De Kinderkaravaan

Toen ik de film The Revenant had gezien, wist ik meteen al dat ik De Kinderkaravaan van An Rutgers van der Loeff, wilde gaan lezen. Voor de zoveelste keer. Herlezen dus. Een van de mooiste kinderboeken die ik ken.
Het verhaal speelt zich af in dezelfde omgeving als die van de Revenant,  namelijk het onontgonnen westen van Amerika.
En ook in dezelfde tijd.
An Rutgers van der Loeff las een krantenbericht in een oude Zwitserse krant, overgenomen uit een Amerikaans blad. Het was het korte relaas van een in 1844 volbrachte, historische tocht van de zeven kinderen Sager.
Toen is ze gaan speuren en schreef er een boek over. Een prachtig boek, dat ik nu (zowat bejaard) nog net zo geboeid lees als toen ik twaalf was.
Het verhaal:
Vader Henri Sager was een trekker, een pionier. Met zijn vrouw en kinderen vestigde hij zich een tijdje in Mississipi. Maar bleef daar niet. Hij was een voortrekker en wilde verder.
En zo vertrekken Henri en zijn vrouw met hun zes kinderen in een huifkar met een os en een koe en een wolfshond. Het leven is niet makkelijk. Overal is gevaar, wilde dieren, Indianen.
Onderweg wordt het zevende kindje geboren, een meisje Indepentia.
En dan gaat het echt mis. Beide ouders worden ziek en sterven.
De oudste, John, wil niet dat zijn broer en zusjes 'verdeeld' worden over de andere trekkers en besluit zelf zijn gezin te leiden naar het gebied waar zijn vader naar toe wilde. Oregon.
Dat wordt een barre tocht. John is dertien. Dan heb je Louise van twaalf, broer Francis van elf. Dan de jongere zusjes Catherine, Matilda en Lizzy en natuurlijk de baby.
Ze gaan, zonder huifkar, te voet.  Zeven kinderen en de dieren. De koe is van levensbelang voor de baby.
Ze hebben het gered, deze dappere kinderen. Met elkaar. Ze komen na een lange, lange tocht aan in Oregon, meer dood dan levend.
Daar worden ze opgevangen door de zendeling Marcus Whitman en zijn vrouw Narcissa. Ze worden geadopteerd en ze mogen weer kind zijn.

Tot zover het boek.

Maar toen ik het voor het eerst las, was er nog geen Internet en ik ging ook verder niet op onderzoek.
Nu wel. En ik ontdekte dat de kinderen nog drie gelukkige jaren hebben gehad bij de Whitmans.
Helaas ging het opnieuw fout. De pleegouders, John, Francis en Louise werden vermoord door Indianen. In 1847. Er waren veel Indianenkinderen gestorven aan de mazelen, een tot dan onbekende ziekte, waar ze geen weerstand tegen hadden.  Het was waarschijnlijk een vergeldingsmaatregel.
Catherine, Matilda, Lizzy en de baby overleefden het. Ik vond een foto van ze.

Henrietta (dat is Indepentia)is niet oud geworden, zij werd neergeschoten door een outlaw. De andere zussen kregen samen 25 kinderen en Catherine schreef een verslag over haar ervaringen: Across the plains.