Fantastisch

 Vele jaren geleden waren we met ons gezin op vakantie in Engeland.  Het was een heerlijke vakantie:

En natuurlijk gingen we ook naar London toen. Gewoon, voor een dag of zo. Of misschien gingen we twee keer, dat weet ik niet meer. 

We gooiden een flessenboodschap in de Thames, bezochten Hamley's, zaten in een dubbeldekker en in de tube, zagen de Big Ben en de duiven op Trafalgar Square, kortom we deden er van alles. 

We waren er ook niet voor het laatst, al wisten we dat toen nog niet. 

Alle drie de kinderen zijn er later nog vaker geweest en wij... hahaha, ja wij ook. 

Maar nooit meer samen zoals toen. 

Een paar maanden geleden, in maart om precies te zijn,  waren we op de verjaardag van onze kleindochters en zei onze dochter: 'Mam, zullen we weer eens naar London gaan. In november of zo'. Dat hebben we vaker gedaan en dat was super, dus ik zei meteen ja, natuurlijk zei ik ja. 

'Ik wil ook mee', zei onze jongste zoon (die met de bobbyhelm). 

En toen hebben die twee ter plekke hun broer gebeld, onze oudste zoon. En... die wilde ook mee. 

Mijn man en ik, wij hebben het niet bedacht, dat vond ik nog het mooiste. Ze bedachten het met elkaar. 

Zo kwam het dat ik me al meer dan een half jaar ontzettend heb verheugd op het lange weekend dat we in London zouden gaan doorbrengen. 

Met ons vijven. Met het oude gezin. 

Elke keer als ik er aan dacht kreeg ik zo'n kriebeltje in mijn lijf, zo'n geluksgevoel! 

Wat een leuke kinderen, wat ontzettend lief dat ze dat met ons wilden doen.  

En trouwens ook superlief van onze schoonkinderen die toch van alles hebben moeten regelen zonder hun partners en met hun kinderen. 

Ik dacht dat het een hoogtepunt in mijn/ons leven zou worden en dat werd het ook. Het was fantastisch. 

Afgelopen vrijdag gingen we. Met de trein en maandagavond laat waren we weer thuis. 

Zei ik al dat het fantastisch was? Nee? Het was fantastisch!

(Wordt vast nog wel vervolgd hier).