en ik kon me zo'n werk heel goed aan mijn eigen muur voorstellen. 

Toen was het bezoek dus al de moeite waard. 

We hadden echt tijd genoeg, liepen nog een rondje en kwamen terecht in een zaal met werk van Marlene Dumas. 

Haar werk ken ik al heel lang en het is werk dat ik niet speciaal mooi vind. Omdat mooi niet het juiste woord is voor haar werk. 

Het is werk dat me bij de strot grijpt.  Soms sta ik echt te slikken als ik er naar kijk. Slikken van ontroering bedoel ik hè. Maar het wordt te veel voor dit blogje dus op haar werk kom ik nog terug!