Jochem Myjer

Wat een lief berichtje, stuurde Jochem Myjer aan de mensen die zijn voorstelling zouden  gaan bezoeken in Carré.
Aan ons dus.
En wat was het een superleuke voorstelling.
Ik had er een hard hoofd in, aanvankelijk.
We zaten namelijk bijna bovenin, ik geloof dat er nog twee rijen boven ons waren.
En ik heb hoogtevrees! Maar ja, het waren de laatste twee kaarten en ik wilde echt erg graag en ik had gedacht dat het in Carré minder eng zou zijn.
Maar dat was het wel, dus ik heb voor de pauze hele stukken aangehoord en niet gezien, want ogen dicht.
Gaf niet, met je ogen dicht kun je ook heel hard lachen en dat deed ik. Het was echt heel erg grappig.
Jochem Myjer is niet van de grove aanpak en dat vind ik fijn. Hij is druk, maar niet zo dat het stoort. Af en toe door de snelheid niet helemaal verstaanbaar, maar zelfs dat maakte niet uit.
Ik kan me geen voorstelling herinneren waarbij ik zo heb zitten lachen.  Die Duitse vioollerares... hilarisch. Het verhaal dat zich afspeelt op het vliegveld van Aruba, met slechts één werknemer die alle functies daar uitvoert, tm die van piloot.  De imitaties...
De voorstelling speelt zich af tussen geboorte en dood en er zaten ook echt ontroerende momenten in. Een paar meezingers, maar ook een paar mooie liedjes. Dan was het ook nog eens een soort liefdesverklaring aan de Nederlandse natuur en vogels in het bijzonder. En aan Bach.
Vrolijk en positief, dat was het!
Na de pauze vond ik het veel minder eng en zag ik eigenlijk pas echt goed dat er ook een prachtig decor was. Zo goed bedacht..
Nog kaarten krijgen? Dat wordt lastig want deze man trekt volle zalen. Echt volle zalen en terecht. Maar als het je lukt: gaan!