Jesus Christ Superstar

Hier zie je Ted Neeley als Jezus in de rock-opera Jesus Christ Superstar.
Daar waren we afgelopen zaterdag, in de Rai.
Er waren juichende kritieken, luid juichend mag ik wel zeggen. Dat maakte dat ik er wel naar toe wilde.
Daarbij had ik Jesus Christ Superstar nooit gezien. Niet in het theater en niet als film. Heel raar.
Mijn man wel, die zag de voorstelling twee keer, toen hij lang geleden in London werkte. Hij zag ook de film.
Dus het was een gebrek aan mijn opvoeding en dat gingen we nu eens even herstellen.
Maar ik heb niet bepaald juichend de zaal verlaten.
Kijk, het verhaal ken ik natuurlijk, dus het was goed te begrijpen. De muziek kende ik ook, we hebben een plaat hier (jaja, oma vertelt, een pláát), die we vroeger toch veel draaiden en vandaag weer.
Die muziek van Andrew Lloyd Webber is fantastisch. De teksten van Tim Rice ook.
Wat was er dan mis mee?
Nou in de eerste plaats de verschijning van Ted Neeley. Die is drie-en-zeventig. En hoe goed het ook is dat een man van 73, zo'n rol speelt avond aan avond, hoeveel respect ik daar ook voor heb, het lukte me niet in hem Jezus te zien. Jezus was een jonge man, in de kracht van zijn leven, toen hij stierf.
Ted Neeley speelde de rol lang geleden ook, hij is er eigenlijk nooit mee opgehouden. Het kostte weinig moeite om me voor te stellen hoe hij er toen uit zag. Maar nu was hij gewoon een oude man en dat maakte het voor mij niet geloofwaardig.
In de tweede plaats was daar dus de muziek die ik goed ken, maar die echt keihard was. Te hard en daardoor een beetje blikkerig. Ook de rol van Judas, die ik trouwens, wel heel goed vond spelen, werd zo hard gezongen dat het nogal onverstaanbaar werd.
Op de derde plaats heb ik totaal niet begrepen, waarom een gedeelte van het orkest op het podium zat. Dat vond ik echt storend.
Was er niks positiefs dan? Zeker wel. Ik vond het bij vlagen indrukwekkend en goed aangepast aan de huidige tijd en sommige rollen vond ik heel goed uit de verf komen.
Sowieso, enthousiaste jongeren op het toneel. Daar houd ik van.
Maar als totaal: mwah.

Dat ligt waarschijnlijk aan mij. Want het publiek was zeer enthousiast. Luide toejuichingen, staande ovaties, en heel hard gefluit. Fluiten als positieve uitlating.
Mijn man, de kenner, zou desgevraagd vier sterren geven. Van de vijf.  Dus ja, het ligt echt aan mij. 

Het stel dat achter ons zat, floot en gilde zo hard (recht in mijn oor), dat ik denk ik een kleine gehoorbeschadiging opliep. Ik heb er nu nog last van.
Ik was blij toen ik thuis was en toen we zondagmorgen de plaat draaiden, genoot ik zeer!