The old Oak

 Het afgelopen jaar heb ik in 'onze' Cinema Oostereiland zo'n vijfentwintig films gezien. Ik heb niet over allemaal iets geschreven hier op mijn blog. Maar het waren er vijfentwintig. Echt veel. Ik vind het leuk om een top-vijf te maken. (Ik bestudeer ook altijd de lijsten die in kranten verschijnen en de toplijsten van de bezoekers van de Cinema).

Nou hier is-ie , mijn lijst:

Op 6: Blind Ambition. Kan niet hè in een top-vijf, maar ik doe het lekker toch. Want anders komt het niet uit. 

Op 5: Past Lives

Op 4: Das Lehrerzimmer

Op 3: Oppenheimer

Op 2: Perfect Days

En dan,  tadaaaa....nog net gezien in 2023, 

Op 1: The Old Oak. 

Wat een film zeg! Prachtig, ontroerend en... hoopvol. En dat laatste is wel mooi in een wereld vol ellende.

Wat ik nog nooit eerder zag... de film begon met een woordje van de regisseur,  Ken Loach himself. Heel apart. Reclame natuurlijk, maar ook een uitleg waarom deze film gemaakt móést worden. 

Ken Loach maakt sociaal drama, het is niet zo maar een verhaal.  Een andere film van hem die ik zag en ook erg goed vond, was I Daniel Blake. 

Een bijzondere man, Loach.  Hartstikke oud (1936), maar volop actief en nu dus gewoon  deze prachtige film gemaakt. Ook dat vind ik hoopvol

Met dank aan de hoofdrolspelers: Dave Turner en Ebla Mari. 

Het verhaal: 

In een oud mijnwerkersstadje in Engeland staat een kroeg. Beetje vervallen, beetje erg vervallen. De bewoners van het stadje hebben het moeilijk na de sluiting van de mijnen. Ook zij zijn vervallen. En arm. De pub is een plaats waar ze bijeen komen. 

En dan komen er Syrische vluchtelingen wonen. Daar is de bevolking op zijn zachtst gezegd niet bepaald blij mee. De baas van de kroeg, T.J. (Ballantyne) hoort alles aan en sluit vriendschap met een van hen, met Yara. En die vriendschap leidt tot hoopvolle ontwikkelingen. 

Een absolute aanrader!