Museum Voorlinden

Museum Voorlinden is een particulier museum, voor moderne en hedendaagse kunst op het landgoed Voorlinden in Wassenaar.
We komen er wekelijks langs op weg naar onze oppasdag, maar dan is het nog niet open en op de terugweg, is het al dicht.
Dus nu, met de verjaardag van oudste zoon, was een mooie gelegenheid om eens te gaan kijken.
Wat een prachtig gebouw, op een prachtige plek, waar je heel mooi zou kunnen wandelen denk ik. Erbij in een landhuis een restaurant. Maar daar gingen we niet voor. We wilden de kunst zien.
Naast wisselende tentoonstellingen, is er ook een vaste collectie waar we een deel van zagen. Maar we begonnen met Say Cheese, een tentoonstelling van het werk van Martin Creed.
Het begon al goed met blauwe ballonnen

Daar kon je doorheen eh waden, naar een deur aan de andere kant en dan kon je er heel voorzichtig weer uit.
Best spannend vond ik, de ballonnen kwamen vrij hoog, ver boven je hoofd. Je zag de deur aan de andere kant niet. Gevoel voor richting ben je kwijt.
Behalve dat het leuk is, heb ik op zo'n moment geen idee wat de kunstenaar hier nou mee bedoelt.
Dat las ik achteraf: dat de lucht die onzichtbaar is en normaal gesproken als een lege ruimte wordt beschouwd, ineens vorm krijgt door het flinterdunne jasje van de ballon. Het is het (bijna) volle dat het (bijna) lege pareert. Ik geloof niet dat ik het helemaal snap,maar een hele leuke binnenkomer was het zeker.
Dit zagen we ook:

Een toren van vier p elkaar gestapelde stelen. Kenmerkend voor het werk van deze kunstenaar, lees ik. Een verzameling gelijksoortige alledaagse objecten, geordend van groot naar klein. Het lijkt zo simpel, maar toch is er geen ander die in de afgelopen twee eeuwen kunstgeschiedenis zo structureel doodgewone objecten heeft verzameld, geordend en gepresenteerd in een museum.

En op de achtergrond zie je een deel van werk no. 1000: 1000 afdrukken van tenminste 500 doorgesneden broccolistronken, gebruikt als stempel, in 1000 verschillende kleuren.

Nog een:

Ook apart: er verschijnen voortdurend hardlopers in de (brede)  gang die uitkijkt op het landgoed. Dat is werk no. 850.
Twee teams van vijf atleten trekken om beurten een 60 m. lange sprint heen en terug.
Kunst? De kunstenaar vindt dat de hardlopers de bezoekers van het museum zijn en het kunstwerk tegelijkertijd. Een bezoeker zoals ik zit op de bank, kijkt naar het landschap buiten en dan komt er elke 15 seconden een sprinter met een focus op tempo en tijd voorbijgesneld. Verstilling en beweging.

Er was nog veel  meer van deze kunstenaar en het was vaak grappig. 
De bedoelingen erachter zou ik zelf niet hebben gesnapt, maar met de gids in de hand, kom je er toch een beetje achter.
Ik heb me geen seconde verveeld.

Er was nog veel meer.  Prachtige kunst in de andere tentoonstelling Full Moon. Zoals dit werk, getiteld Unfired Clay Head. Van Mark Manders.

 En zo kan ik nog wel een poosje door gaan.

Maar het meest bijzondere vond ik een groot kunstwerk van Ron Mueck. De kunstenaar kende ik, maar ik had het nog nooit in het echt gezien.

Om aan te geven hoe groot dit werk was, gefotografeerd met echte mensen. 

Heel bijzonder, je ziet ieder haartje, ieder rimpeltje, ieder streepje op de huid.  Heel erg  mooi!

Nu heb ik denk ik nog wel tachtig foto's of zo. Maar ik kan niet bezig blijven natuurlijk. Ik heb een hele goeie indruk gekregen van dit museum en concludeer dat het zeer de moeite waard is. Zeer.
Ik moet er wel bij zeggen dat het duur is, vijftien euro p.p. De museumjaarkaart is niet geldig. Jammer.
Meer info: klik