1 maart 2017: Nationale Complimentendag

De raarste dagen heb je, maar deze vind ik niet zo slecht eigenlijk: nationale complimentendag.
't Is pas morgen hoor, maar je zou best vandaag al kunnen beginnen!

De grote drie

Als je aan 'De Grote Drie' denkt, aan wie denk je dan eigenlijk? 

Ik denk dan allereerst aan W.F. Hermans, Gerard Reve en Harry Mulisch.

Na even googelen werd me duidelijk dat de term bedacht is door Kees Fens, een literatuurcriticus.
En hij had het inderdaad over de drie schrijvers. Ik gok dat er tegenwoordig een ander drietal genoemd zou worden trouwens.
Maar de term wordt gebruikt voor meerdere trio's. Ook bijvoorbeeld voor Wim Kan, Wim Sonneveld en Toon Hermans.
En nu is er ook nog een theatervoorstelling, genaamd De Grote Drie. Die gaat dan over drie sterren: Adèle Bloemendaal, Conny Stuart en Jasperina de Jong!
Van alle mensen die ik hier noem, leeft voor zover ik weet, alleen Jasperina de Jong nog. En zij is bijna tachtig.

Die voorstelling gingen we zien in Alkmaar.
En het was FANTASTISCH, inderdaad met hoofdletters.
Wat een grappige, mooie en soms ontroerende voorstelling was het. Met drie sterren van vandaag, namelijk, Ellen Pieters, Frédérique Sluyterman van Loo en Hanneke Drenth.
Ze speelden Bloemendaal, Stuart en de Jong.
Speelden, maar eigenlijk waren ze het gewoon.  Vooral Ellen Pieters was gewoon Adèle Bloemendaal. Met die vette lach!
Het scheelt natuurlijk dat de echte grote drie al lang niet meer optreden, dan heb je niet meer een recent beeld in je hoofd.
Maar ze deden het werkelijk geweldig.
Er zit een verhaaltje achter:  De drie vedettes krijgen een uitnodiging om in het buitenland te gaan optreden voor Nederlanders.  Adèle wil graag, maar Conny en Jasperina eigenlijk niet. Ze zijn ook niet bepaald vriendinnen.
Maar de gage is zo hoog dat ze die niet kunnen afslaan.
Ze gaan dus, maar ze willen alle drie een hoofdrol en dat leidt tot grappige confrontaties, die door hun assistent Gabriel weer opgelost moeten worden (Goed gespeeld door David van den Tempel)
Zo dus.
En ze zingen natuurlijk. Liedjes als:  Het Vingerlied, Vivaldi, Die Amsterdamse kroeg, Herr Heinzelman, Zeur niet, Om alles. En nog veel meer.
Liedjes die ik bijna allemaal ken en waarvan ik sommigen woord voor woord  mee had kunnen zingen. Dat deed ik niet natuurlijk, want die dames zijn zo goed!!! Net zo goed als de vrouwen die ze spelen!
Ik geef best vaak een aanrader hier, maar dit was er echt een hoor. Echt.
Een grote drie(dubbele) aanrader
Alleen weet ik niet hoe het voor jonge mensen zou zijn. Die waren er ook niet, geloof ik. In ieder geval niet in groten getale.
Ik kies een liedje uit om hier te laten horen. Dobbe, dobbe, dobbe. De muziek is van Joop Stokkermans en de tekst van Guus Vleugel.Gezongen, lang geleden door Jasperina de Jong.

Carnaval, verkleden en Anna!

Carnaval... ik heb het vroeger wel eens gevierd. Maar dat is wel bijna vijftig jaar geleden. Ik heb toen veel lol gehad, echt. Maar daarna heb ik het nooit meer gevierd.
Kansen genoeg hoor, waar ik woonde. En zelfs hier vlakbij, in Zwaag, wordt ieder jaar een geweldige optocht gehouden. Ik lees dat hele vriendengroepen, maanden bezig zijn om een prachtige presentatie te laten zien in die optocht. Maar op een of andere manier trekt het me niet om te gaan kijken.
Het is ook altijd koud en ik was trouwens meestal ook niet thuis in de voorjaarsvakantie.
Maar verkleden (voor kinderen) vind ik leuk.
We hadden ook altijd een verkleedkist toen de kinderen klein waren. En die traditie wordt voortgezet in het gezin van mijn kleindochters.
Anna vindt verkleden soms leuk, jammer genoeg vindt ze op de foto gaan minder.
Maar een enkele keer koop ik haar om en grijp m'n kans.
De foto's zijn van een paar maanden geleden. Maar voor vandaag toch zeer toepasselijk, lijkt me:

Ach, Anna.
9 Maart wordt ze vier en afgelopen week was onze laatste oppasdag, waarop Anna gewoon de hele dag thuis was. Want deze week mag ze al naar school .
Nou ben ik toch heel lang juf geweest, heel lang. En bovendien niet erg van het sentimentele soort.  Verder hebben we zelf drie kinderen,  die ook naar school gingen toen ze vier waren natuurlijk.
Maar toch, als ik er aan denk... Dat lieve, pure meisje, naar school...
Ze heeft er zo'n zin in. Ze is goed voorbereid, dat kun je aan haar ouders echt wel overlaten.
Pfff, maar ze is nog zo klein, vind ik ineens. Het voelt wat als de boze wereld.  Ik krijg het er een beetje benauwd van.
Zal wel over gaan hoor. Ja... dat gaat heus wel over.

Gek van surrealisme

Bij Boijmans van Beuningen in Rotterdam, daar was ik gebleven.
Bij de gigantische drukte die daar was. Maar over de tentoonstelling zelf had ik nog niets gezegd.
Nou, we begonnen met een inleidend filmpje van de conservator, Saskia van Kampen.
Ik weet heus wel iets van surrealisme. Ik vind het soms mooi, soms helemaal niet, vaak grappig, kortom eigenlijk precies wat je van een kunststroming kunt verwachten.

Soms als wij naar een tentoonstelling gaan, heb ik geen behoefte aan filmpjes en rondleidingen en audio-tours. Dan wil ik gewoon zelf kijken. Mijn eigen oordeel vormen. Genieten zonder dat iemand me vertelt wat het betekent of nog erger, wat ik er van moet vinden.
Maar dit filmpje maakte zo goed duidelijk wat surrealisme is. 
Mocht je nou naar de tentoonstelling gaan, dan zou ik dit filmpje echt niet overslaan. Het maakt een heleboel duidelijk en het is bovendien leuk gedaan. Je kunt het ook hier van tevoren bekijken:


Mad About Surrealism from ARTtube on Vimeo.

En verder zag ik een heleboel oude bekenden terug. Er was veel van Dali

Shirley Temple, le plus jeune monstre sacré du cinema de son temps, 1939

Veel bekend werk, maar ook veel onbekend werk, want bijeengebracht door vier verschillende verzamelaars.

Max Ernst, La joie de vivre, 1936

Ook voorwerpen:

Man Ray, Cadeau, 1921

Of deze:

Salvador Dali, Lobster Telephone of Aphrodisiac Telephone, 1938

Ook nu heb ik weer zoveel foto's gemaakt om het op m'n gemak nog eens te kunnen bekijken, dat ik nog wel een paar blogjes zou kunnen vullen. Dat doe ik zoals gewoonlijk niet.
Maar de tentoonstelling is een aanrader.
Nog meer info: hier, klik.

Blije post !!!!

Toen ik gisteren thuis kwam, thuisgestormd kwam, lag er een dikke envelop op me te wachten. En wat voor envelop!!
Ik zag al dat die uit België kwam, maar ik zag nog niet meteen van wie.
Ook omdat ik helemaal niets verwachtte.
Ik ben niet iemand die dan wacht om er een tijdje van te genieten.
Bij mij moet het meteen open. Meteen!
En toen zag ik dat het van Debora was.
Zoals ze zelf altijd zegt: 'Hier Debora, je 'stille' blogvolgster uit België'.
'Het zijn wat Roodkapjespulletjes', schrijft Debora verder, 'één gekocht kaartje (hopelijk heb je het nog niet), één zelfgemaakt kaartje & één kringloopvondstje- dat is super vind ik zelf en waarschijnlijk heel oud!'.

Allebei de kaartjes had ik nog niet. Het grappige is, dat ik eerder een zelfgemaakt kaartje ontving, van Lidwien, met bijna hetzelfde plaatje, maar net even anders. Het Fiepkaartje heb ik wel als dubbele kaart, met een omlijsting. Maar niet op deze manier. Ze passen dus allebei heel goed in mijn verzameling kaarten.
En dan het boek, de kringloopvondst. Dat is inderdaad super. Zo leuk. Met de meest schattige tekeningen van een heel lief klein meisje.

Maar het verhaal wordt even gruwelijk als alle Roodkapje-verhalen hoor:

Alleen komt er geen jager aan te pas, wel een buurman met een hooivork, die het zaakje niet vertrouwt.  
De wolf had zo veel gegeten dat hij zich niet goed meer kon bewegen, was zo verrast dat hij met één slag dood was. Hij liet een hevige hik van angst en indigestie. En Roodkapje zat ineens op de grond vóór de schoorsteen, wel erg geschrokken maar gezond en wel. Ziij nam zich voor nooit meer ongehoorzaam aan haar moeder te zijn!

Waar grootmoeder is gebleven, wordt niet duidelijk

Dit is echt een bijzonder boekje, waar ik heel blij van werd.
Echt blije post dus.
Lieve Debora, dankjewel ! 

Ps: Er zat ook nog een theezakje bij. Prince of Wales thee. Ik ben het as we speak aan het drinken, want ik kende het niet. Lekker! Prince of Wales tea, hoe verzin je het hè. Zou William daar nou persoonlijk toestemming voor hebben moeten geven?

Museum op zondagmiddag

We hadden Gent willen bezoeken, ook in de herhaling hoor. Maar het was koud en Gent lokte minder dan anders.
Dus werd het plan B :  Rotterdam, waar we toch langs zouden rijden op de terugweg.  En wel Boijmans van Beuningen, voor de tentoonstelling Gek van Surrealisme.

Ik had een beetje op een wachtrij gerekend, maar dat viel mee. Die was er niet. Het was wel heel erg druk, te verwachten natuurlijk op een grauwe zondagmiddag met koud weer.
Ik heb eerst een tijdje staan kijken in een hal.

Met verbazing staan kijken, mag ik wel zeggen. Acht kleine kindjes, peuter/kleuter, met een mevrouw die ze aan het vertellen was over het beeld dat je daar ziet staan.
Alle kindjes ruim voorzien van fotograferende ouders en broertjes en zusjes.
Ik kon er niet achter komen wat dit nou voor groepje was. Museumclub 'Jong Geleerd' of zoiets dergelijks. Met een officiële 'juf' ?
Een ding is zeker, ze stonden met z'n allen heel erg goed te luisteren; die mevrouw moet het wel goed hebben verteld.
Ze trokken zich ook helemaal niets aan van andere museumbezoekers. Ze keken en keken. Tja, en dat is toch de essentie van een museumbezoek. Kijken!

Wij keken ook. En nog voor de surrealismetentoonstelling (speelt er nog wel eens iemand galgje?) zagen we werk van Han van Meegeren.
Een tijdje geleden zag ik de film 'Een echte Vermeer'
Van het leven en het werk van van Meegeren wist ik wel wat, maar niet zo veel. 
Ja, dat het een meestervervalser was. En ik snapte niet dat iemand die zo goed kon schilderen als van Meegeren, ging vervalsen. Ik bedoel, hij kon het zelf, hij hoefde niet het werk van een ander te vervalsen. Door de film en door er meer over te lezen, is het me wel een beetje duidelijk geworden hoe dat allemaal gekomen is en hoe het is gegaan. Boeiend! Zeer boeiend.
Nu zag ik voor het eerst  echt werk van Han van Meegeren. Daar moest het surrealisme toch echt even voor wachten.

Dit is een vervalste Pieter de Hooch. En zo hingen er nog een paar doeken. O.a. een Christuskop

Dit doek werd gezien als een voorstudie voor het bekende schilderij De Emmausgangers. Van Beuningen kocht het voor 400.000 gulden. In 1941!
Later ruilde hij het in voor een ander werk: Het laatste avondmaal. Met bijbetaling van anderhalf miljoen gulden. Ook in 1941!!!!

Dat vind ik dan leuk, om dat nou eens in het echt te hebben gezien.

Ontspannen

We gingen natuurlijk toch Aardenburg verkennen. Het is best een mooi stadje (het oudste stadje van Zeeland trouwens) en ineens wist ik ook weer dat er iets met de Romeinen was geweest.
Nu wil het geval dat ik op verschillende plaatsen in de wereld Romeinse overblijfselen heb gezien. In Jordanië bijvoorbeeld, in Engeland, in Rome en in Syrië.
En dan zou ik Aardenburg missen? Ik was en ben geïnteresseerd in de Romeinen, dus dat was uitgesloten.
In Aardenburg is een fort geweest, een castellum. Er is niet veel van te zien. Wel in het museum, maar dat bezochten we niet.

Er is verder een hele mooie stadspoort en er zijn hele mooie gevels. En mooie kerken.

We gingen op deze laatste dag eerst nog maar eens een strandwandeling maken. Een lange. Het was koud, maar heerlijk.
En toen zagen we haar:

We zagen haar taart al van een flinke afstand. Dus natuurlijk gingen we even kijken.
Ze vertelde dat ze met een groep in een huis vlakbij logeerde en dat ze vroeg wakker was en ineens had gedacht: ik ga een taart maken.
Voor haar jarige vriendin die vijftig werd!
Hoe leuk is dat?
Ze ging hem ook nog versieren en dan moest iedereen er ook iets op schrijven voor de vriendin.
'Ik word er zo rustig van' zei ze, 'het is hard werken, maar ik ontspan helemaal.
Het is echt een hele goede manier om te relaxen'.

Dat was haar aan te zien. Ik vond het zo leuk dat ik heel graag de reactie van de vriendin en de rest van de groep had willen zien. En de taart als hij klaar was natuurlijk.
Was het zomer geweest, dan was ik gaan zitten op het strand en had het allemaal afgewacht.
Maar nu was het koud en we hadden nog meer plannen voor de dag, dus we gingen terug. Door de duinen. Ook mooi hoor!

De Zeeuws - Vlaamse Kust

Zaterdagochtend was het mistig. En daarover was ik oprecht verheugd.
Want kijk, kenmerkend voor mij voor het Zeeuws-Vlaamse landschap, zijn die prachtige rijen bomen op de dijken.
Ik zou daar heel poëtisch van kunnen worden, maar een foto laten zien zal ook voldoen denk ik. Juist in de mist is dat een prachtig gezicht.
Echt!

Dus we stonden vroeg op om er naar te kijken, alles op het dooie gemak en toen reden we door naar het strand. Nieuwvliet was het deze keer.
Het was zo heerlijk daar. Ik kan het, net zo min als mijn liefde voor London, niet verklaren.
Strand is toch strand zou je zeggen. En de Noordzee de Noordzee.
Ik geniet ook van het Duindorpse strand en van Egmond. Maar die stranden zijn toch niet helemaal te vergelijken met de kust in Zeeuws Vlaanderen.
Het was er werkelijk doodstil. We hebben misschien in totaal tien mensen gezien, maar wel een heleboel vogels.
Het was doodstil, behalve dan de toeters van de schepen die je niet zag, maar wel kon horen.
Heel mooi eigenlijk, een beetje geheimzinnig. Ships that pass...
De zon deed haar uiterste best

Kwam af en toe een beetje door, was dan weer even verdwenen, kortom het was gewoon een spel.
Natuurlijk won de zon uiteindelijk en dat was fijn, maar toch, dat eerste deel in de mist was ook geweldig.
We wandelden en wandelden en genoten!

We wilden zo ver mogelijk van het strand af lopen, daar waar anders zee is.
Zover waren we nog nooit geweest,  contateerden we tevreden.
En op dat moment zakten we iets te veel weg. Gevolg: heel veel modder in mijn halve rubberlaarzen en een vieze broek. We stapten er zo snel mogelijk weer uit en dat kon ook nog makkelijk, gelukkig.
Bleek dat we een waarschuwingsbord voor drijfzand  hadden gemist, doordat we zo ver weg wilden lopen. Knap stom, want we hadden dat natuurlijk ook zonder bord wel kunnen weten! 

's Middags gingen we naar Brugge, ook niet bepaald voor het eerst. Blijkbaar houden wij erg van herhaling.
Maar 's avonds waren we weer terug op het strand. Nou ja, een strandtent eigenlijk, waar we wat wilden drinken en de zon wilden zien ondergaan.
Het was werkelijk een bloedrode bal. Zo prachtig, dat ik vergat foto's te maken.
En toen ineens was het over. Dat ging heel snel. Daar maakte ik ng wel een foto van. Ook mooi, toch?

Symbolus

We gingen een paar dagen naar Zeeland. Naar Zeeuws-Vlaanderen, uiteraard!
Ik kreeg een aanbieding in mijn postvak, van een hotel in Aardenburg.
Aardenburg ken ik eigenlijk niet goed. Ik ben er, vroeger toen ik nog in Terneuzen woonde, ongetwijfeld geweest, maar diepe indruk heeft het stadje niet gemaakt.
De hotelaanbieding was echter te aantrekkelijk om te laten lopen, ik dacht het maakt niet uit, van daar uit kunnen we makkelijk naar Groede en naar Brugge en ... en.
Mijn man handelde het af en vrijdag was het zover.

We gingen eerst naar Zierikzee, daar lunchten we. Een vaste gewoonte, we lunchen daar altijd in de Zeeuwse Hemel.
Vervolgens een rondje Middelburg, ook altijd vaste prik, of op de heenweg of op de terugweg.
En toen dus door naar Aardenburg.

Bleek het een all-in hotel te zijn. Dat had ik niet gezien, want als ik het wel gezien had, zou ik niet hebben willen reserveren.
Ik heb een ontzettende hekel aan all-in. Ik wist niet eens dat het in Nederland bestond.
We hebben het een keer in Turkije meegemaakt en toen ter plekke besloten dat wij geen mensen zijn voor zo'n soort hotel/vakantie.
Dat Turkije-reisje had mijn schoonmoeder gewonnen, maar zij wilde niet, verder ook niemand van de familie, dus mochten wij.
Ik denk er nog vaak aan terug, hoe erg het eigenlijk was.
Dat ontzettende gevreet van vooral de Russen die er waren. En dat er verder dus gewoon helemaal niets te doen was, dan eten en drinken en weer tijd voor een snack. Op tijd bij het zwembad zijn en je handdoek neerleggen om verzekerd te zijn van het beste plekje en dan vervolgens drie uur lang niet komen opdagen.
Ha, ik had de eerste dag al (bijna) slaande ruzie met zo'n Rus die dat deed.
En het was in de middle of nowhere, ergens naar toe gaan was eigenlijk nauwelijks mogelijk.

Terug naar Aardenburg. Het was geen mooi hotel, beetje jaren zestig, maar niet leuk jaren zestig en met verschrikkelijke 'versieringen'.  Overal.
Dit hing boven ons bed. En de kamer was geheel in die kleur achter het schilderij geschilderd. Ook gordijnen in die kleur.

Emie zie je nu wel dat het bij jullie nog wel een beetje meeviel?

All-in betekende verder dat we een polsbandje om kregen bij aankomst. En daarmee konden we dan zoveel eten als we wilden, van het ontbijtbuffet, het lunchbuffet en het dinerbuffet. En ook zoveel drinken als we wilden. 'Alles hoor mevrouw... alleen geen cocktails'.

 
Maar verder ging het hier helemaal  niet zoals toen in Turkije, helemaal niet.
Want hier konden we natuurlijk gewoon weg en van dat irritante gedoe met die volgestapelde, maar niet leeggegeten borden, was ook geen sprake.
Onze lelijke kamer had bovendien een best bed.
En een goeie, warme douche. Meer heb je ook gewoon niet nodig.
Het was er ook nog eens heel stil.

Dan het ontbijt! Ik vind een hotelontbijt altijd het allerleukst van een nachtje hotel. Als het goed is hè.
Dat was hier het geval,  tamelijk overdadig en erg lekker.
Vooral vanwege:

Ik had er best twee kunnen eten, maar dat heb ik niet gedaan. Eentje was ook heerlijk.
(Ik zou willen dat ik dat ook had gedacht van de kroketten bij het diner en bij de lunch)

Ik kan niet anders zeggen dan dat de bolus symbolus was voor de rest van het verblijf.
Want de versiering mocht dan niet onze smaak zijn, we hoefden maar uit het raam te kijken en we zagen dit:

(Wordt vervolgd)

Menthol

Een boek van Frank Krake.
Het gaat over Joseph Sylvester. Hij is zwart en komt na jarenlange omzwervingen vanaf Saint Lucia terecht in Nederland. Waar hij verliefd wordt op de Twentse Roosje Borchert, in die dagen een schoonheid.
Ze werkte zelfs regelmatig  als model en was tamelijk zelfstandig. 
Roosje  houdt ook van hém en ze trouwen.
Heel bijzonder in die tijd, toen veel mensen in haar omgeving zelfs nog nooit een zwarte man hadden gezien. De hele stad liep uit voor dat huwelijk.
Joseph verdient zijn geld door op markten 'het natuurgeheim van het zwarte ras' als een ware standwerker aan te prijzen en te verkopen.
En dat natuurgeheim is Babajaba tandpasta. Mentholtandpasta en Menthol wordt ook de bijnaam van Joseph.
De zaken gaan uitstekend, maar na een aantal jaren is het wel klaar. Handelaar Joseph verzint steeds weer iets nieuws, konijnenvellen bijvoorbeeld.
Als de oorlog uitbreekt, scheiden Roosje en Menthol. Niet omdat de liefde over is, maar uit veiligheidsoverwegingen. Menthol had de Britse nationaliteit.

Het boek is rijk gevuld met foto's. Oude foto's. Heel mooi om te zien. En het verhaal is natuurlijk ook bijzonder. Het is allemaal nog niet eens honderd jaar geleden, maar het was werkelijk een totaal andere wereld. Onvoorstelbaar.
Het verhaal, of eigenlijk moet ik zeggen, de ware gebeurtenissen, lees je vlot en het bekijken van de foto's maakte het voor mij extra leuk.

Teveel telefoontijd.

Ik moet toegeven dat ik zoals zovelen, wel een beetje vastzit aan mijn telefoon. Kost toch ook wel tamelijk veel tijd. Blogs lezen, Facebook en Instagram. De mail checken. Een spelletje en nog een spelletje. Eens even reageren zo hier en daar.

Maar ik ga er wat aan doen. Echt. Ik ga grenzen trekken. Zal even wennen zijn, maar het moet toch kunnen.

Gisteren zat ik bijvoorbeeld lang in de auto. Normaal lees ik dan, of ik borduur.
Maar nu heb ik bijna de hele tijd op die telefoon zitten kijken. Dat wil ik niet meer.
Er zijn dagen dat ik nauwelijks kijk.  Op oppasdagen kijk ik heel weinig. Ik wil geen slecht voorbeeld zijn voor de kleinkinderen. Op die dagen heb ik er trouwens ook geen tijd voor.
Op mijn schooldag kijk ik ook niet.
Dat zijn drie dagen.
Nu nog  minderen op de andere vier dagen. Moet lukken toch?

Verkade

Foto gemaakt in dat winkeltje van de speculaasplanken (Zaanse Schans)

Wij hebben naast onze badkamer een hokje, een soort opberghok. Er in liggen voornamelijk knutselspullen en spelletjes. Ik kan er alleen op mijn knieën in, maar als dat is gelukt kan ik er wel rechtop staan.  Er ligt rood zeil in en er is verlichting. Ooit was het een speelhok voor een kind dat zich even wilde terugtrekken.
Nu liggen er wat knutselspullen in en spelletjes, de sjoelbak en de puzzels.
Oude spelletjes zijn het, die we nog speelden met onze kinderen. Ook spelletjes die nog van mij zijn geweest, toen ik nog een kind was.
'De school gaat uit', heet er een. Kent iemand dat?
En een oud Monopolyspel. Met natuurlijk nog de prijzen in guldens. Ik kreeg het toen ik twaalf werd.
Omdat er ook een aansluiting voor de stoomdouche in dat hokje zit en omdat die binnenkort verwijderd wordt, moest ik dat hok opruimen.
Ik hou eigenlijk wel van opruimen. Je ziet alles weer eens, beslist wat moet blijven en wat weg kan en na afloop ben je zeer tevreden. Dat hok is weer een plaatje, als er gewerkt moet worden, kunnen de werkers er zo in.

Maar dit terzijde.
Ik vond er ook een kwartetspelletje dat ook nog dateert uit mijn jeugd. Het Verkade kwartetspel. Het is ongetwijfeld een cadeautje geweest bij de boodschappen. Maar we hebben het heel vaak gespeeld.

Zo leuk om al die plaatjes te zien.
En te bedenken welke Verkadeprodukten er nog steeds zijn en welke niet meer in het assortiment zitten. Kattentongen bijvoorbeeld. Die zie ik nooit meer.
Frou Frou, het lievelingskoekje van mijn moeder, dat is er nog wel. Maar Moccastangen?
En Keps, die kende ik vroeger ook al niet. Die hadden we denk ik nooit.
Hoe dan ook, mijn favoriete koekje aller tijden, de San Francisco houdt het vol tot op de dag van vandaag.
Man, wat zijn die dingen toch verrukkelijk.

Het spelletje mag niet weg. Maar ik denk niet dat het ooit nog gespeeld gaat worden.

Biografie

Biografieën... ik houd er van.
Ik lees graag een biografie en dan natuurlijk vooral van iemand die mijn belangstelling heeft.
Sonja Barend is zo iemand.
 
We zijn natuurlijk jarenlang, decennialang zelfs, gewend geweest aan  haar persoon en aan haar programma's.
Je kon haar goed vinden of niet (ik vond haar goed), maar saai was het nooit en ze heeft mij vaak aan het denken gezet.
Niet alleen mij natuurlijk;  het was een bekend verschijnsel dat in de pauzes op het werk Sonja van de vorige dag besproken werd.
Het was natuurlijk in de tijd dat iedereen nog televisie keek, dat had er mee te maken.
Maar ook de onderwerpen, de manier van vragen stellen,
Kortom, Sonja.
Bijna zevenenzeventig is ze nu. Ze stopte na een lange carrière,  al zo'n tien jaar geleden.
We zagen haar inderdaad bijna nooit meer terug, een enkele keer, bij de uitreiking van de Sonja Barend Award. (voor een goed interview)
Ik geloof dat ik wel kan zeggen dat ik haar gemist heb. Zeker als ik vergelijkingen maak met praatprogramma's vandaag de dag. Het moet allemaal snel, sneller, snelst en daar houd ik helemaal niet van.
Dus ik was en ben fan en ik kijk uit naar deze memoires. Het boek verschijnt volgende week.

Deze week lás ik trouwens ook een biografie.
Van Olga de Haas. Geschreven door Femke van Wiggen.
Olga de Haas was een balletdanseres, die op bijna vierendertigjarige leeftijd overleed aan, je zou kunnen zeggen, de gevolgen van de roem.
Ze was echt heel beroemd in de balletwereld. Ze danste bijvoorbeeld met Rudolf Nurejev. Die haar trouwens letterlijk liet vallen toen ze niet exact deed wat hij zei. De hufter.

Ze werd genoemd in allerlei boeken die ik las over die balletwereld. Door Rudi van Dantzig met name.
Ze werd opgeleid door Sonia Gaskell oftewel Mevrouw. Vanaf haar negende.
Mevrouw was een apart geval. Zij zette het ballet in Nederland op de kaart.
Streng, irritant, maar wel met een duidelijke voorkeur voor Olga de Haas. Die ging later met haar mee naar het Nationale Ballet.

Zelf was en ben ik een blok beton, ballet was niet voor mij weggelegd, maar ik kan er wel erg van genieten.
Deze Olga zag ik als meisje op foto's en ik vond haar prachtig. Zij is denk ik voor heel veel meisjes van toen, de aanleiding geweest om op ballet te gaan. (Zelf las ik nog maar eens een balletboekje, haha).

Uit de biografie komt een beeld naar voren van een kwetsbaar meisje in de harde balletwereld. Wel een heel leuk meisje, aardig en grappig. Mooi en buitengewoon getalenteerd.
Er staan heel wat foto's in het boek, wat ik fijn vind. 
En het verhaal van Olga is me heel goed duidelijk geworden. Ook dat ze door de balletwereld behoorlijk in de steek gelaten werd.
Iets teveel aannames misschien, maar vlot te lezen. Meer moet dat niet zijn.

Museum Voorlinden

Museum Voorlinden is een particulier museum, voor moderne en hedendaagse kunst op het landgoed Voorlinden in Wassenaar.
We komen er wekelijks langs op weg naar onze oppasdag, maar dan is het nog niet open en op de terugweg, is het al dicht.
Dus nu, met de verjaardag van oudste zoon, was een mooie gelegenheid om eens te gaan kijken.
Wat een prachtig gebouw, op een prachtige plek, waar je heel mooi zou kunnen wandelen denk ik. Erbij in een landhuis een restaurant. Maar daar gingen we niet voor. We wilden de kunst zien.
Naast wisselende tentoonstellingen, is er ook een vaste collectie waar we een deel van zagen. Maar we begonnen met Say Cheese, een tentoonstelling van het werk van Martin Creed.
Het begon al goed met blauwe ballonnen

Daar kon je doorheen eh waden, naar een deur aan de andere kant en dan kon je er heel voorzichtig weer uit.
Best spannend vond ik, de ballonnen kwamen vrij hoog, ver boven je hoofd. Je zag de deur aan de andere kant niet. Gevoel voor richting ben je kwijt.
Behalve dat het leuk is, heb ik op zo'n moment geen idee wat de kunstenaar hier nou mee bedoelt.
Dat las ik achteraf: dat de lucht die onzichtbaar is en normaal gesproken als een lege ruimte wordt beschouwd, ineens vorm krijgt door het flinterdunne jasje van de ballon. Het is het (bijna) volle dat het (bijna) lege pareert. Ik geloof niet dat ik het helemaal snap,maar een hele leuke binnenkomer was het zeker.
Dit zagen we ook:

Een toren van vier p elkaar gestapelde stelen. Kenmerkend voor het werk van deze kunstenaar, lees ik. Een verzameling gelijksoortige alledaagse objecten, geordend van groot naar klein. Het lijkt zo simpel, maar toch is er geen ander die in de afgelopen twee eeuwen kunstgeschiedenis zo structureel doodgewone objecten heeft verzameld, geordend en gepresenteerd in een museum.

En op de achtergrond zie je een deel van werk no. 1000: 1000 afdrukken van tenminste 500 doorgesneden broccolistronken, gebruikt als stempel, in 1000 verschillende kleuren.

Nog een:

Ook apart: er verschijnen voortdurend hardlopers in de (brede)  gang die uitkijkt op het landgoed. Dat is werk no. 850.
Twee teams van vijf atleten trekken om beurten een 60 m. lange sprint heen en terug.
Kunst? De kunstenaar vindt dat de hardlopers de bezoekers van het museum zijn en het kunstwerk tegelijkertijd. Een bezoeker zoals ik zit op de bank, kijkt naar het landschap buiten en dan komt er elke 15 seconden een sprinter met een focus op tempo en tijd voorbijgesneld. Verstilling en beweging.

Er was nog veel  meer van deze kunstenaar en het was vaak grappig. 
De bedoelingen erachter zou ik zelf niet hebben gesnapt, maar met de gids in de hand, kom je er toch een beetje achter.
Ik heb me geen seconde verveeld.

Er was nog veel meer.  Prachtige kunst in de andere tentoonstelling Full Moon. Zoals dit werk, getiteld Unfired Clay Head. Van Mark Manders.

 En zo kan ik nog wel een poosje door gaan.

Maar het meest bijzondere vond ik een groot kunstwerk van Ron Mueck. De kunstenaar kende ik, maar ik had het nog nooit in het echt gezien.

Om aan te geven hoe groot dit werk was, gefotografeerd met echte mensen. 

Heel bijzonder, je ziet ieder haartje, ieder rimpeltje, ieder streepje op de huid.  Heel erg  mooi!

Nu heb ik denk ik nog wel tachtig foto's of zo. Maar ik kan niet bezig blijven natuurlijk. Ik heb een hele goeie indruk gekregen van dit museum en concludeer dat het zeer de moeite waard is. Zeer.
Ik moet er wel bij zeggen dat het duur is, vijftien euro p.p. De museumjaarkaart is niet geldig. Jammer.
Meer info: klik

Beelden in de sneeuw

Ja hoor, komt zij ook nog even aankakken met beelden van de sneeuw. Dat heeft iedereen nu toch echt wel gezien.
Oké, daar ben ik het mee eens, maar dit zijn echt beelden. In de sneeuw.

Bovendien: het zijn mijn beelden. Gewoon  in mijn eigen tuin hè. Dus dat mag best nog.
Trouwens nog even en we spreken van de barre winter van 2016/2017, haha. Maar dan moet er nog wel wat gebeuren.
Voorlopig ga ik vandaag  even genieten van het zonnetje. Hoop ik. Want vandaag is mijn schooldag en het is nog donker als ik vertrek. Maar ik ben om twee uur klaar, dus...