Onze oudste zoon

Vandaag vieren we de verjaardag van onze oudste zoon. Zesendertig is hij nu.
En dus ben ik zesendertig jaar moeder. Zesendertig jaar, ik kan het me haast niet voorstellen.
Ik denk dat veel vrouwen op de verjaardag van hun kind wel even terug denken aan hun bevalling en aan die eerste dagen.
Mijn bevalling vond plaats in het ziekenhuis (na een hele dag thuis weeën) en eigenlijk ging het allemaal tamelijk relaxt.
Ik wist natuurlijk ook nog van niks en gaf me maar gewoon over.
Er was geen bevallingsplan, zoals dat tegenwoordig gebruikelijk is.
Ik had een boek: Bevallen en Opstaan en dat was tijdens de zwangerschap zo'n beetje mijn bijbel geweest. Dat was het eigenlijk wel.
's Nachts om half een, werd dit lieve, mooie jongetje geboren. Hij keek ons meteen uitgebreid aan, met grote, heldere ogen.
We waren onmiddellijk verliefd.
Ik was bovendien zeer verrast door het feit dat het een jongetje was. Van een echo had ik nog nooit gehoord en ik had gedacht dat het een meisje zou zijn.
We kregen koffie en beschuit met muisjes en toen moest mijn man het ziekenhuis verlaten.
Bart werd bij me weggehaald, niks bedje naast dat van de moeder. 'Hij gaat naar de babykamer mevrouw, beter voor u en voor het kind'.
Zelf werd ik ook verplaatst.
Naar ... de badkamer. Wegens grote drukte.
En toen begon een van de naarste nachten van mijn leven.
Een keer is er iemand binnen geweest om te zeggen dat het goed ging en de rest van de tijd lag ik daar koud,  eenzaam en bang te zijn.
Ik dacht dat er iets met mijn kind was.
Hoewel ik hem toch gezien had en vastgehouden en besnuffeld had.
Maar ja, er was een tang aan te pas gekomen (bestaat dat eigenlijk nog, een tangverlossing?) en er zat daardoor wel een plek op zijn hoofd en was dat nou allemaal wel goed?
En hoewel ik een volwassen, zelfstandige vrouw was, deed ik niks. Ik lag daar en wachtte, ik trok niet aan de bel. Ook niet letterlijk.
Toen mijn man de volgende ochtend al vroeg kwam, was ik natuurlijk in dikke tranen. Die weer verdwenen toen ik eindelijk mijn kind weer zag. Nog net zo lief en nog net zo helder kijkend.

Onze Bart, ons eerste kind. Die nu zelf een zoon heeft, die net zo kijkt als zijn vader.

We gaan op weg nu: feliciteren!