Van een parkje, een dame en bordjes

 

Er klopte iets niet. 

We gingen met Anna naar Russell Square, een klein parkje in Bloomsbury,  in London. 

We hebben er zo vaak gezeten. Er is een prachtig fonteintje met daaromheen banken. We zaten er vaak een tijd uit te rusten van de drukke stad. Kijken naar de spelende kinderen in de fontein. Kijken naar de eekhoorns. Anna had er zin in na onze verhalen. Bovendien: je komt er langs op weg naar het British Museum. 

Maar er was geen eekhoorn te bekennen en de fontein deed het niet. Why? 

Er zat niets anders op dan het te vragen aan een mevrouw, onmiskenbaar een local die daar op haar zeven gemakken haar krant zat te lezen.

En ik had het goed gezien.  Ze wás een local, woonde net om de hoek en vond het prettig om hier te zitten. Bijna iedere dag een poosje. Net als wij genietend van de plek. 

Maar ze wist ook niet waarom de fontein het niet deed. De ene dag wel, de andere dag niet,  zei ze. En eekhoorns waren er meestal wel,  maar nu niet indeed. 

Enfin, ze hield me een hele tijd aan de praat. Sinds haar twaalfde had ze al een penvriendin in Amsterdam. Een jarenlange vriendschap dus, met logeerpartijen over en weer. 

Anna en opa zaten ondertussen te wachten op een van de bankjes

Na een tijdje bedacht Anna dat ze maar eens foto's moest maken. Met haar geleende camera. Dat zijn nog hele leuke foto's geworden. Ook de rest van de tijd vond ze dat fotograferen het leuk. 

En dan nog de bankjes. die waren er altijd. Met bordjes. Die bordjes vielen me nu pas op. Of misschien waren ze er eerder niet. Onze laatste keer op deze plek was nog voor Corona. 

Ik had Elaine Stella en Felicity wel willen kennen geloof ik. En ik hoop dat de mevrouw waar ik mee sprak hier ook een bordje krijgt.