Na ons bezoek aan het Holocaustmuseum staken we de weg over en kwamen uit bij de Hollandsche Schouwburg.
Dat is de plek waar vanaf 1942 Joden verzameld werden om naar Westerbork te gaan.
Verhalen alom daar en een monument natuurlijk.
Het idee, dat daar, kort tevoren, om precies te zijn tot een dag voor de deportaties begonnen, nog echt een theater was. Alleen voor Joodse mensen weliswaar, maar toch.
Hoe dan ook je kunt daar niet staan, kijkend of luisterend naar de verhalen, zonder weer onder de indruk te zijn. Zonder je af te vragen hoe het toch mogelijk is geweest.
Zowel in het Museum als hier in de Schouwburg krijg je te maken met heel persoonlijke verhalen en die maken indruk. Dat kan niet anders.
Hier was bijvoorbeeld een verhaal over een meisje. Juli 1942.
Dat meisje. Zie je haar, daar op die foto? Ze lacht en ze zwaait.
Het is Greetje Velleman. Ze is zeventien.
Ze lacht en zwaait naar haar niet-Joodse vriendin Lydia. Lydia woonde aan de Plantage Kerklaan en keek uit op de binnenplaats van de Hollandsche Schouwburg.
Ze praatte nog met haar vriendin over de schutting en maakte een foto.
Juli 1942. Een meisje van zeventien.
Ouder dan zeventien is Greetje niet geworden.
Haar sterfdatum is na de oorlog bepaald op 30 september 1942. De plaats: Auschwitz
10 opmerkingen:
Twee maanden in de hel, daar wordt je vanzelf stil van...
Koud word ik ervan. En dit is maar één verhaal.
Zo zijn er zoveel, teveel verhalen. Ook nu helaas.
En het herhaalt zich.Gijzelaars bij Hamas,Boko Haram
Niet te bevatten hoe mensen elkaar dit aan kunnen doen.
En wat heeft men er veel van geleerd...not.
Ik ben in Auschwitz geweest en het is werkelijk niet te bevatten.
Vreselijke verhalen, die verteld moeten blijven worden. Wie weet leren we er nog eens van.
Wat vreselijk allemaal.
Wat deed en doet nog steeds de mensheid elkaar aan.
Ik raad het boek van Lex Lesgever aan: Nooit verleden tijd. Hij ontsnapte als 13 jarige jongen uit de Hollandsche Schouwburg. Hij werd daarbij geholpen. Na omzwervingen kwam hij op een onderduikadres in Roelofarendsveen en overleefde daar de oorlog. Zijn familie overleefde de kampen niet.
Ik ben zelf opgegroeid in Roelofarendsveen . Mijn ouders vertelden altijd dat er heel veel onderduikers waren. Joodse maar ook onderduikers voor de arbeitseinsatz.
Her dorp was zeer waterrijk. Overal sloten en ophaalbruggen en draaibruggen. Door die open te laten staan was er altijd een extra barrière bij razzia 's. Mensen hadden de tijd om te vluchten naar achtergelegen akkers en polders.
Een reactie posten