Met de museumclub op stap!

 Met onze museumclub hadden we een heel bijzondere en bijzonder mooie museumervaring. Dankzij een van onze leden, Anja,  die van dit huis wist en er een afspraak voor ons had geregeld. 

Het gaat om een huis in Alkmaar: Huys Auerhaen. En in dat Huys, in dat museum, want dat is het ook, woont een man. Mark Koning, architect. 

Hij woonde er eerst met Harold Bos, zijn helaas overleden man, een kunsthistoricus. En nu woont Mark er alleen. 

Stel je dat eens voor... wonen in een museum.

Een fraai huis en met ongelooflijk veel mooie spullen, boeken, schilderijen, glas, serviezen, vazen, kleden, meubels. 

Ik wist echt niet wat ik zag. Je wil alle kanten tegelijk op kijken, en weer en vragen wat dat is en dat en waar het vandaan komt. 

Ons bezoek begon heel rustig. We kregen koffie en thee geserveerd met een erg lekker koffiebroodje van een Franse bakker erbij. In de keuken van het huis, met uitzicht op een heerlijke, rustige tuin. 

Die keuken was trouwens wel een Bruynzeelkeuken uit de jaren vijftig. Van Piet Zwart. 

En tsjonge, wat zaten we daar fijn terwijl Mark een en ander vertelde over het huis en wie er allemaal gewoond hebben voor Harold en hij het kochten. En over de bouw en de plaats van het huis in Alkmaar. 

Ik zal een paar foto's laten zien en een link naar een aflevering van Binnenstebuiten. Ik zal je eerlijk zeggen dat je meer aan dat filmpje hebt dan aan mijn foto's . 

https://binnenstebuiten.kro-ncrv.nl/wooninspiratie/video/een-huis-vol-antiek

Al oud, dat filmpje, want Harold overleed in 2019 en hij was er nog toen de opname werd gemaakt. 

Ik had die aflevering van tevoren kunnen bekijken, maar dat deed ik niet. Ik hou wel van een verrassing. Dus ik bekeek de aflevering achteraf en kan nu zeggen dat er zo op het oog niet heel veel veranderd is. Heus wel kleine dingen, dat kan niet anders.  Maar geen grote veranderingen. Dat wilden ze samen niet.  

Dat gekleurde raam is trouwens van Theo van Doesburg. Er stond een kast voor toen de mannen het huis kochten. Enfin,  zo hebben alle eigenaren het hunne achtergelaten in dit huis en Harold en Mark wilden alles behouden en hebben zelf heel veel toegevoegd. Ze hebben ook veel gekregen en dat gaat nog steeds door. 

Huis en inboedel zijn ondergebracht in een stichting zodat alles bij elkaar zal kunnen blijven.

De naam van het huis is Huys Auerhaen. Een Auerhaen is een kwetsbare,  met uitsterven bedreigde vogel. Interieurs zijn ook kwetsbaar en mogen ook niet verloren gaan. Dat is de gedachte. 

Ik heb me voorgenomen nog een keer op bezoek te gaan in dit huis. Er is zo veel, ik heb nog zo veel niet gezien. En het barst van de verhalen... 

Ja, ik ga zeker nog een keer.

Wie probeert en zich onverdroten oefent...

 Het komt nog maar zelden voor dat ik iets koop en als toch, dan is het in een kringloop en meestal een boek. 

Mijn laatste aanwinst kostte mij 0,50. Ik heb er niks aan, maar het is echt leuk en ik heb nooit geweten dat er zulke boeken bestonden. 

Het fenomeen bordschetsen ken ik natuurlijk wel. Dat hoorde bij het vak tekenen tijdens mijn opleiding. 

Ik heb er geen trauma van hoor, maar ik kon en kan absoluut niet tekenen. Toen niet en nu niet, nooit. 

Er zijn mensen die denken dat iedereen kan tekenen, maar dat is niet mijn idee. 

Misschien zijn er wel kínderen die een trauma hebben omdat hun juf nou nooit eens iets leuks op het bord zette. Of een voorbeeld afleverde...  't Is niet anders. 

In het boekje zijn voorbeelden te zien van bordschetsen. Misschien had het me geholpen, maar ik denk het niet. 

Leuk om te zien is het wel, kijk zelf maar:

Twee verschillende bladzijdes zijn dit. Verder staat er veel Sinterklaas in en zwarte Piet. Die hoefde maar gedeeltelijk ingekleurd. Engelen, Maria, boerderijen uit verschillende delen van ons land, bloemen, molens, schepen... Noem maar op. 

Maar het allermooist vond ik de peptalk in de inleiding:

Enzovoorts. Ik heb helaas geen jaar van uitgifte van dit pareltje kunnen ontdekken. Maar ik gok dat het nog voor mijn tijd was.

Greetje

 

Na ons bezoek aan het Holocaustmuseum staken we de weg over en kwamen uit bij de Hollandsche Schouwburg. 

Dat is de plek waar vanaf 1942 Joden verzameld werden om naar Westerbork te gaan. 

Verhalen alom daar en een monument natuurlijk. 

Het idee, dat daar,  kort tevoren, om precies te zijn tot een dag voor de deportaties begonnen, nog echt een theater was. Alleen voor Joodse mensen weliswaar, maar toch. 

Hoe dan ook je kunt daar niet staan, kijkend of luisterend naar de verhalen,  zonder weer onder de indruk te zijn. Zonder je af te vragen hoe het toch mogelijk is geweest. 

Zowel in het Museum als hier in de Schouwburg krijg je te maken met heel persoonlijke verhalen en die maken indruk. Dat kan niet anders. 

Hier was bijvoorbeeld een verhaal over een meisje. Juli 1942. 

Dat meisje. Zie je haar, daar op die foto?  Ze lacht en ze zwaait.   

Het is Greetje Velleman. Ze is zeventien. 

Ze lacht en zwaait naar haar niet-Joodse vriendin Lydia.  Lydia woonde aan de Plantage Kerklaan en keek uit op de binnenplaats van de Hollandsche Schouwburg. 

Ze praatte nog met haar vriendin over de schutting en maakte een foto. 

Juli 1942. Een meisje van zeventien.  

Ouder dan zeventien is Greetje niet geworden. 

Haar sterfdatum is na de oorlog bepaald op 30 september 1942.  De plaats: Auschwitz

Holocaust Museum

We bezochten het onlangs geopende Holocaust Museum. 

Gevestigd in Amsterdam op de plaats van de voormalige Hervormde Kweekschool. 

De plek ernaast is de Creche. Vanuit de Hollandsche Schouwburg aan de overkant,  werden Joodse kinderen hier naar toe gesmokkeld en konden dan  verder naar onderduikadressen.

De plek is al bijzonder. In de gang van het museum zie je de tram langsrijden. Dat was toen ook al zo. Door die tram toen, konden bewakers de ingang van de Crèche niet zien. 

Maar daar wil ik het niet over hebben. Het museum is prachtig opgezet. Met aandacht en vooral heel veel persoonlijke verhalen. 

Als je alles zou willen zien, kost het je dagen denk ik. Het is veel. 

Voor mij eigenlijk te veel. Ik lees, zie of luister of kijk en op een gegeven moment houdt het op. 

Dan kijk ik nog wel maar het dringt niet door. Het is te veel, te erg. 

Twee verhalen haal ik er uit: 

Dit werk is geschilderd door Sieg Maandag. Na de oorlog. 

In die oorlog, in 1944,  werden hij en zijn zusje gedeporteerd naar Bergen Belsen. Ze waren daar alleen. Vijf en zes jaar oud.  

Sieg overleefde en werd zelfs na de oorlog met zijn moeder herenigd. Maar hij was voor altijd beschadigd. Zijn zelfportretten tonen altijd twee gezichten, waarvan een afgewend. 

Het tweede verhaal is dat van de familie Mendes da Costa. Jacques, Elisa en hun dochtertje Esther. De ouders waren niet meer zo jong, ze hadden heel lang op Esther moeten wachten. 

Zij besloten samen, als gezin, uit het leven te stappen. Esther was zes en  stierf. De ouders werden bijgebracht. De vader stierf alsnog twee jaar later. Moeder overleefde. 

Daarbij zie je dan een foto van Esther en haar armbandje. Op de groei gekocht, met een extra schakeltje. 

Het is te veel. 

Montelbaanstoren

 

We kwamen (in Amsterdam) van een andere kant dan anders aangelopen en zagen deze toren. Ik kon ineens met geen mogelijkheid meer de naam  bedenken. Dus liep ik even terug om te zien of er een bordje bij stond. Kon ik niet vinden.

Gelukkig zag ik er tegenover een 'pop-up window' en in die 'window' een aantal tekeningen die me nogal aanspraken. O.a. tekeningen van deze toren. 

En buiten een bakje met visitekaartjes waarvan je er eentje mee mocht nemen. 

Wat ik deed natuurlijk, zo'n mooi kaartje. Ik zou er bijna een lijstje om doen. Misschien doe ik dat wel. 

Het kaartje was  helder wit, maar dat komt niet over op mijn op mijn witte blog, dus ik heb het even ergens op gelegd. 

Een mooi plaatje. 

Maar goed, ik liep dus even naar binnen om te informeren naar de naam van de toren. 

En ik maakte kennis met Marlies, de vrouw van de winkel en de maakster van het kaartje en van nog veel meer moois. 

Zij wist het natuurlijk, het is de Montelbaanstoren. 

Toen wist ik het ook weer. 

Het is een toren van de bouwmeester/ architect Hendrick de Keyser (1565-1621). Dwz. het bovenste gedeelte, de opbouw,  is van Hendrick. 

Hendrick de Keyser is degene die zijn naam heeft gegeven, nou ja wiens naam gebruikt wordt, door Hendrick de Keyser Monumenten. 

En dat is de club met de historische huizen, oa het huis waar ik vrijwilliger ben. 

Gewoon omdat ik het interessant vind,  probeer ik alle bouwwerken van Hendrick de Keyser een keer te zien. En er een foto van te maken. 

De foto hierboven is er een van. 

En hier zie je Marlies, de tekenares van dat mooie kaartje en van nog veel meer. 

Ik had graag nog wat langer willen kijken naar haar werk en met haar willen praten, maar we hadden een tijdslot voor het Holocaustmuseum. Dus dat kon helemaal niet. 

Wel ben ik vast van plan om nog een keer terug te gaan en nog veel meer te zien. 

Ik was echter nog niet klaar met de Montelbaanstoren. 

Want een paar dagen later had ik mijn eerste dag in ons museum. Op de tentoonstelling van de etsen van Rembrandt. In het Westfries Museum in Hoorn. 

Twee keer tijdens die dienst vroegen bezoekers me waar het 'Gezicht op Amsterdam',  hing. 

Ik zocht het voor ze op en ging zelf ook even beter kijken. 

En kijk, daar was-ie weer: De Montelbaanstoren. Gezien en geëtst door Rembrandt,  in 1641!

Ps: Geen adres van Rembrandt of Hendrick, wel van Marlies: To Sparkle

Onze tuin

 De volkstuin, die gaat niet echt heel goed dit jaar. Te nat, te koud en heel veel werk.

Onze eigen tuin, achter ons huis , is wél heel fijn op dit moment. Met de stokrozen in volle bloei en alles en alles. Deze foto is aan het begin van de avond gemaakt. 

De volgende foto is van 's morgens, aan het ontbijt:

En dat is een soort wonder vind ik. Want iedere ochtend hebben wij allebei zo'n schoteltje frambozen aan het ontbijt. En dat al wekenlang hè. Echt weken lang, elke dag!!!

Dat frambozenplantje nam mijn man jaren geleden mee uit... de Gamma

Respect voor allen, bang voor niemand

 Verspreid over Sicilië zag ik  veel werk van Demetriodigrado

'Jouw keuzes maken het verschil', zoiets zal hier staan. En dat is zo mensen, van die keuzes. Dat is zo! 

Ik vond het mooi gedaan, collage-achtig en ik hou van collages. Nog eentje:

'Respect voor allen, bang voor niemand', staat hier. 

En de laatste, omdat ik haar zo'n schatje vind: 

Als ik het goed heb gedaan, de Italiaanse vertalingen zijn niet steeds even duidelijk, als ik het goed heb gedaan  staat hier 'Ondeugden en Grillen'. 

Linking to Sami's Colourful World