Bang..

Toen ik ziek was, eind november begin december, ging ik naar de huisarts. Ik hoestte verschrikkelijk,  de arts vertrouwde het niet en vond dat ik foto's moest laten maken. Dat deed ik natuurlijk en 's middags kreeg ik de uitslag en die was niet goed.
Het was geen longontsteking, maar er waren plekjes gezien die er niet hoorden, op allebei de longen.
Toen moest er een afspraak gemaakt worden met de longarts. Die was gisteren.
Ik ben sowieso niet het meest optimistische type dat ik ken en omdat ik  meer dan een maand moest wachten op die afspraak, werden,  in mijn ogen,  de kansen op longkanker, per dag groter. Ik bleef ook hoesten en voelde me ellendig. 
Daarbij: ik heb ook lang gerookt. En behalve dat ik me daar vreselijk voor schaam, zit er ook altijd een flinke mate van ongerustheid én spijt!
Zestien jaar geleden ben ik gestopt, maar ja iedereen weet dat roken kanker kan veroorzaken. Ik ook.
Tsjonge, ik ben echt zo bang geweest.
December was dus, ondanks de leuke dingen, waar ik wél over vertelde,  echt verschrikkelijk. 
En januari tot nu toe ook.
Ik was best afgeleid hoor, bij vlagen.
Bijvoorbeeld toen we bij de kinderen gingen eten en toen Noor kwam logeren. Toen B&M een heerlijke oudejaarsavond voor ons verzorgden. Toen we een middagje naar het strand gingen.

Maar als zo'n evenement dan voorbij was, stortte de wereld weer een beetje in.
En dat bleef zo. Een soort constante druk. In mijn hoofd en ook in mijn lijf.  Met regelmatig een angsttrilling, een soort omgekeerde adrenalinestoot.
Tot nu toe.
Want gisteren dus was eindelijk die afspraak bij de longarts. Ze klopte en luisterde uitgebreid, besprak de foto's en wilde ter vergelijk nieuwe foto's. Dat kon meteen gelukkig en 's middags belde ze met de uitslag. Waarschijnlijk heb ik toch een longontsteking gehad en heeft mijn lichaam die op eigen kracht weggewerkt. Ik was meteen helemaal trots op dat lichaam, hahaha.
Zonder gekheid, ik ben/we zijn ontzettend opgelucht en blij. En moe, dat ook.
Maar toch... mijn nieuwe jaar begint NU!